วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 873 เธอจะแต่งงานกับอำเภอพัดรัก
ตอนที่ 873 เธอจะแต่งงานกับอำเภอพัดรัก
วินาทีนั้นอำเภอพัดรักอบอุ่นมาก อาจจะเรียกว่ารักเลยก็ได้
หรือเพราะการได้คุยกับลูกชายทำให้เขาดีใจ เสียจนลืมเรื่องที่ธัชชัยปฏิบัติในฐานะพ่อไม่ถูกต้อง และสั่งสอนเขาในฐานะพ่อแท้ๆ
หรือเพราะว่าเขารู้ แต่ไม่อาจยอมรับ ไม่ยอมรับพ่อที่โหดร้ายคนนี้
ดังนั้นจึงไม่ต่างจากการไม่รู้เลย
อำเภอพัดรักพูดจบ ธัชชัยได้วางสายไปแล้ว
อำเภอพัดรักอึ้งไป เขาวางโทรศัพท์ลงด้วยความรู้สึกเศร้า
แล้วยิ้มอย่างเศร้าๆ พลางพูดขึ้น “เจ้าเด็กนี่ ดื้อจริงๆ”
หลังจากนั้นสามนาที ปอเช่คันหนึ่งได้ขับออกจากภูเขาฟ้าแห่งเมืองเหนือไป
ไม่รู้ว่ากนิษฐากลับไปเองตั้งแต่ตอนไหน แต่ตอนนี้ธัชชัยไม่สนใจ เขาสนใจเพียงเรื่องลูกชายเท่านั้น
ราวกับวินาทีนั้น ธัชชัยทิ้งทุกอย่างเพื่อลูกชายตัวเองเท่านั้น
……
วัจสาที่วิ่งออกมาแล้วลุกลี้ลุกลนมาก ตามหาร่างของลูกชายท่ามกลางแสงไฟที่ริบหรี่
ความรู้สึกสับสนและรู้สึกผิดนั้นแทรกซึมเข้ามาในใจเธอ จนท้ายที่สุดเธอนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง แล้วร้องไห้ออกมาอย่างเงียบๆ
แต่ความเศร้าของคนๆหนึ่ง เมื่อเทียบกับเมืองที่มีไฟสว่างไสวแล้ว จะขนาดไหนกันเชียว?
แต่การที่เธอเป็นแม่ ทำให้เธอรู้ว่า หากตัวเองไม่เข้มแข็ง ก็ไม่มีทางที่จะหาลูกเจอได้ ดังนั้นวัจสาจึงปาดน้ำตาแล้วลุกขึ้นมา
ตอนนี้หากจะมีคนหาลูกชายของเธอเจอ ก็คงมีเพียงอำเภอพัดรักเท่านั้น
และอำเภอพัดรักคงพยายามอย่างเต็มที่เพื่อตามหาหลานชายแท้ๆของเขาอย่างแน่นอน
แต่คนที่ลักพาตัวลูกชายไปคือใคร อำเภอพัดรักไม่ปล่อยไปแน่นอน!
วัจสารู้สึกว่ามีเพียงอำเภอพัดรักคนเดียวเท่านั้นที่เธอจะพึ่งพาได้ เธอเดินไปโบกรถแท็กซี่คันหนึ่ง เหมือนกับคนที่เริ่มเจอหนทางอย่างนั้น
วัจสาและธัชชัยไปถึงอ่าวในเวลาไล่เลี่ยกัน
แต่วัจสาถึงก่อน แล้วตามด้วยธัชชัย
ถ้าหากไม่ใช่เพราะลูกชาย ชาตินี้เขาไม่มีทางที่จะเจอกับอำเภอพัดรักอีก!
……
สิบสองที่อยู่ในอ้อมแขนของสิบสองได้ยินจากพ่อเลี้ยงว่า ธัชชัยตัดสายไป จึงรู้สึกแย่ไปหมด
“ไอสารเลวธัชชัยวางสายไปเหรอ? เขา เขาไม่อยากได้ลูกชายคนนี้แล้วชัดๆ! เป็นสุดยอดสารเลวเลยจริงๆ!”
ตอนแรกที่หนูน้อยไม่รับสาย เพราะอยากงอนเท่านั้น อยากได้ยินพ่อปลอบเขา พูดดีๆกับเขาบ้าง
แต่แผนของเขาก็ล่มอย่างไม่เป็นท่า พ่อสารเลวนั้นวางสายไปแล้ว! วางไปแล้วจริงๆ!
