วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 548 ลูกปวดใจเพราะสงสารหม่ามี๊
ตอนที่ 548 ลูกปวดใจเพราะสงสารหม่ามี๊
เป็นไปไม่ได้หน่า! ผู้หญิงเปิ่นๆ นั่นจะไวกว่าเขาธัชชัยได้เหรอ? บอกว่าจะหายก็หายไปเลย!
ขณะนั้นเองธัชชัยก็ตระหนักได้ว่าบางทีผู้หญิงคนนั้นอาจจะยังซ่อนตัวอยู่ที่ไหนสักแห่งข้างในเขาจึงรีบกลับเข้าไปหาข้างใน
เมื่อตอนที่เขาหมุนตัวกลับไปรถออดี้ก็พุ่งตัวออกมาจากชุมชนและขับหนีไป
เธอคิดไม่ถึงเลยจริงๆ ว่าสิบสองเนี่ยจะมาปรากฏตัวอยู่ในชุมชนเล็กๆ ที่แวววัยอยู่ได้ ตอนที่เพิ่งถูกจับไปวัจสาหัวใจแทบวายเพราะเธอคิดว่าโดนธัชชัยดักซุ่มโจมตี
“สิบสอง ทำไมนายมาอยู่ที่นี่ได้? ” วัจสาถามด้วยอารมณ์นิ่งๆ แต่ก็ไม่วายคอยหันกลับไปมองด้านหลังด้วยความกังวลว่าธัชชัยจะขับรถไล่ตามมา
ถ้าไม่ได้ความช่วยเหลือจากสิบสอง เธอต้องตกอยู่ในกำมือธัชชัยแน่
สิบสองไม่ตอบแต่กลับถอดเสื้อคลุมของตัวเองออกและส่งให้วัจสา
“ใส่นี่ก่อนเถอะ”
สิบสองไม่ได้ละสายตาจากด้านหน้า
เมื่อตอนนี้เองวัจสาถึงได้สังเกตว่าเสื้อผ้าตรงหน้าอกของเองไม่เรียบร้อย เมื่อกี้เธอรีบวิ่งหนีออกมาด้วยความกังวลอย่างมากจนไม่ทันได้สังเกต
วัจสาจึงรีบหยิบเสื้อคลุมจากสิบสองมาใส่ไว้แล้วรูดซิปขึ้นเพื่อปกปิดรูปร่างที่ขาวราวหิมะ
แม้ว่าจะมีช่วงที่เก้ๆ กังๆ อยู่บ้างแต่วัจสามองสิบสองเป็นพี่ชายของลูกเธอดังนั้นความรู้สึกมันก็ค่อยๆ หายไป“เป็นเพราะพ่อบุญธรรมให้นายหาตัวฉันใช่มั้ย? ”ที่จริงสิ่งที่วัจสาอยากจะถามจริงๆ ก็คือ: นายสะกดรอยตามฉันใช่มั้ย? ไม่งั้นจะรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่นี่?“มันก็ไม่ใช่ทั้งหมด พ่อของฉันไม่มีเวลามากพอที่จะมาสนใจว่าเธอหายไปไหน แต่เข้าสิบห้านี่สิที่ทำเรื่องไว้วุ่นเหลือเกินดังนั้นพ่อบุญธรรมก็ไม่มีวิธีอื่นจึงจำต้องสั่งให้ฉันออกมาหาเธอ”สิ่งที่สิบสองพูดนั้นเป็นความจริงทั้งหมด อำเภอพัดรักไม่สนใจว่าวัจสาจะไปที่ไหนกลางคืนจะกลับไม่กลับเพราะเขาต้องการเพียงแค่ให้วัจสาอยู่ใกล้ๆ แค่นั้นก็พอแล้วกล่าวอีกนัยก็คือ วัจสาสำหรับอำเภอพัดรักแล้วเธอไม่ได้มีค่าอะไร นอกจากเพียงแค่เพราะเธอเป็นแม่ของสิบห้าเท่านั้น ดังนั้นอำเภอพัดรักจำเป็นต้องให้ที่พักอาศัย อาหาร เครื่องนุ่งห่มแต่สำหรับเรื่องที่เธออยากจะไปไหนต่อไหนนั่นมันก็ไม่เกี่ยวกับอำเภอพัดรักแล้วแต่ที่จริงก็ไม่ได้ไม่มีประโยชน์ขนาดนั้นเพราะอำเภอพัดรักยังพอสามารถใช้เธอควบคุมพฤติกรรมของสิบห้าได้อยู่ใช่มั้ยหล่ะ?