วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 723 ช่วยความมืดมิดในหัวใจ 2
ตอนที่ 723 ช่วยความมืดมิดในหัวใจ 2
“แปด พอธัชชัยไปยังที่ที่นักโทษควรจะอยู่ซะ! ” อำเภอพัดรกสั่งเสียงเย็น
อำเภอพัดรักไม่เชื่อหรอกว่าธัชชัยอยู่ที่ถิ่นเขาแล้วจะสามารถคิดการณ์ทำอะไรได้ จับเขาขังไว้เสีย แล้วเมื่ออยากที่จะเล่นงานเขาเมื่อไหร่ก็ค่อยเล่นด้วย!
“คลิก” แปดเอากุญแจมือมาคล้องใส่ข้อมือทั้งสองข้างของธัชชัยเอาไว้
ธัชชัยไม่ได้ต่อต้านมันเลย ค่อนข้างจะยินดีเสียด้วยซ้ำ
ตอนนี้สายตาเขาไม่ได้จับอยู่ที่ร่างของวัจสา แต่มองไปที่ตะวันด้วยสายตาที่ตะวัน”
“ที่ผ่านมาหลังจากที่สูญเสียพวกเธอไป ฉันก็เพิ่งจะมีสติรู้ขึ้นมาได้ว่า พอไม่มีเธอสองแม่ลูกแล้ว ชีวิตของฉันธัชชัยคนนี้ ก็ไม่อาจจะมีความรักได้อีก”
ไม่ว่ามันจะเป็นแค่การบิ้วอารมณ์ที่ประดิษฐ์ขึ้น แต่คำพูดนั้นมันออกมาจากปากของธัชชัย ด้วยเสียงที่ลึกและแหบแห้ง เคล้าไปด้วยน้ำตา
วัจสาไม่รู้ว่ามันเป็นแผนของชายหนุ่มหรือไม่ แต่เมื่อได้ยินคำพูดที่เขาพูดออกมานั้น มันก็ทำให้เธอเกิดความซาบซึ้งขึ้นมาในหัวใจ
วัจสากัดปากแน่น ในขณะที่มองธัชชัยที่ถูกแปดพาตัวลงไปขังอยู่ที่ห้องมืดไม่มีใครรู้มาก่อนว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นเหตุการณ์ที่อยู่ๆ ก็เกิดขึ้นมานั้น ธัชชัยที่เพิ่งจะห้าขวบเท่านั้นฟังไม่เข้าใจว่าคำว่าชีวิตไม่อาจจะมีความรักได้อีกของพ่อแท้ๆ เขานั้นหมายความว่าอะไรวัจสาเดินวกไปวนมาในห้องอย่างไม่เป็นสุข ก่อนจะชะงักไปนิดนึง นี่ตัวเธอเองกำลังทำอะไรอยู่? ทำไมเธอต้องอยู่ไม่สุขแบบนี้ด้วย มันเพื่ออะไรกัน?ไม่ใช่ว่าเธอพูดไปแล้วเหรอว่าเธอจะพอแล้วกับผู้ชายคนนี้?วัจสาเธอนี่จริงๆ เลยนะ เลิกทำให้ตัวเองดูต้อยต่ำสักทีจะได้มั้ย? ก็เห็นๆ อยู่ว่าเธอตัดขาดกับผู้ชายคนนั้นไปแล้ว ทำไมเธอต้องมาสนใจด้วยว่าเขาจะเป็นหรือจะตาย?