วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 887 ธัชชัยจะยิงอำเภอพัดรักมั้ย
ตอนที่ 887 ธัชชัยจะยิงอำเภอพัดรักมั้ย
“นี่ ยังไม่เอาหม่ามี๊ผมคืนมาอีกเหรอ? ไม่อย่างนั้นจะให้พ่อบุญธรรมตีก้นนายให้นอนไม่ได้นั่งไม่ไหวเลย”
เด็กน้อยพูดอย่างกราดเกรี้ยว ด้วยเพราะเขามีทั้งพ่อและพ่อบุญธรรมของเขาเป็นแบ็ค ดังนั้นเขาจึงยิ่งไม่มีความกลัวใดๆ
“จะตีก้นฉันอย่างนั้นเหรอ? หูยน่ากลัวจังเลย แบบนี้คงเจ็บแย่เลย เห็นแก่ความสัมพันธ์พี่น้อง ช่วยอย่าให้พ่อบุญธรรมตีฉันเลยนะ?”
แปดแกล้งพูดเล่นไปตามเด็กน้อย เพื่อให้สมกับที่เขาภาคูภูมิ
“ไม่ตีก็ได้ งั้นก็รีบบอกมาได้แล้วว่าเอาหม่ามี๊ผมไปซ่อนไว้ที่ไหน?”
เด็กน้อยพยายามคาดคั้นเพื่อที่จะให้เขาดูสูงกว่าแปดนิดหน่อย
“ตะวัน ไปเอากาแฟที่ครัวมาให้พ่อหน่อยต้องเป็นกาแฟสดนะ”
ธัชชัยพยายามหลักเลี่ยงสายตาของอำเภอพัดรักที่ต้องมาที่ใบหน้าของเขา หันศีรษะไปทางแปดเพื่อที่จะคุยกับลูกชาย
เด็กน้อยจกใจ “กาแฟสดเหรอ?”
“ใช่สิ ลูกต้องไปดูแม่ครัวเอาไว้ อย่าให้เขาใส่ยาพิษให้พ่อห่ะ!” ธัชชัยกระตุ้นเด็กน้อย “ไปเร็ว พ่อหิวน้ำ”
กระหายแล้วทำไมไม่กินน้ำชาหล่ะ ทำไมต้องกินกาแฟสดด้วย?
ถึงแม้ในใจเด็กน้อยจะรู้สึกไม่ค่อยดีนัก แต่เขาก็ไปจับตามองคนครัวอย่างที่พ่อบอก
เจตนาของธัชชัยชัดเจน เพราะสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไปมันไม่เหมาะสมสำหรับเด็ก ดังนั้นเขาจึงต้องให้ลูกชายที่อายุแค่ห้าขวบออกไป
“อำเภอพัดรัก ฉันเคยบอกกับคุณไปแล้วนะว่าแค่เพียงฉันธัชชัยคนนี้ยังมีลมหายใจอยู่ สิ่งโหดร้ายอะไรที่คุณเคยทำเอาไว้ ฉันจะคืนให้เป็นสองเท่าตัว ถ้าไม่ใช่คุณตายก็ฉันนี่แหล่ะที่ตาย! เราสองคนไม่มีทางที่จะได้อยู่ร่วมโลกกันแน่นอน”
ธัชชัยใช้เสียงที่แฟบต่ำและดุดัน ทุกๆคำที่ออกาจากปากนั้นมันค่อนข้างจะชัดเจน
ราวกับกำลังสาบดสาบานกับตัวเอง
“งั้นจะรออะไรอยู่ห่ะ ทำให้มันจบๆไปซะตั้งแต่ตอนนี้เลยสิ”
อำเภอพัดรักรู้ดีว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทำนั้นมันยากที่จะให้ลูกชายอภัยให้ ดังนั้นเขาจึงรับคำของธัชชัยแทบจะทันที
‘ฉึบ’ อำเภอพัดรักหยินเอาปืนพกของเขาวางลงไปบนโต๊ะ
“ในนี้มีบรรจุอยู่สามนัด เหมือนกับตอนห้าปีก่อน นั่นก็แคเปลี่ยนสามนัดนั้น…เอาไปสิ”
แน่นอนหล่ะก็เหมือนกับศักดิ์ศรีของชายหนุ่มที่ไม่อาจจะตัดสินใจอะไรอย่างลังเล
“พ่อบุญธรรม” แปดร้องออกมาอย่างตกใจ ตอนที่คว้ามือจะไปหยิบ ก็มีมือของคนๆหนึ่งที่คว้าไว้เร็วยิ่งกว่า
