วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 894 ตะวันยอมไปจากเมืองSกับหม่ามี๊มั้ย
ตอนที่ 894 ตะวันยอมไปจากเมืองSกับหม่ามี๊มั้ย
“แต่ว่าถ้าหม่ามี๊ไม่มีความสุขตะวันจะมีความสุขได้ยังไง?” เด็กน้อยถูๆอ้อมกอดของวัจสาอย่างออดอ้อน “ตะวันก็อยากเห็นหม่ามี๊มีความสุขในทุกๆวัน”
คำพูดเหล่านี้ทำให้วัจสาเจ็บปวด
ตนเองแกล้งทำเป็น ‘มีความสุข’มาตลอด5ปีหรือว่าเธอต้องแกล้งทำไปตลอดชีวิต?
เธอรู้ว่าตนเองไม่มีทางไปร้องทวงความเป็นกลับมาจากกนิษฐาได้แต่ก่อนเคยคิดที่จะไปแจ้งตำรวจแต่ว่าขนาดนี้แล้วต้องไปหาหลักฐานอีกมันก็น่าจะไม่มีแล้ว
“ตะวันลูกจะยอมไปจากเมืองSกับหม่ามี๊มั้ย?”
เธออยากจะทิ้งความเกลียดชังทั้งหมดแล้วก็ออกไปจากที่ที่ทำให้เธอไม่มีความสุข
“ถ้าทำอย่างงั้นแล้วหม่ามี๊จะมีความสุขขึ้นใช่มั้ย? เด็กน้อยถามกลับ
เมื่อเห็นใบหน้าน้อยที่เด่ดชัดของลูกชายวัจสาก็รู้สึกขึ้นมาว่าความคิดของตัวเองนั้นมีความเห็นแก่ตัวอยู่หน่อยๆ
ถ้าพาลูกชายออกไปจากเมืองSมันไม่ได้ความความว่าลูกชายจะต้องเสียความรักของพ่อที่ยากจะหาได้อีกครั้งใช่มั้ย?
แล้วก็ยังมีอำเภอพัดรักคุณปู่สุดที่รักแสนสนุกอีก
ตนเองไม่สามารถไปช่วงชิงสิ่งเหล่านี้ไปจากลูกได้
เมื่อเห็นหม่ามี๊เงียบลงเด็กน้อยก็ถามขึ้นมาอีกครั้ง: “หม่ามี๊คิดใช่มั้ยว่าถ้าหากแม่มดกนิษฐาตายหม่ามี๊ก็จะมีความสุข?”
โลกของเด็กน้องช่างเรียบง่ายเพราะเรื่องราวพวกนี้เกิดขึ้นเพราะกนิษฐาดังนั้นต้นเหตุที่ทำให้หม่ามี๊ไม่ความสุขก็คือเธอ. ตราบใดเมื่อเธอหายไปหม่ามี๊ก็จะกลับมามีความสุขอีกครั้ง
แต่คำถามของเด็กน้อยทำให้วัจสาตกใจ, หรือว่าตนเองอยากให้กนิษฐาตาย? แบบนี้ตนเองถึงจะปล่อยวางหรอ?
แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้นที่เธอต้องการก็คือการปลอบโยน, ให้ความไม่เป็นธรรมที่เธอกับลูกเคยได้รับได้ถูกปลอบประโลมโดยชายคนนั้นที่เธอรักที่สุด
แต่ธัชชัยก็ปกป้องกนิษฐามาตลอดทำให้พวกเขาสองคนแม่ลูกได้รับความเจ็บช้ำไม่หยุดหย่อน
วัจสาแค่หวังว่ากนิษฐาจะถูกลงโทษแต่ก็ไม่ได้โหดร้ายขนาดคิดให้เธอตาย
วัจสาจิตใจดี เธอคิดว่ากนิษฐาคือแม่ของมิ้นตนเองก็เป็นแม่คนเหมือนกันและก็รู้ว่าในใจของลูกไม่มีใครที่จะสามารถมาแทนที่แม่แท้ๆได้
สำหรับมิ้นแล้วกนิษฐาเป็นแม่เพียงผู้เดียวและบนโลกนี้จะไม่มีที่สอง!
แต่ตอนนี้กนิษฐาก็ยังลอยนวลอยู่ ไม่เคยแม้แต่บาดเจ็บแล้วคำขอโทษกับการยอมรับผิดก็ยิ่งจะไม่มี!
ดังนั้นเธอจึงอดสงสัยไม่ได้ว่าที่ธัชชัยพูดว่ากักขังนั้นมันจะมีประโยชน์อะไรขึ้นมา?
