เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 177 สถานะใหม่
บทที่177 สถานะใหม่
ท่านจาง และท่านเปิงพากันเดินเข้ามา เมื่อเห็นจี้จิ่งเชินแล้วนั้น ท่านจางก็มองบนใส่เขาอย่างไม่มีความเกรงใจเลยแม้แต่นิดเดียว
“ซวยจริงๆ! ทำไมมางานเลี้ยงแบบนี้จะต้องเจอกับคนหลายใจไร้ความรู้สึกแบบนี้ด้วยนะ!”
ก่อนหน้านี้เรื่องราวบ้าๆที่จี้จิ่งเชินทำกับเวินเที๋ยนเที๋ยน ท่านจางก็ได้ยินมาเช่นกัน ซึ่งเขาเองก็รู้สึกหดหู่ใจ แม้กระทั่งมองจี้จิ่งเชินเปลี่ยนไปด้วย
รู้สึกว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนนั้นได้เจอคนที่รักเธอมากเช่นนี้ นับว่าเป็นความสุขที่สุดแล้ว
แต่เพิ่งจะผ่านไปเพียงไม่กี่วัน ไม่คิดว่าเขาจะยอมละทิ้งกับการตามหาตัวเธอเช่นนี้! ทั้งยังเปลี่ยนไปราวกับเป็นอีกคนอย่างไรอย่างนั้น!
ยังจะยิ้มได้อีกอย่างนั้นหรือ?
เขาจ้องมองใบหน้าที่ยิ้มแย้มของจี้จิ่งเชินอยู่ไกลๆ เขาแทบอยากจะจ้องหน้าของเขาให้เป็นรูเลยเสียด้วยซ้ำไป
“ยิ้ม! ยิ้ม! มีอะไรให้ยิ้มกัน! สาวตัวน้อยยังหายสาบสูญไร้ร่องรอยอยู่เลย ไม่คิดว่าจะยังมีจิตใจจะมาร่วมงานเลี้ยงอะไรนี่อีก?
“ยังยิ้มหัวเราะออกมาอย่างมีความสุขขนาดนี้! ตอนนั้นผมดูเขาผิดไปจริงๆ! ถ้ารู้ก่อนหน้านี้ต่อให้สาวตัวน้อยจะไม่รับปาก ผมก็จะพาเธอไป”
เขาโมโหด่าว่าออกมาอย่างไม่หยุด ท่านเปิงที่ยืนอยู่ข้างๆเขาก็มีสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนักเช่นกัน
ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เขาจะหาลูกศิษย์ที่มีจิตใจที่เลื่อมใสเช่นนี้เจอ แต่ไม่คิดว่าชีวิตของลูกศิษย์จะขมขื่นเช่นนี้
เขายื่นมือออกไปตบบ่าของท่านจาง
“ช่างเถอะนะ อย่าไปพูดถึงเลย การปฏิบัติตัวของจี้จิ่งเชิน ใช่ว่าคุณก็จะไม่รู้มาก่อนนี่?”
ท่านจางตะลึงงัน แล้วจึงถอนหายใจออกมา
“ผมก็แค่รู้สึกมันดูไร้ค่าแทนเที๋ยนเที๋ยน! ที่เธอไปชอบผู้ชายแบบนี้!”
เขาจ้องมองจี้จิ่งเชินอย่างเกลียดชัง
“สู้ลูกชายของผมไม่ได้เลย ถึงแม้ลูกผมจะดูโง่ๆอยู่บ้าง แต่อย่างน้อยๆก็ไม่ได้ไร้คุณธรรมแบบจี้จิ่งเชินนี่!”