ตอนนี้วัจสากำลังอยู่ในอารมณ์ที่สับสน ไม่มีวิธีไหนที่จะทำให้ใจของเธอสงบลงได้เลยเธอทำได้แค่เพียงฝืนบังคับเปลือกตาของตัวเองให้หลับลงทันใดนั้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น มันไม่ง่ายเลยที่วัจสาจะสงบสติอารมณ์ของตัวเองลงได้ แต่แล้วเธอก็ถูกรบกวนอีก“หม่ามี๊ครับ นี่ลูกชายสุดที่รักของหม่ามี๊เอง เปิดประตูให้ผมหน่อย”ที่หน้าประตูแน่นอนหล่ะว่าต้องเป็นตะวันลูกชายของเธอปกติแล้วพอวัจสากลับมาที่ห้องเธอก็จะล็อกประตูโดยอัตโนมัติ เนื่องจากทั้งอำเภอพัดรักและลูกบุญธรรมทั้งหลายแหละของเขาล้วนเป็นบุรุษอกสามศอกกันทั้งนั้น หากไม่ป้องกันเลยมันก็ไม่ได้แต่โชคดีที่อำเภอพัดรักไม่ใช่คนที่แย่ขนาดนั้น เขาไม่ได้สร้างความลำบากใจให้แก่ผู้หญิงที่บอบบางและอ่อนแออย่างวัจสามากนัก แต่นั่นก็เป็นวิถีของสุภาพบุรุษพึงกระทำวัจสารู้สึกว่าเธอในสายตาของอำเภอพัดรักนั้นก็เป็นแค่ “ขวดนม”ของตะวัน รอเมื่อลูกชายของเธอหย่านมเมื่อไหร่หล่ะก็ เธออาจจะไม่จำเป็นอีกต่อไปเหมือนกับตอนนี้ การที่เธอพาตะวันน้อยกลับมาอยู่เคียงข้างเขาอีกครั้ง อำเภอพัดรักก็ไม่ปล่อยให้เธอกินอยู่อยู่เพียงผู้เดียวโดยปกติแล้ว เธอแทบจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าอำเภอพัดรักกับลูกๆ บุญธรรมเลย ราวกับว่าพยายามให้ตัวเองมีบทบาทในบ้านให้น้อยลง“ตะวันลูก….” เมื่อเปิดประตูออกไปเห็นเด็กน้อยยืนอยู่ เธอก็ตรงเข้าไปกอดแนบอกทันที ในชั่วเวลานั้นเองความอ่อนแอและอ่อนไหวในใจของเธอก็เพิ่มขึ้นอย่างทวีคูณสองแม่ลูกแสดงความรักกันอยู่พักหนึ่งก่อนที่วัจสาจะถามขึ้น “ทำไมวันนี้ไม่นอนกับพ่อบุญธรรมหล่ะครับ”“คืนนี้ตะวันอยากนอนกับหม่ามี๊นี่นา! ”เจ้าตัวน้อยตอบพลางปีนขึ้นไปบนเตียงวัจสาไม่ได้ถามอะไรต่อไปอีก เธอขึ้นเตียงตามเจ้าเด็กน้อยไป ก่อนจะห่มผ้าให้และเอาตัวลูกชายมากอดแนบอก เธอเอื้อมมือไปลูบเบาๆ ที่คิ้วเนียนละเอียดของลูกชาย ขนตาโค้งงอน ดวงตาโตสุกใส จมูกเป็นสันราวกับเทือกเขาเสียดนภา ปากโค้งบางที่ดูดีดูเหมือนว่าเขาจะไปตัดผมมาใหม่เป็นที่เรียบร้อย ตอนนี้ลูกชายกับธัชชัยผู้เป็นพ่อยิ่งคล้ายกันเข้าไปใหญ่เด็กน้อยเล่นกับลายชุดนมบริเวณอกของวัจสา พลางถูมันไปมา เป็นการหยอกล้อ“หม่ามี๊ครับ “ชีวิตที่ไม่อาจมีรักได้อีก” หมายความว่าอะไรครับ? ”เจ้าตัวน้อยดูเหมือนจะเก็บมันเอาไว้นานพอสมควร จวบจนตอนนี้ถึงได้พูดมันออกมา ในตอนค่ำที่ผ่านมาเขานั่งใคร่ครวญถึงคำประโยคนั้น มันเป็นประโยคสุดท้ายที่พ่อเฮงซวยของเขาพูดก่อนจะถูกแปดนำตัวไปขังไว้ที่ห้องมืด