เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 163 ปล่อยให้เธอเป็นอิสระ
บทที่ 163 ปล่อยให้เธอเป็นอิสระ
เวินเที๋ยนเที๋ยนสั่นไปทั้งเนื้อทั้งตัว เธอนึกยังไงก็นึกไม่ถึง ว่าจี้จิ่งเชินจะยอมให้อภัยก่อน
ตอนนี้จี้จิ่งเชินกำลังจ้องมองเธออย่างเย็นชา
“เวินเที๋ยนเที๋ยน ตอนนี้เธอได้ใจมากสินะ?”
เขายื่นมือไปจับมือของเวินเที๋ยนเที๋ยน จนเกือบจะดึงตัวเธอออกจากเก้าอี้
เวินเที๋ยนเที๋ยนเจ็บจนขมวดคิ้วขึ้นมา มือของจี้จิ่งเชินเหมือนคีมตัวหนึ่ง ที่หนีบมือเธอไว้แน่นๆ
“จี้จิ่งเชิน คุณทำให้ฉันเจ็บแล้วนะ…..”
จี้จิ่งเชินแค่ยกมุมปากขึ้นมานิดๆ ในตาไม่มีรอยยิ้มอันใดเลย
“เจ็บเหรอ? เจ็บกว่าใจของผมไหม?
เขายื่นมือออกมาหนึ่งข้าง ทุบที่หน้าอก แววตาเต็มไปด้วยความเศร้าเสียใจ
ในใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนสับสนวุ่นวาย เงยหน้าขึ้นมองตาของเขา
“จี้จิ่งเชิน ฉันกับหมินอันเกอไม่มีอะไรกันจริงๆ…..”
จี้จิ่งเชินหายใจลึกๆหนึ่งครั้ง ไฟของความโทสะค่อยๆดับลง
“เธอหมายถึง หมินอันเกอแค่อยากทำให้เธอหมดสติ แล้วพาเธอออกไปงั้นเหรอ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนพยักหน้า
“เราสองคนไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรเลย มีคนตั้งใจวางแผนใส่ร้ายเรา”
จี้จิ่งเชินมองดูเธออยู่
“แล้วผมควรจะเชื่อใจคุณไหม?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนอ้าปากแล้วก็ไม่รู้ควรพูดอะไรดี
เชื่อใจเธอ
ตัวเธอเอง ยังยากที่จะเชื่อเลย
แล้วจี้จิ่งเชินจะเชื่อยังไง
จี้จิ่งเชินเคยพูดไว้ เขาจะไม่ยอมเชื่อทุกคำพูดของเธอ ไม่ยอมเชื่อทุกอย่างอีกแล้ว
เธอก้มหน้าลงตั้งนานและไม่พูดจา
“ผมเชื่อคุณ”
เสียงของจี้จิ่งเชินดังขึ้นบนหัว
เวินเที๋ยนเที๋ยนเงยหน้าขึ้นมามองเขาอย่างประหลาดใจ
ถึงกับไม่กล้าที่จะเชื่อ จี้จิ่งเชินบอกว่า เชื่อใจเธอ?
จี้จิ่งเชินพยักหน้า
“ผมเชื่อคุณ ดังนั้น คุณไปได้แล้ว” เขาพูดต่ออีก
เวินเที๋ยนเที๋ยนลืมตาโตค้างไว้ ไม่กล้าเชื่อคำพูดที่จี้จิ่งเชินพูดออกมา
“คุณ…..”
จี้จิ่งเชินมองเธอ และพูดเบาๆ “ผมไม่โทษคุณแล้ว”
น้ำเสียงของเขาเหมือนปลดปล่อยจากความกดดัน กลายเป็นปล่อยวางให้เบาใจลง
“ถึงก่อนหน้านี้คุณจะหลอกผม ผมก็ยอม”
ในใจของเวินเที๋ยนเที๋ยนสับสนวุ่นวายไปหมด
เธอเคยเห็นเวลาที่จี้จิ่งเชินโมโห เคยเห็นเขาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ และยังเคยเห็นเขามีความรักที่ซื่อสัตย์จริงใจ แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นเขาเป็นเช่นนี้
เหมือนสัตว์ป่าที่แพ้จากการต่อสู้กับศัตรู
“จี้จิ่งเชิน… …คุณอย่าเป็นแบบนี้สิ… …”
จี้จิ่งเชินทำเหมือนไม่ได้ยินเสียงที่เธอพูดเลย
“ช่วงนี้ ผมกำลังทำโทษคุณ แต่ก็ทำโทษตัวเองเหมือนกัน”
เขายกมือขึ้นมาเล็กน้อย
“ผมไม่โทษคุณแล้ว คุณไปเถอะ ถือว่าผมไม่เคยเจอคุณ”
ในหัวสมองที่กำลังสับสนวุ่นวายของเวินเที๋ยนเที๋ยนในตอนนี้ เหมือนถูกลบออกหมดในทันทีทันใด
เธอมองดูชายที่อยู่ตรงหน้า
เหมือนโลกทั้งใบเหลือเพียงเขาคนเดียวในพริบตาเดียว
แต่ว่า หัวใจของเธอ กลับเจ็บแปลบๆข้างใน…..