เขาพึมพำออกมาอย่างเย็นชา
แต่ตอนนี้จะมาพูดอะไรก็ช้าไปเสียแล้ว เวินเที๋ยนเที๋ยนหายสาบสูญไป หรือแม้กระทั่งอาจจะฟันธงได้ว่าเธอตายไปแล้วก็ได้
ขณะที่กำลังพูดคุยกันอยู่นั้น ไม่คิดว่าจี้จิ่งเชินที่อยู่ทางฝั่งตรงข้ามนั้นจะเดินมาทางพวกเขา
จี้จิ่งเชินเดินมาตรงด้านหน้าของพวกเขา แล้วพยักหน้าให้เป็นสัญญาณ
“ท่านจาง ท่านเปิง สวัสดีครับ”
“สวัสดี! ดีอะไรกัน! ผมไม่อยากเห็นหน้าคุณ!” ท่านจางหันมาด่าว่าเขา
เขาเป็นคนที่มีอะไรก็พูดออกมาแบบนี้มาตลอดอยู่แล้ว ถึงแม้ว่าตอนนี้จะอยู่ในงานเลี้ยงของตระกูลหล่อน มีผู้คนจำนวนไม่น้อยที่รายล้อมอยู่รอบๆ และเขาก็แสดงออกสิ่งที่อยู่ในใจออกมาอย่างไม่เกรงใจเช่นกัน
เสียงที่ส่งออกมาทางด้านนี้ ทำให้ทุกคนต่างก็พากันมองมาทางพวกเขา
เห็นว่าบรรยากาศระหว่างท่านจางและจี้จิ่งเชินที่ดูไม่ถูกต้องแล้วนั้น ต่างก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา ได้แต่ยืนมองอยู่ไกลๆ
ท่านจางด่าว่าเขาต่อ : “ผมโมโหมากจริงๆ! สาวตัวน้อยนั่นทำไมถึงต้องมาเจอกับคนแบบคุณด้วยนะ!”
จี้จิ่งเชินที่เผชิญหน้ากับการโจมตีของท่านจางนั้นก็ไม่ได้มีอาการโมโหแต่อย่างใด กลับเอ่ยพูดขึ้นมาอย่างเรียบๆ : “เป็นความผิดของผม”
“คุณยังจะพูดออกมาได้อีกหรือ? ไม่ใช่คุณ แล้วจะเป็นเพราะคนอื่นอย่างนั้นรึไง? ไม่คิดเลยว่า ผ่านไปแค่ไม่กี่วัน คุณก็จะลืมสาวตัวน้อยไปเสียแล้ว”
จี้จิ่งเชินมองเขา มุมปากปรากฏรอยยิ้มบางๆออกมา
“ผมไม่มีวันลืมเธออยู่แล้วครับ เธอเป็นภรรยาเพียงคนเดียวในชีวิตของผม”
ท่านจางรู้สึกตกตะลึงกับน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกที่ลึกซึ้งนี้ของเขา จึงหันกลับมามองเขาแวบหนึ่ง
มุมปากของจี้จิ่งเชินนั้นมีรอยยิ้มบางๆปรากฏอยู่ แววตามีความอ่อนโยน ซึ่งไม่สามารถจะเสแสร้งออกมาได้เลย
เขารู้สึกอึ้งไป แล้วจึงหันกลับมา พลางส่งเสียงเย็นชาออกมา
“ใครๆก็พูดได้ แต่การกระทำก็ไม่เหมือนกันแล้ว! ถ้าหากคุณชอบสาวตัวน้อยจริงๆ รักเธอขนาดนั้นจริงๆ ทำไมถึงต้องถอดถอนคนที่ค้นหาอยู่ออก? ทำไมไม่ตามหาตัวเธอต่อ?”
“เธอจากไปแค่ไม่กี่วัน คุณก็ยังสามารถยิ้มหัวเราะมาร่วมงานเลี้ยงได้แล้ว ไม่รู้เลยจริงๆว่าคุณคิดอย่างไรกันแน่!”
