หัตถ์เทวะธิดาพญายม - ตอนที่ 519 ขออภัย
ตอนที่ 519 ขออภัย
เพียงเฉินชิงชูเห็นผู้ย่างกรายเข้ามา ดวงหน้าน้อย ๆ กลับเผยร่องรอยแห่งความรังเกียจ
“เจ้ามาทําอะไรที่นี่ ? ท้องพระโรงกว้างใหญ่ไพศาลไยไม่รู้จักไปที่อื่น ? พวกเราไม่ต้อนรับเจ้า
ทว่าหนุ่มน้อยผู้นั้นกลับดูคล้ายคาดเดาได้ก่อนหน้า แม้นได้ยินถ้อยคําที่เอ่ยกล่าว เขากลับไม่มีท่าทีข็งเคียดทว่ากลับกัน ในแววตาคู่นั้นกลับจ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาอาวรณ์รักใคร่
เขายกมือขึ้นจัดอาภรณ์สีเข้มซึ่งปักทอด้วยไหมทองคําที่งดงามล้ําค่าของตน ก่อนชําเลืองมองเนื้อผ้าหยาบกระด้างที่เกอซีสวมใส่พร้อมร่องรอยยิ้มแย้มไม่เชิงยิ้ม
“น้องชูเอ่อ ข้ารู้ดี ที่เจ้ากล่าวเช่นนี้ เนื่องเพราะความไม่พอใจที่ท่านปู่ของข้าใต่สวนความเบื้องหน้าเหล่าพี่น้องชาวยุทธ ถึงข้าเองก็ไม่พอใจเช่นกัน ทว่าท่านปู่มีเพียงความหวังดีต่อเจ้า ! เกรงเพียงเจ้าจะถูกคนไม่มีหัวนอนปลายเท้าผู้หนึ่งลวงหลอก กระทั่งต้องเสื่อมเสียถึงชื่อเสียงตระกูลเฉินที่สั่งสมมานานนับร้อยปี”
ขณะกล่าว สายตาเย็นยะเยียบด้านชาก็กวาดมองเกอซีตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าพร้อมถ้อยคําดูแคลนหยามหมิน
“เขาเป็นเพียงผู้ฝึกยุทธขั้นต้นพลังฝีมือต่าต้อยปฐมภูมิโลกันตร์ ขณะน้องชูเอ่อ เจ้าคืออัญมณีล้ําค่าของสํานักเมฆาแดง บุรุษเยี่ยงนี้ควรค่าเพียงพอให้เจ้าใส่ใจกระนั้นหรือ ? ไยเจ้าจึงลดตนลงมาเกลือกกลั้วคนเยี่ยงนี้ ? ไยจึงยอมตั้งตนเป็นปฏิปักษ์กับตระกูลเฟิงเพียงเพื่อคนไร้นามเช่นนี้
“เซียอเฉิน จะว่ากล่าวสิ่งใดเจ้าสมควรรู้จักไว้มารยาทเสียบ้าง ที่เจ้าว่ากล่าวเขาเป็นเพียงผู้ฝึกยุทธฝีมือต่ําต้อยขั้นสองปฐมภูมิโลกันตร์ แล้วตัวเจ้าเล่า มิใช่เพิ่งเลื่อนระดับพลังฝีมือสู่ขั้นสามพลิกผันปฐพี่หรอกหรือ ?”
