วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 872 เหมือนกับว่าฝันไป
ตอนที่ 872 เหมือนกับว่าฝันไป
สิบนาทีผ่านไป ตะวันที่อยู่ในชุดนอนถูกนำมาทิ้งไว้ที่พื้นหญ้าหน้าอ่าว
สายลมยามค่ำคืนหนาวเหน็บ ผ่านพ้นเวลาออกฤทธิ์ของยามาแล้ว ทำให้หนูน้อยถูกปลุกด้วยความหนาว
จะพลิกตัวไปกอดหม่ามี๊ กลับพบเป็นทุ่งหญ้าว่างเปล่า
รู้สึกตัวขึ้นมา หนูน้อยลืมตาโตๆนั้นขึ้น แสงไฟริบหรี่ หนูน้อยตกใจที่พบว่า ตัวเองไม่ได้นอนอยู่บนเตียง แต่กลับนอนอยู่ที่…
แต่เขาก็ไม่รู้ว่าตรงนี้คือที่ไหน
หรือว่าเขากำลังฝันไป?
ด้านนอกมืดสนิท แล้วยังมีพื้นหญ้าที่ทิ่มผิว
หนูน้อยขยี้ตาตัวเอง พบว่าไม่ได้ฝันอยู่ ทำไมตัวเองถึงมาอยู่ตรงนี้ได้?
ถ้าเป็นหนูน้อยธรรมดาอายุห้าขวบ คงจะตกใจจนร้องไห้แล้ว
แต่นี่เป็นเด็กที่อำเภอพัดรักเลี้ยงโตมา มีความสามารถในการยอมรับ และมุ่งมั่นกว่าเด็กทั่วๆไป
หนูน้อยลุกขึ้นมาจากพื้นหญ้า เพราะหญ้าทิ่มเท้าเขายังผลัดกันเอาเท้าวางบนขากางเกง ให้เท้าได้สบายหน่อย
หนูน้อยพยายามสะกดความกลัวในใจ สูดลมหายใจเข้าลึก แล้วเริ่มสังเกตไปรอบๆ
ผ่านไปสักพัก จึงเริ่มชินกับความมืด
ที่นี่เงียบสงัดเหมือนกับไม่มีใครอยู่ มีเพียงเสียงน้ำที่ดังขึ้นเป้นครั้งครา และไม่มีคนเลวที่ตั้งท่าจะทำร้ายเขา
เขาเดินวนอยู่ที่เดิม แล้วก็พบว่า ที่นี่เป็นอ่าวของพ่อเลี้ยงอำเภอพัดรักไม่ใช่เหรอ? เขาค่อนข้างคุ้นกับที่นี่
แต่ท่ามกลางความมืดนั้นยากที่จะดุออกว่าเป็นอ่าว เขาจึงเดินวน 2-3 รอบ
หนูน้อยมีปฏิกิริยาตอบรับเร็วกว่าเด็กทั่วๆไป รีบวิ่งเข้าไปในอ่าว
เพราะเขารู้ ว่าถ้าหาพ่อเลี้ยงเจอ ก็จะมีคนปกป้อง
ท่ามกลางความมืด มีสายตาเฉียบคมคอยจดจ้องทุกการกระทำของหนูน้อย มองดูเขาวิ่งเข้าไปในอ่าวอย่างมีสติ เป็นแววตาชื่นชม ราวกับชอบหนูน้อยมาจากใจจริงๆ
แล้วก็หายไปจากตรงนั้นอย่างไร้ร่องรอย
แต่เขาอายุเพียงห้าขวบ จึงรู้สึกกลัวเป็นธรรมดา ดังนั้นเขาจึงวิ่งพลางตะโกนเรียก “พ่อเลี้ยง…สิบสอง…สิบห้ากลับมาแล้ว!พ่อเลี้ยง…”
ที่จริงเขาอยากจะตะโกนว่าช่วยด้วย แต่รู้สึกว่ามันน่าอาย เขาจึงเปลี่ยนคำที่ใช้
และตอนนั้นอำเภอพัดรักเพิ่งวางสายจากวัจสาไม่นาน กำลังแต่งตัวออกไปตามหาสิบห้า
“เหมือน…เป็นเสียงของสิบห้า?”