คำถามเหล่านี้ของท่านจาง ราวกับว่าเป็นการถามคำถามที่ทุกคนในงานนี้เองก็รู้สึกสงสัยเช่นกัน
พวกเขาต่างก็พากันเงี่ยหูฟัง เพื่อรอฟังคำตอบของจี้จิ่งเชิน
แต่จี้จิ่งเชินกลับไม่พูดอะไรออกมา
เขายิ้มโดยปราศจากคำพูดใดๆ แล้วยกแก้วแชมเปญที่อยู่ในมือขึ้นมาดื่ม
“เห็นพวกคุณเป็นห่วงเที๋ยนเที๋ยน ผมเองก็รู้สึกดีใจมากครับ”
ท่านจางและท่านเปิงมองหน้าเขาอย่างประหลาดใจ
“จี้จิ่งเชิน คุณไม่ได้มีปัญหาอะไรใช่ไหม?”
จี้จิ่งเชินส่ายหน้า แล้วหันหลังกลับเดินออกไป
ท่านจางมองเบื้องหลังของเขา รู้สึกว่าจี้จิ่งเชินผิดปกติไปอยู่บ้าง
“คนๆนี้ไม่ใช่ว่าบ้าไปแล้วหรอกนะ?”
และเวลานี้เอง ที่บันไดชั้นสองก็มีคนเดินลงมา
คุณนายหล่อนที่สวมใส่ชุดกระโปรงสีดำเดินลงมาจากด้านบนอย่างช้าๆ ทุกคนต่างพากันมองไปที่เธอ แล้วก็เงียบลงในทันที และหันมาจับตามองเธอ
ในสายตาของคุณนายหล่อนนั้นมองเห็นทุกๆคนที่อยู่ล้อมรอบ และสุดท้ายแล้วสายตาของเธอก็หยุดอยู่ตรงร่างของจี้จิ่งเชิน มุมปากค่อยๆปรากฏเส้นโค้งที่ไม่สามารถสังเกตเห็นได้
แล้วเธอถึงได้เดินลงมา
“ยินดีต้อนรับทุกท่านที่มาเยือนบ้านตระกูลหล่อนอีกครั้งนะคะ”
ทุกคนต่างก็เงยหน้าขึ้นมามองคุณนายหล่อนที่ยืนอยู่ตรงขั้นบันไดด้านบนนั้น ไม่มีใครรู้ว่าวันนี้เธอจะประกาศข่าวอะไรที่จะทำให้ทุกคนต้องรู้สึกตกตะลึงอีกหรือเปล่า
จี้จิ่งเชินกลับขมวดคิ้วขึ้นมา เมื่อครู่นี้สายตาที่คุณนายหล่อนเหลือบมองเขานั้น ทำให้ในใจของเขานั้นรู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง
และเวลานี้เอง ที่คุณนายหล่อนได้ปรับเสียงของตัวเองให้ดังขึ้น
“งานเลี้ยงวันนี้ ฉันอยากจะแนะนำคนๆนึงให้ทุกท่านได้รู้จัก”
เธอเอ่ยพูดมาถึงตรงนี้แล้วนั้น จึงหยุดเอาไว้ครู่หนึ่ง ใบหน้าของเธอปรากฏรอยยิ้มบางๆออกมา
“นั่นก็คือลูกสาวของฉันเองค่ะ เวินเที๋ยนเที๋ยน”
เมื่อได้ยินชื่อนี้แล้ว ทุกคนต่างก็อยู่ในอาการตกตะลึง
เวินเที๋ยนเที๋ยน นั่นไม่ใช่คนที่มีเรื่องวุ่นวายกันอย่างสั่นสะเทือนกับจี้จิ่งเชินก่อนหน้านี้หรอกหรือ?
อีกทั้งเธอได้ตกทะเลเสียชีวิตไปแล้ว ทำไมถึงได้มาปรากฏตัวอยู่ที่นี่กัน?
หรือจะเหมือนกันแค่ชื่อ?
ในโลกนี้จะมีเรื่องบังเอิญขนาดนี้ด้วยหรือ?
และที่สำคัญกว่านั้นก็คือ คุณนายหล่อนมีลูกตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
ทำไมพวกเขาไม่เคยได้ยินกันเลย?
