เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 164 โดดลงทะเลฆ่าตัวตาย
บทที่ 164 โดดลงทะเลฆ่าตัวตาย
รถสปอร์ตจากไปอย่างรวดเร็ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนหยุดอยู่กับที่ ยืนเซ่ออยู่ตรงนั้นมองดูรถไกลออกไปเรื่อยๆ สุดท้ายหายไปจากสายตา
เธอนึกว่าเขาจะหวนกลับมา
กับความต้องการที่จะควบคุมเธอ จะจากไปง่ายๆเช่นนี้ได้ยังไง?
แต่ก็ไม่
เธอมองดูที่ปากทาง ตาก็ไม่กะพริบ แต่ก็ไม่เห็นจี้จิ่งเชินจะกลับมา
เขาไม่เอาเธอแล้วจริงๆหรือ…..
ตัวของเวินเที๋ยนเที๋ยนเซไปเซมา ถึงกับยืนไม่นิ่ง แล้วก็ล้มตัวลง
เธอก้าวไปสองก้าวอย่างซมซาน แววตาเหม่อลอยไม่ได้สังเกตเห็นคนที่โผล่มารอบตัวอย่างกะทันหัน
“เวินเที๋ยนเที๋ยน”
คนๆนั้นเรียกกะทันหันหนึ่งเสียง
เวินเที๋ยนเที๋ยนหันหน้ามา เห็นคนๆหนึ่งยืนอยู่ด้านหลังของตนเอง
คนนั้นใส่หมวกกอล์ฟและใส่ผ้าปิดปาก ตั้งใจไม่อยากให้คนอื่นดูออกว่าเป็นใคร
“ถึงกับดูไม่ออกว่าฉันคือใครเลยเหรอ?
อีกฝ่ายหนึ่งพูดออกมาคำหนึ่ง เสียงที่คุ้นเคยทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้ว ใช้สมองที่กำลังสับสนอยู่นึกคิดดู
ฝ่ายนั้นเห็นเธอมีสีหน้าซีดเซียว ใบหน้ามีรอยยิ้ม
“ทำไม? ถูกผู้ชายทอดทิ้งมีความรู้สึกยังไงบ้าง?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนขมวดคิ้วอย่างแรง
“คุณคือ…..เจี่ยงเนี่ยนเหยา?”
“เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้เธอเป็นคนทำ?”
เจี่ยงเนี่ยนเหยายื่นมือมาที่หน้าตนเองและดึงผ้าปิดปากออก
หน้าตาของเธอเปลี่ยนไปจนซีดเซียวและซูบผอม หนังใต้ตาดูหมองคล้ำจนเหมือนหมีแพนด้า
“ใช่ ฉันเป็นคนทำ แล้วยังไงล่ะ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูเธออย่างระวัง
“ทำไมคุณต้องทำแบบนี้? ถ้าคุณอยากจะใช้ฉันมาบังคับข่มขู่จี้จิ่งเชินเหรอ? คุณน่าจะผิดหวังแล้วล่ะ”
“แน่นอน เหตุการณ์เมื่อกี้ ฉันไม่ใช่ไม่เห็น”
เจี่ยงเนี่ยนเหยาแบสองมือออก แล้วพูดว่า “ก็แค่บ้านตระกูลเจี่ยงธรรมดาเท่านั้น ไม่มีก็คือไม่มี ฉันก็แค่คิดจะ…..”
เธอกำลังพูดอยู่ แล้วก็ก้าวไปข้างหน้าสองก้าวอย่างกะทันหัน เดินไปถึงตรงหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยน ค่อยๆก้มตัวลง เข้าไปใกล้ๆหูของเธอ
ตอนแรกบนหน้ามีรอยยิ้มบางๆ กลับกลายเป็นหน้าที่ดุร้ายทันที
เธอกัดฟันแน่นๆ กัดฟันพูดว่า “ฉันก็แค่กำลังคิดว่า ทำไมคุณไม่ไปตายซะ?”
พอประโยคนี้ออกมาจากปาก เวินเที๋ยนเที๋ยนตกในจนรีบถอยหลังไปหนึ่งก้าว
เพิ่งจะขยับ ก็ชนโดนอะไรสักอย่าง!