หนูน้อยโกรธมาก!ไม่จริงใจเลยสักนิด! ไม่มีแม้แต่คำว่าขอโทษทิ้งเขาที่เพิ่งจะอายุห้าขวบไว้ในบ้านคนเดียว แล้วตัวเองไปช่วยลูกคนอื่นหาแม่! มันสมเหตุสมผลแล้วเหรอ?ไอสารเลวนั่น!“ธัชชัยไอสารเลว! คิดว่าฉันจะสนใจเขาเหรอ! ฉันก็ไม่เอาเขาเหมือนกัน! มีอะไรน่าได้ใจกัน!”หนูน้อยถูกทิ้งไว้ที่ทุ่งหญ้าเพียงลำพังไม่ร้องไห้สักนิด แต่ตอนนี้กลับน้ำตาเอ่อล้นออกมามากมาย ด้วยความรู้สึกเสียใจ“สิบห้าอย่าพูดอย่างนั้น คุณพ่อไม่ได้ไม่เอาหนู…เขา เขาแค่ไม่อยากคุยกับพ่อคนนี้”อำเภอพัดรักรู้สึกแย่มาก เพราะเขารู้ว่าที่ลูกชายวางสายไปนั้น เพราะไม่อยากจะคุยกับพ่อที่แสนจะชั่วร้ายคนนี้หนูน้อยที่ทั้งเสียใจและรู้สึกแย่อยู่นั้น ไม่ได้สนใจกับที่พ่อเลี้ยงพูดถึงแท้อะไร เขาไม่ได้สนใจด้วยซ้ำถูกความรู้สึกกลบจนหมด จนไม่ได้สนใจที่อำเภอพัดรักพูด“ผมไม่เอาเขา! ไม่ว่าจะพูดอย่างไรก็ตาม! พ่อเลี้ยง พาผมกับหม่ามี๊กลับไปskydreamเถอะ! ผมไม่อยากเจอสารเลวอย่างธัชชัยอีกแล้ว ไม่ให้เขามายุ่งกับผมและหม่ามี๊อีก!”หนูน้อยอารมณ์เดือดพล่านให้ธัชชัยไม่ต้องมายุ่งกับเขาอีก เขาจะหนีไปไกลๆ ให้เขาไปกอดมิ้นร้องไห้โน่น!“ทำไมดื้อจัง มาให้พ่อเลี้ยงกอดที!”ถูกลูกชายวางสายใส่ ความเศร้าของเขานั้นไม่น้อยไปกว่าหลานชายเลย ดังนั้นทั้งสองจึงนั่งกอดกันด้วยอารมณ์เดียวกัน“สิบห้าอย่าโทษคุณพ่อเลย เขาแค่ไม่อยากจะคุยกับพ่อเท่านั้น”อำเภอพัดรักช่วยพูดแทนธัชชัย ปลอบหนูน้อยที่กำลังรู้สึกไม่พอใจ“แต่ทำไมเขาถึงไม่พูดอะไรแล้วตัดสายไปล่ะ? หรือความโกรธแค้นในใจเขานั้น สำคัญกว่าลูกชายอย่างผม?”หนูน้อยด่ากราดอย่างไม่พอใจ ยังไงซะธัชชัยก็ไม่ได้สนใจใยดีเขา!คำพูดของหนูน้อย ทิ่มแทงใจอำเภอพัดรักใช่สิ เพราะความแค้น ทำให้เขากล้าลงมือกับลูกชายแท้จนเป็นขนาดนี้ จนไม่มีอะไรที่จะฟื้นคืนมาได้แม้แต่เด็กอายุห้าขวบยังเข้าใจหลักการนี้ แต่เขาที่ใช้เวลาหมดไปหนึ่งปีเต็มๆนั้นกลับไม่เข้าใจเลยดังนั้นไม่ต้องพูดถึงว่าธัชชัยจะให้อภัยเขา ต่อให้เป็นตัวเขาเอง ก็ไม่ยกโทษให้ตัวเองหนูน้อยซุกอยู่ในอ้อมกอดของอำเภอพัดรัก และยังรู้สึกเสียใจเล็กน้อย “พ่อเลี้ยง ผมโทรหาหม่ามี๊นะ? ถ้าเธอหาผมไม่เจอ คงจะร้อนรนแย่แล้ว! หม่ามี๊รักผมที่สุด ผมเป็นดั่งชีวิตของเธอ!”