วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 871 ฉันหลงรักวัจสา
ตอนที่ 871 ฉันหลงรักวัจสา
“แล้วทำไมนายถึงช่วยฉันมาจากวิศาล? ธัชชัยนายอย่าหลอกฉัน! ทั้งๆที่นายยังรักฉัน! เพราะว่าวัจสามีลูกกับนาย นายถึงต้องรับผิดชอบ!”
กนิษฐาตะโกน เธอพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อให้ชายหนุ่มตรงหน้ายอมรับว่ายังรักเธอ
แต่ธัชชัยกลับยิ้ม ยิ้มที่ดูเจ็บปวดมาก
“กนิษฐา เธอมันดื้อด้าน ที่ฉันช่วยเธอ มันไม่เกี่ยวกับความรู้สึกเลย! นายรู้ไหมว่าหลังจากที่วัจสารู้ว่าเธอถูกวิศาลจับตัวไป เธอพูดว่าอะไร?”
“หึ” กนิษฐาส่งเสียงไม่พอใจ “เธอคงไม่อยากจะเห็นฉันตกต่ำมากกว่า!”
ธัชชัยส่ายหัว แล้วพูดเสียดสีอย่างเย็นชา เค้าใช้ท่าทางเย็นชาเป็นการตอบกลับหญิงสาวที่มีจิตใจต่ำช้า
วัจสาบอกว่า ต่อให้ผู้ใหญ่จะผิดขนาดไหน แต่เด็กนั้นไม่รู้เรื่องด้วย”
“เธอรู้สิ่งที่เธอต่างจากวัจสาไหม? คนหนึ่งที่ร้ายกาจราวกับยาพิษ กับอีกคนที่จิตใจดี!”
กนิษฐานั่งนิ่งไปนาน จนค่อยๆถามขึ้น “ธัชชัย นายหลงรักวัจสาแล้วใช่ไหม?”
“น่าจะ”
“อยู่กับเธอแล้วสบายใจ เป็นความรู้สึกสบายใจที่เกิดขึ้นเอง เธอเหมือนกับเป็นคนในครอบครัว ที่เป็นได้ทั้งที่พึ่งพิงและให้ความอบอุ่นแก่ฉัน…”
“ใช่ ฉันกลัวจะเสียเธอไป ฉันกลัวมาก ตอนที่เห็นเธอสนิทสนมกับผู้ชายคนอื่น ฉันจะโกรธมาก รู้สึกแย่มาก… ความรู้เวลากอดและจูบเธอ และตอนมีอะไรกัน มันดีมาก…”
ฟังคำพูดที่มาจากใจของชายหนุ่ม กนิษฐาก็ร้องไห้ออกมา
เธอแพ้แล้ว แพ้อย่างราบคาบ เธอเข้าใจแล้ว ว่าตัวเองสูญเสียผู้ชายคนนี้ไปตลอดกาลแล้ว
……
ด้วยฤทธิ์ของยา ทำให้หนูน้อยหลับลึกขึ้น
หลังจากนั้นสิบนาที เขาก็ถูกส่งจากอ้อมแขนของอาร์มสู่กรดล
ต่อให้เป็นตอนนอน หนูน้อยก็ยังไม่อยู่เฉย งึมงำในปาก แล้วเอื้อมมือไปโอบคอกรดล
กรดลมองหนูน้อยในอ้อมแขนเขาเงียบๆ ทั้งแต่หัวจรดเท้า ราวกับกำลังตรวจสอบระหว่างหนูน้อยกับธัชชัยนั้นต่างกันตรงไหนบ้าง
ยาที่ฉีดให้หนูน้อยนั้น คำนวณปริมาณไว้แล้ว ว่าจะทำให้หนูน้อยหลับไปอีกสองชั่วโมง
และในสองชั่วโมงนี้ ก็เพียงพอที่จะทรมานธัชชัยและวัจสาแล้ว
