เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 241 คนบ้าอยู่แค่ในความคิดหนึ่งเท่านั้น
บทที่ 241 คนบ้าอยู่แค่ในความคิดหนึ่งเท่านั้น
ทั้งสองรีบเดินทางมายังโรงพยาบาลจิตเวชแถบชานเมือง
สภาพแวดล้อมภายในอึมครึมดูน่ากลัว แม้ตอนนี้จะเป็นเวลาเที่ยงวัน แต่ก็กลับทำให้คนรู้สึกถึงความเยือกเย็นนั้นได้
เวินเที๋ยนเที๋ยนแหงนหน้ามองอาคารสีขาวที่ดูเสื่อมโทรม ยังไม่ทันจะได้เข้าไปก็ให้ความรู้สึกที่หายใจไม่ออกขึ้นมา
ทั้งสองเดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว หลังผ่านการตรวจสอบตัวตนที่ยุ่งยาก ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงใจกลางลานกว้าง
ครั้งก่อนในตอนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนและจี้จิ่งเชินมาที่นี่นั้น จี้หยวนวู่กำลังนั่งยองเล่นดินอยู่นอกลานกว้าง
แต่ครั้งนี้เมื่อเธอเข้ามาพร้อมกับพ่อบ้าน เธอกลับไม่เห็นใครสักคนในลานกว้างนั่น
เมื่อเดินเข้าไปข้างใน พวกเขาก็พบกับจี้หยวนวู่ที่นั่งหลับตาอยู่บนเก้าอี้โยก ด้วยเก้าอี้ที่โยกไปมาเล็กน้อย ทำให้เขาดูสบายเป็นอย่างมาก
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกแปลกเล็กน้อยเมื่อเห็นเขา
จี้หยวนวู่ดูแตกต่างไปจากคราวที่แล้ว ดูเหมือนว่าจะมีความเปลี่ยนแปลงบางอย่างเกิดขึ้น
เมื่อมองจากระยะไกลเขาก็ดูจะเหมือนคนปกติทั่วไป
" คุณจี้ "
เธอตะโกน แต่จี้หยวนวู่ยังคงนิ่งเฉยไม่ขยับ
“คุณจี้?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยื่นมือออกมาเขย่าเขาเบาๆ มือของเธอเพิ่งจะวางลงบนไหล่เขา
จี้หยวนวู่ก็ลืมตาขึ้นมาและจับมือของเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นมากัดในทันที!
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจกับการกระทำของเขา เธอคาดไม่ถึงว่าจะถูกเขากัดเอาที่ง่ามนิ้ว
จี้หยวนวู่กัดเธออย่างบ้าคลั่ง ไม่นานก็มีเลือดไหลออกมาจากมือของเวินเที๋ยนเที๋ยน
พ่อบ้านจึงรีบเข้าไป แม้แต่พยาบาลสองสามคนที่อยู่ข้างๆก็รีบปรี่เข้าไปช่วยเธอ
ด้วยการร่วมแรงจากทุกคนจึงสามารถช่วยเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้ได้ในที่สุด แต่มือของเธอก็เต็มไปด้วยเลือดที่หยดลงมา
ในอีกด้าน จี้หยวนวู่ ก็ยังคงฉีกยิ้มอยู่
ภาพที่ทำให้ตะลึงตรงหน้าคือยังคงมีคราบเลือดอยู่บนปากและฟันของเขา
คนบ้า
พ่อบ้านรีบใช้ผ้ากอซช่วยกดปากแผลของเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้ เขายิ่งไม่เข้าใจทำไมจี้จิ่งเชินยังสงสัยในตัวของจี้หยวนวู่
คนตรงหน้าคนนี้ จะเป็นไปได้ยังไง?
