วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 567 ปกป้องลูกอีกวิธี 2
ตอนที่ 567 ปกป้องลูกอีกวิธี 2
ถ้าไม่ติดที่ว่าลูกสาวอยู่ตรงนั้นด้วย กนิษฐาคงจะพูดจาหยาบคายกว่านี้ หยาบระดับที่ว่าคนฟังยังระคาย
วรพลที่นั่งอยู่ข้างๆช่วยพูดเกลี้ยกล่อม "กนิษฐา คุณเข้าใจผิดแล้ว ญตว์กับธัชชัยเป็นแค่เพื่อนกัน เพื่อนกันธรรมดาเลย"
"เพื่อนธรรมดาอะไรนอนเตียงเดียวกัน ใครเขาจะคิดดีได้" กนิษฐาปาตะเกียบในมือด้วยความโมโห
ธัชชัยไม่เข้าใจในความใช้อำนาจกำเริบเสิบสานของกนิษฐา เขาจึงจุ๊บลงที่หน้าของเสี่ยวหนูมิ้นที่กำลังนั่งก้มหัวแทะปีกไก่
"หนูมิ้น เดี๋ยวปะป๊าหาม่ามี้คนใหม่ให้เอาไหมคะ"
"ไม่เอาๆ ! หนูมิ้นจะเอาม่ามี้ของตัวเอง !"
ใจกนิษฐาที่เร่าร้อน เมื่อได้ยินคำพูดของลูกสาวก็ค่อยๆเย็นลง จนเธอแอบถอนหายใจเฮือกใหญ่
ธัชชัยตะลึงไปเล็กน้อย เพราะเขาคิดว่าหนูมิ้นยังเด็กอยู่ ยังคงต้องการความรักของแม่แท้ๆ ที่จริงแล้ว จากสถานการณ์แบบนี้ เขาควรจะเลียนแบบกษัตริย์โบราณที่ว่า พอหนูมิ้นเกิด ก็ให้แยกห่างจากแม่ไปเลยตั้งแต่ตอนนั้น
ตอนนี้จะได้ไม่เลยเถิดขนาดนี้ !
แต่ตลอดห้าปีมานี้ กนิษฐาก็ยังเข้าตามตรอกออกตามประตูมาโดยตลอด ถึงแม้จะเอาแต่ใจใช้อำนาจไปมากแต่ก็ไม่ได้ทำผิดใหญ่หลวงอะไรขนาดนั้น ถ้าไม่ได้ช่วย 'สามี' ก็ช่วย 'ลูก'
"ป้าอ้อย" ธัชชัยเรียก"มาแล้วจ้ะ คุณชายสองเบคอนโรลจะเสร็จแล้วจ้ะ" ป้าอ้อยพูดออกมาจากห้องครัว"ไม่ต้องแล้วครับ เดี๋ยวป้าช่วยเก็บเสื้อผ้าให้ผมหน่อย ผมจะออกไปอยู่ข้างนอก !" ธัชชัยส่งเจ้าตัวน้อยในอ้อมอกของเข้าไปให้กับวรพลทุกคนต่างก็ตะลึง วรพลจึงเอ่ยปากถาม "ก็อยู่กันดีๆไม่ใช่เหรอ จะย้ายออกไปทำไม""พี่จัดการกับเรื่องของตัวเองก่อนเถอะ !" ธัชชัยลุกขึ้นยืน บรรยากาศมาครุกนิษฐาก็ฉุนในทันที "ฉันรู้ว่าคุณธัชชัยรังเกียจฉัน เดี๋ยวฉันกับยัยมิ้นย้ายออกไปเองก็ได้ ไม่มาอยู่ให้คุณชักสีหน้าใส่หรอกค่ะ !""คุณอยากจะย้ายไปไหนก็เชิญ แต่หนูมิ้นเป็นทายาทของตระกูลศรีทอง คุณไม่มีสิทธิ์พาเธอไป !" ธัชชัยพูดย้ำทีละตัวๆอย่างชัดเจน จนเสียงเริ่มแหบ"ฉันจะบอกอะไรให้นะคะ คุณธัชชัย ฉันเป็นคนอุ้มท้องยัยมิ้นมาสิบกว่าเดือน ถ้าฉันจากจะพาเธอไป ใครก็รั้งฉันไว้ไม่ได้ !"