ไม่แน่อาจจะวันหนึ่งที่กนิษฐาจะกลับมาฆ่าพร้อมยกมีดที่แหลมคนยิ่งขึ้นมาที่พวกเขาสองคนแม่ลูก
ในสายตาของวัจสา กนิษฐาก็เหมือนกับระเบิดที่พร้อมจะทำให้ชีวิตตนเองมืดมัว
“ตะวันไม่ต้องกังวลนะ กนิษฐาถูกพ่อของลูกคุมไว้แล้วดังนั้นเธอจะออกมาไม่ได้อีกแล้ว”วัจสาลูบผมดำๆของลูกชายพร้อมทั้งปลอบว่า: “หม่ามี๊ก็ไม่ได้ไม่มีความสุขนะ ก็แค่คิดถึงเรื่องเมื่อก่อนเลยรู้สึกเศร้าๆนอนสักตื่นก็ดีแล้ว!”“หม่ามี๊ถ้าอย่างนั้นเรายังต้องย้ายไปอีกมั้ย?”ไม่อยากเลยที่จะดูออกว่าเด็กน้อยไม่อยากจากสถานที่ที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักที่ไม่เพียงแต่ของพ่อแม่แต่ยังมีพ่อบุญธรรมแล้วก็เหล่าพี่ๆลูกพ่อบุญธรรมที่คอยแกล้ง“ขอแค่หม่ามี๊มีความสุขตะวันก็พร้อมจะไปกับหม่ามี๊!” เด็กน้อยกอดลำคอของวัจสาไว้พร้อมกับพูดเสริมขึ้นมา“ไม่ย้ายแล้วยังไงที่นี่ก็มีทั้งของอร่อยทั้งที่เที่ยวดีจะตายเนอะ!”วัจสาพูดแล้วก็เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ “เอ้อใช่ตะวัน หม่ามี๊อยากกลับไปเรียนมหาลัย1ปีเพื่อเอาใบปริญญาไม่งั้นถ้าไม่มีใบปริญญาก็จะไม่สามารถอยู่ที่เมืองSหรือว่าอยู่ข้างนอกได้”“ใบปริญญาคืออะไรหรอ? ผมจะให้พ่อบุญธรรมทำให้หม่ามี๊เยอะๆเลย!”วัจสา: “…….”……ในที่สุดวัจสาก็ออกจากอ่าวตื้นไม่ใช่เพื่อลูกชาย ไม่ใช่เพื่อธัชชัย ไม่ใช่เพื่อผู้อื่นแต่เพื่อตัวเธอเอง!ต้องได้มีชีวิตดีๆในวันที่แดดจ้าแจ่มใสแบบนี้ถึงจะเป็นการไม่ทำให้ชีวิตที่รอดตายมาผิดหวัง! แล้วก็จะไม่ให้ชีวิตในอดีตที่มืดมัวมาขวางกั้นแล้วส่วนตะวันก็ยังคงเลือกนั่งรถของพ่อธัชชัยไปโรงเรียนอนุบาล“ธัชชัยถามอะไรหน่อยสิใบปริญญานั้นมันเก่งมาๆเลยใช่มั้ย?”เมื่อได้ฟังคำถามเด็กน้อยธัชชัยก็เลิกคิ้วขึ้นตอบอย่างเอ็นดูว่า: “สิ่งนี้ถ้าพูดให้น่าฟังก็คือประกาศนียบัตรแห่งเกียรติยศหลังจากมีความรู้, ถ้าพูดให้ไม่น่าฟังก็คือกระดาษแข็งๆที่เอาไว้เช็ดปู๊ดๆก็เท่านัั้น!”การเปรียบเทียบของธัชชัยนั้นเรียบง่ายพอจะทำให้ลูกชายสามารถเข้าใจได้“ทำไมมันไม่ดีกว่ากระดาษเช็ดปู๊ดๆหล่ะ! หม่ามี๊บอกว่าถ้าไม่มีปริญญาบัตรก็จะอยู่ที่เมืองSต่อไม่ได้!” เด็กน้อยโน้มตัวเข้ามา: “ธัชชัยคุณมีวิธีที่จะทำปริญญาบัตรเยอะๆมั้ย? ทำแบบนี้ก็จะสามารถซื้อใจหม่ามี๊ได้แล้วมั้ย?”เมื่อเห็นว่าเด็กน้อยดูเท่ห์ขนาดไหนธัชชัยจึงเอื้อมมือไปลูบปอยผมเท่ๆห์ของลูกชายด้วยความรัก“โอเค พ่อจะหาวิธีคืนดีกับหม่ามี๊! อ้อแล้วเมื่อคืนหม่ามี๊คุยอะไรกับลูก?”