กว่าจะเอามิ้นเข้านอนได้ วัจสาก็ยังไม่ได้หยุด เธอเรียกให้คนขับรถรีบมาส่งเธอที่ภูเขาฟ้าแห่งเมืองเหนือ
เพราะครั้งนี้กรดลลงมือเอง ภารกิจจึงสำเร็จอย่างสมบูรณ์แบบ แม้กระทั่งลงมาข้างล่างยังไม่มีความเคลื่อนไหวของแม่บ้าน
ตอนที่วัจสาเดินขึ้นบ้าน ทั้งบ้านนั้นเงียบสงัด
เธอคิดว่าลูกชายคงหลับแล้ว จึงถอดรองเท้า ค่อยๆเดินเข้าห้องนอนไป
ร่างเล็กนอนขดบนเตียง วัจสาค่อยๆย่องเข้าไป จะเข้าไปกอดหอมเขา เป็นการขอโทษ
แต่เมื่อเธอเข้าไปใกล้ๆ ก็พบว่านั่นคือตุ๊กตาหมีแพนด้า แต่กลับไปพบร่างหนูน้อยวัจสารีบเปิดผ้าห่มออก ก็ยังไม่เจอร่างหนูน้อย“ตะวัน! ตะวัน…” วัจสาตะโกนไปทั่วทั้งคฤหาสน์ แล้วเริ่มวิตกกังวลแทบจะหาหนูน้อยในทุกมุมบ้าน แต่ก็ไม่เจอแต่แม่บ้านบอกว่า เธอเห็นหนูน้อยนอนหลับเองกับตา เธอห่มผ้าให้หนูน้อยก่อนจะเดินออกมาวัจสาเริ่มลุกกลี้ลุกลน แทบจะแหลกสลายไปทั้งตัวเธอพยายามสงบสติ แต่เดินวนตั้งหลายครั้ง และตะโกนเรียกจนเสียงแหบแห้ง ก็ไม่มีเสียงตอบรับวัจสารู้สึกผิดมาก ว่าทำไมเธอถึงได้ทิ้งเด็กห้าขวบไว้ในบ้านเพียงลำพัง?จนถึงตอนนี้ก็ได้เรื่อง ลูกหายไปอีกครั้งแล้ว!ครั้งก่อนชายชุดดำนั้นทำไม่สำเร็จ ครั้งนี้คงจะเข้ามาอีกครั้งในเมื่อไม่ใช่อำเภอพัดรัก ก็ต้องเป็นคนอื่นวัจสาอยากจะทุบตีตัวเอง ทั้งๆที่มีคนเคยบุกเข้ามาแล้วหนึ่งครั้ง ทำไมถึงยังไม่เข็ด?และเพราะตัวเองเอาแต่สงสารลูกคนอื่น แล้วทิ้งลูกตัวเองไว้บ้าน จนหายตัวไป…ตอนที่วัจสาโทรหาธัชชัย เธอไม่เพียงแค่มือสั่น แต่เธอสั่นไปทั้งตัววัจสารู้สึกเหมือนทั้งโลกนั้นล่มสลายที่จริงก่อนที่วัจสาจะโทรหาธัชชัยนั้น คนรับใช้ได้โทรไปแจ้งเขาแล้วดังนั้นเขาจึงได้รีบบึ่งกลับมาที่เมืองเหนือตอนนี้ในใจของธัชชัยมีแต่เรื่องของตะวัน เขาจึงลืมกนิษฐาไปเสียสนิทเขารีบกลับมาที่บ้านอย่างรวดเร็วตอนที่เขากลับมายังเมืองเหนือ วัจสากำลังออกมาจากคฤหาสน์ เพื่อไปดูกล้องวงจรปิดจากยามวินาทีที่เห็นธัชชัยออกมาจากรถ วัจสาก็ระทวย รีบวิ่งเข้าไปกอดเขา และร้องไห้ออกมา“ธัชชัย…ครั้งนี้ตะวัน…ตะวันหายไปจริงๆ…”“นี่ อย่าเพิ่งรน เห็นไหมว่าใครเป็นคนจับตัวตะวันไป?”