มันเป็นข้อดีเรื่องระยะห่าง เดิมทีแปดนั้นได้เตรียมจะจับมีดที่อยู่ข้างเอวของเขาแล้ว แต่อำเภอพัดรักวางผืนลงตรงหน้าได้เร็วกว่า นั่นมันเหมือนส่งถ่านร้อนๆลงไปในหิมะ
เมื่อคว้ามาแล้วเขาก็เอาปืนไปจ่ออยู่ที่ขมับของอำเภอพัดรัก
อำเภอพัดรักมองไปรอบทางก่อนจะตะโกนเสียงแหลม “ไม่ว่าใครฉันก็ไม่อนุญาตให้ทำร้ายเขา”คนที่ซ่อนตัวอยู่ในบ้านยกเว้นคนที่อยู่ในครัวชักปืนออกมาอย่างรวดเร็ว ไม่ว่าใครก็ไวกว่าธัชชัยทั้งนั้นแต่เมื่อได้ยินเสียงตะโกนก้องของธัชชัย พวกนั้นก็ต้องหยุดไปในทันที“แปด รีบโทรหาสิบสองเร็วเข้า ให้เขาพาคนกลับมา ไม่อย่างนั้นเขาจะไม่ได้เห็นพ่อบุญธรรมของเขาอีก”ธัชชัยมองไปที่แปดก่อนจะคำรามขึ้น“ธัชชัยใจเย็นก่อน ไม่ว่ายังไงนายก็อย่าทำร้ายพ่อบุญธรรมนะ ขาเป็น…”“รีบโทรเร็วเข้า!” ธัชชัยคำรามขึ้นอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเขาตั้งใจที่จะตัดบทของแปดไปหรือไม่ด้านอำเภอพัดรักก็มองหน้าธัชชัยเงียบๆไม่ได้มีความโกรธหรือว่ากลัวอะไรเลย ปากของเขาเหมือนจะเปื้อนยิ้มขึ้นมาหน่อยๆเพียงแต่รอยยิ้มของเขานั้นค่อนข้างจะเศร้าหน่อยๆด้วยระยะห่างของพวกเขานั้นมันใกล้เสียจนได้ยินแม้กระทั่งลมหายใจ ที่บ่งบอกให้รู้ถึงการมีอยู่ของกันและกันแปดยืนอึ้งนิ่งอยู่กับที่ ไม่กล้าที่จะก้าวเข้าไป ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยไว้วางใจธัชชัยเท่าไหร่นัก แล้วก็ไม่รู้ว่าเขารู้รึเปล่าว่าพ่อบุญธรรมเป็นพ่อของเขาถ้าเกิดว่ารู้ ทำไมถึงยังใช้ปืนจ่อขมับอยู่แบบนั้นหล่ะ? แต่ถ้าเขาไม่รู้…ถ้าอย่างนั้นตอนนี้พ่อบุญธรรมก็กำลังตกอยู่ในอันตรายเมื่อเห็นว่าอำเภอพัดรักไม่ได้พูดอะไร สามที่นั่งอยู่ก็คอยรอดูโอกาส ดังนั้นตอนนี้แปดนั้นจึงจำต้องรักษาอารมณ์ของธัชชัยเอาไว้ก่อน“ธัชชัย พูดกันดีๆก่อน….”แต่ธัชชัยกลับตะคอกขึ้นอีกครั้ง “บอกให้สอบสองพาคนกลับมาเร็วเข้า!”“แต่ฉันไม่รู้ว่าสิบสองไปไหน” แปดรู้ว่ามันไม่ใช่เวลาที่เขาจะมาอ้อมค้อม แต่มันก็ไม่รู้จะทำยังไง“ขนาดนี้ยังกล้าคิดจะมาหรอกอีกอย่างนั้นเหรอ? งั้นก็ให้อำเภอพัดรักถูกฝังไปพร้อมๆกับวิศาลก็แล้วกัน”มือที่ถือปืนจ่อไว้ที่ขมับของอำเภอพัดรักกระชับแน่น“ธัชชัยนั่นทำอะไรหน่ะ? ทำไมเอาปืนไปจ่อหัวพ่อบุญธรรมแบบนั้น?”