วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 888 ไม่คิดเลยว่านายจะเป็นลูกฉัน
ตอนที่ 888 ไม่คิดเลยว่านายจะเป็นลูกฉัน
ในตอนที่เดินออกมานั้น เด็กน้อยก็เกือบจะชนเข้ากับอำเภอพัดรัก
“สิบห้า ดึกป่านนี้แล้วทำไมยังไม่นอนหล่ะ?”
อำเภอพัดรักรักอยู่ที่หน้าห้องนอนเก่าของสองแม่ลูกกำลังลังเลว่าจะเข้าไปหรอไม่ดี
เด็กน้อยจึงถามกลับ “แล้วทำไมพ่อพ่อบุญธรรมถึงยังไม่นอนหล่ะครับ”
“อ้อ…มาดูนายนั่นแหล่ะ อ้อจริงสิ พ่อนายเป็นยังไงบ้างแล้ว?” อำเภอพัดรักมองเข้าไปในห้อง
เด็กน้อยถอนหายใจยาว “นอนหลับลึกเป็นหมูเลยหล่ะครับ เรียกยังไงก็ไม่ตื่น”
อำเภอพัดรักจึงขยับตัว “งั้นเดี๋ยวฉันเข้าไปดูเขาหน่อย”
เด็กน้อยจึงเตือนก่อนที่เขาจะเข้าไป “ดูก็ดูเฉยๆนะครับ อย่าทำร้ายเขาเขาเป็นพ่อคนเดียวของผม”
“ไม่ต้องกังวลไปหรอก พ่อบุญธรรมเคยพูดเอาไว้แล้วไง เขาเป็นลูกของฉัน และฉันก็เป็นปู่ของนาย แล้วฉันจะไปทำร้ายเขาได้ยังไงหล่ะ?” อำเภอพัดรักพูดพลางลูบหัวเด็กน้อยไหวๆ
“ชิ ก็ไม่เชื่ออยู่ดี ก่อนหน้านี้พ่อบุญธรรมแทบจะฆ่าเขา แต่ตอนนี้พ่อบุญธรรมเปลี่ยนเป็นคนใหม่แล้ว ก็น่าจะไม่ทำร้ายเขานั่นแหล่ะ”
เด็กน้อยไม่อยากจะยุ่งอะไรกับอำเภอพัดรักมาก ด้วยเพราะตอนนี้จุดประสงค์หลักของเขาคือตามหาแม่!
เพราะแม่ของเขาเป็นผู้หญิงตัวคนเดียว ทั้งยังไม่รู้ด้วยว่าแปดเอาเธอไปซ่อนไว้ที่ไหน เห้อ เขาหล่ะเป็นกังวลจริงๆ
ดังนั้นเขาจึงไม่พูดมากความอะไรกับอำเภอพัดรัก ทั้งยังดิ่งตัวไปที่ห้องของแปด
“สิบห้า อย่าวิ่งเร็วนัก เดี๋ยวจะล้มเอา”
อำเภอพัดรักร้องเตือนหลานของเขา ก่อนจะค่อยๆเดินเข้าไปในห้องช้าๆ
ก็รู้อยู่แล้วว่ายังไงซะลูกชายที่นอนหลับอยู่บนเตียงก็ไม่มีทางจะตื่นขึ้นมา แต่อำเภอพัดรักก็ยังเดินเข้าไปอย่างเบาเท้าที่สุด จรมาถึงข้างเตียงเขาก็ยืนพิจารณาใบหน้างามของธัชชัย
ธัชชัยในยามที่นอนหลับลึกนั้นสีหน้าไร้ซึ่งความเย็นชา นั่นทำให้เขาดูอ่อนโยนขึ้นมาเยอะทีเดียว
“ไม่คิดเลยว่านายจะเป็นลูกฉัน….”
อำเภอพัดรักนั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆเตียง ก่อนจะจับมือของธัชชัยด้วยความระมัดระวัง ตอนนี้มันใกล้พอที่จะทำให้รู้สึกดีมากแล้ว
ไม่คิดเลยว่าตัวเขาเองจะมีทายาทเหมือนกับคนอื่นได้ ทั้งยังเป็นทายาทที่ออกมาจากผู้หญิงที่เขารักมาก
นี่เป็นลูกชายของเขา!
