เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 142 จิตใจของคนไร้มนุษยธรรม
บทที่ 142 จิตใจของคนไร้มนุษยธรรม
ทิศตะวันออกเริ่มสว่าง เวินเที๋ยนเที๋ยนกับอีกสองสามคนในที่สุดก็มาถึงสถานที่ที่ฉวีผิงบอก
อาคารที่อยู่อาศัยที่เก่าและชำรุดรกร้างว่างเปล่า บนผนังยังมีสีน้ำมันที่เขียนกับไว้ว่า “รื้อ”
สถานที่แบบนี้ ถ้าหากไม่มีฉวีผิง ถึงแม้พวกเขาจะหาเป็นอาทิตย์ก็หาไม่เจอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนมาถึงประตูห้องพัก ประตูเหล็กถูกคนล็อกจากด้านนอก ดูเหมือนจะเป็นกังวลว่าคนข้างในจะวิ่งออกมา
“เลื่อยออก!”
เวินเที๋ยนเที๋ยนออกคำสั่ง บอดี้การ์ดก็ถือเลื่อยไฟฟ้าเดินมาข้างหน้าในทันที
ประกายไฟกระเด็นไปทั่วอยู่ครู่หนึ่ง
ในไม่ช้าประตูเหล็กถูกเปิดออกเป็นรูใหญ่
แสงสว่างภายในห้องมืดสลัว ในอากาศเต็มไปด้วยกลิ่นแปลก ๆ
ในขณะที่ประตูถูกเปิดออก เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่กล้าเดินเข้าไปข้างในด้วยซ้ำ
เสียงร้องครวญของผู้หญิงในห้อง ดังเข้าในหูของทุกคน
เวินเที๋ยนเที๋ยนชะงักฝีเท้า ในใจเหมือนถูกกดทับไว้ด้วยก้อนหิน
“จี้จิ่งเชิน?”
เธอยืนตะโกนอยู่ที่หน้าประตู
ข้างในกลับไม่มีเสียงอะไรเลยสักนิด
เวินเที๋ยนเที๋ยนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เดินเข้าไป
เพิ่งเดินเข้าไปสองก้าว ก็รู้สึกเหมือนเตะโดนอะไรสักอย่าง
เธอหยิบขึ้นมาดู เป็นยา C ขวดหนึ่งข้างในว่างเปล่าแล้ว
เวินเที๋ยนเที๋ยนกำมือแน่นทันที เธอมองดูไปรอบ ๆ ห้อง
ในห้องที่กว้างขวางมีแค่เพียงเตียงเตียงเดียว ดูเหมือนเพิ่งจะเอามาวางไว้ชั่วคราว มีคนกำลังนอนอยู่บนเตียง
“จี้จิ่งเชิน?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินเข้าไปสองใกล้ ๆ เลิกผ้าห่มบนเตียงออก
เจี่ยงเนี่ยนเหยาที่เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่งปรากฏต่อหน้าอย่างกะทันหัน!
เสื้อผ้าบนตัวของเธอถูกฉีกขาดออกเป็นชิ้น ๆ เนื้อตัวแดงนอนถูไปถูมาอยู่บนเตียง แต่มือสองข้างถูกผูกไว้บนหัวเตียง ดิ้นรนไม่หยุด แต่กลับขยับไม่ได้เลยสักนิด
แถมดูท่าทางของเธอยายังคงไม่หมดฤทธิ์
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองดูรอบ ๆ อย่างร้อนใจ
“จี้จิ่งเชิน? คุณอยู่ไหม?”
เธอหันไปด้านข้าง จู่ ๆ ก็ได้ยินเสียงเล็ก ๆ น้อย ๆ ดังมาจากมุมห้อง
กำลังจะหมุนตัวไป จู่ ๆ ก็มีร่างสูงใหญ่พุ่งออกมาจากมุมห้อง แล้วชนเข้ากับเธอจัง ๆ!
เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกเขาชนจนเดินถอยหลังไปกี่ก้าว จนล้มลงไปบนพื้น
คนที่ทับอยู่บนตัวเธออุณหภูมิร่างกายสูงจนน่ากลัว ถึงจะมีเสื้อผ้ากั้นไว้อยู่ ก็สามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจน
เสียงหายใจหอบดังขึ้นข้างหูไม่หยุด หนักหน่วง กระทบหัวใจของเวินเที๋ยนเที๋ยน
ไม่ต้องดูเธอก็รู้ว่าคนตรงหน้าคือใคร
“จี้จิ่งเชิน?”
