เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 240 ทึ่ม แต่ก็น่ารัก
บทที่240 ทึ่ม แต่ก็น่ารัก
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองหาไปทั่ว ในที่สุดก็พบรอยเท้าจำนวนหนึ่งอยู่ที่มุมของโรงงาน แต่มันกลับไม่เหมือนรอยเท้าของจี้จิ่งเชินเลย
เวินเที๋ยนเที๋ยนย่อตัวลงแล้วสังเกตดู แล้วหันไปพูดขึ้นว่า “ตอนที่พวกนายสืบหาเจี่ยงเนี่ยนเหยา เจียงหยู่เทียนอยู่ที่ไหน?”
“เหมือนกับว่าก่อนหน้านี้เจี่ยงเนี่ยนเหยากับเจียงหยู่เทียนทะเลาะกัน เลยแยกกันแล้ว ตอนนี้เจียงหยู่เทียนอยู่ที่โรงแรม”
“ตอนที่จี้จิ่งเชินเกิดเรื่อง เขาอยู่ที่ไหน?”
จงหลีอึ้งไปเล็กน้อย แล้วพูดขึ้นว่า “คุณเวิน คุณสงสัยเจียงหยู่เทียน?แต่เขากับเจี่ยงเนี่ยนเหยาไม่ใช่พวกเดียวกันหรอกเหรอ?”
“ทุกๆความร่วมมือจะพังทลายลงได้ก็เพราะผลประโยชน์ที่อยู่ตรงหน้า ตรวจสอบเขาสักหน่อย ถึงจะเพียงแค่สงสัย แต่ก็ต้องทำให้มันชัดเจน ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนลุกขึ้น แล้วมองดูไปรอบๆพลางพูดขึ้นว่า “นายไปหาตัวเจียงหยู่เทียน แล้วพาตัวเธอมาที่ปราสาท ฉันมีอะไรจะถามเขาสักหน่อย”
“ครับ”
จงหลีพยักหน้า แล้วรีบนำพรรคพวกออกไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงอยู่ที่นั่น แล้วตรวจหาอีกรอบ แต่ก็ไม่พบเบาะแสอะไร
ข่าวฝั่งจี้จิ่งเชินได้บอกมาว่า สามารถเข้าเยี่ยมได้แล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนสูดลมหายใจ และตัดสินใจจะไปหาจี้จิ่งเชินก่อน
ได้เจอจี้จิ่งเชินอีกครั้ง เขายังไม่ได้ใส่ชุดนักโทษ เขาสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวและเสื้อกั๊กสีดำนั่งอยู่บนเก้าอี้
เขาเอนตัวไปข้างหลังเล็กน้อย ท่าทางแบบนั้นเหมือนไม่ได้อยู่ในที่ควบคุมตัวเลย แต่เหมือนหุ่นที่อยู่ในตู้โชว์ซะมากกว่า
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองคนที่อยู่ข้างในผ่านกระจกที่ขั้นเอาไว้ และใจลอยเล็กน้อย
จี้จิ่งเชินที่เห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนยืนอยู่ข้างนอก ก็ขมวดคิ้ว
“ฉันไม่ได้สั่งให้เธอกลับไปแล้วหรอกเหรอ?”น้ำเสียงของเขาดูไม่พอใจเอามากๆ และแฝงไปด้วยความโกรธ
เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับพูดอย่างใจเย็นว่า “ฉันช่วยนายตามหาฆาตกรตัวจริงได้นะ”
“ฉันไม่ต้องการเธอ!”จี้จิ่งเชินพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
เวินเที๋ยนเที๋ยนสูดลมหายใจเข้า มองไปที่เขาแล้วไม่ได้พูดอะไร
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วพลางรู้สึกหงุดหงิด น้ำเสียงค่อยๆผ่อนลงเล็กน้อย
“เรื่องนี้มันไม่ง่ายอย่างที่เธอคิดหรอกนะ เธอกลับตระกูลหล่อนไป แล้วอย่าเข้ามาเกี่ยวข้องอีก”
เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับยืนกรานอยู่อย่างนั้น “ฉันไม่ไป จี้จิ่งเชิน”
จี้จิ่งเชินก้มหน้าลง แล้วใช้มือตบลงไปที่โต๊ะจนเกิดเสียงดัง
“เธอจะทำอะไรกันแน่?ก่อนหน้านี้ฉันเคยบอกเธอแล้วไม่ใช่หรอ?ฉันเบื่อเธอแล้ว อย่าโผล่มาให้ฉันเห็นหน้าอีก!”
ในใจเวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกเจ็บปวด
ถึงแม้จะรู้ว่า ที่จี้จิ่งเชินต้องทำแบบนี้ก็เพื่อตัวเธอเอง แต่ได้ยินประโยคนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า เธอก็ยังรู้สึกเสียใจ
เธอส่ายหน้าไปมาอย่างหนักแน่น
“ฉันจะไม่ไปไหน ถึงนายจะเบื่อหน้าฉันแล้วจริงๆ ก็รอให้นายออกมาก่อน ฉันถึงจะไป”
จี้จิ่งเชินมองเข้าไปในตาของเธอ ราวกับว่าขนปุยแต่ละเส้นนั้นได้ทิ่มแทงลงในใจของเขา ความเจ็บปวดนี้ทำให้สุดจะทนเสียจริง
“เธอนี่มันทึ่มจริงๆ?”เขากำหมัดไวแน่น แล้วพึมพำเล็กน้อย“ฉันให้เธอไป เธอก็ไม่ไป!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนก้มหน้าลง และไม่สนใจคำพูดของเขา
“จี้จิ่งเชิน ฉันเชื่อว่านายจะไม่ทำเรื่องแบบนั้นแน่”
จี้จิ่งเชินหัวเราะออกมาด้วยความเย็นชาเล็กน้อย
“เธอเชื่อฉัน?แม้แต่ตัวฉันเองฉันก็ยังไม่เชื่อเลย!”แววตาของเขาค่อยๆเย็นชาขึ้นเรื่อยๆ “ก่อนหน้านี้ฉันคิดจะฆ่าเจี่ยงเนี่ยนเหยาจริงๆ แต่กลับมีคนชิงฆ่าไปก่อนฉัน”
เวินเที๋ยนเที๋ยนนึกถึงท่าทางที่เขาโกรธตอนออกจากปราสาท ก็ส่ายหน้าไปมา
“แต่ตอนนี้มันก็ไม่ได้เกิดขึ้น ใช่ไหม?”
จี้จิ่งเชินมองไปที่เธอ แล้วสูดหายใจเข้าออก
“ทำไมเธอถึง…..”
ทึ่มอย่างนี้……
บื้อจริงๆ……
ในตอนนี้ ไม่ใช่ว่าทุกๆคนอยากที่จะออกห่างจากเขาหรอกเหรอ?
มีแต่ผู้หญิงคนนี้ เหมือนแมงเม่าที่บินเข้ากองไฟ
เธอช่าง……
ทึ่มเสียจริง
แต่ก็น่ารัก มันทำให้เขาอยากจะพุ่งตัวออกไป กอดเธอเอาไว้ให้แน่นๆ
แล้วแบบนี้เขาจะไม่รักเธอได้อย่างไร?
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบซ่อนสายตาที่เจ็บปวดเอาไว้ ก้มหน้าลงเพราะไม่กล้าที่จะมองจี้จิ่งเชิน
แต่ไม่ทันเห็นแววตาของจี้จิ่งเชินในตอนนี้ที่ดูอบอุ่นนุ่มนวลราวกับสายน้ำ
“จี้จิ่งเชิน นายลองคิดให้ดีๆ ว่ามีใครจะใส่ร้ายนายได้หรือเปล่า?”
พอเธอเงยหน้าขึ้นมา จี้จิ่งเชินก็ได้เก็บอาการไว้แล้ว
เขาสามารถหลบหนีสายตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนได้
“ทำไมเธอต้องทำแบบนี้ด้วย?”
“ฉันอยากช่วยนาย ยิ่งไปกว่านั้น……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนชะงักไปครู่หนึ่ง เธอเผยรอยยิ้มแหยๆออกมา แล้วพูดขึ้นว่า “ไม่ใช่ว่านายต้องรอคนคนนั้นหรอกเหรอ?ไม่นานเขาก็คงจะกลับมาแล้ว……”
จี้จิ่งเชินแสดงปฏิกิริยาเล็กน้อย เขาขมวดคิ้ว และพยายามซ่อนแววตาที่แสนเจ็บปวด
มาได้สักพักใหญ่ เขาถึงจะค่อยๆอ่อนลงแล้วพูดขึ้นว่า “เธอให้พ่อบ้านไปที่โรงพยาบาลจิตเวชแถบชานเมือง ไปหาจี้หยวนวู่”
จี้หยวนวู่?
นั่นคือท่านปู่ของตระกูลจี้หรอ?
แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้?
และเขาก็ไม่ใช่ว่าถูกขังอยู่ในโรงพยาบาลจิตเวชแล้วหรอ?