ไม่เหมือนความเจ็บปวดรวดร้าวขนาดนั้นในตอนนั้น เจ็บจี๊ดอย่างเชื่องช้าและยาวนาน ทำให้เธอนั่งอยู่ไม่เป็นที่ เหมือนขาดอะไรไปสักอย่างหนึ่ง
จี้จิ่งเชินก็ยังพูดต่อไป “ผมเชื่อคุณ เชื่อคุณว่าวันนี้ไม่ได้มีอะไรกัน เชื่อว่ามีคนวางแผนให้ร้ายคุณ”
แววตาของเขาเศร้ายิ่งขึ้น
“ทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณเคยพูดในอดีต ผมเชื่อคุณทั้งหมด เวินเที๋ยนเที๋ยน ผมทำได้แค่เชื่อคุณ”
“แต่ว่าผม…..”
เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบร้อนอยากจะอธิบาย จี้จิ่งเชินกลับยกมือขึ้นมาขวางเธอไว้
“คุณไม่ต้องอธิบายอะไรอีกแล้ว…..ตอนนี้คุณสามารถไปกับหมินอันเกอได้อย่างสบายใจ ทุกสิ่งทุกอย่างผมแก้ไขปัญหาเอง”
“ผมเหนื่อยแล้ว คุณไปเถอะ”
เขาเอ่ยปากพูดอย่างเฉยชา หางเสียงค่อยๆลากยาวออกไปนิดๆ เหมือนกำลังถอนหายใจ
เวินเที๋ยนเที๋ยนตกใจและมองหน้าเขา ในตามีหยดน้ำกำลังส่องประกาย
“คุณไม่เอาฉันแล้วเหรอ? จี้จิ่งเชิน?”
จี้จิ่งเชินมองหน้าเธอแต่ไม่พูดจา
หัวใจของเขา เจ็บเจียนตาย
เขาทำไมจะไม่เอา?
เขาจะอดใจดันเวินเที๋ยนเที๋ยนไปให้คนอื่นได้ยังไง
เขาแทบจะใช้เชือกเส้นหนึ่ง มาผูกมัดตัวเองให้ติดกับผู้หญิงคนนี้ที่อยู่ตรงหน้า!
แต่ว่า…..
เขาทำไม่ได้
นี่เป็นการเริ่มต้นที่ผิดพลาดมาตั้งแต่แรก ถึงจะเดินต่อไปข้างหน้าด้วยกัน ก็เป็นแค่ความผิดพลาดอยู่ดี…..
เขาค่อยๆปิดตาลง ไม่อยากที่จะมองตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนอีก
เขากลัวตนเองจะหวั่นไหวอีก…..
“พวกคุณอยากจะไปที่ไหน? ในประเทศหรือต่างประเทศ? ในวันข้างหน้าในที่ที่พวกคุณอยู่ ผมจะหลีกไปให้ไกลๆ ไม่ให้พวกคุณได้เห็นผมอีก จะได้ไม่นึกถึงความทรงจำที่ไม่ดีพวกนี้อีก”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองหน้าของเขา มองผ่านอาการบนใบหน้าที่เฉยๆแล้ว เหมือนกำลังเดาดูว่าในใจเขากำลังคิดอะไรอยู่
แต่ว่า บนตัวจี้จิ่งเชินไม่มีอารมณ์ใดๆเลย
ไม่มีความเกลียดชัง ไม่มีความแค้น แม้แต่…..ความรักก็ไม่มี
เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้สึกกลัว เธอค่อยๆถอยไปด้านหลัง กอดหัวเข่าไว้ หดตัวเองในมุมหนึ่งของรถ
“ฉันไม่ไป” เธอเอ่ยปากอย่างดื้อรั้น
จี้จิ่งเชินยืนที่ประตูรถมองดูเธออยู่
เวินเที๋ยนเที๋ยนหดตัวเองเป็นเกลียว ส่ายหัวไปมาอย่างแรง
“ฉันไม่ยอมไปหรอก!”