มันเหมือนสวรรค์เมตตาพรมมินคนนี้บ้าง ดังนั้นจึงส่งนายที่ดีขนาดนี้มาอยู่เคียงข้างฉัน….แต่ฉันกับไม่ได้รักษามันเอาไว้ ธัชชัย….พรมชัย ก็เห็นอยู่ชัดๆว่ามันชัดเจนขนาดนี้ กุลภาก็แสดงให้เขาได้เห็นถึงขนาดนี้แล้ว แต่เขก็ยังทำร้ายลูกตัวเองได้ลง…
“ขอโทษนะอาชัย ขอโทษแม่ของนายด้วย และยิ่งต้องขอโทษนายเข้าไปใหญ่เลย แต่ชีวิตนี้ฉันคงไม่คาดหวังที่นายจะมาอภัยให้กับฉันหรอกนะ แต่แค่ไม่อยากให้เพราะนายเกลียดพ่อคนนี้ แล้วจะทำให้ชีวิตตัวเองพินาศไป”
“อาชัย ฉันไม่รู้เลย ตอนแรกที่สาบอกฉันว่านายเป็นลูก ความรู้สึกของฉันมันตีกันไปหมด และมันทำให้ฉันประหลาดใจ ทั้งยังหวาดกลัวด้วย ยิ่งกังวลมากเท่าไหร่ฉันไม่อยากที่จะเชื่อมากเท่านั้นว่ามันจะเป็นเรื่องจริง โชคดีนะที่สวรรค์ยังเมตตา….”
อำเภอพัดรักนั่งพูดพร่ำคนเดียวอยู่ข้างๆธัชชัยแบบนั้นอยู่นาน
“ภายในห้าหกชั่วโมงพรมชัยจะไม่ตื่นขึ้นมา ไม่ต้องเป็นห่วง
สามพูดขึ้นในขณะที่สิบสองกำลังอยู่หน้าประตู“แล้วแบบนี้จะทำยังไงดี? ฉันว่าในเวลาแบบนี้วิศาลคงยังตายไม่ได้ ถ้าหากว่าเขาตาย ก็ไม่รู้ว่าธัชชัยจะมาอาละวาดอะไรพ่อบุญธรรมอีกรึเปล่า”สิบสองไม่ได้กังวลกับการที่เขาจะต้องฆ่าวิศาลเลย เขากังวลเรื่องหลังจากนั้นมากกว่าว่าพ่อบุญธรรมจะพูดยังไงกับธัชชัยสามเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะถาม “แล้ววิศาลกับพรมชัยมีความสัมพันธ์….แบบนั้นรึเปล่า?”“ไม่แน่ใจ” สิบสองขมวดคิ้ว “ฉันหน่ะรู้สึกว่าวิศาลหน่ะรักธัชชัยจริงๆ เขาช่วยชีวิตธัชชัยมากว่าหนึ่งครั้ง แต่สำหรับธัชชัยหย่ะคิดว่าเป็นความสัมพันธ์ฉันเพื่อพี่น้องมากกว่า”สองคนต่างเงียบไปชั่วขณะ ก่นที่สามจะพูดอะไรบางอย่างออกมาที่ทำให้คนฟังหงุดหงิด “งั้นเราก็ตัดตอนวิศาลซะสิ”“ห้ะ? ตัดตอนเขา? แบบนี้เกรงว่า…มันคงจะแย่ยิ่งกว่าฆ่าเขาซะอีกหล่ะมั้ง”สิบสองเองก็เป็นผู้ชาย แน่นอนว่าเขาก็รู้ว่าอะไรมันสำคัญกับชายหนุ่มแบบนี้เราก็จะได้รักษาความสัมพันธ์ของพ่อบุญธรรมและพรมชัยไว้ไงไม่ใช่เหรอ? หนึ่งก็เพื่อให้พรมชัยช่วยวิศาลได้สำเร็จ สองงก็เพื่อสะสางปัญหาให้พ่อบุญธรรม”วิธีการจัดการของสามนั้นโหดร้ายเสมอ“แต่ว่า….ถ้าเป็นแบบนั้น เกรงว่าธัชชัยจะยิ่งเกลียดพ่อบุญธรรมมากขึ้นไปอีกหน่ะสิ เขาไม่มีทางปล่อยพ่อบุญธรรมไปแน่สิบสองไม่กล้าที่จะทำอะไรโดยไม่พิจารณาเกี่ยวกับเรื่องในข้อนี้“ถ้างั้นก็บอกกับวิศาลสิว่าพนมชัยเป็นลูกของพ่อบุญธรรม”จนกระทั่งสามออกจากอ่าวตื้นไปแล้ว สิบสองก็ยังยืนอึ้งอยู่กับที่เพราะกลัวกำลังประมวลในสิ่งที่สามพูดเมื่อสักครู่นี้……ในตอนนี้แปดนั้นกำลังบ้าพร้อมๆกับมีความสุขไปด้วยเจ้าตัวน้อยตะวันแทบจะทำให้เขาเป็นประสาท