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขาอย่างสงสัย แต่จี้จิ่งเชินก็ไม่อธิบายอะไร
เขาแค่พูดขึ้นว่า “ให้พ่อบ้านกับจงหลีไป เธอห้ามไปไหนทั้งนั้น ให้ดีก็กลับตระกูลหล่อนไปซะ อยู่นิ่งๆและเชื่อฟัง อย่าออกไปไหน”
“อืม……”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรับปากอย่างไม่มั่นใจ
พอหมดเวลาเยี่ยม เธอก็จำเป็นต้องลุกขึ้น
มองดูจี้จิ่งเชินที่อยู่ข้างใน เวินเที๋ยนเที๋ยนค่อยๆสูดหายใจเข้าลึก แล้วยื่นมือไปแตะที่กระจก
“ฉันจะช่วยนายออกมา จี้จิ่งเชิน”
จี้จิ่งเชินยังคงขมวดคิ้วอยู่อย่างนั้น เขากำลังที่จะตำหนิเธอ แต่พอเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยน ก็ต้องเก็บคำพูดเอาไว้
เขาสงบนิ่งลงครู่หนึ่ง ก่อนจะพยักหน้าเล็กน้อย
“ระวังตัวด้วย”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยกมุมปาก แล้วเผยยิ้มออกมาเล็กน้อย
“นายเป็นห่วงฉันหรอ?”
จี้จิ่งเชินไม่ได้พูดอะไร และหลบสายตา
เวินเที๋ยนเที๋ยนหัวเราะพลางพูดขึ้นว่า “นายเป็นห่วงฉัน”
พอพูดจบ เธอก็เดินจากไป
ผ่านไปครู่นึง จี้จิ่งเชินก็หันหน้ามามองเวินเที๋ยนเที๋ยนที่เดินจากไป
เขานั่งอยู่ที่เดิมและชะงักไปครู่หนึ่ง จึงค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา มองไปที่เวินเที๋ยนเที๋ยนใช้มือแตะลงตรงกระจกที่กั้นเอาไว้
“ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่เธอต้องมาช่วยฉัน……”
เขาเบ้ปากเล็กน้อย
แต่ความรู้สึกแบบนี้ ก็ไม่ได้เลวร้ายมากนัก
หลังจากที่เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับปราสาท ก็ได้รีบไปหาพ่อบ้านอย่างรวดเร็ว
พ่อบ้านที่ได้ฟังคำสั่งของเธอ ก็ตกใจจนโบกมือไปมา
“ไม่ได้ๆ ขนาดคุณท่านเองยังไปที่นั่นน้อยมากๆ คุณหนูจะไปที่นั่นอีกไม่ได้เด็ดขาด”
“อาการของคุณท่านแย่แบบนี้ มันมีความสัมพันธ์กับที่นั่นมาก คุณจะไปที่นั่นคนเดียวไม่ได้เด็ดขาด”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า แล้วพูดขึ้นว่า “เพราะงั้นฉันเลยให้คุณไปกับฉันด้วยไงล่ะ จี้จิ่งเชินบอกว่าเรื่องนี้มันอาจจะเกี่ยวข้องกับที่นั่นก็ได้ บางทีฉันอาจจะต้องไปดูคุณปู่ของจี้จิ่งเชิน”
พ่อบ้านขมวดคิ้ว แต่ก็ยังไม่รับปาก
เวินเที๋ยนเที๋ยนยื่นคำขาด “พ่อบ้าน ยังไงฉันก็ต้องไป ถึงคุณจะไม่ไปกับฉันฉันก็จะไปคนเดียว”
พอได้ยินคำนี้ พ่อบ้านก็ตกใจจนรีบมาขวางหน้าเธอไว้
“ไม่ได้จริงๆครับ ที่นั่นมันแย่มากจริงๆ”
เขากล่อมไปสักพัก แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยังพยายามอย่างไม่ลดละ
ผ่านไปครู่หนึ่ง จึงพูดได้แค่ว่า “ถ้าคุณอยากไปจริงๆ งั้นผมจะไปกับคุณเอง อย่างน้อยก็ยังมีคนคอยดูแล”
พอพูดจบ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ลากเขาออกไปข้างนอก
พ่อบ้านเดินไปพลางพูดขึ้นอย่างสงสัยว่า “ท่านปู่ถูกขังไว้ในโรงพยาบาลจิตเวช แล้วมันจะเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ยังไง?”
จริงๆแล้วเวินเที๋ยนเที๋ยนก็มีความคิดแบบเดียวกับเขา
ในวันนั้นที่เธอกับจี้จิ่งเชินไปโรงพยาบาลจิตเวช สภาพที่เห็นที่นั่น ก็ยังคงผุดขึ้นมาในหัวอยู่บ่อยๆ
สภาพของจี้หยวนวู่ ไม่ว่าจะดูยังไงก็เสียสติไปแล้วแน่ๆ แบบนั้นแล้วยังจะใส่ร้ายจี้จิ่งเชินได้อีกหรอ?