ใบหน้าผู้กล่าวแดงก๋าน้ําเสียงสั่นกระตุกเผยความโกรธเกรี้ยวภายในใจ
“กระทําตนเย่อหยิ่งกล่าววาจาจองหองเยี่ยงนี้ คิดหรือว่าข้ามิรู้ว่าเจ้าใช้โอสถวิเศษเข้าช่วยมากมายเพียงไร จึงสามารถเลื่อนขั้นขึ้นสู่พลังฝีมือขั้นที่สามเช่นนี้ได้”
“แม้นพลังฝีมือของคุณชายซีจะอยู่เพียงระดับสอง หากแต่ทุกสิ่งล้วนเกิดจากความมานะบากบั่นด้วยลําแข้งของตนทั้งสิ้น ! เทียบกับคนขี้ขลาดตาขาวเยี่ยงเจ้าแล้วย่อมแตกต่างกันราวท้องนภาเปรียบผืนปฐพี”
กล่าวจบ เฉินซึ่งชูก็คว้าแขนเสื้อเกอซีกล่าวด้วยน้ําเสียงอึดฮัด
“คุณชายซี พวกเราไปเถิด อย่าได้สนใจพวกเขาเลย”
ถ้อยคําปรามาสของเฉินชิงชูทําให้ใบหน้าของเซียอเฉินซีดเผือด ชายหนุ่มทําได้เพียงส่งสายตามองตามเฉินชิงชูผู้กุมมือถือแขนเกอซี เขาเกรี้ยวกราดหมายอยากฉีกร่างอีกฝ่ายให้แหลกราญเป็นชิ้น
เด็กโสโครกไร้หัวนอนปลายเท้า ไร้สังกัดสํานัก ด้อยพลังฝีมือผู้นี้ นอกเสียจากหน้าตาหล่อเหลาจะเหลือดีที่ใด ? เหตุใดน้องชูเอ๋อจึงติดใจคนผู้นี้หนักหนา ?
ชายหนุ่มยังคงไม่เลิกรา เขาขยับกายเข้ามาหยุดเบื้องหน้าเกอซีพร้อมน้ําเสียงเย้ยหยัน
“ท่านผู้นี้คงเป็นคุณชายซีกระมัง ?”
เกอซีเลิกคิ้วสูง
“มีอะไร”
เกอซีมีหรือจะอยากเสวนากับเด็กน้อยกลุ่มนี้
เซียเงินพยายามข่มห้ามอารมณ์ที่คุกรุ่นภายในใจ ขณะหันไปส่งยิ้มให้เฉินซึ่งช
“ท่านผู้นี้คือศิษย์พี่รองของข้า นางกวน ส่วนท่านผู้นี้ก็คือศิษย์น้องของข้า น่าหลานสื่ออวิน พวกเขาต้องการกล่าวค่าขออภัยต่อเจ้ากับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู”
ยังไม่ทันที่เกอซีจะตอบคํา นางกวนฉีผู้ยืนหลังเซียเงินก็ขยับขึ้นด้านหน้าพร้อมเสียงถอนหายใจยาว
“คุณชายซี เมื่อครู่ข้าไม่รู้ความจริง เข้าใจว่าเจ้าคือผู้สังหารน้องสาม เช่นนั้นจึงล่วงเกินเข้าไป ต้องขอภัยด้วย”
แววตาท่าทางของเขากลับแฝงความนัยบางอย่างขณะกล่าววาจา
“ไม่คิดว่าคุณชายจะมีหลักฐานสําคัญในมือ ทว่าเมื่อเป็นเช่นนั้น เหตุใดคุณชายไม่นําหลักฐานออกแสดงแต่แรก ? จะได้ไม่เกิดเรื่องเข้าใจผิดมากมายถึงเพียงนี้”
เพียงองค์รัชทายาทเอ่ยกล่าวเช่นนั้น บรรดาศิษย์วังเจ็ดดาราพลันแสดงความขุ่นเคืองขึ้นทันใด ทุกสายตาที่เย็นชาจับจ้องมายังเกอซีเป็นหนึ่งเดียว
คนผู้นี้มีหลักฐานสําคัญในมือ ทว่ากลับไม่นําออกแสดง กระทั่งเป็นเหตุให้อาวุโสทั้งเจ็ดดาราร่วมกล่าวต่าหนิติเตียนเฉินเซินด้วยความเข้าใจผิด เช่นนี้มเท่ากับทําให้ทั้งเจ็ดดาราต้องได้รับความอับอายกระนั้นหรือ ?
เกอซียกมือขึ้นลูบเรือนผมด้วยท่าที่ผ่อนคลาย ขณะรอยยิ้มเล็กน้อยถูกแต่งแต้มบนดวงหน้า
“ไอหย่า ในตอนนั้นพวกท่านต่างพากันรุมประนามตั้งข้อกล่าวหาดุเดือดกระทั่งข้าหวาดกลัวหลงลืมทุกสิ่ง ลืมสิ้นกระทั่งหลักฐานสําคัญในมือ”
***จบตอน ขออภัย***