เด็กน้อยได้ยินก็หัวตก “ที่จริงหม่ามี๊บอกว่าอยากไปจากเมืองSแต่ตอนหลังก็บอกว่าไม่ไปแล้ว. แต่ผมรู้ว่าหม่ามี๊ต้องอยากไปแน่ๆ!เพราะว่าหม่ามี๊อยู่ที่นี้แล้วไม่มีความสุขเลย!”ธัชชัยรู้สึกเจ็บปวด, หลังจากที่จอดรถตรงข้างทางแล้วก็อุ้มเด็กน้อยที่นั่งข้างๆขึ้นมาให้มานั่งบนตักตนเอง“ที่จริงหม่ามี๊ลูกไม่อยากไปจากเมืองSหรอกเธอไม่อยากไปจากลูก พ่อ……เพียงแต่ว่า……”เด็กน้อยรีบถามกลับ: “เพียงแต่ว่าอะไร?”“ในใจเธอยังมีปมอยู่ ปมที่ไม่คลายออก”ธัชชัยถอนหายใจ ใช้จมูกแข็งๆถูใบหน้าเล็กๆของเด็กน้อย“ผมรู้แล้ว! หม่ามี๊ต้องอยากทำให้กนิษฐาตายแน่ๆ แม่มดร้ายนั่น! ธัชชัยแค่คุณทำให้เธอตายก็พอแล้ว! ทำให้หม่ามี๊มีความสุข!”เด็กน้อยใช้วิธีของตนเองเพื่อแสดงความคิดเห็นของตนเมื่อเจอกับความโกรธของลูกชายธัชชัยก็ขมวดคิ้ว“แต่ว่านะลูกชายลูกต้องรู้อะไรอย่างนึงว่าบางทีถ้ากนิษฐาตายขึ้นมาจริงๆหม่ามี๊ลูกก็ไม่มีความสุขหรอก. สิ่งที่เธอต้องการก็แค่ต้องการให้กนิษฐาได้รับบทลงโทษที่เธอสมควรจะได้รับเพื่อให้ลูกและตัวเธอเองได้รับความยุติธรรม”สิ่งที่ธัชชัยพูดเป็นเสียงที่อยู่ในใจของหญิงสาวทั้งสิ้น. แม้ว่าเธอจะไม่ได้ยินแต่ธัชชัยก็ยังเข้าใจเธอเด็กน้อยพูดอย่างไม่พอใจ: “ถ้างั้นก็ลงโทษกนิษฐาหนักๆสิ!”“แต่เธอคือแม่ของมิ้นนะแล้วก็เป็นภรรยาของคุณลุงลูกด้วย….” ธัชชัยพ่นลมหายใจออกช้าๆ“ธัชชัย ในที่สุดผมก็รู้แล้วว่าทำไมหม่ามี๊ไม่อยากสนใจคุณ! เพราะคุณเอาแต่เข้าข้างมิ้นกับหม่ามี๊แม่มดร้ายของเธอ! ตอนนี้แม้แต่ผมก็จะไม่สนใจคุณแล้ว! รีบเปิดประตูให้ผมเลย! ผมจะไปแล้ว!”ความโกรธของเด็กน้อยยิ่งพูดก็ยิ่งขึ้น“ตะวัน ลูกต้องเชื่อพ่อนะว่าพ่อจะมอบสิ่งที่ทำให้ลูกกับหม่ามี๊ของลูกพอใจแต่ว่าตอนนี้พ่อขอเวลาเตรียมตัวหน่อย พ่ออยากให้ตั้งอยู่ในสถานการณ์ที่เป็นธรรมแล้วก็ไม่ทำร้ายเราสองคนแม่ลูกธัชชัยกอดลูกชายที่บิดตัวไปมาอยากลงจากรถเอาไว้แน่นพรมจูบลงบนใบหน้าเล็กๆไม่หยุดทำไมหอมเท่าไหร่ก็หอมไม่พอนะ! เจ้าเด็กน้อยจอมดื้อนี่นี่คือชีวิตของธัชชัย! เป็นความต่อเนื่องของชีวิตเขา!“ก็ได้ งั้นผมจะเชื่อก็ได้แต่ว่าอย่าต้องให้ผมกับหม่ามี๊รอนานหล่ะ!”ที่จริงเด็กน้อยก็ไม่อยากจากพ่อไปไหน เขามีความสุขกับทุกช่วงเวลากับพ่อแล้วพ่อก็รักเขามากเช่นกัน“ธัชชัยวันนี้ผมไม่อยากเข้าเรียนคุณก็อยู่รอผมอย่างนี้ดีมั้ย?” เด็กน้อยรีบทำท่าน่ารัก“ได้ งั้นวันนี้พวกเราไม่ไปเรียนแล้ว พ่อจะกอดลูกอยู่อย่างงี้ทั้งวันใช้เวลาตักตวงวันที่ดีอย่างงี้!”