สิบสองได้ยิน จึงหยุดแต่งตัวให้อำเภอพัดรักซักพัก แล้วเงี่ยหูฟัง
“พ่อเลี้ยง…สิบสองเปิดประตูหน่อย…สิบห้าอยู่ข้างนอก!”หนูน้องวิ่งเข้ามาจากหน้าประตู รู้สึกกลัวไม่น้อย หนูน้อยรีบตะโกนพลางเคาะประตูคฤหาสน์“เป็นสิบห้าจริงๆด้วย!”สิบสองรีบเดินข้ามบาร์ในห้องรับแขกไปด้วยความระมัดระวัง แล้วเปิดประตูอัตโนมัตินั้นขึ้นด้านนอกเป็นหนูน้อยสิบห้าที่เดินเท้าเปล่ามาจริงๆด้วย“สิบห้า!”สิบสองรีบวิ่งไปอุ้มหนูน้อยขึ้นมาจากพื้น แล้วกอดเอาไว้ “ทำไมนายมาคนเดียวดึกดื่นแบบนี้?”สิบสองถาม แล้วรีบเอาหนูน้อยเข้ามาในบ้าน มองไปรอบๆอย่างระมัดระวัง ไม่เจอสิ่งน่าสงสัย จึงกลับมาดูหนูน้อยอีกครั้ง“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามาได้ยังไง…รู้สึกเหมือนกับเป็นความฝันอย่างนั้น…”หนูน้อยกอดคอของสิบสองแน่น จนถึงตอนนี้ เหมือนหนูน้อยค่อยๆได้สติคืนมาเขาถึงรู้ว่าทุกอย่างนี้ไม่ใช่ความฝัน แต่เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้น“สิบห้า!”เป็นเสียงแหบพร่าของอำเภอพัดรัก เขารีบรับหนูน้อยไปจากสิบสองให้หนูน้อยกอดอยู่ซักพัก อำเภอพัดรักตรวจดูร่างกายของหนูน้อย เพื่อมั่นใจว่าไม่มีการบาดเจ็บใดๆสิบห้ามาได้ยังไง? มีคนพานายมาเหรอ?” สิบสองถามแล้วถามอีก“ไม่รู้สิ… ฉันแค่หลับ พอตื่นมาก็อยู่ที่สนามหญ้าข้างนอก เหมือนกับหายตัวมา…”เป็นการเดินทางที่แปลกจริงๆ อย่างกับความฝัน!หนูน้อยยังเล็ก เขาจะละเมอเดินคงเป็นปกติ แต่ในความคิดของอำเภอพัดรักและสิบสองนั้นไม่ใช่ ต้องมีคนอาศัยจังหวะที่หนุน้อยกำลังหลับ ลักพาตัวออกมาจากคฤหาสน์ แล้วพามาส่งที่นี่อย่างแน่นอนแต่คนๆนี้ไม่ได้ต้องการจะทำร้ายสิบห้า เขาคือใครกันนะ?สิบสองรีบวิ่งตามออกไป มองไปรอบๆก็ไม่เจอร่องรอย ดังนั้นจึงรีบวิ่งกลับเข้าไป ตอนนี้การเฝ้าพ่อเลี้ยงและสิบห้าคือสิ่งสำคัญที่สุด“ไม่รู้ว่าพวกนั้นเป็นพ่อแม่กันยังไง กล้าทิ้งให้ลูกอายุห้าขวบนอนในบ้านแค่คนเดียว”เมื่อถามเรื่องที่เกิดขึ้นกับหนูน้อย อำเภอพัดรักจึงโมโหหนูน้อยเบ้ปากด้วยความรู้สึกแย่ยังดีที่ครั้งนี้เขามาโผล่ที่พ่อเลี้ยง ถ้าพาไปในป่าที่อื่น เขาก็คงจะตายแน่ๆ!ถึงแม้ว่าหนูน้อยจะไม่พอใจที่คุณพ่อกับหม่ามี๊ทำแบบนี้กับเขา แต่เขาก็ยังเป็นเด็กดี อยากจะโทรไปบอกหม่ามี๊ว่าเขาปลอดภัยดี“พ่อเลี้ยง โทรหาหม่ามี๊หน่อย ถ้าเธอรู้ว่าผมหาย ต้องร้องไห้แน่ๆ”ไม่ว่าจะตอนไหนหนูน้อยก็ไม่อยากให้หม่ามี๊เสียใจ“ฉันไม่โทร! ให้พวกเขาร้อนรนหน่อย จะได้รู้ว่าตัวเองทำผิดตรงไหน!”