เมื่อพูดถึงวัจสาขึ้นมา ทำให้อำเภอพัดรักนึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อกี้เธอใช้เบอร์คนแปลกหน้าโทรมาแต่เมื่อสิบสองโทรกลับไป กลับเป็นเสียงของหญิงสาวแปลกหน้า เธอบอกว่าหญิงสาวคนนั้นยืมโทรศัพท์เธอไป เธอตามหาลูกอยู่“แย่แล้วๆ หม่ามี๊คงหาผมไปทั่วแล้วแน่ๆ! พ่อเลี้ยงพวกเรารีบออกไปหาหม่ามี๊กันเถอะ!”หนูน้อยได้ยินเช่นนั้นจึงรีบขึ้นมาในใจของเขา บนโลกนี้ มีเพียงหม่ามี๊ที่รักเขาที่สุด“วัจสานี่ยังไงกัน? ออกจากบ้านไม่พกแม้แต่โทรศัพท์ ยังไม่ทันหาลุกเจอ ก็ทำตัวเองหายไปอีก!”อำเภอพัดรักพูดอย่างไม่พอใจ ในความคิดของเขา มักจะเข้มงวดกับคนอื่นเสมอ มีเพียงคนในสายเลือดเท่านั้นที่เขาจะใจกว้าง และปกป้องและวัจสาไม่อยู่ในนั้นในใจของอำเภอพัดรัก วัจสาอยู่ในฐานะเทียบเท่ากับเหล่าลูกเลี้ยงของเขา“พ่อเลี้ยง หยุดบ่นไม่เลิกเสียที รีบออกไปตามหาหม่ามี๊กันเถอะ นี่มันค่ำแล้ว เธออยู่ข้างนอกคนเดียวคงจะอันตราย!”หนูน้อยพูดตัดบทอำเภอพัดรักที่กำลังบ่นด้วยความไม่พอใจอยู่ แล้วรีบเดินมุ่งไปทางประตูบ้านด้านนอกคฤหาสน์ สี่ได้เตรียมรถตู้กันกระสุนเอาไว้เรียบร้อยแล้ว เพราะเขารู้ ว่าอำเภอพัดรักย่อมตามใจสิบห้าและยิ่งตอนนี้อยู่ในฐานะที่เหนือขึ้นไปอีก คือเป็นหลานชายแท้ๆของอำเภอพัดรัก!แค่คำๆเดียว ทำให้เขาสำคัญขึ้นมากตั้งไม่รู้เท่าไหร่รถแท็กซี่มาหยุดตรงหน้าอ่าว วัจสาเปิดประตูแล้วรีบวิ่งเข้าไป“นี่…เธอ ยังไม่ได้ให้เงินเลย!”ไม่ใช่วัจสาไม่สนใจคนขับรถ หรือเธออยากจะชักดาบ แต่ตอนนี้เธอไม่มีเงินติดตัวเลยซักบาท ทำได้เพียงให้เขาตามเธอเข้ามาสิบสองเป็นคนแรกที่เจอวัจสาวิ่งเข้ามา “วัจสา”“หม่ามี๊ของผม? สิบสองนายเจอหม่ามี๊แล้วเหรอ?”เมื่อได้ยินสิบสองที่นั่งอยู่ข้างคนขับพูดเช่นนั้น หนูน้อยที่นั่งอยู่ด้านหลังกับอำเภอพัดรักจังโผล่หน้าออกมา มองผ่านแสงไฟรถ เห็นหม่ามี๊ของเขากำลังวิ่งมุ่งเข้ามา“หม่ามี๊! หม่ามี๊!”หนูน้อยตะโกนเรียกวัจสาที่กำลังวิ่งมุ่งหน้ามา เหมือนกับบนโลกนี้ไม่มีเรื่องที่น่าดีใจไปกว่าการได้เจอหม่ามี๊แล้ว“ตะวัน…ลูกชายของฉัน!”ได้เจอลูกที่หายไปอีกครั้ง วัจสาเหมือนได้สติที่หายไปกลับคืนมา“ตะวัน…หม่ามี๊ตกใจหมดเลย!”เสียงของวัจสาสั่นเทา แล้วรีบดึงหนูน้อยเข้ามากอด“หม่ามี๊เก่งมาก ที่หามาถึงที่นี่ได้!” หนูน้อยพูดเสียงร่า แล้วหอมเข้าที่หน้าของวัจสา พลางพูดปลอบโยน “หม่ามี๊ที่รักไม่ร้องไห้แล้วนะ ลูกไม่เป็นอะไรแล้วนี่ไง!”“นี่…คนที่ยังไม่จ่ายตังรีบออกมาเดี๋ยวนี้นะ!”