เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 189 การต่อสู้แย่งชิงปราสาท
บทที่ 189 การต่อสู้แย่งชิงปราสาท
" ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว "
หมินอันเกอพูดย้ำอยู่สองรอบด้วยใจที่รู้สึกตื่นเต้นจนถึงกับสะอื้น
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มพลางตบไหล่ของเขา " ขอโทษด้วยที่ทำให้เป็นห่วง "
หมินอันเกอกอดเธอแน่นๆอีกครั้งจึงจะค่อยๆคลายมือออก และมองสำรวจเธออีกครั้ง
" เธอไม่ได้บาดเจ็บอะไรใช่ไหม ฉันได้ยินมาว่าเธอตกลงไปในทะเล แล้วมันเกิดอะไรขึ้นในภายหลัง? "
" ฉันได้รับความช่วยเหลือจากคุณนายหล่อน "
หมินอันเกอถอนหายใจอย่างโล่งอก
เขาเคยได้ยินเรื่องเหล่านี้จากปากคนอื่นมาบ้างแล้ว และเขาคิดจะไปเยี่ยมเธอที่บ้านตระกูลหล่อนมาตลอด
แต่เขาก็ไม่กล้า กลัวว่าคนที่เขาเห็นจะไม่ใช่เวินเที๋ยนเที๋ยนตัวจริง ถ้าถึงตอนนั้นเขาจะทำอย่างไร?
แต่ได้มาเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนตัวจริงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ เขาก็รู้สึกว่าตัวเองโชคดีเป็นอย่างมาก
" โชคดีที่เธอไม่เป็นอะไร "
เขาพูดซ้ำอีกรอบก่อนจะค่อยๆปล่อยเธอ
จากนั้นทั้งสองก็พูดคุยพลางเดินเข้าไปในสถานรับเลี้ยง
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองไปรอบๆและถาม " เด็กๆอยู่ที่นี่ได้นานแค่ไหน? "
" ไม่เกินหนึ่งปี ถ้าหากในช่วงเวลานี้ไม่ได้รับการอุปการะ พวกเขาก็จะถูกแยกส่งตัวไปยังสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าใกล้เคียงโดยตรง "
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว สถานรับเลี้ยงที่นี่มีการจัดการที่ไม่ค่อยดี เจียงหยู่เทียนจึงสามารถพาพวกเขาออกมาได้ง่ายๆ
" ฉันกังวลว่าคราวหน้าเจียงหยู่เทียนจะมาคุกคามพวกเขาอีก "
หมินอันเกอนิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพูด " เที๋ยนเที๋ยน เธออยากสร้างสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าใหม่ไหม? "
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้ามองเขาด้วยความประหลาดใจ
หมินอันเกอพูดอย่างจริงจัง " ฉันช่วยเธอได้ "
เวินเที๋ยนเที๋ยนนิ่งไปและพูด " ถ้าสามารถสร้างสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าขึ้นมาได้ใหม่จริงๆมันคงจะดีมากๆ "
เมื่อพูดจบ เธอก็เงยหน้ามองไปอีกด้าน
" ไปกันเถอะ ฉันอยากไปดูสถานการณ์ของสถานรับเลี้ยงในตอนนี้ "
หมินอันเกอพาเธอไปพบกับผู้ดูแลที่นี่ เพื่อทำความเข้าใจกับสภาพกาณ์รตอนนี้และแผนการในอนาคต
เมื่อเวลาล่วงเลยไปถึงช่วงบ่ายเวินเที๋ยนเที๋ยนจึงขอตัวกลับ
" ให้ฉันไปส่งเถอะ " หมินอันเกอพูดยิ้มๆ
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองคนขับรถที่ยังคงรออยู่ที่ประตู " ไม่เป็นไรหรอก "
หมินอันเกอมองตามเธอไป และยิ้มอย่างจริงใจ
" ฉันลืมไป ตอนนี้เธอไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว "
หลังพูดจบเขาก็ลดระดับเสียงลงอีกครั้ง
" เที๋ยนเที๋ยน คุณนายคนนั้นดีกับเธอมาก เธอต้องรักษาเขาเอาไว้ดีๆ "
" ฉันเข้าใจแล้ว "
คุณนายหล่อนดีกับเธอมากขนาดไหนเธอจดจำมันไว้ในใจตลอด
แต่เมื่อได้ยินประโยคนี้จากปากหมินอันเกอ เธอกลับรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
หลังจากขึ้นรถ เวินเที๋ยนเที๋ยนยังคงเห็นใบหน้านั้นที่ยืนอยู่นอกรถ และไม่ได้จากไปไหน
เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนหันกลับไป เธอจึงได้รู้เรื่องเรื่องหนึ่งที่ทำให้เธอต้องตกใจจากปากคนขับรถ
เธอมองคนขับรถด้วยตาที่เบิกกว้าง
" ว่าไงนะ ตอนนี้เว่ยเอ๋ออยู่ในบ้านของจี้จิ่งเชินอย่างนั้นเหรอ? "
คนขับรถมองเธอจากกระจกหลังโดยคาดไม่ถึงว่าเธอจะไม่รู้เรื่องนี้
" คุณปู่ของเว่ยเอ๋อเคยเดินทางมาประเทศจีนมาก่อน และได้สร้างปราสาทของเขาเองเอาไว้ที่นี่ นั่นก็คือปราสาทบนภูเขาแห่งนั้น ต่อมาหลังจากพ่ายแพ้สงคราม เขาก็ถูกลอบสังหารโดยกลุ่มพวกหัวรุนแรง ดังนั้นเขาจึงต้องรีบหนีไป "
" หลังจากที่เขาจากไป ปราสาทก็ได้ถูกปล้นและถูกทุบทำลาย เหลือไว้แต่เพียงที่ดินที่รกร้างยุ่งเหยิง ต่อมาจี้จิ่งเชินจึงได้ซื้อซากปรักหักพังของปราสาทและที่ดินใกล้เคียงแถวนั้น และเขาได้สร้างมันขึ้นมาใหม่เป็นปราสาทอย่างในทุกวันนี้ คุณหนูไม่รู้เรื่องนี้เหรอ? "
เวินเที๋ยนเที๋ยนเคยได้ฟังพ่อบ้านเล่าถึงประวัติความเป็นมาของปราสาทหลังนั้นมาก่อน
แต่กลับคาดไม่ถึงว่า มรดกที่เว่ยเอ๋อมาตามหาในครั้งนี้จะเป็นมัน!
" แล้วตอนนี้ล่ะ? พวกเขาเป็นยังไงกันบ้าง ?"
คนขับรถกล่าว " เว่ยเอ๋อได้ยื่นคำร้องต่อตุลาการต้องการฟ้องร้องจี้จิ่งเชิน และริบทรัพย์สมบัติของบรรพบุรุษเขาคืนกลับมาให้หมด "
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้แม้แต่คนขับรถก็ยังรู้สึกกังวลเล็กน้อย
" ความจริงแล้วหลังจากพวกเขากลับไป ปราสาทแห่งนั้นก็ได้ถูกทิ้งร้าง ต่อมาจึงได้ตกเป็นของหลวง และจี้จิ่งเชินซื้อมันด้วยเงินจำนวนหนึ่ง ตามหลักแล้วมันควรจะเป็นของของเขา "
" แต่เว่ยเอ๋อยืนยันแน่วแน่ ว่านั่นคือสิ่งที่บรรพบุรุษของเขาเหลือทิ้งไว้และเขาต้องเอามันคืนกลับมา ตอนนี้มีคนกลุ่มหนึ่งอยู่ในปราสาทและกำลังเอะอะโวยวายกันเสียงดัง "
เวินเที๋ยนเที๋ยนเลิกคิ้วขึ้น เธอไม่คิดว่ามันจะเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ขึ้น
เธอหันมองออกไปด้านนอก และเห็นว่ายังไม่ถึงบ้านของตระกูลหล่อน
เธอจึงพูด " พาฉันไปส่งที่ปราสาทของจี้จิ่งเชิน "
คนขับรถจึงมองเธอด้วยความประหลาดใจ
แม้ว่าทุกคนจะรู้ว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนเคยแต่งงานกับจี้จิ่งเชินมาก่อน
แต่ตอนนี้มันไม่เหมือนเมื่อก่อน ตอนนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนได้กลายเป็นลูกบุญธรรมของตระกูลหล่อน แล้วทำไมเธอถึงจะต้องกลับไปทนทุกข์ทรมานกับจี้จิ่งเชินอีก?
