วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 722 ช่วยความมืดมิดในหัวใจ
ตอนที่ 722 ช่วยความมืดมิดในหัวใจ
อยู่ๆ เด็กน้อยก็เปลี่ยนท่าทีเป็นโกรธทันที “เขาไม่ใช่พ่อเฮงซวย แต่เขาเป็นแค่คนเฮงซวย เฮงซวยมากๆ ด้วย! ”
“ก็ถือว่าไม่ได้แก้แค้นเพื่อตัวเอง แต่นายก็ควรที่จะแก้แค้นเพื่อแม่ของนาย แล้วก็ยังน้องชายหรือไม่ก็น้องสาวที่ไม่ทันจะได้ลืมตามองโลกนั่นอีก แก้แค้นแทนพวกเขา? ”
คำพูดของอำเภอพัดรักชัดเจนมากกว่ากลัวว่าโลกนี้จะสงบสุขจนเกินไป เขาอยากที่จะให้สองพ่อลูกได้เผชิญหน้ากัน สักหน่อย หรืออาจจะเรียกได้ว่า ให้ทั้งสองคนได้ปะทะกัน
เมื่อได้ยินประโยคท้ายสุดที่อำเภอพัดรักพูด เด็กน้อยก็ชะงักไป น้องชายหรือไม่ก็น้องสาวที่ไม่ทันจะได้ลืมตามองโลกอย่างนั้นเหรอ?
เมื่อเห็นความสงสัยในแววตาเด็กน้อย อำเภอพัดรักจึงตัดสินใจเพิ่มดีเทลให้ฟัง “นั่นหมายความว่า หม่ามี๊ของนายกับธัชชัยหน่ะมีลูกอีกคนหนึ่งหน่ะสิ แต่น่าเสียดาย ตอนที่พ่อเฮงซวยของนายทิ้งนายสองแม่ลูก นั่นอาจจะทำให้เธอเสียใจและช๊อกมากจนทำให้แท้งไป ก็คือตอนนี้ไม่มีแล้ว น่าสงสารเธอจริงๆ ”
นั่นก็เพื่อที่จะเพิ่มความเกลียดชังที่เด็กน้อยมีต่อธัชชัยผู้เป็นพ่อเข้าไปอีก การกระทำแบบนี้ พูดกันตามจริงนั้นช่างน่ารังเกียจ แต่เพื่อที่จะเอาชนะธัชชัยนั้น แค่ใช้วิธีนี้ ก็เพียงพอแล้ว
เด็กน้อยกัดฟันของตัวเอง ดูเหมือนว่าเขาจะนึกขึ้นมาได้ที่ธัชชัยบอกเขาว่าร่างกายของวัจสาไม่ค่อยดีนัก ต้องพักผ่อนให้มากๆ
ตอนที่ธัชชัยเดินตามแปดเข้ามาในห้องนั้น ก็เห็นว่าลูกชายของเขาเองอยู่ในอ้อมกอดของอำเภอพัดรัก เขาจึงไม่รู้จะพูดคำอะไรออกมา
“เอาหล่ะ เรื่องที่มันบาดใจเราจะไม่พูดถึงแล้ว นี่ยังกินไม่อิ่มเลย พ่อบุญธรรมคีบเนื้อให้กินนะ นายต้องแข็งแกร่งขึ้น จะได้ชำระแค้นให้หม่ามี๊กับน้องของนายได้”
อำเภอพัดรักพูดคุยกับสิบห้าในอ้อมกอด โดยที่ไม่แม้แต่มองไปที่ธัชชัย การกระทำนั้นนั่นเพื่อที่จะดูแคลนธัชชัย
เขาคีบเนื้อมาให้สิบห้าหนึ่งชิ้น และที่สำคัญนั่นก็คือเจ้าตัวน้อยนั้นกินมันอย่างเอร็ดอร่อย จนปากเคี้ยวแจ๊บๆๆ