“ฉัน…ฉันกลับมาก็พบว่าตะวันไม่อยู่แล้ว แต่แม่บ้านบอกแล้ว ว่าเธอดูตะวันหลับเองกับตา แล้วยังห่มผ้าให้ก่อนออกไป…”วัจสาร้องไห้ เสียงเธอขาดๆหายๆ แต่ก็ข่มความกลัวในใจไว้ไม่อยู่“เธอล่ะ? เอไปไหน? ทำไมไม่อยู่ที่บ้านกับตะวัน? ให้เขานอนคนเดียว?”ธัชชัยที่ใจร้อนได้ยินวัจสาบอกว่าตะวันอยู่บ้านคนเดียว แต่เธอไม่อยู่ จึงโกรธขึ้นทันที“ฉัน…ฉันไปเยี่ยมมิ้นที่โรงพยาบาล เธอตัวร้อนมาก แล้วยังร้องไห้หนัก…”วัจสาพูด แล้วกลืนคำพูดต่อมาลงไปเพราะเธอเห็นคนๆหนึ่ง ที่ออกมาจากหลังรถของธัชชัย!เสื้อผ้าหลุดลุ่ย แถมยังใส่สูทของธัชชัยอยู่!ขาที่ขาวราวกับงาช้างคู่นั้นถึงแม้จะเปื้อนไปด้วยเลือด แต่ยังคงดูสวยงามผู้หญิงคนนี้คือกนิษฐา เธอออกมาจากรถของธัชชัย!หรือจะพูดอีกอย่างว่า หนึ่งวันหนึ่งคืนที่ธัชชัยไม่ได้กลับบ้านนั้นเพราะอยู่กับผู้หญิงคนนี้…ไม่แน่ตอนที่ลูกชายหายไป ความรู้สึกที่ธัชชัยมีต่อผู้หญิงคนนี้อาจจะค่อยๆ…“วัจสา เธอเป็นแม่ยังไง? ดึกๆดื่นๆให้ตะวันอยู่บ้านคนเดียว ที่โรงพยาบาลก็มีพี่ชายของฉันดูอยู่ไม่ใช่เหรอ? มิ้นก็ทิ้งให้พวกเขาดูแลก็พอแล้ว!”ตอนนี้ธัชชัยมาโทษเธอคนที่เป็นแม่…ก็ใช่ ธัชชัยพูดถูก ว่าเธอทำผิด เธอเป็นแม่ ก็ควรถูกลงโทษ!ตัวเองไปดูแลลูกคนอื่น แต่กลับทิ้งลูกของตัวเอง และพ่อของลูก ยังไปอยู่กับผู้หญิงคนอื่น!วัจสา…เธอมันโง่!“กรี๊ด!”วัจสาพลันตะโกนขึ้นมา เสียงนั้นดูโหดร้ายเสียจนคนที่ได้ยินต้องใจเต้นแรง“เพี๊ยะ! เพี๊ยะ!”ตามด้วยตบจากเธอสองฉาด แล้ววัจสาก็วิ่งออกจากคฤหาสน์ไป“วัจสา! วัจสา!”ธัชชัยรีบเข้าไป หวังว่าจะดึงสติของเธอเอาไว้ตอนนี้วัจสาไม่ใช่แค่ขาดการควบคุมตัว กระทั่งตอนที่ธัชชัยจับตัวเธอ เธอยังกัดเข้าที่ข้อมือเขาอย่างกับคนบ้าเธอแหลกสลาย เมื่อเห็นหญิงสาวออกมาจากด้านหลังของชายหนุ่ม ทั้งโลกของเธอก็แหลกสลาย!เธอเป็นคนโง่ที่น่าขันที่สุดในโลก!อยากจะมีความรักที่ดี ให้โอกาสชายหนุ่มอีกครั้งเพราะตัวเองยังรักเขา ดังนั้นต่อให้สวรรค์บันดาลอุปสรรคที่ยากลำบากถึงเพียงนี้ก็สมควรแล้ว พวกเขายังพอจะมีชีวิตที่ดีได้แต่การปรากฏตัวของกนิษฐา ทำให้เธอเข้าใจ ไม่ว่าเธอจะพยายามมากน้องเพียงไหน ก็เป็นสิ่งที่เธอทำเพียงฝ่ายเดียวเท่านั้นความดีของเอไม่ได้ทำให้คนอื่นรู้ซึ้ง ยิ่งกลับผลักเธอให้ตกอยู่ในความลำบากตอนนี้แม้แต่ชีวิตหนึ่งเดียวของเธอก็หายไปแล้ว!