เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 188 แนะนำฉันหน่อย
บทที่ 188 แนะนำฉันหน่อย
เมื่อมองไปก็พบว่าเด็กเหล่านี้ล้วนเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกรับเลี้ยงจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเฉินซี!
สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเฉินซีถูกเผาในตอนนั้นก็เป็นเพราะเจียงหยู่เทียน แม้แต่คณบดีก็ยังถูกไฟคลอกตายในเหตุการณ์ครั้งนั้น
และตอนนี้เจียงหยู่เทียนก็พบเด็กพวกนั้นอีกครั้ง!
เธอต้องการจะทำอะไรกันแน่?
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองภาพในมืออยู่ครู่หนึ่งจึงจะตอบตกลงในที่สุด
" ให้เธอเข้ามา "
พ่อบ้านจึงพยักหน้าและเดินจากไป
จากนั้นไม่นานเวินเที๋ยนเที๋ยนก็เห็นเจียงหยู่เทียนกำลังจูงเด็กสองคนเดินเข้ามา
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว เด็กเหล่านั้นล้วนเป็นเด็กที่ถูกรับเลี้ยงโดยสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
เจียงหยู่เทียนจูงเด็กกำพร้าที่ไม่รู้อีโหน่อีเหน่ทั้งสองคนเดินเข้ามา เมื่อเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยนพวกเขาก็ยิ้มออกมา
" พี่เที๋ยนเที๋ยน! "
เด็กทั้งสองคนเคยใกล้ชิดสนิทกับเวินเที๋ยนเที๋ยนมากขณะอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เมื่อเห็นเธอพวกเขาจึงรีบวิ่งเข้าไปหา
เวินเที๋ยนเที๋ยนก้มตัวลงกอดพวกเค้าไว้ในอก
" พวกเธอมาที่นี่ได้ยังไง? "
เสี่ยวโต้วลูบที่ไหล่ของเวินเที๋ยนเที๋ยนและหันกลับไปมองเจียงหยู่เทียนที่อยู่ข้างหลัง
" พี่เจียงพาพวกเรามาครับ "
อันที่จริงตอนอยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า พวกเขาและเจียงหยู่เทียนก็ไม่ได้สนิทกัน
แม้ว่าพวกเขาจะเป็นฝ่ายเริ่มคุยกับเธอก่อน แต่ก็มักจะถูกเธอตำหนิและต่อว่ากลับมาทุกครั้ง
ถ้าหากเธอไม่ได้บอกว่าครั้งนี้จะพามาพบเวินเที๋ยนเที๋ยน พวกเขาก็ไม่มีทางมาเป็นแน่
เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ฟัง เธอจึงได้เงยหน้าขึ้นไปมองเจียงหยู่เทียน
ดูเหมือนว่าถ้าเธอมาเองก็คงจะไม่ได้พบเวินเที๋ยนเที๋ยน เธอจึงจงใจพาเด็กๆมาด้วย
เธอกวักมือเรียกเด็กสองคนนั้น " มาหาพี่ทางนี้หน่อยสิ "
ทั้งสองคนล้วนเดินไปอยู่ข้างหลังของเวินเที๋ยนเที๋ยน
เจียงหยู่เทียนเอ่ย " เธอกลัวอะไร ฉันไม่ได้ทำร้ายอะไรพวกเขาซะหน่อย "
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่ได้ผ่อนคลายท่าทีที่ระมัดระวังของตัวเองลง
" เธอมาในครั้งนี้มีจุดประสงค์อะไร? "
เจียงหยู่เทียนหัวเราะพลางนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ สายตาเริ่มมองสำรวจไปตามห้อง
บ้านตรงหน้าไม่ได้ตกแต่งอย่างโอ่อ่าตระการตา แต่กลับตกแต่งด้วยกลิ่นอายของความโบราณ
เธอเห็นทุกสิ่งทุกอย่างในขณะที่เธอกำลังเดินเข้ามาเมื่อครู่ เรียกได้ว่าทุกสรรพสิ่งในบ้านหลังนี้ล้วนมีความโบราณอยู่
ที่น่าตื่นเต้นก็คือแม้แต่บ้านเก่าก็ยังคงดูล้ำค่าอยู่มาก
ได้มาดูที่นี่ นั่นยิ่งทำให้เธอรู้สึกสงสัยมากกว่าเดิม
เวินเที๋ยนเที๋ยนใช้อุบายอะไรถึงทำให้ตระกูลหล่อนรับเธอมาอุปการะ?