เด็กน้อยด้วยเพราะได้ยินเสียงเอะอะโวยวายลอยไปจนถึงในครัว เขาจึงรีบวิ่งออกมาทันที ก็พอดีกับเห็นธัชชัยเอาปืนจ่อหัวพ่อบุญธรรมของเขา“ตะวัน นี่มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ เป็นเด็กอย่าเข้ามายุ่ง กลับไปห้องครัวทำกาแฟให้พ่อไป”แน่นอนแหล่ะว่าธัชชัยไม่อยากให้ลูกน้อยต้องมาเห็นภาพอะไรที่น่ากลัวแบบนี้“ธัชชัย ตอนนี้คุณเอาปืนจ่อหัวพ่อบุญธรรมของผมนะ มันจะไม่เกี่ยวได้ยังไง?”เด็กน้อยไม่อยากให้อำเภอพัดรักทำร้ายพ่อของเขา แต่ก็ไม่อยากเห็นพ่อของเขาทำร้ายอำเภอพัดรักเช่นเดียวกัน คนหนึ่งก็เลี้ยงมาอีกคนหนึ่งก็พ่อ แบบนี้จะให้เขาทำยังไงหล่ะ?“อย่าเข้ามานะ!” ธัชชัยคำรามขึ้นอีกครั้งเพื่อหยุดตะวันที่พุ่งเข้ามา“ธัชชัยนี่อยากจะทำอะไรกันแน่เนี่ย? ไม่ใช่พ่อบุญธรรมที่จับตัวหม่ามี๊ไปนะ เป็นแปดต่างหากที่ซ่อนเธอเอาไว้”เด็กน้อยคิดว่ามันเป็นเพราะเหตุผลนี้ จึงทำให้ธัชชัยเอาปืนจ่อหัวอำเภอพัดรัก“แปด ฉันจะให้โอกาสนายอีกครั้ง ถ้าไม่ให้พวกสิบสองกลับมา ก็เตรียมซื้อโลงให้พ่อบุญธรรมของนายได้เลย”ธัชชัยถึงแม้จะพูดกับแปด แต่ใจความหลักนั้นเหมือนจะบอกตะวันมากกว่า“ผมโทรเอง แปด เอาโทรศัพท์มานี่!”เมื่อพ่อเขาเตือนมา เด็กน้อยก็เข้าใจทันที ดังนั้นเขาจึงตรงไปที่แปดก่อนจะคลำเอาโทรศัพท์มาจากเขาแปดนั้นจะไม่ให้ก็ไม่ได้ เพราะเขาทนเห็นพ่อบุญธรรมถูกธัชชัยบีบบังคับแบบนั้นไม่ได้โทรศัพท์ต่อสายอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนพวกเขาจะเพิ่งถึงที่โพร์ทองกัน ยังไม่ได้ทันจะลงมือ“สิบสอง อยู่ที่ไหน? รีบลับมาได้แล้ว”ด้วยเพราะอยู่ในรถ เสียงของเด็กดังสะท้อนมาจากฟังนู้นจึงเสียงดังเป็นพิเศษ“สิบห้าอย่าดื้อนะ เล่นกับแปดไปก่อน เดียวพี่สิบสองเสร็จธุระแล้ว…”เจ้าเด็กน้อยเปิดแฮนฟรีนั่นจึงทำให้ทั้งห้องได้ยินเสียงของสิบสอง“เล่นกับผีอะไรเล่า เฮงซวยธัชชัยเอาปืนจ่อหัวพ่อบุญธรรมแล้ว ถ้านายไม่กลับมา เขาบอกให้เราซื้อโลงศพให้พ่อบุญธรรมเลย”เด็กน้อยถ่ายทอดเรื่องราวที่เกิดขึ้นที่อ่าวตื้นให้สิบสองฟังเพื่อเป็นการยืนยันว่าตัวเองไม่ได้พูดเหลวไหล เด็กน้อยก็ถ่ายภาพส่งไปให้ด้วย“สิบสอง เห็นแล้วรึยัง? ผมไม่ได้หลอกนะ รีบกลับมาเดี๋ยวนี้เลย พ่อบุญธรรมจะตายแหล่ไม่ตายแหล่แล้ว”ในสายตาของเด็กน้อยนั้น ไม่ว่าสิบสองกำลังทำอะไรอยู่ก็ตาม ถ้าเขากลับมาจะช่วยชีวิตพ่อบุญธรรมไว้ได้ ทำไมเขาจะไม่กลับหล่ะ?“แปดนายมันไร้ประโยชน์!”สิบสองด่า ก่อนจะกลับรถเพื่อจะกลับไปที่อ่าวตื้นเขารู้ว่าถ้าหากตัวเขาเองอยู่หล่ะก็ พ่อบุญธรรมจะไม่มีทางตกไปอยู่ในมือของธัชชัยได้แน่นอนเมื่อครู่เขาเห็นปืน ที่ปกติพ่อบุญธรรมจะใช้มัน แล้วแปดมัวทำอะไรอยู่ทำไมปล่อยให้ตกไปอยู่ในมือของธัชชัยได้?