มันเป็นการปฏิบัติต่อลูกศัตรูเสมือนกับรักจริง แถมยังเป็นการแสดงฉากความรักของพ่อให้แก่พ่อแท้ๆ ได้เห็นด้วยสิบสองหล่ะอยากจะสัมภาษณ์ถึงจิตวิทยาที่เขาใช้ตอนนี้มากจริงๆธัชชัยเดินเข้ามาเพียงแค่คนเดียว โดยที่สองมือของเขาว่างเปล่า ไม่ได้พกอะไรติดตัวเข้ามาด้วยเขามาเพื่อที่จะเป็นนักโทษ ไม่ได้มาเพื่อเที่ยวเล่น มันจำต้องมีลักษณะที่เป็นนักโทษและความจริงใจแค่นั้นพอ“อำเภอพัดรัก ช่วยเอาลูกเมียผมคืนมาได้มั้ย? ”ธัชชัยไม่ได้โกรธเคืองที่ถูกเพิกเฉยแบบนั้น เขาถามอย่างใจเย็น และดูอารมณ์ดี“ว่าไงนะ? ฉันได้ยินไม่ค่อยชัดเท่าไหร่? พูดอีกรอบหนึ่งสิ? ”อำเภอพัดรักหัวเราะเยาะ ราวกับว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นเป็นเรื่องตลกที่ตลกที่สุดก็ไม่ปาน“ผมบอกว่า ช่วยเอาลูกเมียผมคืนมาจะได้มั้ย? ”ธัชชัยมองลึกไปยังลูกชายที่นั่งอยู่บนขาเขา ก่อนจะถอนหายใจออกมาช้าๆ “อำเภอพัดรัก ตอนนี้ตะวันยังเด็กมาก เขาไม่มีทางเข้าใจวิธีการของผม แต่สักวันหนึ่งเขาจะเข้าใจพ่ออย่างผม อีกอย่าง แม้ว่าคุณจะพยายามทำให้เราต้องขาดกันไป แต่ไม่มีทางที่จะเปลี่ยนความจริงไปได้ว่า อย่างไรเสียเลือดก็ต้องข้นกว่าน้ำ”สายตาของอำเภอพัดรักเปลี่ยนเป็นเย็นชา "นายมาเพื่อที่จะพร่ำอะไรแบบนี้ให้ฉันฟังอย่างนั้นเหรอ? ”ธัชชัยยิ้มน้อยๆ ก่อนจะพูดในท่าทีที่สงบ “ไม่ ผมมาเพื่อที่จะเป็นนักโทษของคุณ”“อ้อ นักโทษอย่างนั้นเหรอ? “ไหนว่ามาสิว่านายจะมาเป็นนักโทษของฉันยังไง? ”ดูเหมือนว่าข้อเสนอที่ธัชชัยพูดมานั้นจะทำให้อำเภอพัดรักสนใจขึ้นมานิดหน่อย“หมายความว่าคุณจะทำยังไงกับผมก็ได้ ผมเพียงแค่อยากที่จะอยู่ที่นี่ อยู่กับลูกเมียผมใกล้ๆ ไม่จำเป็นต้องเจอกันก็ได้ ผมเพียงแค่อยากรู้สึกว่ายังมีพวกเขาอยู่ ให้ผมได้อยู่ใกล้ๆ หน่อย นั่นก็เพียงพอแล้ว”ธัชชัยพูดอย่างห้าวหาญ แน่นอนหล่ะว่าไม่ได้พูดเพื่อที่จะให้อำเภอพัดรักฟัง การที่เขามาเป็นนักโทษให้อำเภอพัดรักนั้นเขาเองก็มีเป้าหมาย นั่นก็เพื่อที่จะให้สองแม่ลูกให้อภัยเขา และเพื่อให้พวกเขาได้รู้ว่าตัวเขาเองต้องการพวกเขาสองแม่ลูกมาแค่ไหน“ว้าว นี่มันเป็นกลยุทธ์ทำร้ายตัวเองใช่มั้ยเนี้ย? อำเภอพัดรักมองปราดเดียวก็สามารถเท่าทันแผนการของธัชชัยได้จะมองไม่ออกได้ยังไงว่าจุดประสงค์ของธัชชัยคืออะไร คิดอยากที่จะทำตัวให้น่าสงสารเพื่อที่จะพิชิตใจสิบห้างั้นเหรอ? น่าอับอายสิ้นดี!"