เธอตะโกนออกมา ฝ่ายตรงข้ามกอดเอวของเธอไว้แน่น ก้มหน้าลงดมกลิ่นบนตัวเธอ จากนั้นก็จูบไปมาบนคอของเธอ
ในตอนนั้นเสียงของพ่อบ้านก็ดังขึ้นมาจากข้างนอก
“คุณหนู หาเจอหรือยังครับ?”
เวินเที๋ยนเที๋ยนยื่นมือออกไปผลักหัวของจี้จิ่งเชิน
“หาเจอแล้ว รอสักครู่ค่ะ”
จี้จิ่งเชินจึงจูบมือของเธอซะเลย ดูดปลายนิ้วราวกับมันเป็นลูกอม แล้วใช้ลิ้นเลียไปมา
เวินเที๋ยนเที๋ยนประคองหน้าของเขาไว้
“จี้จิ่งเชินคุณรักษาสติหน่อยได้ไหมคะ?”
เพิ่งถามเสร็จ เวินเที๋ยนเที๋ยนก็รู้ว่าประโยคนี้ของตนเองถามไปก็ไร้ประโยชน์
จี้จิ่งเชินก้มหน้าลงแล้วจูบเธออย่างแรง ปลายลิ้นขยับไปมาในปาก
เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดถึงขวดยาที่เธอเห็นเมื่อครู่
ถ้าหากยาพวกนั้นถูกจี้จิ่งเชินกินเข้าไปหมด งั้นเขาจะรักษาสติทั้งคืนได้ยังไง?
ยิ่งไปกว่านั้นคือในห้องก็ยังมีเจี่ยงเนี่ยนเหยาอีกคนที่กินยาเข้าไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนตบแผ่นหลังของเขา
“พวกเราต้องออกไปก่อน จี้จิ่งเชิน”
ในตอนที่เวินเที๋ยนเที๋ยนคิดว่าเขาสูญเสียสติปัญญาไปแล้วนั้น การกระทำของจี้จิ่งเชินจู่ ๆ ก็หยุดลงทันที
เขาหยุดลงครู่หนึ่งจากนั้นก็อุ้มเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นจากบนพื้น แล้วหมุนตัวเดินออกไปข้างนอก
พ่อบ้านและจงหลีที่รออยู่ที่ประตูเห็นว่าข้างในไม่มีเสียงแล้ว กำลังเตรียมตัวจะเข้าไป จู่ ๆ ก็เห็นจี้จิ่งเชินเดินออกมาจากข้างใน
เสื้อผ้าบนตัวของเขายังอยู่ครบ ตาแดง จากภายนอกมองไม่เห็นสิ่งผิดปกติใด ๆ
เขาเม้มปากแน่น สีหน้าเคร่งขรึมอย่างมาก
สองมืออุ้มเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้แน่น
“คุณผู้ชาย ไม่เป็นอะไรนะครับ?”
เมื่อพ่อบ้านเห็นเขาจึงรีบเดินเข้ามาอย่างเร่งด่วน เมื่อเข้าใกล้ ๆ ก็เห็นว่ามือของเขาที่อุ้มเวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่เต็มไปด้วยเลือด
ดูเหมือนกับเกิดจากการใช้มือทุบกำแพงที่นับครั้งไม่ถ้วน มือทั้งสองข้างเต็มไปด้วยบาดแผล ภาพที่เห็นน่าตกตะลึงมาก
ไม่ได้มองคนอื่นแม้แต่น้อย เขาอุ้มเวินเที๋ยนเที๋ยนเดินออกไปทางด้านนอกโดยไม่ชำเลืองตามองทางอื่นเลย
เวินเที๋ยนเที๋ยนนอนอยู่ในอ้อมแขนของเขา ไม่ขยับเขยื้อน แล้วเอาหน้าซุกเข้ากับหน้าอกของเขา
บอดี้การ์ดกลุ่มหนึ่งมองดูพวกเขาจากไป แล้วหันหน้าไปมองทางพ่อบ้านกับจงหลี
จงหลีขมวดคิ้วพูดขึ้น “เก็บกวาดที่นี่ก่อน”
พูดจบเขากับพ่อบ้านก็เดินนำเข้าไปก่อน
จงหลีเหลือบมองเจี่ยงเนี่ยนเหยาที่ยังถูกฤทธิ์ยาทรมานอยู่บนเตียง สายตาไม่มีความรู้สึกใด ๆ ทั้งสิ้น สั่งบอดี้การ์ดสองสามคน
“พาไปส่งโรงพยาบาล”
บอดี้การ์ดสองสามคนรีบเดินเข้าไป ใช้ผ้าปูที่นอนห่อตัวเธอขึ้นมา จากนั้นก็เดินออกไป
พ่อบ้านหยิบขวดในมือขึ้นมาดู ก็ตกใจจนถลึงตาโต
“ผู้ช่วยจง ไม่ใช่ว่าคุณผู้ชายถูกป้อนยาทั้งขวดหรอกนะ?”