ธัชชัยกัดฟันกรอด "งั้นคุณก็ลองดู"คำพูดของเขาลุกเป็นไฟโทรศัพท์ในกระเป๋าเสื้อธัชชัยดังขึ้นมาหยุดศึกกลางโต๊ะอาหารในครั้งนี้ภูษิตอุ้มหนูมิ้นจากอ้อมอกวรพลมาอย่างฉับไว"ธัชชัย ที่ให้ตามสืบโทรศัพท์ของแวววัยได้ข้อมูลมาแล้ว เมื่อหนึ่งนาทีที่แล้ว มีผู้หญิงที่ชื่อว่าวัจสาโทรมานัดเธอให้ไปเจอที่ร้านกาแฟข้างสถานสงเคราะห์""ดีมาก พวกนายไปดักแวววัยไว้ เดี๋ยวฉันตามไป"แม้แวววัยจะไม่มีเบอร์ของวัจสา แต่วัจสายังจำเบอร์ของเธอได้ และที่เธอไม่เคยคิดจะเปลี่ยนเบอร์ ก็เพราะรอวัจสากลับมาวัจสารู้มาว่าธัชชัยไปคุกคามแวววัยเพราะเรื่องของตน แต่ก็คิดไม่ถึงว่าเขาจะใช้วิธีนี้ต้อนให้แวววัยจนมุม ไม่เพียงแค่จะตัดรายรับทั้งหมดของเธอ และยังใช้ธนาคารไปกดขี่เธออีกพอแวววัยรับโทรศัพท์ เธอก็ด่าชายสารเลวให้วัจสาฟังยกใหญ่ ก่อนจะร้องไห้โฮออกมา เพราะเธอเองก็ดิ้นรนทนฟืนในเมืองนี้มานานแล้วเหมือนกัน มันไม่ง่ายเลยที่จะพบกับแสงสว่างแห่งชีวิต แต่กลับเป็นเพราะเรื่องของวัจสาที่ทำให้ทุกอย่างคืนสู่สภาพเดิมทั้งหมดวัจสาใกล้ถึงที่ที่นัดไว้กับแวววัยแล้ว เธอนำเงินหนึ่งแสนจากตฤณเตรียมบริจาคให้กับสถานสงเคราะห์สิ่งที่อำเภอพัดรักมีมากที่สุดก็คือเงิน พอเอามาใช้กับแวววัยก็เหมือนได้ทำบุญ เท่ากับว่ามอบความสุขให้กับเขาแล้วตอนที่วัจสาถึงร้านชา แวววัยยังมาไม่ถึง และร้านชาแห่งนี้ก็เพิ่งเปิดใหม่ ไม่ค่อยมีคนรู้จัก เลยมีลูกค้าไม่มากวัจสาเข้ามานั่งได้ไม่นาน ก็มีพนักงานคนหนึ่งเดินมาพูดอะไรก็ไม่รู้กับลูกค้าที่มีอยู่ไม่กี่โต๊ะนั้น ไม่นานลูกค้าทั้งหมดก็ค่อยๆลุกออกไปชั่วพริบตา ชั้นสองที่กว้างขวาง เหลือเพียงแค่วัจสาคนเดียววัจสาตั้งสติได้รีบลุกขึ้นในทันที ก่อนจะกอดเงินสดหนึ่งแสนหยวนไว้แน่น มุ่งตรงไปยังบันไดเธอเห็นมีชายคนหนึ่งกำลังเดินขึ้นบันไดมาประชิดตัว วัจสากลัวจนตัวสั่นชายคนนั้นคือธัชชัย !ชายสารเลวนั่นทำไมมาโผล่ที่นี่ได้ แล้วเขารู้ได้อย่างไรว่าเธอนัดเจอกับแวววัยที่นี่แวววัยไม่มีทางปล่อยเรื่องนี้ออกไปแน่ ถ้างั้นก็มีทางเป็นไปได้แค่ทางเดียว คือไอ้สารเลวนี่ใช้วิธีสกปรกๆ หรือไม่ก็แอบฟังโทรศัพท์ของแวววัยถึงรู้ครั้งนี้วัจสาทายไม่ผิด แต่มันสายเกินไปแล้วธัชชัยเดินเข้ามาอย่างสุขุม ราวกับสิงโตที่กำลังเดินเอ้อระเหยอยู่ในป่าใหญ่ นี่ก็คือถิ่นของเขา เขาจะจับเหยื่อตัวเล็กที่หลุดเข้ามาในถิ่นของเขาอย่างวัจสากินเมื่อไหร่ก็ได้หรือว่าเขาซุ่มโจมตีเธอแล้วเมื่อเห็นรอยยิ้มอันร้ายกาจบนใบหน้าของเขา วัจสาก็รู้สึกว่าคันไม้คันมือนัก อยากจะตรงเข้าไปต่อยไอ้สารเลวนี่สักหมัด ถือโอกาสระบายความทุกข์ ความไม่เป็นธรรมของตะวันตลอดเวลาที่ผ่านมาไปเลย