แต่แปดก็ยังคงสนุกที่ได้เล่นกับเด็กน้อยแบบนี้“แปดรีบสารภาพมาตรงๆเลยนะ ว่าเอาหม่ามี๊ของผมไปซ่อนไว้ที่ไหน? ไม่อย่างนั้น…ไม่อย่างนั้นผมจะร้องไห้ให้นายดูเลย”เด็กน้อยนั่งอยู่บนหน้าอกของแปดพลางเขย่าไปมา ไม่ยอมหลับยอมนอนแปดกับสิบสองนั้นเหมือนกับ พวกเขากำพร้าตั้งแต่ยังเล็ก ได้อำเภอพัดรักอุปการะเลี้ยงดูจนเติบใหญ่ แม้ว่าตั้งแต่เด็กพวกเขาจะต้องเลือดเย็นและอมหิตเพียงไหน แต่ลึกๆคนทั้งคู่ก็ต้องการความรักเช่นเดียวกันอีกทั้งเพราะความเมตตาของวัจสา ทำให้เขาได้รับชีวิตกลับมาอีกครั้ง“งั้นก็ร้องไปสิ เดี๋ยวพี่แปดจะดู”แปดแหย่เด็กน้อยที่หาวหวอดๆอยู่เรื่อยแล้วเพราะตอนนี้เขามาวอแวเอากับเขาได้กว่าสี่ชั่วโมงเห็นจะได้แล้ว“แปด นี่มันมากเกินไปแล้วนะ ผมไม่รักแล้ว”“ตั้งแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่เห็นจะรักสักที อยู่แต่กับสิบสอง ไม่สนใจพี่แปดคนนี้เลย ไม่พูดละ เสียใจ!”แปดแหย่เด็กน้อยพลางลูบหลังเขาวนไปมา“ผมก็รักพี่นาย”“จริงเหรอ? งั้นก็จุ๊บพี่แปดสักทีสิ”เด็กน้อยจิกไปที่แก้มเขาหนึ่งที“อีกทีสิ เมื่อกี้พี่แปดยังไม่ทันตั้งตัวเลย”“……”จนท้ายสุดทะเลาะกันสักสิบนาที เด็กน้อยก็หลับลงไปในอ้อมกอดของแปด……ภูมิทัศน์ที่ตั้งของอ่าวตื้นนั้นค่อนข้างดีมากพอสมควร บรรยากาศรอบตัวสวยไปหมด โดยเฉพาะวันนี้ที่แดดสาดส่องแต่ในเช้าที่สวยงามแบบนี้ ธัชชัยกลับถูกปลุกด้วยฝันร้ายในหมอกคล้ำนั้นเขาเห็นผู้ชายคนหนึ่งถือเข็มขัดของเขา ก่อนจะตีมันลงไปบนตัวของเด็กที่อายุได้เพียงแค่8-9ขวบเท่านั้น ผิวของเด็กชายถึงกับถลอกออกมา“ปรีดิท ถ้าคุณตีผมแบบนี้ สักวันหนึ่งผมจะฆ่าคุณ”“ฮ่าๆๆๆ ไอ้พันธ์ชั่ว ยังจะมาต่อปากต่อคำอีกเหรอ? ถ้าฉันไม่ได้ตีแกให้ตายฉันก็ไม่ได้ชื่อปรีดิท!”เด็กชายต่อต้าน นั่นยิ่งเพิ่มความโกรธเกรี้ยวดุร้ายในตัวเขา ดังนั้นเขาจึงลงแรงหนักขึ้นเขาไม่เข้าใจว่าทำไมจากที่สองปีก่อนที่เขารักและเอ็นดูเขามากขนาดนี้ อยู่ๆถึงได้กลายมาใจร้ายกับเขาแบบนี้เด็กน้อยถูกขังเอาไว้ในห้องเหมือนว่าเป็นสัตว์ตัวหนึ่งความหิว…และการที่ถูกลงไม้ลงมือ นั่นเป็นความทรงจำในวัยเด็กของเขาธัชชัยตื่นขึ้นมาพร้อมกับเหงื่อที่โทรมตัวดวงตามองไปรอบๆสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย ดังนั้นธัชชัยจึงขมวดคิ้วมุ่ยเมื่อเขาหันศีรษะมองไปนอกหน้าต่างก็เห็นว่ามีแดดฉายส่องแล้ว นี่เขาหลับไปนานแค่ไหนเนี่ย?ตะวัน! สา ! ลูกของเขา! ไหนจะผู้หญิงของเขาอีก!