เมื่อคำพูดนี้ออกไปนั้น ทุกคนในห้องโถงต่างก็อดที่จะส่งเสียงวิพากษ์วิจารณ์ออกมาเบาๆไม่ได้
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว เขานึกไม่ถึงเลย ว่าคุณนายหล่อนจะนำตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนออกมาประกาศเร็วขนาดนี้ อีกทั้งยังกลายเป็นลูกสาวของเธอไปด้วยเสียอีก
ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น คุณนายหล่อนก็หันกลับไป แล้วยื่นมือออกมาอีกทางหนึ่ง
อีกมุมหนึ่งของบันได เวลานี้มีใครคนหนึ่งเดินออกมา
ชุดเดรสสีฟ้าอ่อน หญิงสาวที่หน้าตาสะสวย ผมหยิกยาวนุ่มปล่อยยาวลงมาถึงช่วงบ่าของเธอ ทำให้ใบหน้าเล็กๆของเธอนั้นยิ่งดูงดงามมากยิ่งขึ้น
ทันทีที่เธอปรากฏตัวออกมาในงานแล้วนั้น มีคนแทบจะหายใจไม่ออก
นี่…..นี่ไม่ใช่ภรรยาของจี้จิ่งเชินหรอกหรือ?
เวินเที๋ยนเที๋ยนที่มีข่าวออกมาว่าตกทะเลและเสียชีวิตไปแล้ว คนที่ตายไปแล้ว ทำไมจู่ๆถึงได้มาปรากฏตัวอยู่ที่นี่อีกครั้งได้กัน?
ท่านจางและท่านเปิงที่คุ้นเคยกับเวินเที๋ยนเที๋ยนเป็นอย่างมากนั้น เวลานี้เมื่อเห็นคนที่เดินลงมาจากบันได ต่างก็พากันเบิกตากว้างขึ้นมา มองพิจารณาอย่างละเอียด
กลัวว่าตัวเองจะมองผิด
สีหน้าของจี้จิ่งเชินนั้นดูแย่มาก
ไม่คิดว่าคุณนายหล่อนจะเอาตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนออกมาจริงๆแบบนี้
ในเมื่อเป็นเช่นนั้น แล้วก่อนหน้านี้ทำไมเธอจะต้องลงมือตบตาทุกคนแบบนี้ ให้เวินเที๋ยนเที๋ยนแกล้งตาย?
คุณนายหล่อนมองดูใบหน้าที่ตกตะลึงของทุกคน
“บุคคลนี้เป็นลูกสาวบุญธรรมที่ฉันเพิ่งจะรับเธอมาเลี้ยงดูค่ะ เธอชื่อเวินเที๋ยนเที๋ยน”
สีหน้าของทุกคนนั้นดูสับสน
ไม่ว่าจะมองอย่างไร คนที่ยืนอยู่ตรงหน้านี้ก็คือเวินเที๋ยนเที๋ยนที่ตกลงไปในทะเลในตอนนั้น
ท่านจางดึงท่านเปิงที่อยู่ข้างๆ
“ท่านเปิง คุณช่วยผมมองหน่อยสิ ว่านั่นใช่สาวตัวน้อยหรือเปล่า? ผมรู้สึกตาลาย”
ท่านเปิงไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ก็มองไปยังคนที่อยู่บนขั้นบันไดนั่น
ภายในห้องโถงนั้น ก็มีคนที่เก็บความสงสัยนี้ไว้ในใจไม่ได้
“คุณนายหล่อนครับ ผมขอถามหน่อยนะครับว่าคุณเวินท่านนี้คือภรรยาของจี้จิ่งเชินที่ตกทะเลไปช่วงก่อนหน้านี้หรือเปล่าครับ?”
ใบหน้าของคุณนายหล่อนไม่ได้มีการเปลี่ยนสีหน้าหรือตื่นตระหนกแต่อย่างใด
“ไม่ใช่ค่ะ”