เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 250 ฉันคือพี่จิ่งของนาย
บทที่ 250 ฉันคือพี่จิ่งของนาย
" แกยังคิดจะโกหกฉัน! "
ใบหน้าของเฟิงจิ้นบึ้งตึงขึ้นในทันที เขาเตะไปที่ร่างของเวินเที๋ยนเที๋ยน และโบกมีดในมือไปมา
" พวกแกฆ่าคนที่ฉันรักที่สุด ถ้าฉันอยู่ไม่ได้ ก็อย่าหวังเลยว่าพวกแกจะได้อยู่! "
" ฉันจะฆ่าแกก่อน จากนั้นก็ฆ่าจี้จิ่งเชิน พวกเรามาตายด้วย! "
หลังพูดจบดวงตาเขาก็ดูเยือกเย็นในทันที จากนั้นเขาก็ยกมือมาบีบคอเวินเที๋ยนเที๋ยน และชูมีดในมือขึ้น
" แกกล้ามาก! "
จี้จิ่งเชินตะโกนลั่น!
ทันใดนั้นเขาก็กระโดดขึ้นจากพื้น และพุ่งตรงเข้าไปอย่างไม่เกรงกลัว
แต่ยังไม่ทันที่จะเข้าใกล้เวินเที๋ยนเที๋ยน เขาก็ถูกโซ่ล่ามเอาไว้ก่อน
เมื่อเฟิงจิ้นได้ยินเสียง เขาจึงหยุดลงมือ แล้วหันไปมองพวกเขาทั้งคู่
เมื่อเห็นท่าทีที่จนตรอกของจี้จิ่งเชิน เขาก็แหงนหน้าขึ้นและหัวเราะในทันที
" ไม่ต้องกังวลไป อีกเดี๋ยวก็ถึงตาแกแล้ว "
สายตาของจี้จิ่งเชินเต็มไปด้วยความโกรธแค้น ดวงตาคู่นั้นของเขาเริ่มแดงก่ำ
เขามองเฟิงจิ้นอย่างโหดเหี้ยม มือทั้งสองก็ยังคงดิ้นรนอยู่ไม่หยุด
ในไม่ช้าข้อมือของเขาก็มีเลือดออกจากการเสียดสี และชั้นของผิวหนังก็หลุดลอกออกมา
แต่ราวกับว่าเขาไม่รู้สึกเจ็บปวดเลยแม้แต่น้อย เขายังคงออกแรงสะบัดอยู่เรื่อยๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนร้องไห้สะอึกสะอื้นเมื่อเห็นท่าทีของเขา
เธอหลับตาและร้องไห้ " เฟิงจิ้น ฉันเป็นคนฆ่าเจี่ยงเนี่ยนเหยาเอง อย่าทำอะไรจี้จิ่งเชินเลย "
" เรื่องราวทั้งหมด ฉันเป็นคนทำเอง ขอร้องล่ะ "
เฟิงจิ้นชะงักเมื่อได้ยินสิ่งที่เธอพูด ดวงตาของเขาแดงก่ำ
เขายื่นมือออกมาบีบคอของเวินเที๋ยนเที๋ยน เขายกหัวเธอขึ้นและจ้องมองเธออย่างอาฆาตแค้น
" เป็นแก! ฉันรู้อยู่แล้วว่าแกเป็นคนฆ่า แกมันนังผู้หญิงชั่วจิตใจอำมหิต! ฉันจะฆ่าแก…… "
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้ดิ้นรนต่อสู้อีกต่อไป เธอหวังแค่ว่าเมื่อเขาฆ่าเธอแล้ว จะไม่ไปทำร้ายจี้จิ่งเชินอีก
เห็นได้ชัดว่ามันไม่ง่าย ที่เขาจะเจอตัวคนที่เขารอมานาน
สายตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนค่อยๆเลือนรางลง เธอเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองดูเฟิงจิ้น และจี้จิ่งเชิน
สีหน้าของจี้จิ่งเชินแสดงออกถึงใจที่แตกสลาย
" ไม่ ไม่ ไม่…… "
เขาสะบัดจนโซ่ในมือส่งเสียงดังกังวาน
มือของเขาล้วนเปื้อนไปด้วยเลือด แต่ดวงตาของเขากลับคมกริบและชี้ตรงไปยังเฟิงจิ้น
จี้จิ่งเชินกัดฟันแน่น เขากลอกตาไปมาด้วยความโกรธ แต่เสียงสะอื้นของเขากลับดูเลือนราง
เขาตะคอก " เฟิงจิ้น! ถ้าแกแตะต้องเธอแม้แต่น้อย! ฉันสาบาน ฉันจะสับแกเป็นชิ้นๆ! ฉันจะปล่อยให้แกตายอย่างไม่มีที่ฝัง! เฟิงจิ้น! "
แต่เฟิงจิ้นไม่สนใจว่าเขาจะพูดอะไร หลังจากได้รับรู้ถึงการตายของเจี่ยงเนี่ยนเหยา เขาก็ไม่กลัวอะไรอีกต่อไปแล้ว
เขาบีบคอเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างรุนแรง และสายตาของเขาก็ดูบ้าคลั่งยิ่งกว่าเดิม!