เธอรีบร้อนจะหันไปดู ยังไม่ทันดูชัดเจน ผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งก็มาอุดปากเธอไว้
มีกลิ่นฉุนไหลเข้าไปในปาก เวินเที๋ยนเที๋ยนดิ้นรนสุดแรง
แต่ว่ามือของอีกฝ่ายหนึ่งอุดปากเธอไว้เงียบๆ ทันใดนั้น ร่างกายของเวินเที๋ยนเที๋ยนอ่อนตัวลง หมดสติไป
เจี่ยงเนี่ยนเหยาคอยมองดูเวินเที๋ยนเที๋ยนที่หมดแรงไปทั้งตัว บนหน้ายิ้มออกมากนิดๆ
“เฟิงจี้น นายพาเธอขึ้นรถ”
เฟิงจี้นเก็บผ้าเช็ดหน้าในมือขึ้น รีบอุ้มเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นรถที่เตรียมไว้ข้างๆตั้งนานแล้ว
ทั้งสองคนขึ้นรถแล้วออกไปอย่างรวดเร็ว
เฟิงจี้นมองดูเวินเที๋ยนเที๋ยนที่นั่งอยู่ด้านหลัง มีความลังเลหน่อย “เราคุยกับจี้ยี่หยันไว้ ว่าจะไม่ทำร้ายเธอไม่ใช่เหรอ?”
เจี่ยงเนี่ยนเหยาได้ยินประโยคนี้แล้ว หันหัวมามองหน้าและยังยิ้ม “ไม่มีใครฆ่าเธอ”
ในตาของเธอเหมือนมีแสงระยิบระยับ
“ก็แค่ว่า หลังจากที่จี้จิ่งเชินทอดทิ้งเธอแล้ว เธอเสียใจและสิ้นหวัง กระโดดลงทะเลฆ่าตัวตาย”
เธอพูดจบด้วยคำพูดที่ดูเรียบเรียงออกมาง่ายๆสบายๆ น้ำเสียงเฉยชา ถึงกับทำให้เฟิงจี้นยังอดใจไม่ได้หันไปมองเธอด้วยหางตา
แววตาของเฟิงจี้นเต็มไปด้วยความตกตะลึง นึกไม่ถึงว่าเจี่ยงเนี่ยนเหยาจะพูดแบบนี้ออกมาได้
ในความทรงจำของเขา เจี่ยงเนี่ยนเหยาเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนจิตใจดี แต่ว่าตอนนี้ กลับเหมือนว่ามีอะไรกำลังเปลี่ยนแปลงไปเงียบๆ…..
เจี่ยงเนี่ยนเหยาสังเกตเห็นสายตาของเขา แล้วพูดว่า “นายกำลังรู้สึกว่าฉันโหดร้ายเกินไปใช่ไหม?”
เฟิงจี้นไม่ได้เอ่ยปาก
เธอพูดต่อไปอีก “เธอทำให้ฉันต้องกลายเป็นแบบนี้ จนทำให้ทั้งตระกูลเจี่ยงต้องบ้านแตกสาแหรกขาด จนต้องเจอแต่คนทุบตีตะโกนด่า ฉันทำแบบนี้ผิดเหรอ?”
พูดไปพูดมา จนเธออารมณ์ขึ้น
“ฉันก็แค่อยากจะปกป้องพวกเราแค่นั้น เวินเที๋ยนเที๋ยนรู้เรื่องมากเกินไป เก็บเธอไว้ไม่ได้”
เห็นเฟิงจี้นปิดปากเงียบ เจี่ยงเนี่ยนเหยาเอามือวางบนไหล่ของเขา
“นายบอกว่านายรักฉันไม่ใช่เหรอ? แค่คำขอร้องแค่นี้ นายก็ไม่สามารถทำให้ฉันได้?”
เฟิงจี้นอ้าปาก สุดท้ายก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร แค่พยักหน้า
เจี่ยงเนี่ยนเหยาพอใจจนยิ้มออกมา และเอาหัวพิงไปที่ไหล่ของเขา
“ฉันรู้อยู่แล้วว่านายต้องอยู่ข้างฉันตลอดไป ขอแค่เราจัดการเธอแล้ว ไม่ว่านายจะไปไหน ฉันจะอยู่กับนายเสมอ”
“นายอยากได้ลูกไม่ใช่เหรอ? ฉันคลอดลูกอีกคนให้นายได้”
เฟิงจี้นพยักหน้า
“เพื่อนายแล้ว ให้ฉันทำอะไรก็ยอม”
เจี่ยงเนี่ยนเหยาดีใจจนหันหน้าไปจูบที่ปากของเขาหนึ่งที
“นายดีจริงๆ”
รถวิ่งไปเรื่อยๆ วิ่งตรงออกจากนอกเมือง ขับไปทางชายทะเลข้างนอก
เวลานี้ตอนนี้ จี้จิ่งเชินกลับไปถึงปราสาท
พ่อบ้านที่กำลังร้อนใจจนหัวยุ่งเห็นเขาแล้ว รีบเดินมา
“คุณชาย บอดี้การ์ดทั้งหลายได้ค้นหารอบๆโรงพยาบาลจนหมดแล้ว แต่ก็ยังหาร่องรอยของคุณเวินไม่เจอ ขั้นต่อไปพวกเขาคิดจะไป…..”