หากเป็นคนอื่นเขาคงจะตัดความสัมพันธ์ไปแล้ว คิดไม่ถึงว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะยังคงคิดถึงเขาอยู่
เมื่อเห็นคนขับรถนิ่งเงียบไม่ไหวติง เธอจึงอดไม่ได้ที่จะเร่งเขาอีกรอบ
คนขับรถจึงได้เลี้ยวหัวกลับและมุ่งตรงไปยังปราสาทของจี้จิ่งเชิน
บรรยากาศของในตัวปราสาทตอนนี้มีความตึงเครียดมาก
เมื่อเว่ยเอ๋อรู้ว่ามีคนอาศัยอยู่ในปราสาทที่คุณปู่ของเขาทิ้งไว้ให้ และยังได้ทำลายสิ่งก่อสร้างก่อนหน้านี้ไปอีก เขาจึงรีบมุ่งหน้ามาที่นี่ด้วยความโกรธแค้น
แน่นอนว่าเหล่าพ่อบ้านไม่ยอมให้เขาเข้าไป แต่ก็ไม่สามารถขวางเขาเอาไว้ได้
คนของทั้งสองฝั่งต่างเผชิญหน้ากันในสวนอย่างไม่มีใครยอมใคร
พ่อบ้านมองไปที่ประตูใหญ่อย่างใจจดใจจ่อ จนถึงตอนนี้จี้จิ่งเชินก็ยังไม่กลับมา พวกเขาใกล้จะขวางเอาไว้ไม่อยู่แล้ว!
ผู้คนที่ดูท่าทางโหดร้ายน่ากลัวตรงหน้าเอาแต่พูดว่าปราสาทเป็นของเขา
ถุย! นี่เป็นปราสาทที่จี้จิ่งเชินลงมือสร้างขึ้นมาด้วยตัวเองเพื่อมอบให้กับเวินเที๋ยนเที๋ยน
จะเป็นของพวกเขาไปได้ยังไงกัน?
" ตอนนี้จี้จิ่งเชินไม่อยู่ ถ้าหากมีเรื่องอะไรก็ค่อยมาคราวหลัง บุกรุกบ้านเรือนผู้อื่นในจีนมันผิดกฎหมาย! "
เว่ยเอ๋อโบกมือไปมาอย่างคึกคะนอง
" ไม่!นี่คือทรัพย์สินที่คุณปู่ของฉันทิ้งเอาไว้ให้!ฉันจะต้องเอามันกลับคืนมา!พวกแกยังมีหน้าใช้บ้านของคุณปู่ฉันอยู่อีก! นี่มันน่าขยะแขยงจริงๆ! "
พ่อบ้านไม่รู้ว่าตัวเองได้อธิบายให้เขาฟังไปกี่รอบแล้ว
" คุณครับ ก่อนหน้าที่คุณจี้จะซื้อบ้านหลังนี้มา มันก็ได้ถูกปล้นและถูกเผาจนไม่เหลืออะไรแล้ว เหลือเพียงแต่ซากปรักหักพังของกำแพงเท่านั้น "
" คุณจี้ได้ให้คนมาซ่อมแซมและสร้างมันขึ้นมาใหม่ด้วยเอง แน่นอนว่ามันต้องเป็นของเขา! "
เว่ยเอ๋อขมวดคิ้ว
" เขาไม่ได้รับการอนุญาตจากเจ้าของ จะแตะต้องของของคนอื่นโดยพลการได้ยังไง! "
พ่อบ้านขี้เกียจที่จะเถียงกับเขาแล้ว เพราะไม่ว่าจะอธิบายอย่างไรเขาก็ไม่ฟัง พ่อบ้านจึงทำได้แค่โบกมือเรียกบอดี้การ์ดเข้ามา
" พาตัวเขาออกไป "
เว่ยเอ๋อโกรธมากเมื่อได้ยินเช่นนั้น
" พวกแกทำอย่างนี้ได้ยังไง !ยึดทรัพย์สินคนอื่นไปไม่พอ ยังจะไล่พวกเราออกไปอีก!"
พ่อบ้านขมวดคิ้ว หากเจอคนที่ไม่สนใจจะฟังเหตุผล ต่อให้พระพุทธเจ้ามาพูดเขาก็ไม่ฟัง
รถที่เวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งขับเข้ามาข้างในอย่างช้าๆ เธอเห็นว่าทั้งสองฝั่งเริ่มต่อสู้กัน
ทุกคนต่างหันไปมองเธอ และเมื่อประตูรถถูกเปิดขึ้น เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ได้ก้าวออกมา
พ่อบ้านตกใจเป็นอย่างมากเมื่อเห็นการปรากฏตัวของเธอ!
แม้ว่าจะได้ยินมาว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนได้กลับมาแล้ว แต่ก็ไม่คิดว่าจะเห็นเธออยู่ตรงหน้าในเร็วๆนี้
ทั้งพ่อบ้านและแม่ครัวต่างดีใจจนเกือบจะพุ่งเข้าไปกอดเธอ
แต่พวกเขายังสำรวมท่าทียืนอยู่ที่เดิม และจ้องมองเธอเป็นพิเศษ