เวินเที๋ยนเที๋ยนและพ่อบ้านต่างมองหน้ากัน และเริ่มสอบถามเหล่าพยาบาล
จากการสังเกตของพวกเขา จี้หยวนวู่ในตอนนี้ก็เหมือนเดิมกับเมื่อก่อน ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เขายังคงเป็นคนบ้านเหมือนเดิม
เมื่อไม่ได้เบาะแสอะไร เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงทำได้เพียงจากไป
หรือจี้จิ่งเชินอาจจะคิดมากไป
และเพียงไม่กี่นาทีที่พวกเขาออกไป ก็มีรถคันหนึ่งค่อยๆขับเข้ามาในโรงพยาบาลจิตเวชแห่งนี้อย่างช้าๆ
รถคันสีดำขับตรงเข้าไปโดยไม่ผ่านขั้นตอนการตรวจสอบยืนยันตัวตนที่ยุ่งยากนั่น
เมื่อประตูถูกเปิดออก จี้คางก็ได้ลงมาจากรถคันนั้น
เขาแหงนหน้ามองท้องฟ้า และเดินตรงเข้าไปทางลานกว้าง
ไม่นานก็มาถึงสถานที่ที่เวินเที๋ยนเที๋ยนเพิ่งมาเมื่อครู่
จี้หยวนวู่ถือผ้าเช็ดตัวสีขาวสะอาดอยู่ในมือ พลางเช็ดปากที่เลอะคราบเลือดของตัวเองอย่างละเมียดละไม
หลังจากที่เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับไป เขาก็กลับไปนั่งที่เก้าอี้โยกและไกวมันไปมาตามเดิม
จี้คางเดินเข้าไปข้างหน้าเขาและก้มหน้าลงเบาๆ
" พ่อ ไปกันเถอะ "
จี้หยวนวู่ลืมตาขึ้น ดวงตาที่ฉลาดหลักแหลมไร้ซึ่งความเลอะเลือนคู่นั้นก็กลับได้สติขึ้นมา
เขามองจี้คางที่อยู่ตรงหน้า จึงถือโอกาสเอ่ยปากพูด
" ตอนนี้จี้จิ่งเชินเป็นยังไงบ้าง ?"
" จี้จิ่งเชินถูกตำรวจสงสัยและกำลังอยู่ระหว่างการพิจารณาคดี จะไม่มีการปล่อยตัวจนกว่าการสอบสวนอย่างชัดเจน "
" งั้นก็ดี "
จี้หยวนวู่ส่งเสียงภายในลำคอ พลางชำเลืองมองจี้คางตรงหน้า จากนั้นจึงเพิ่มระดับเสียงออกมาในทันที
" แกยังสงสารมันอยู่เหรอ? "
จี้คางพูดอย่างลำบากใจ " ถึงยังไงเขาก็เป็นลูกหลานของตระกูลจี้…… "
เขาตบมือไปยังที่พักแขนของเก้าอี้ สีหน้าของเขาดูเครียดยิ่งกว่าเดิม
" แกมองมันเป็นลูก แต่มันเคยมองแกเป็นพ่อไหม? "
" เก็บความรู้สึกปวดร้าวที่อธิบายไม่ได้ของแกไปซะ!แกลืมสิ่งที่มันทำกับพวกเราก่อนหน้านี้ไปแล้วเหรอ ?ตระกูลจี้ของเรามีทายาทคนเดียวก็เพียงพอแล้ว"
" พ่อ…… "
" ไม่ต้องพูดแล้ว! "
จี้หยวนวู่ยืนขึ้นและตำหนิ " ทายาทที่ฉันให้ความสำคัญก็คือยี่หยัน!เพราะว่ามีพ่อที่ขี้ขลาดอ่อนแออย่างแก ตระกูลจี้จึงได้เป็นอย่างนี้! "
จี้คางกัดริมฝีปากและไม่ได้เอ่ยอะไรในท้ายที่สุด
จี้หยวนวู่หยิบไม้เท้าของตัวเองที่อยู่ข้างๆและเดินออกไปด้านนอก
" พาฉันไปส่งที่รถ ฉันต้องการเจอยี่หยัน "
เขาเดินพลางพูด " จี้จิ่งเชินจะพบพิรุธในไม่ช้า เรามีเวลาไม่มากแล้ว เราต้องใช้โอกาสนี้เพื่อจัดการมันให้ตั้งตัวไม่ได้อีก! "
" บริษัทเอ็มไอกรุ้ปนั้น แค่เป็นการปูทางที่จี้จิ่งเชินสร้างขึ้นเพื่อตระกูลจี้เท่านั้น "
จี้คางเอ่ยปากพูดและหยุดชะงัก เขาทำได้เพียงพยักหน้าในท้ายที่สุด
" เข้าใจแล้ว พ่อ "