เธอหาเหตุผลได้อย่างหนึ่งเพื่อให้ตัวเองอยู่ต่อ
“พวกเจี่ยงเนี่ยนเหยายังจับตัวไม่ได้ บางทีเรื่องนี้อาจจะเป็นพวกเขาที่วางแผนใส่ร้ายฉันกับหมินอันเกอ ฉันจะ…..”
“เรื่องของพวกเค้าผมจะจัดการเอง ต้องให้พวกมันรับกรรมอย่างสาสม” จี้จิ่งเชินแทรกคำพูดของเธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ่งตื่นตระหนกมากกว่าเดิม เธอรีบร้อนหาข้ออ้างต่างๆเพื่อจะอยู่ต่อ
“แต่ว่า แต่ว่ายังมีเจียงหยู่เทียน ฉันไม่ยอมให้เธออยู่ต่อข้างๆคุณ เธอจะทำร้ายคุณ…..”
จี้จิ่งเชินพูดอย่างเฉยๆ “ผมรู้ ผมไม่เคยเชื่อใจเธออยู่แล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนลืมตาขึ้นมานิดๆ มองหน้าจี้จิ่งเชิน ในใจไม่เคยจะวุ่นวายสับสนเช่นนี้มาก่อน
เธอจับเก้าอี้ด้านหลังตนเองไว้แน่นๆ กังวลว่าจี้จิ่งเชินจะจับเธอโยนออกจากรถกะทันหัน
แต่จี้จิ่งเชินไม่ได้ลงมือทำอะไรเลย เขาเหมือนซุปเปอร์แมนที่สูญเสียกำลังทั้งหมดกะทันหัน มองดูเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างปกติและไม่รู้จะทำยังไงดี
“ทั้งหมดทั้งมวล ผมจะช่วยคุณทำให้สำเร็จ”
“ถ้าคุณอยากจากไป ก็ไปเถอะ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเอาหัวก้มลงไปที่หัวเข่า และค่อยๆมีเสียงสะอื้นออกมา
“ฉันจะไปไหน…..ฉันไปไหนได้…..”
จี้จิ่งเชินพูดอย่างเฉยเมย “สองสามวันนี้ หมินอันเกอไปสอบถามเกี่ยวกับการไปออสเตรเลีย ถ้าวันนี้ไม่เกิดเรื่องขึ้น ตอนนี้คุณคงอยู่บนเครื่องบินที่กำลังบินไปออสเตรเลียแล้ว”
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันหัวไปมองเขาอย่างประหลาดใจ
“คุณรู้ตั้งนานแล้ว?”
จี้จิ่งเชินพยักหน้าเฉยๆหนึ่งครั้ง
“คุณอยากไปไม่ใช่เหรอครับ? ตอนนี้ผมก็ปล่อยคุณไปแล้ว ให้คุณเป็นอิสระ”
เวินเที๋ยนเที๋ยนร้องไห้
“ฉันไม่ไป ฉันไม่ไป…..”
จี้จิ่งเชินเงยหน้าขึ้นมานิดๆ มองหน้าเธอ
“ถ้าอย่างนั้น ผมไม่เอาคุณแล้ว”
ร่างกายของเวินเที๋ยนเที๋ยนชาไปทั้งตัว
จี้จิ่งเชินพูดต่อไปอีก “ผมรำคาญคุณเต็มทนแล้ว ไม่อยากเห็นหน้าคุณแม่แต่วินาทีเดียว อย่างนี้ คุณพอใจรึยัง?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยังไม่ยอมขยับตัว
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้ว ก้มตัวเข้าไปข้างใน ลากตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนออกมาไว้ตรงพื้น
“ผมไม่เอาคุณแล้ว”
พูดจบ เขาก็ทำหน้าเฉื่อยๆขึ้นรถไป อดใจไม่ได้มองกระจกหลังไปดูเวินเที๋ยนเที๋ยนที่ยืนอยู่ข้างนอกอย่างตื่นตระหนกใจไม่รู้ต้องทำยังไงต่อไป
จากนั้นเหยียบคันเร่งจากไปอย่างรวดเร็ว