“ฉึบ” เกิดเสียงหวือดังขึ้น ในช่วงที่เข็มแท่งหนึ่งลอยไปปักที่คอของธัชชัย“พ่อบุญธรรมระวังครับ”แปดแทบจะลอยมาเพื่อที่จะจับตัวของพ่อบุญธรรมเอาไว้สายตาของธัชชัยพร่าเลือนเป็นเงาซ้อนกัน และไม่นานก็ดำดิ่งเข้าสู่ความมือมิด ปืนในมือตกลงพื้นข้างๆ และตัวเขาก็นอนสลบเป็นอัมพาตอยู่บนผืนพรมมันเป็นยาสลบที่มีฤทธิ์ค่อนข้างแรงที่สามให้คนท่อยู่ข้างๆยิงไป ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะธัชชัยเป็นลุกของอำเภอพัดรักหล่ะก็ เขาก็คงจะชิงลงมือไปแล้ว“ธัชชัย….ธัชชัย เป็นอะไรหน่ะ? อย่าตายนะ! ห้ามตายนะ!”เด็กน้อยรีบตรงเข้าไปที่พรมที่ธัชชัยนอนอยู่ ก่อนจะดึงเขมออกจากคอเขา และร้องไห้ออกมาอย่างขมขื่น“อาชัย…อาชัย ฟื้นขึ้นมาสิ”ถึงแม้ว่าธัชชัยจะเอาปืนจ่อหัวเขามาเมื่อครู่แต่เขาก็ยังไงเป็นห่วงลูกชายของเขาอยู่ดี“ออกไปกันให้หมด อย่าแตะต้องตัวเขา” เด็กน้อยตะโกนอย่างเกี้ยวกราดไล่คนที่เดินเข้ามาใกล้ให้ถอยออกไป“ถ้าพ่อผมตายนะ พกนายก็อยู่ไม่ได้หรอก ผมจะเกลียดพวกคุณไปทั้งชีวิตเลย”“สิบห้า สิบห้าฟังพี่แปดนะ มันเป็นแค่ยาสลบ ธัชชัยไม่ได้ตายหรอก เขาแค่สลบไปหลายชั่วโมงเท่านั้น”แปดตรงเข้ามาหาเด็กน้อยที่เหวี่ยงทั้งหมัดทั้งเตะ “ไม่เชื่อลองจับดูสิ พ่อของนายยังหายใจอยู่นะ ไม่ใช่ว่ายังดีอยู่เหรอ แค่สลบไปเท่านั้นเอง”เด็กน้อยอ้ามือก่อนจะไปอังที่จมูกของพ่อเขา เมื่อแน่ใจว่ายังหายจอยู่เด็กน้อยก็เริ่มไม่โวยวายและไม่ร้องไห้“อาชัย”อำเภอพัดรักเรียกเสียงต่ำ มือเท้าเย็นไปหมด เขาไม่รู้ว่าจะเอาลูกที่สลบอยู่บนพื้นขึ้นมาได้ยังไง ด้วยเพราะแรงของเขามันไม่เพียงพอทั้งสิบห้าก็ยังอยู่บนอกของเขาด้วย“พ่อบุญธรรมไม่ต้องกังวลครับ พรมชัยจะหลับไปแบบนี้สักห้าหกชั่วโมง เดี๋ยวก็ฟื้นขึ้นมา ยาสลบแทบไม่มีผลกระทบอะไรเลยครับสามปลอบใจอำเภอพัดรักที่นั่งคู้เข่าอยู่ข้างๆธัชชัยในตอนนั้นเองที่สามรู้สึกว่าอำเภอพัดรักนั้นแก่แล้วจริงๆ ไม่ได้มีความเลือดเย็นเหมือนในอดีต มีเพียงความรักให้กับครอบครัว เขาเริ่มที่จะรักแล้วเขาในตอนนี้ก็เหมือนพ่อคนหนึ่งที่รักลูกเหมือนคนทั่วๆไป……พ่อของเขานอนหลับลึกอยู่บนเตียง หลังจากเฝ้าไปสักพักเขาก็เริ่มจะทนไม่ไหวถึงแม้ว่าจะหาวหวอดๆ แต่ก็ไม่อาจจะหมดความตั้งใจที่จะหาแม่ของเขาได้ดังนั้นเมื่อเขาคิดได้ว่าแปดเป็นคนเอาแม่เขาไปซ่อนก็เลยช่วยธัชชัยห่มผ้า จากนั้นก็ลุกออกจากเตียงเพื่อที่จะไปสืบความเอากับแปด