ทั้งยังอยากจะให้คุณพรมมินช่วยเติมเต็มความรักให้แก่แทนผมด้วย" เขายืมคำที่อำเภอพัดรักใช้เยาะเย้ยเขามาใช้ พูดเสียงต่ำ ไม่ว่าอำเภอพัดรักจะพูดอะไรมา เขาก็เก็บมันไว้ทั้งหมด" อยากให้ฉันเติมเต็มแทนนาย? มันได้แน่นอนอยู่แล้ว! " อำเภอพัดรักแค่นหัวเราะเสียงสั่น ในเมื่อโอกาสใหญ่ที่จะทรมานธัชชัยมาถึงมือแล้วเขาจะไม่รีบคว้าเอาไว้ด้วยเหตุผลอะไรหล่ะ?“ไม่ ไม่ได้"วัจสาที่นั่งฟังอยู่ที่ห้องครัวทนฟังต่อไปไม่ไหว ดังนั้นเธอจึงวิ่งตรงเข้ามา"คุณพรมมิน ธัชชัยจะต้องมีเจตนาแฝงแน่ๆ คุณไม่ควรที่จะให้เขาอยู่ที่นี่ ไล่เขาไปเถอะค่ะ! "วัจสาไม่รู้ว่าธัชชัยต้องการจะทำอะไรอีก แต่เธอไม่อยากเห็นเขากับลูกชายเป็นปริปักษ์ต่อกัน อีกทั้งไม่อยากเห็นธัชชัยต้องถูกอำเภอพัดรักทรมานหรือทำให้อับอายอีกด้วย“ทำไมหล่ะ? ด้วยสติปัญญาอย่างอำเภอพัดรัก ยังจะกลัวว่าผมจะมีแผนการอะไรด้วยเหรอ? นี่ผมมาตัวคนเดียวเลยนะเนี่ย! ”ธัชชัยพยายามยั่วยุอำเภอพัดรักเพื่อให้รับตัวเขาเองอยู่เป็นนักโทษ“แน่นอนว่าไม่ใช่แบบนั้น ในเมื่อนายอยากจะให้มันเป็นแบบนั้น ฉันก็แล้วแต่”แน่นอนหล่ะว่าอำเภอพัดรักไม่ได้หลงในการยั่วยุของธัชชัย แต่ดูจากความโอหัง การที่ธัชชัยมาอยู่ใต้เปลือกตาของเขานั้นจะทนได้สักกี่น้ำ ถึงธัชชัยจะกลายมาเป็นนักโทษของเขาจริงๆ เขาจะทำอะไรได้หล่ะ?“กล้าหาญอะไรขนาดนี้เนี่ยท่านพรมมิน! ”ธัชชัยเยินยออำเภอพัดรัก แต่สายตากลับตกไปอยู่ร่างบางของวัจสา เขามองเธอด้วยสายตาลึกล้ำ ราวกับมองเข้าไปถึงจิตวิญญาณของเธอเขาอยากที่จะให้หญิงสาวได้รู้ว่า การที่เขาจะทำอะไรนั้น มันก็เพื่อพวกเธอสองแม่ลูกทั้งหมดทั้งสิ้นวัจสาไม่อยากสบสายตาเฉกเช่นนั้นของเขา เธอจึงหลบสายตาไปสายตาของเขาร้อนแรงกล้า เพื่อที่จะเป็นสื่อบอกให้แก่เธอได้รู้ว่า หากไม่มีพวกเธอสองแม่ลูกแล้ว ตัวเขาเองก็ไม่อาจจะมีชีวิตต่อไปได้อีกไม่รู้จริงๆ เลยว่าผู้ชายคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ทำไมอยู่ๆ ถึงเสี่ยงชีวิตตัวเองมาเป็นนักโทษในกำมือของอำเภอพัดรักด้วย? หรือว่ามันจะเป็นวิธีการหนึ่งในแผนการเพื่อที่จะฆ่าอำเภอพัดรัก?