เขาเขย่าขวดยาในมือ ในขวดมียามากกว่าสิบเม็ด
กินเยอะขนาดนั้น คิดไม่ถึงว่าจี้จิ่งเชินจะสามารถทนได้ทั้งคืน!
จงหลีชี้ไปทางมุมมุมหนึ่ง เขาไม่ได้ตอบอะไร
พ่อบ้านหันหน้าไปดู มองเห็นมุมกำแพงเลอะเต็มไปด้วยเลือด
ยังมีเศษปูนบนกำแพงที่ตกลงมาอีกด้วย
ดูเหมือนถูกคนใช้กำปั้นชกต่อยข้างบนทั้งคืน
พ่อบ้านสูดหายใจอย่างตกตะลึง
แค่มองดูกำแพงข้างหน้า เขาก็สามารถจินตนาการออกมาได้
เมื่อคืนหลังจากที่จี้จิ่งเชินมัดเจี่ยงเนี่ยนเหยาไว้บนเตียง แล้วตนเองก็ไปนั่งต่อต้านฤทธิ์ยาอยู่ที่มุมห้อง
ตอนที่ควบคุมตัวเองไม่ได้ ก็ชกต่อยกำแพง ทิ้งร่องรอยไว้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนเลือดสดไหลออกมา
ทำแบบนี้จนผ่านมาได้ทั้งคืน
แม้กระทั่งเขาก็ทนไม่ได้ที่จะถอนหายใจ
“คุณผู้ชายนี่จริง ๆ เลย……”
จี้จิ่งเชินพาเวินเที๋ยนเที๋ยนขึ้นรถไป แต่กลับไม่ได้วางเธอลง และกอดเธอไว้นั่งลงบนที่นั่งคนขับ
เวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งคร่อมบนขาของเขา มีเสื้อผ้ากั้นไว้อยู่แต่เธอก็สามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ากล้ามเนื้อทั้งตัวของจี้จิ่งเชินแข็งไปหมดราวกับหิน
เธอคิดไม่ออกจริง ๆ ว่าจี้จิ่งเชินแท้จริงแล้วใช้ความแน่วแน่ขนาดไหนถึงสามารถอดทนได้ทั้งคืน
เขาสีหน้าตึงเครียด สตาร์ทรถ ใส่เกียร์การกระทำเป็นไปตามระบบระเบียบ
แล้วรถก็แล่นออกไป
เวินเที๋ยนเที๋ยนมองเขาอย่างเป็นกังวล
“ไม่ต้องรอพวกพ่อบ้านเหรอคะ?”
จี้จิ่งเชินไม่พูดอะไร
จากนั้นเธอก็เห็นว่าจี้จิ่งเชินไม่ได้ขับรถไปทางโรงพยาบาล
“คุณจะไปไหน? ไม่ไปโรงพยาบาลเหรอคะ?”
จี้จิ่งเชินยื่นมือออกไปโอบเอวของเธอให้แนบชิดกับตัวเขา
เวินเที๋ยนเที๋ยนถูกการเปลี่ยนแปลงทางร่างกายของเขาทำให้ตกใจจนถลึงตาโต ถึงกับไม่กล้าขยับเขยื้อน
เช้าตรู่บนถนนแทบจะไม่มีรถ
จี้จิ่งเชินขับรถอย่างมั่นคง ค่อย ๆ จอดลงตรงหน้าสัญญาณไฟจราจร จากนั้นก็ก้มหน้าลงกดเวินเที๋ยนเที๋ยนลงกับพวงมาลัยแล้วจูบเธอ
เมื่อไฟแดงเปลี่ยน เขาปล่อยเธอออกแล้วขับรถไปข้างหน้าต่อ
ความเร็วที่เชื่องช้าจนแม้กระทั่งเวินเที๋ยนเที๋ยนก็รู้สึกว่าน่ากลัวนิดหน่อย
เธอรู้ดีว่าจี้จิ่งเชินถูกคนป้อนยาทั้งขวด จนกระทั่งตอนนี้ยาก็ยังไม่หมดฤทธิ์
แต่เขาในเวลานี้กลับใจเย็นเกินไป
ใจเย็นจนน่ากลัว
ราวกับความเงียบสงบก่อนเกิดพายุ