ต่อให้เป็นตอนที่อำเภอพัดรักยังไม่รู้ว่าสิบห้าคือหลานแท้ๆของตัวเอง เขาก็ยังให้แปดและสี่คอยเฝ้าตอนนี้ได้เรื่องเลย หลังจากส่งเขาคืนให้พ่อแม่แล้ว กลับทำหายถึงสองครั้ง! แล้วจะไม่ให้เขาโกรธ?อำเภอพัดรักที่กำลังโกรธอยากจะลงไม้ลงมือกับพ่อแม่คู่นี้ซักทีเมื่อเห็นว่าอำเภอพัดรักโกรธ และรู้สึกว่าสิ่งที่เขาพูดค่อนข้างมีเหตุผล ดังนั้นหนูน้อยจึงพยักหน้าแต่ว่าผ่านไปไม่ถึงนาที หนูน้อยก็เริ่มกังวล หม่ามี๊เขาเป็นผู้หญิงนะ“พ่อเลี้ยง ผ่านไปครึ่งชั่วโมงโทรหาหม่ามี๊เถอะ หม่ามี๊เป็นผู้หญิงนะ สิบห้าไม่อยากให้เธอเสียใจ…”……ธัชชัยใช้เมาส์คลิกไปก็มีแต่สีขาว เขาดูกล้องวงจรปิดพลางรู้สึกผิดไม่มีใครเสียใจไปกว่าเขาที่ได้ลูกชายมาอย่างยากลำบาก!ก่อนที่หนูน้อยจะเลิกเรียน เขายังคุยโทรศัพท์กัน บอกว่าจะไปดูมิ้นเด็กขี้แงแต่ตอนนี้หนูน้อยกลับหายไป! ธัชชัยรู้สึกเหมือนจิตใจหล่นหายถ้าย้อนเวลากลับไปได้ก็คงจะดี เขาคงจะไม่ห่างหนูน้อยไปซักก้าวกล้องวงจรปิดในห้องถูกหยุดไป 20 นาที และในช่วงนี้ไม่มีคนน่าสงสัยเข้ามายามในห้องถูกธัชชัยเปลี่ยนไปแล้วรอบหนึ่ง ตั้งแต่ที่เกิดเรื่องครั้งก่อน ดังนั้นครั้งนี้น่าจะซื่อสัตย์และตรวจสอบได้ดีกว่าเดิมจึงสามารถบอกได้คนที่ลักพาตัวหนูน้อยไปครั้งนี้ จะต้องมาการสังเกตการณ์ที่ดีกว่าเดิม!เขาได้ตรวจสอบคฤหาสน์แล้ว บนชั้นสองที่หนูน้อยนอนไม่มีร่องรอยการต่อสู้ หนูน้อยคงถูกลักพาตัวไปขณะยังหลับอยู่ แต่การจะพาตัวหนูน้อยหลบจากยามและกล้องวงจรปิดนั้น ไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้คนเดียว แสดงว่าต้องมีการร่วมมือกัน!ธัชชัยพลันนึกถึงกรดลหรือว่าครั้งแรกที่เขาปรากฏตัวที่นี่ ก็เพื่อทำให้สองแม่ลูกกลัวเท่านั้น ให้เขาไม่สามารถไปช่วยวิศาลได้นี่เป็นครั้งที่สอง ใครที่ต้องการจะขัดขวางไม่ให้เขาช่วยกนิษฐา?ความเป็นไปได้ที่ครั้งแรกและครั้งที่สองจะเป็นคนคนละพวกกันนั้นตัดออกไปได้ เพราะครั้งที่สอง พวกเขาดูมีการเตรียมพร้อมและตรวจตรามาอย่างดีแต่ถ้าหากอำเภอพัดรัก ทำไมเขาต้องขัดขวางไม่ให้ไปช่วยกนิษฐา? เพราะเธอเป็นลูกสาวบุญธรรมของอำเภอพัดรัก?แต่จากการกระทำอันเฉียบขาดของอำเภอพัดรัก เขาไม่มีทางทำเรื่องที่อ้อมไปอ้อมมาแบบนี้ เขาคงจะไปช่วยกนิษฐาที่โพร์ทองโดยตรงตอนนี้มาคิด ว่ามีใครที่มีฝีมือและจะทำเรื่องแบนี้ได้?