เธอหมดแล้วทุกสิ่ง!เธอยังมีชีวิตอยู่ทำไม?!ข้อมือของธัชชัยเต็มไปด้วยเลือดที่ผสมกับน้ำลายของวัจสา“วัจสา เธอสงบสติหน่อย! ฉันรู้ว่าเธอกังวลเรื่องตะวัน…แต่ว่า…”วัจสามองกนิษฐาที่อยู่ด้านหลังธัชชัย เธอก็กำลังมองวัจสาเช่นกัน ทั้งสองเผชิญหน้ากันอย่างเงียบๆวัจสาค่อยๆปล่อยมือของธัชชัย ปากเธอเลอะไปด้วยเลือดแล้วพูดอย่างชัดๆทีละคำ “ธัชชัย ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ไม่ ตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป ฉันและตะวัน ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับนายอีก!”วัจสาพูดจบก็วิ่งจากไป มันช่างเลวร้าย!วัจสาจะไปหาอำเภอพัดรัก เพราะตอนนี้คนที่จะช่วยเธอหาตะวันได้ มีเพียงเขาเท่านั้นเธอพลันรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นที่ฝ่าเท้า วัจสาจึงรู้สึกได้ ว่าตอนที่เธอวิ่งออกมานั้น ไม่ได้ใส่แม้แต่รองเท้ากระเป๋าเงิน โทรศัพท์ก็ไม่ได้พกเมื่อเห็นชายหนุ่มวิ่งตามเธอออกมา เธอจึงวิ่งเข้าไปแอบหลังพุ่มไม้เมื่อเห็นธัชชัยอยู่ในรถกับกนิษฐาสองต่อสอง วัจสาก็รู้สึกหนักอึ้งหลังจากที่ชายหนุ่มจากไป วัจสาจึงโผล่ออกมาจากพุ่มไม้ วิ่งอย่างเสียสติไปอีกทางยืมโทรศัพท์ของคนอื่น โทรหาสิบสองเบอร์ที่วัจสาจำได้มีไม่มาก แต่เธอจำของสิบสองได้ เพราะเขามักจะมาช่วยพวกเธอสองแม่ลูก ในขณะที่ตกอยู่ในอันตราย!เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ สิบสองจึงปลุกอำเภอพัดรักตื่นขึ้นมา“คุณพรมมิน…ตะวันอยู่ที่คุณไหม…”วัจสาแค่อยากจะลองใจ เธอหวังว่าลูกชายจะอยู่กับอำเภอพัดรัก แต่ยิ่งพูดยิ่งอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมา “ตะวัน…ตะวันหายไป…”“อะไร? สิบห้าหายไป? นานหรือยัง? หายไปที่ไหน? พวกเธอสองคนอะไรกัน แค่เด็กคนเดียวก้ดูแลไม่ได้?”เมื่อได้ยินว่าหลานแท้ๆของตัวเองหายไป อำเภอพัดรักก็รีบเด้งตัวขึ้นจากเตียงวัจสาร้องไห้ พลางอธิบายอย่างสั้นๆ“ฉันจะให้คนไปหาเดี๋ยวนี้!”เมื่อได้ยินข่าวจากอำเภอพัดรัก วัจสายิ่งกังวล เพราะลูกชายเธอไปอยู่กับเขา แล้วใครเป็นคนจับตัวไป?