เธอมองเวินเที๋ยนเที๋ยนที่อยู่ตรงหน้าพลางหัวเราะ " เธอรู้จักกับคุณนายหล่อนตั้งแต่เมื่อไหร่? "
เวินเที๋ยนเที๋ยนเบือนหน้าไม่มองเธอ
" ดูเหมือนว่านี่จะไม่เกี่ยวอะไรกับเธอ "
เจียงหยู่เทียนส่ายหน้าและเอ่ย " จุ๊จุ๊ ดูเหมือนเธอจะแตกต่างไปจากเมื่อก่อนนะ ตอนนี้เธอได้มาอยู่กับคุณนายหล่อนแล้ว แม้แต่จี้จิ่งเชินยังไม่มองเธอ สถานะที่แท้จริงของเธอ ใครไม่รู้บ้างล่ะ?"
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วเล็กน้อย
" เธอพยายามจะพูดอะไร? "
" ไม่มีอะไรมาก ฉันแค่หวังว่าเธอจะช่วยแนะนำฉันหน่อย เป็นเพราะเธอตระกูลหวู่จึงได้ใกล้จะล้มละลาย เธอยังสบายใจได้อยู่อีกเหรอ? "
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอ่ย " ฉันตาสว่างแล้ว เมื่อวานล้วนเป็นหวู่สือเองทั้งนั้นที่เป็นฝ่ายเริ่มก่อน ถ้าบริษัทเขาจะล้มละลายขึ้นมาจริงๆ ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด "
" เธอเป็นคนที่ไร้ความปรานีอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน "
" ปราณี ก็ต้องดูว่าควรใช้มันกับใคร "
เวินเที๋ยนเที๋ยนพูดอย่างเย็นชา " พี่สาว คนเรามันเปลี่ยนกันได้ ไม่มีใครยอมให้ถูกจูงจมูกไปตลอดหรอกนะ "
หลังพูดจบเธอก็หยิบถ้วยชาบนโต๊ะขึ้นมาเป่าเบาๆ
" ถ้าไม่มีเรื่องอะไรก็ไปได้แล้ว "
เมื่อได้ยินว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะไล่ตัวเองออกไปจริงๆ เธอจึงพูดอย่างอดไม่ไหว " เวินเที๋ยนเที๋ยน เธอทำถึงขนาดนี้เลยเหรอ? ฉันอุตส่าห์สงบศึกกับเธอแล้ว จี้จิ่งเชินก็คืนให้เธอแล้ว มันไม่ง่ายนะที่จะหาคู่ครองที่เหมาะสมกับตัวเอง แต่เธอก็ยังทำให้บริษัทของเขาต้องพังทลายอีก!นี่เธอจงใจจะเปิดสงครามกับฉันใช่ไหม? "
" เขาหาเรื่องใส่ตัวเอง "
เวินเที๋ยนเที๋ยนเหลือบมองไปทางเธอ " ขอโทษด้วย ฉันไม่ได้มีความรักใคร่ห่วงใยต่อเธอแต่อย่างใด ความเห็นอกเห็นใจของฉันไม่คู่ควรกับคนอย่างเธอ "
หลังพูดจบเธอก็ไม่ได้กล่าวอะไรมาก และเรียกพ่อบ้านให้เข้ามา
เจียงหยู่เทียนมองเธอพลางกัดฟันกรอด
" ดี ในเมื่อเธอไม่มีความปราณี ก็อย่ามาหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน! แล้วเราจะได้เห็นดีกัน! "
เด็กทั้งสองคนที่นั่งอยู่ข้างๆเวินเที๋ยนเที๋ยนจึงถามด้วยความสงสัย " พี่เที๋ยนเที๋ยน พี่กับพี่เจียงเป็นอะไรไป? "
เวินเที๋ยนเที๋ยนยื่นมือออกไปลูบหัวพวกเขา
" ไม่มีอะไรหรอก ตอนนี้พวกเธอสองคนพักอยู่ที่ไหน? เดี๋ยวพี่ไปส่ง "
เด็กทั้งสองคนแย่งกันจูงมือเวินเที๋ยนเที๋ยนออกไปด้านนอก
" พี่เวิน ตอนนี้พวกเราอาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง! ใหญ่มากๆ "
พวกเขาปล่อยมือออกและทำท่าทางโอ้อวดเกินจริง " แล้วก็ยังมีพี่ชายสุดหล่อที่คอยมาดูพวกเราอยู่บ่อยๆด้วย "
เวินเที๋ยนเที๋ยนหัวเราะพลางพูด " แล้วพวกเธอชอบที่นั่นกันไหมล่ะ? "