“ตะวันก่อเรื่องอีกแล้วเหรอ? ถูกพ่อเลี้ยงตีมั้ยเนี่ย……” วัจสารีบถามกลับอย่างไว“ก็ถูกตีนั่นแหละแต่ก็ไม่ได้ลงไม้ลงมือจริงๆ ประเด็นก็คือเด็กน้อยไม่กลัวการโดนตีเลย” สิบสองตอบกลับอย่างเนือยๆณ วิลล่าที่อ่าวตื้นข้างในห้องโถงขนาดใหญ่ คนต่างวัยกำลังปะทะกันอย่างดุเดือด“พ่อบุญธรรม ได้โปรดเถอะให้ผมออกไปหาหม่ามี๊เถอะนะ เธอสวยเกินไปอาจจะไปเจอคนไม่ดีทำร้ายเอาก็ได้” เด็กน้อยยังคงไม่ละความพยายาม“ฉันไม่ใช่ว่าให้สิบสองออกไปตามหาแล้วเหรอ? นายก็อยู่รอที่นี่ดีๆ นั่นแหละ ไม่อย่างนั้นละก็” อำเภอพัดรักบิดตัวยืดเส้น “ฉันจะตีนาย”แต่เด็กน้อยกลับไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรกับคำว่า ตีนาย เลย ทั้งยังเดินตรงไปและยื่นก้นให้อำเภอพัดรักเอง“งั้นก็ตีเลย ตีเสร็จแล้วก็ให้ผมออกไปตามหาหม่ามี๊ด้วยหล่ะ”“นี่เป็นเพราะนายของเองเลยนะ….ดีฉันจะตีจริงๆ เลย”ขณะที่พูดเขาก็ม้วนพับแขนเสื้อขึ้น โชว์แขนแกร่งของชายวัน60กว่าปีที่ดูแข็งแรงออกมา“ตีเลย ถึงจะตีที่ก้นผมก็เจ็บที่ใจของพ่ออยู่ดี”พอได้ยินคำนั้นแล้วมือที่ง้างขึ้นบนอากาศของอำเภอพัดรักก็ชะงักลง ครู่หนึ่งก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมา“นายนี่มันฉลาดเป็นกรดจริงๆ แต่เสียใจด้วยนะ ตีก้นนาย มันเจ็บไม่ถึงหัวใจของฉันหรอก”แล้วเขาก็ตวัดมือตกลงที่ก้นที่ยื่นออกมาของเด็กน้อย แต่ก็เห็นได้ชัดว่ามันเบามากถ้าตีจริงๆ หล่ะก็ ไม่ว่าก้นของเด็กน้อยจะทำด้วยเหล็กหรืออะไรก็ตามก็ต้องพังไปข้างเลยวัจสาพอใจกับความฉลาดของลูกน้อยของเธอ เขาไม่ได้ต่อต้านอย่างโหดเหี้ยมแต่กล้าหาญและมีไหวพริบ“ฉันกลับมาแล้ว ขอโทษมากจริงๆ ค่ะที่สร้างเรื่องยุ่ง” อยู่ต่อหน้าอำเภอพัดรักหญิงสาวมักจะนอบน้อมเสมอ ไม่ค่อยจะดื้อรั้นอะไรนัก“หม่ามี๊กลับมาแล้ว” เมื่อเห็นว่าวัจสากลับมาแล้ว เจ้าตัวน้อยก็วิ่งกรูเข้าหา แต่วัจสาไม่ได้กอดตอบเด็กน้อยเหมือนทุกครั้งปกติ”สิบห้าเดี๋ยวอยู่กับพ่อบุญธรรมก่อนนะ หม่ามี๊ไปเข้าห้องน้ำก่อน”วัจสาเพียงแค่ขึ้นบันไดไป ไม่ได้กอดลูกชายที่วิ่งอ้าแขนไปหาการที่หม่ามี๊หยุดการกอดของเขาอย่างกะทันหันแบบนั้นทำให้เจ้าตัวเล็กอารมณ์ไม่สู้ดีนักจากนั้นจึงเพ่งเล็งไปที่สิบสอง“สิบสองคุณบอกมานะว่าคุณรังแกแม่ผมใช่มั้ย? ”“ทำไมถึงถามแบบนั้น? มีหลักฐานหรอ? ”“มี เพราะหม่ามี๊ใส่เสื้อของคุณไง”สิบสองเพียงแค่มองเขาเงียบๆ