“ไม่ต้องหาเขาแล้ว”
พ่อบ้านยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกจี้จิ่งเชินแทรกขึ้นมา
เขาตะลึงไปพักหนึ่ง สงสัยว่าประโยคที่ตนเองได้ยินมันจริงหรือไม่จริง
มองหน้าจี้จิ่งเชินอย่างประหลาดใจ
จี้จิ่งเชินพยักหน้านิดๆ พูดว่า “ไม่ต้องหาแล้ว เธอไปแล้ว”
พ่อบ้านนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ
“ไป?”
เขามองท่าทางบนใบหน้าของจี้จิ่งเชิน สังเกตเห็นสีหน้าของเขานิ่งสงบ
ตอนที่อยู่โรงพยาบาลก่อนหน้านั้น คุณชายได้ยินว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนไปแล้ว ยังวิ่งตามออกไปอย่างโมโห ร้อนรนเหมือนไฟลุก
ทำไมผ่านไปแค่ไม่กี่ชั่วโมง ก็เปลี่ยนการตัดสินใจอย่างกะทันหัน?
นี่มันไม่เหมือนสไตล์การกระทำของจี้จิ่งเชินเลยสักนิด
พ่อบ้านคิดไปคิดมา ก็ยังไม่วางใจ รีบร้อนวิ่งตามไปด้วย
“คุณชาย นี่มันเรื่องอะไรกันแน่? คุณเวินเธอทำไมจากไปโดยไม่บอกไม่กล่าวอย่างนี้? มันมีอะไรที่เข้าใจผิดกันหรือเปล่าครับ?”
จี้จิ่งเชินไม่ได้ตอบคำถามของเขา แต่เดินตรงขึ้นไปชั้นสามในห้องหนังสือ นั่งลงกับเก้าอี้
“ผมเป็นคนให้เธอไปเอง” เขากล่าว
พ่อบ้านลืมตาโตๆ มองเขาอย่างตกใจ
เขานึกภาพไม่ออกเลยสักนิด ว่านี่คือสิ่งที่จี้จิ่งเชินจะทำออกมาได้
ตั้งแต่พ่อบ้านติดตามรับใช้จี้จิ่งเชินมานานสิบกว่าปี ไม่ว่าใครจะหลอกลวงจี้จิ่งเชิน สุดท้ายจะต้องเจ็บปวดรวดร้าวปานตาย
ความปรารถนาที่ต้องการมีเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้ในครอบครอง เป็นสิ่งที่คุณชายไม่เคยเป็น เขาดูออกอย่างชัดเจน คุณชายทนไม่ได้ที่จะทำร้ายเวินเที๋ยนเที๋ยน ดังนั้นจึงคุมตัวเธอไว้ข้างกายตลอด
ปฏิกิริยาของจี้จิ่งเชินที่อยู่ตรงหน้า มองดูแล้วสงบนิ่งอย่างแปลกประหลาด เหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้น
เขาเปิดสัญญาที่วางอยู่บนโต๊ะ เหมือนกำลังจะเริ่มทำงานต่อ
“คุณยังมีเรื่องอะไรอีกหรือ? ถ้าไม่มีก็ลงไปได้แล้ว”
พ่อบ้านพยักหน้า แล้วก็ส่ายหน้าไปๆมาๆ เขาอยากถามว่าตกลงมันเกิดอะไรขึ้น
กำลังจะเอ่ยปาก เขาก็นึกอะไรออกทันที
“คุณชาย! รูปถ่ายที่คุณเคยเอาให้ผม ผมติดและต่อกันออกมาแล้ว ทั้งหมดมีสองใบ!”
เขาหันตัวจะเดินออกไปด้านนอก
“คุณรอสักครู่ ผมไปเอามาเดี๋ยวนี้”
นึกไม่ถึงว่าจี้จิ่งเชินจะไม่สนใจเลย
“ไม่ต้องแล้ว รูปพวกนั้นโยนทิ้งได้แล้ว”