" ชอบ "
ทั้งสองคนหัวเราะ แต่ก็กลับเศร้าลงในทันที
" แต่ว่าพวกเราไม่ได้เห็นคณบดีเฉินนานแล้ว เมื่อไหร่เธอจะมาเยี่ยมเราล่ะ? "
เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนได้ยินคำพูดไร้เดียงสาของเด็กๆ ใจของเธอห่อเหี่ยวไปเล็กน้อย
เด็กเหล่านี้ล้วนไม่รู้ถึงการตาย และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคณบดีเฉินได้ตายไปแล้ว พวกเขายังคงรอคอยให้คณบดีเฉินมาเยี่ยม
เมื่อมองใบหน้าเล็กทั้งสองที่เต็มไปด้วยความหวังตรงหน้า เวินเที๋ยนเที๋ยนจึงคิดอยู่พักหนึ่งและพูด " คณบดีเฉินได้ไปในที่ที่พิเศษมากๆแห่งหนึ่ง "
" แล้วเธอจะกลับมาไหม? "
" ที่แห่งนั้นยังมีเด็กแบบพวกเธออยู่อีกมากที่ยังรอให้คณบดีเฉินไปดูแลพวกเขา หากยุ่งมากๆเธอคงจะไม่ได้กลับมาแล้วล่ะ "
ทั้งสองมองหน้ากันและกัน พวกเขาเริ่มเบะปากและกำลังจะร้องไห้ออกมา
ผ่านไปครู่หนึ่ง พวกเขาจึงจะสามารถกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้
" ถ้างั้นก็ให้คณบดีเฉินอยู่ที่นั่นเถอะ พวกเรามีบ้านหลังใหญ่และพี่เวินแล้ว คณบดีเฉินจะต้องดูแลพวกเขาได้ดีเป็นแน่ "
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองพวกเขาและพยักหน้า แต่ในใจของเธอรู้สึกเศร้าขึ้นมาทันที
" เอาล่ะ พี่พาพวกเธอไปส่งดีกว่า ระหว่างทางจะซื้อลูกอมให้พวกเธอกินด้วย "
ทั้งสองคนหยุดร้องและยิ้มร่าพลางกระโดดโลดเต้นจูงเวินเที๋ยนเที๋ยนออกไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนทักทายพ่อบ้าน และให้คนขับรถขับพาพวกเขาไปส่งที่ที่พวกเขาพักอาศัยอยู่
แม้ว่าที่แห่งนี้จะใหญ่โตกว่าสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าก่อนหน้านี้ แต่มันก็ไม่สามารถที่จะอยู่ได้นาน มันเป็นแค่ที่พักอาศัยชั่วคราวเท่านั้น
เมื่อเจอโอกาส พวกเด็กๆก็จะถูกส่งไปอีกครั้ง
เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินเข้ามา และเงยหน้ามองกลุ่มเด็กๆที่ยืนล้อมรอบคนที่กำลังขอสิ่งของอยู่
รูปร่างจากด้านหลังของเขาดูคุ้นตามาก แต่เมื่อเปรียบเทียบกับลักษณะในความทรงจำ เขากลับดูผอมไปหน่อย
เธอเดินเข้าไปดูด้วยความสงสัย ในขณะที่ฝ่ายตรงข้ามกำลังแจกขนมในมือเสร็จและหันหน้ากลับมา
เมื่อเห็นเวินเที๋ยนเที๋ยน เขาก็ตกตะลึงในทันที
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขาครู่หนึ่ง จากนั้นเธอก็ค่อยๆยิ้มออกมาอย่างช้าๆ
" พี่หมิน ไม่เจอกันนานเลย "
หมินอันเกอที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ดูเหมือนว่าจะผอมแห้งและซีดเซียวกว่าเมื่อก่อน
เมื่อได้ยินเสียงของเวินเที๋ยนเที๋ยน เขาจึงรีบเดินเข้ามาด้วยท่าทีที่ตื่นเต้นในทันที
เมื่ออยู่ห่างเวินเที๋ยนเที๋ยนไปเพียงหนึ่งก้าว เขาก็อ้าแขนทั้งสองและโอบกอดเธอแน่นอย่างรวดเร็ว
" โชคดี โชคดีที่เธอไม่เป็นอะไร "