ธัชชัยปรับเบาะรถราบลงสองคนพ่อลูกกอดกันไว้แน่นราวกับว่าอยากจะชดเชยความรักของพ่อที่ได้หายไปนาน5ปี……สถานการณ์ทางด้านวัจสาไม่ค่อยดีนักเพราะว่าเธอหายไปนานเกินดังนั้นทางโรงเรียนจึงไม่ยอมรับคำร้องขอเรียนต่อ1ปีของวัจสาเมื่อถูกปฏิเสธด้วยเหตุผลต่างๆวัจสาก็ท้อใจแล้จู่ๆก็ตระหนักขึ้นมาได้ว่าตนเองไม่ควรผูกติดกับชายคนนั้นกับลูกเลย. เธอยังมีชีวิตของเธอ, ในโลกใบใหญ่นี้ยังมีสิ่งที่เธอวัจสาควรต้องทำอีกตั้งเยอะ เธอไม่ได้เป็นอุปกรณ์เสริมของใครๆ!วัจสาจึงโทรศัพท์หาแวววัยแต่โทรยังไงก็ไม่ติด น่าจะอยู่ที่หมู่บ้านดาวดูแลผู้เฒ่าที่ป่วยวัจสาเดินๆหยุดๆอยู่ที่โรงเรียนบางครั้งก็มองไปยังหอพักที่ได้ถูกเปลี่ยนไปจนไม่เหลือเค้าเดิมอยู่ก็เหมือนกับว่าเรื่องราวในสมัยก่อนก็ได้ถูกลบตามไปแต่มีอยู่ที่นึงที่ไม่ได้หายไปก็คือมุมภาษาอังกฤษวัจสาเดินไปที่นั่นอย่างไร้สติ ถึงแม้ว่าจะยังอยู่แต่ก็ใหญ่ขึ้นไม่น้อยวัจสาที่เพิ่งเดินเข้าไปในซุ้มก็ได้ยินเสียงหญิงสาวฮัมเบาๆ…….จากนั้นก็เห็นชายหญิงกอดจูดกันอยู่ทั้งสองไม่ได้ตกใจที่วัจสาจู่ก็เข้าไปยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆราวกับว่าไม่มีคนอยู่ตรงนั้นวัจสาเขินหน้าแดง รู้สึกทำอะไรไม่ถูกเพราะคนที่ไม่มีที่ไปอย่างเธอคิดจะนั่งอยู่ที่มุมภาษาอังกฤษแต่ว่าการกระทำของชายหญิงก็ยิ่งดุเดือดขึ้นเรื่อยๆจนวัจสาไม่อาจอยู่ได้อีกต่อไปสุดท้ายเธอก็เลือกที่จะออกมาปล่อยที่ว่างไว้ให้พวกเขาแต่ก็อดบ่นในใจไม่ได้: เด็กสมัยนี้เปิดเผยกันจริงๆ เห็นๆอยู่ว่ามีคนเข้ามาแต่ก็ยังหมกมุ่นที่จะจูบอยู่เป็นเพราะตนเองที่ตามกระแสไม่ทันแต่ดูเหมือนว่าในตอนนั้นที่ตัวเองกับธัชชัยที่อยู่ที่นี่ก็ค่อนข้าง…..ดุเดือดเมื่อผ่านมาหลายปีพอคิดถึงฉากทั้งจูบทั้งจับในตอนนั้น มันก็เลี่ยงไม่ได้ที่วัจสาจะใจเต้นหน้าแดงนึกถึงตอนแรกที่ตัวเองยังไม่รู้ว่าชายคนนี้เป็นสามีตัวเองก็ช่วยเขาก่อกรรมทำชั่วไว้มาก…..ให้ตายเถอะ….สนิทกับ ‘น้องชายสามี’ตัวเองขนาดนี้, คงไม่รักตัวเองใช่มั้ย…….ความรักทำให้คนเสียสติได้จริงๆวัจสาเอื้อมมือไปตบๆหน้าที่เริ่มร้อนของตัวเองแล้วเดินหน้าต่อแต่จู่ๆก็เดินชนคนเข้าให้“เพื่อน ดูเหมือนว่าวิธีการจีบหนุ่มหล่อของเธอเนี่ยมันจะล้าสมัยไปหน่อยนะแต่ว่าฉันก็ชอบนะ!”วัจสาเงยหน้าขึ้นอย่างประหลาดใจเพราะเสียงที่คุ้นเคยนี้เธอถูกชนเข้าไปในซอกลึกแต่ยังคงมีแววตาที่มีเสน่ห์แต่ก็มีความหนักแน่นและเฉียบแหลมเมื่อตอนที่วัจสาถลำลึกเข้าไปด้านในหนุ่มหล่อที่อยู่ข้างๆก็พูดขึ้นมา“พี่สาวคนสวยดูพี่เป็นคนที่มีคุณธรรมมากเลย มาเป็นแม่บุญธรรมให้ผมเถอะ!”เด็กหนุ่มผมดำขลับหล่อเหลาและก็มีเครื่องหน้าที่สมบูรณ์แบบดึงดูดผู้คน