ผิวหนังรอบข้อมือของจี้จิ่งเชินถูกเสียดสี จนเปื่อยเป็นแผลลึกเห็นถึงกระดูก
เขาเบิกตาจ้องมองการกระทำของเฟิงจิ้น และออกแรงดึงอย่างแรง!
มีเสียงดังกร๊อบออกมาจากกระดูกมือของเขา!
ในเวลาต่อมา มือของจี้จิ่งเชินก็หลุดพ้นจากพันธนาการของโซ่
แววตาของเขาราวกับผีเสที่พุ่งตรงไปยังร่างของเฟิงจิ้น
เฟิงจิ้นคาดไม่ถึงว่า จี้จิ่งเชินจะดิ้นรนจนหลุดพ้นจากพันธนาการแล้ว
เขาถูกกระแทกลงไปกับพื้นโดยไม่ทันตั้งตัว
ดวงตาของจี้จิ่งเชินกลายเป็นสีแดง เขายกกำปั้นขึ้นและต่อยไปที่ใบหน้าของเฟิงจิ้น
จากนั้นก็ตามมาด้วยหมัดที่สอง และสาม……
ราวกับเป็นบ้า
เฟิงจิ้นไม่มีแรงที่จะสู้กลับ หมัดที่แข็งแกร่งราวกับเหล็กพุ่งต่อยเข้าที่หน้าเขาอย่างไม่หยุดหย่อน
จี้จิ่งเชินกัดฟันกรอด ไม่มีอ่อนข้อในทุกหมัดที่ต่อย
เขาต่อยจนตาแดง ถึงแม้เฟิงจิ้นจะค่อยๆหมดแรงในการสู้กลับ เขาก็ยังไม่ยอมหยุด
แทบรอไม่ไหวที่จะต่อยเขาจนตายแบบนี้!
พันธนาการที่คอของเวินเที๋ยนเที๋ยนค่อยๆหายไปในที่สุด เธอไอออกมาสองสามครั้ง และสูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเฮือกใหญ่
หลังจากฟื้นคืนสภาพเดิมได้อย่างยากลำบาก เธอกลับเห็นท่าทางที่บ้าคลั่งของจี้จิ่งเชิน จนต้องรีบเข้าไปหยุดเขาไว้
" จี้จิ่งเชิน! จี้จิ่งเชิน! "
เขาชะงักลงทันทีที่ได้ยินเสียงของเวินเที๋ยนเที๋ยน
เขาได้สติอย่างรวดเร็ว และวิ่งเข้าไปหาเวินเที๋ยนเที๋ยน
" เจ็บไหม? บาดเจ็บรึเปล่า? ขอโทษ ขอโทษ…… "
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเฟิงจิ้นที่คลานไม่ไหวและนอนราบอยู่บนพื้น เขาพยายามฝืนยิ้มให้จี้จิ่งเชิน
" นายปล่อยฉันก่อนดีไหม? ฉันอึดอัดมาก "
จี้จิ่งเชินแกะเชือกที่พันตัวเธออยู่อย่างระมัดระวัง และกอดเธอเอาไว้
มือของเขาเต็มไปด้วยเลือด จนสภาพไม่เหลือชิ้นดี แม้แต่กระดูกนิ้วของเขาก็ยังหัก
แต่เขาก็กอดเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้แน่นอย่างระมัดระวัง
" เจ็บรึเปล่า? "
เวินเที๋ยนเที๋ยนส่ายหน้า
" ฉันไม่เป็นไร "
เขาจับมือเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นมา เมื่อเห็นรอยแผลบนมือของเธอ น้ำตาของเขาก็ไหลออกมาอีกครั้ง
" มือของเธอ…… "
น้ำตาหยดลงบนบาดแผล และการมองเห็นของเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ได้พร่ามัว
" นายมาช่วยฉันทำไม! "
เธอร้องไห้ออกมา
" นายไม่ต้องการฉันแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วจะมาช่วยฉันทำไม? "
เมื่อนึกถึงสิ่งที่จี้จิ่งเชินได้พูดก่อนหน้านี้ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยิ่งน้อยอกน้อยใจขึ้นมา