ไม่ทำร้ายลูกชายเขา แล้วยังรู้การเดินทางของอย่างดีธัชชัยอดไม่ได้ที่จะสงสัยคนๆหนึ่ง คนที่ค่อนข้างเงียบสำหรับการห้ามไม่ให้เขาไปช่วยวิศาลนั้น เขามีความคิดนั้น แต่ไม่เข้าใจทำไมถึงขัดขวางไม่ให้เขาไปช่วยกนิษฐา?หรือว่าเขาอยากจะเห็นกนิษฐาและวิศาลฆ่าฟันกันเอง?ถ้าเป็นเหตุผลอันหลัง ยังพอจะเป็นไปได้ในขณะที่ธัชชัยกำลังวิเคราะห์ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นแต่ไม่ใช่โทรศัพท์ของเขา เป็นโทรศัพท์ที่วัจสาลืมเอาไว้ตอนนั้นธัชชัยเดาว่าอำเภอพัดรักเป็นคนพาตัวลูกชายไป ดังนั้นจากการคาดเดาของเขา ว่าอำเภอพัดรักต้องโทรหาวัจสา จึงพกโทรศัพท์ของวัจสาไว้กับตัว และต่อให้อำเภอพัดรักไม่โทรหาก่อน หนูน้อยไม่มีทางที่จะไม่โทรหาหม่ามี๊อย่างแน่นอนผ่านไปสามนาที อำเภอพัดรักไม่อาจทนต่อหนูน้อยได้ จึงโทรหาวัจสาแต่เขาไม่ได้ให้ตะวันโทร เขาโทรออกเอง“สิบห้า เดี๋ยวไม่ต้องพูดอะไร รอให้พ่อได้สั่งสอนแม่นายให้เรียบร้อยเสียก่อน ค่อยพูดนะ เข้าใจไหม?”“อืมๆ แต่พ่อเลี้ยงต้องอ่อนโยนหน่อยนะ หม่ามี๊เป็นผู้หญิง!”หนูน้อยปกป้องหม่ามี๊ของเขามากโทรศัพท์ดังขึ้นติดต่อกัน แล้วมีเสียงดุดันของอำเภอพัดรักดังขึ้นมา “วัจสา เธออยู่ไหน? หาสิบห้าเจอยัง?”อำเภอพัดรักติดต่อหาวัจสาจริงๆด้วย แต่น้ำเสียงนี้…“อำเภอพัดรัก ตะวันอยู่กับนายใช่ไหม?” ธัชชัยถามกลับอำเภอพัดรักที่ได้ยินเสียงลูกชายตัวเองรู้สึกแปลกใจ แต่ก็ไม่รู้จะตอบกลับอย่างไรในชั่วขณะ จึงหันไปพูดกับตะวันที่ปีนอยู่บนขาเขา “สิบห้า นี่เป็นโทรศัพท์จากคุณพ่อ จะรับไหม?”หนูน้อยเบ้ปาก แล้วหันหน้าหนีอย่างจองหองหม่ามี๊ของเขาเป็นผู้หญิง เขาให้อภัยได้ แต่พ่อสารเลวนับวันยิ่งไม่สนใจเขา แค่รับสายจากมิ้นก็หายตัวไปเลย ไม่เจอทั้งวันทั้งคืน!แค่รับสายมันจะช่วยอะไรได้? ในใจของเขาไม่เคยจะมีลูกเมียหรอก!หนูน้อยไม่เพียงแต่ไม่รับสายธัชชัย ยังกระโดดลงมาจากขาอำเภอพัดรักด้วยความแง่งอน เดินไปทางสิบสอง แล้วกางแขนทำท่าจะกอดสิบสองอุ้มหนูน้อยขึ้นมาอย่างรู้งานอำเภอพัดรักจะยอมปล่อยโอกาสที่จะได้สนทนากับลูกชายแท้ๆไปได้อย่างไร? ถึงแม้ว่าธัชชัยจะมองไม่เห็น แต่ท่าทางของเขาดูดีขึ้นไม่น้อย“ธัชชัย ฉันไม่ได้ว่านาย แต่สิบห้าเพิ่งจะกี่ขวบ? ทำไมถึงกล้าปล่อยให้เขานอนอยู่คนเดียวในบ้าน?”