พอคิดได้เท่านั้นธัชชัยก็รีบตะกายตัวลงจากเตียง แต่เมื่อลงมาแล้วเขาก็ยังรู้สึกตึงและอ่อนเพลียอยู่“ตะวัน ตะวัน!” ธัชชัยร้องเรียกชื่อลูกชาย ในขณะที่เดินโซซัดโซเซไปด้านนอกในห้องนั่งเล่นนั้นยังมีสิบสองกับอำเภอพัดรักที่นั่งกันอย่างเงียบๆอยู่อำเภอพัดรักกำลังชงชา ดูเหมือนจะเพื่อบำรุงร่างกาย และกำลังรอธัชชัยให้ตื่นขึ้นมาเมื่อเห็นธัชชัยเข้ามาที่ห้องนั่งเล่น สิบสองก็ดีดตัวมายืนข้างๆอำเภอพัดรักทันที“ตะวันหล่ะ?” เสียงของธัชชัยยังคงแหบพร่าอำเภอพัดรักยืนขึ้น ก่อนจะตอบ “ตะวันนอนอยู่ที่ห้องแปด”“ที่ไหนนะ?” ธัชชัยถามอีกครั้งเขาไม่มองหน้าอำเภอพัดรักเลยตั้งแต่พูดคุย อีกทั้งยังเหนื่อยเกินที่จะพูด“ชั้นล่างใกล้กับทางเข้าโรงรถ”เมื่อเห็นใบหน้าธัชชัยดูเย็นชาทั้งแม้แต่หน้าของอำเภอพัดรักก็ไม่มอง ดังนั้นสิบสองจึงตอแทน เพราะไม่อยากที่จะให้ธัชชัยทำกริยาไม่ดีต่อหน้าอำเภอพัดรักในตอนที่ธัชชัยเดินเข้าไปยังห้องของแปด เขาก็เพิ่งจะตื่น ด้วยเพราะเด็กน้อยนอนกอดคอเขาไว้ ก็เลยต้องนอนในสภาพแบบนี้“ตะวัน…”เสียของธัชชัยแผ่วต่ำ เหมือนพึมพำออกมเท่านั้นแล้วเมื่อคืนก็วอแวกันจนดึกดื่นมืดค่ำ ดังนั้นเด็กน้อยจึงกำลังฝันหวานอยู่ ขาสั้นๆขดอยู่ในผ้าห่ม เหมือนหมีโคอาล่าน้อยธัชชัยไม่ได้ปลุกเด็กน้อย แต่พยายามระวังในการเอาเขามาไว้ในอ้อมอกโดยที่ไม่เป็นการปลุกเด็กน้อย“คุณเอาเขามานอนบนเตียงก็ได้นะ จะได้สบายหน่อย”แปดนั้นก็รักเจ้าเด็กน้อยคนนี้ไม่น้อยไปกว่าสิบสองเลยแต่ธัชชัยไม่ได้สนใจแปด เขาอุ้มเด็กน้อยเดินออกไปในตอนที่ผ่านห้องนั่งเล่นนั้นเขาไม่หยุดฝีเท้าลงเลยแม้เสี้ยวนาที ประคองอุ้มลูกชายเดิมผ่านหน้าอำเภอพัดรักไปอำเภอพัดรักไม่อาจจะขวางเขาไว้ได้ ด้วยเพราะไม่เพียงแต่ธัชชัยจะเป็นลูกของเขาแล้ว ก็เป็นพ่อของสิบห้าของเขาด้วยลูกชายไม่ได้ใกล้ชิดตัวเขา เขาก็ให้หลานได้ใกล้ชิดพ่อเขาสักหน่อยรถพอร์ชวิ่งไปตามถนนตรงดิ่งไปที่บ้านทางตอนเหนือของภูเขาธัชชัยอุ้มลูกกลับมาที่บ้านในยามเช้า“คุณชายรองคะ เจอคุณผู้หญิงรึเปล่า? ส่งคุณชายน้อยมาให้ฉันเถอะค่ะ”岑妈ออกมาต้อนรับพร้อมกับเตรียมที่จะเอาเด็กน้อยมาจากอ้อมกอดของธัชชัย“ไม่เป็นไร ฉันทำเอง”ธัชชัยจูบเบาๆที่ข้างแก้มของเด็กน้อย จนกระทั่งเด็กน้อยลืมตาขึ้นมาด้วยความง่วงเด็กน้อยเงยหน้าขึ้นมาจากอ้อมแขนของธัชชัย ก่อนจะหันไปมองทั่วทุกทิศ เพื่อที่จะหาร่างแม่ของเขา“ธัชชัย ทำไมเราถึงกลับมาแล้วหล่ะ? แล้วหม่ามี๊หล่ะ?”เดี๋ยวเธอก็กลับมาเองแหล่ะ” ธชชัยเอื้อมมือไปบังแดดที่แยงตาเด็กน้อย“ไม่เชื่อ เราต้องไปตามหาหม่ามี๊กันต่อ โกหกนี่หน่าไม่เห็นจะพาหม่ามี๊กลับมาได้เลย”เด็กน้อยรั้นแต่จะไปหาวัจสาแม่ของเขาธัชชัยพยายามข่มความโกรธเอาไว้ “พ่อบอกแล้วไง เดี๋ยวเธอก็กลับมาเอง”แค่เห็นสีหน้าที่เสียใจของลูกชาย ธัชชัยเองก็เจ็บปวดไปด้วย