" นายบอกว่าไม่อยากเจอฉันแล้วไม่ใช่เหรอ? ไม่ใช่ว่านายต้องรอคนอื่น นาย…… "
เธอร้องไห้ พลางพูดสิ่งที่คับข้องใจทั้งหมดออกมาในตอนนี้
จี้จิ่งเชินจับมือของเธอขึ้นมาทันที
" เป็นเธอ "
เขาพูดอย่างกะทันหัน
เวินเที๋ยนเที๋ยนหยุดชะงัก เธอเงยหน้าพร้อมกับหยดน้ำตาที่ยังคงอยู่บนในหน้า
จี้จิ่งเชินยิ้มมุมปาก พลางกอดเธอเอาไว้เบาๆ
เขาก้มลงและจูบเบาๆที่มุมปาก
" คนที่ฉันรอก็คือเธอ "
" คนที่ฉันรอมาตลอดสิบสองปีคือเธอ เหตุผลที่ฉันสร้างปราสาทขึ้นมาก็เพราะเธอ และเหตุผลที่ฉันยังมีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้ก็คือเธอ "
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจและสับสนมากยิ่งขึ้น เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด
" อะไรนะ…… "
จี้จิ่งเชินประคองหน้าของเธอไว้ด้วยมือที่เต็มไปด้วยเลือด เขาโน้มตัวเข้าไปใกล้ๆ และกระซิบเบาๆ
" เพราะฉันคือพี่จิ่งของเธอไงล่ะ ยัยโง่ "
เวินเที๋ยนเที๋ยนสั่นไปทั้งตัว ดวงตาของเธอเบิกกว้าง และจ้องมองเขาอย่างประหลาดใจ
" นาย…… "
เธอมองจี้จิ่งเชินที่อยู่ตรงหน้า เสียงของเธอทั้งเล็กและแผ่วเบา
" นายคือพี่จิ่ง? "
จี้จิ่งเชินก้มมองลงมาที่เธอ น้ำเสียงของเขาดูอ่อนโยน
" ขอโทษด้วย ฉันใช้เวลาถึงสิบสองปีกว่าจะหาเธอเจอ "
" ขอโทษด้วย ที่ทำให้เธอต้องรอนาน "
เขาประคองใบหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยน และพูดมันทีละคำ
ในหัวของเวินเที๋ยนเที๋ยนมีอะไรบางอย่าง เธอมองจี้จิ่งเชินที่อยู่ตรงหน้า แต่จี้จิ่งเชินที่อยู่ตรงหน้ากลับค่อยๆผสานเข้ากับพี่จิ่งที่อยู่ในความทรงจำของเธออย่างช้าๆ
จี้จิ่งเชินกอดเธอแน่น
ไม่มีใครทันสังเกตเห็นว่าเฟิงจิ้นที่นอนปวกเปียก และไม่สามารถลุกขึ้นมาได้ กำลังพยายามลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ
เมื่อเขาแหงนหน้าขึ้นมา และเห็นทั้งสองคนกำลังกอดกันอยู่ แววตาของเขาก็ดูเคียดแค้นยิ่งขึ้น
เขายื่นมือมาหยิบปืนจากเอวของตัวเอง……
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขาอย่างตกตะลึง
" นายคือพี่จิ่งจริงๆเหรอ? "
จี้จิ่งเชินพยักหน้า พลางก้มตัวลง และกำลังจะจูบเธอ
" ขอโทษด้วย ที่ทำให้เธอต้องรอนาน จากนี้ไปฉันจะไม่ปล่อยให้เธอต้องรออีกแล้ว "
ยังไม่ทันที่จะพูดจบ
ปัง!
เสียงดังสนั่น!
ท่าทีและสีหน้าของจี้จิ่งเชินหยุดชะงักลงอย่างกะทันหัน
เวินเที๋ยนเที๋ยนตัวสั่นเทา น้ำตาค่อยๆไหลรินลงมาอย่างช้าๆ
เธอแหงนมองไป ก็เห็นเฟิงจิ้นที่ยังคงนอนอยู่กับพื้น
แต่ในมือของเขามีปืนอยู่กระบอกหนึ่ง และปากกระบอกปืนยังคงชี้มาที่จี้จิ่งเชิน