หลังพูดจบเขาก็พาจี้หยวนวู่ไปขึ้นรถพร้อมกับเขา และออกจากโรงพยาบาลจิตเวชที่เขาถูกกักตัวมาเป็นเวลาห้าปีแห่งนี้
อีกฝั่งทางด้านของเวินเที๋ยนเที๋ยนก็ได้สูญเสียเบาะแสทั้งหมดไปอีกครั้ง
เจียงหยู่เทียนถูกนำตัวมายังปราสาท แต่เมื่อเธอได้ฟังเรื่องราวของเจี่ยงเนี่ยนเหยา เธอกลับตกใจยิ่งกว่าเวินเที๋ยนเที๋ยน
" จี้จิ่งเชินฆ่าเธอเหรอ? "
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วพลางสังเกตสีหน้าของเธอ
" เธอไม่รู้เรื่องนี้เหรอ? "
เจียงหยู่เทียนพูดอย่างไม่พอใจ " แน่นอนว่าฉันไม่รู้ เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับฉัน? ในตอนที่เจี่ยงเนี่ยนเหยาเกิดบ้าคลั่งเผาพิพิธภัณฑ์ ฉันก็เดาได้อยู่แล้วว่าจี้จิ่งเชินไม่ปล่อยเธอเอาไว้แน่ และจะต้องจัดการกับเธอในไม่ช้า "
เธอมองเวินเที๋ยนเที๋ยนและถามกลับ " เธอคงไม่คิดว่าฉันเป็นคนทำหรอกใช่ไหม? "
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเงื่อนงำไม่ออก เธอถาม " ถ้าอย่างนั้น ในตอนที่จี้จิ่งเชินเกิดเรื่อง เธออยู่ที่ไหน? "
" ฉันอยู่ในโรงแรม คนในโรงแรมสามารถเป็นพยานให้ฉันได้ "
เธอยืนขึ้นก้มหน้ามองเวินเที๋ยน และพูดอย่างหมดความอดทน
" เวินเที๋ยนเที๋ยน ฉันบอกไว้ก่อนเลย เธอไม่ใช่ตำรวจ ไม่มีสิทธิ์มาซักถามฉัน "
หลังพูดจบเธอก็ยืนขึ้นและมองไปรอบๆพลางหันหลังกำลังจะจากไป
เมื่อเธอเดินออกไปได้แค่ก้าวเดียว พ่อบ้านที่ยืนอยู่ข้างๆจึงรีบยื่นมือออกมาขวางเธอเอาไว้
เจียงหยู่เทียนหยุดและหันกลับไปมองเวินเที๋ยนเที๋ยน
" เชื่อไหมฉันจะบอกว่าพวกแกลักพาตัวฉันมา? ถึงตอนนั้นพวกแกทั้งคู่ก็จะได้ไปนอนสิ้นหวังตายอยู่ในคุก "
เวินเที๋ยนเที๋ยนจ้องมองเจียงหยู่เทียนอยู่ครู่หนึ่ง จึงสั่งให้พ่อบ้านปล่อยเธอไป
พ่อบ้านจึงปล่อยเธอไป
เจียงหยู่เทียนมองเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างไม่พอใจ และพูดก่อนจะจากไป" เวินเที๋ยนเที๋ยนเธอเคยคิดไหมว่าถ้าไม่ใช่เพราะเธอ จี้จิ่งเชินจะเดินมาถึงจุดนี้ไหม? เขาฆ่าคนเพื่อนใครกัน? "
หลังพูดจบเธอก็มองไปยังเวินเที๋ยนเที๋ยนที่มีท่าทีตกใจ พลางหัวเราะเบาๆและหันหลังจากไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งลงบนโซฟาด้วยหลังที่ตรงและไม่ขยับเขยื้อน
เมื่อพ่อบ้านได้ฟังสิ่งที่เจียงหยู่เทียนพูดไปเมื่อครู่ เขาก็มองเวินเที๋ยนเที๋ยนด้วยความเป็นกังวล
ขณะที่กำลังจะเข้าไปปลอบเธอ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็กลับยืนขึ้นมาซะก่อน
เธอรีบเก็บซ่อนอารมณ์ของตัวเองพลางเอ่ย " เหลือเวลาไม่มากแล้ว เรายังคงต้องหากันต่อไป "
" ติดต่อฉันถ้าหากมีเบาะแสอะไรที่จงหลี ฉันจะกลับไปที่บ้านตระกูลหล่อนก่อน คอยดูว่าที่นั่นมีข่าวคราวอะไรบ้างไหม "
ในขณะที่เวินเที๋ยนเที๋ยนกำลังยุ่งอยู่กับการค้นหาหลักฐานใหม่ อีกด้านทางตระกูลจี้ก็เริ่มดำเนินการยึดบริษัทเอ็มไอกรุ้ป และเปิดตัวอย่างยิ่งใหญ่