คนขับแท็กซี่วิ่งตามเข้ามา เมื่อเห็นว่ามีเพียงลูกน้องของอำเภอพัดรัก เขาจึงวิ่งกลับไปตัวเปล่าในขณะนั้น รถปอเช่สีดำขลับของธัชชัยก็แล่นเข้ามาร่างสูงมุดออกมาจากในรถไม่พูดอะไร รีบวิ่งมาดึงวัจสาและลูกเข้าไปกอดไว้“ตะวัน ลูกฉัน หนูไม่เป็นอะไร…ก็ดีแล้ว…”หนูน้อยและวัจสาสัมผัสได้ถึงความสั่นเทาจากตัวเขา มีทั้งความดีใจที่ได้เจอหลังจากสูญเสียไป และความรู้สึกผิดที่เคยสูญเสียไปแต่วัจสายังคงใจแข็ง“นายจะตามมาทำไม? นายไม่เอาพวกเราแล้วไม่ใช่เหรอ?”หนูน้อยไม่พอใจมาก และเขายังเศร้ากับเรื่องที่พ่อตัดสาย“ธัชชัย นายปล่อย ฉันกับลูกไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับนายแล้ว! นายกลับไปมีชีวิตของตัวเองเถอะ!”วัจสาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา และเจือความดื้อรั้นอยู่ในนั้น ราวกับเธอไม่รู้สึกอะไรต่อธัชชัยแล้ว“ก็ชีวิตแบบที่มีมิ้นให้กอด!” หนูน้อยตอบกลับสีหน้าของธัชชัยดูเคร่งเครียดขึ้น “เธอจะพาลูกไปไหน หรือเธอเตรียมหนีไปกับอำเภอพัดรัก แต่งงานกับเขา?”“ใช่!”วัจสาตอบกลับอย่างดื้อรั้นหนูน้อยเริ่มรู้สึกไม่ดี เขารู้สึกรังเกียจเล็กน้อย เพราะถึงเขาจะไม่ได้เกลียดอำเภอพัดรักพ่อเลี้ยงของเขา แต่เขากังวลว่าหม่ามี๊จะแต่งงานกับคนที่แก่เกินไปอย่างพ่อเลี้ยง…“หม่ามี๊ จะแต่งงานกับพ่อเลี้ยงจริงๆเหรอ?”“ใช่ ยังไงซะหนูก็เรียกเขาว่าพ่อมาตั้งหลายปี ก็ทำให้มันถูกต้องเสียเลย!”ไม่รู้ว่าวัจสากำลังกลั่นแกล้งอำเภอพัดรักหรือธัชชัยกันแน่ แต่ต่อให้เธอไม่อาจทำให้ธัชชัยโมโหจนตาย อย่างน้อยเกือบตายก็ยังดี!ก็เหมือนกับตอนนี้ ธัชชัยเริ่มหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆเขาพยายามสะกดความโกรธนั้น“เธออย่าคิดมากไปเลย ต่อให้ฉันยังมีชีวิตอยู่ เธอวัจสาก็ยังคงเป็นผู้หญิงของฉัน!”เสียงของชายหนุ่มเหมือนพยายามเปล่งออกมาจากลำคอ เหมือนกับงูแลบลิ้น ที่เผด็จการเสียจนคนยากที่จะปฏิเสธ“ธัชชัย นายไม่รู้เหรอว่าการกระทำของนายมันน่ารังเกียจ? นายยิ่งเป็นแบบนี้ก็ยิ่งเหมือนบังคับฉันและลูกให้ไปจากนาย!”ถูกธัชชัยกอดต่อหน้าอำเภอพัดรักเช่นนี้ ทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ“พวกเธอไปไหนไม่ได้ ฉันจะเฝ้าพวกเธอเอาไว้ตลอด!”ธัชชัยไม่อยากจะปล่อยมือของตัวเอง และไม่อาจปล่อย ตอนนี้เขาเสียสติไปหมดแล้ว ทำได้เพียงคว้าสองแม่ลูกนี้เข้ามากอดเอาไว้ ในใจของเขาถึงจะสงบลง“ธัชชัย ปล่อยฉันนะ!”