วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 549 ลูกปวดใจเพราะสงสารหม่ามี๊ 2
ตอนที่ 549 ลูกปวดใจเพราะสงสารหม่ามี๊ 2
“พ่อบุญธรรมครับ สิบสองรังแกหม่ามี๊ของผม พ่อช่วยผมจัดการหน่อย” ด้วยเพราะรู้ว่าตัวเองสู้สิบสองไม่ได้ ดังนั้นเด็กน้อยจึงรีบหันไปยืมมือของอำเภอพัดรักทันที
สิบสองเห็นท่าว่าเด็กน้อยกำลังขู่เขา จึงพูดไปตามตรง “แม่นายโดนพ่อแท้ๆ นายรังแกมาหน่ะสิ น่าจะโดนกัดมา เห็นเลือดออกที่ท้องหน่ะ”
เมื่อเก็กน้อยได้ยินว่าแม่ตัวเองโดนกัด ซ้ำยังเลือดไหลอีก ก็รีบวิ่งดิ่งไปหาทันที
ในเวลาเดียวกันในห้องน้ำ วัจสากำลังนั่งเช็ดเลือดอยู่
สิบสองนี่ช่างใส่ใจรายละเอียดจริงๆ โดยเฉพาะเรื่องเลือด
วัจสาเช็ดไปก็เจ็บไป ไม่เพียงแต่ตรงบริเวณท้องเท่านั้น ทางจุดบอบบางด้านซ้ายก็โดนชายหนุ่มกัดเช่นกัน กัดซะจนขึ้นเป็นรอยฟันเลยทีเดียว
“ธัชชัยไอ้คนบ้าเอ้ย นี่คนหรือว่าหมากันแน่นะ? ฟันคมจริง”
วัจสาอยากที่จะเอาตัวธัชชัยมาตุ๋นจริงๆ
“หม่ามี๊หม่ามี๊….เปิดประตูให้ผมที ให้ลูกชายสุดที่รักดูหน่อยว่าหม่ามี๊เจ็บมากมั๊ย สาหัสเลยรึเปล่า? ”
เจ้าเด็กน้อยเคาะประตูพลางตะโกนเรียกดังๆ
พอเห็นว่าวัจสาล็อกประตู เขาก็เริ่มกังวลมากขึ้น “หม่ามี๊ค้าบ เปิดประตูให้ลูกชายคนนี้หน่อย….”
ตะวันรู้ได้ยังไงว่าเธอบาดเจ็บ?วัจสาชะงักไป อย่าลอกนะว่าสิลสองปากพล่อย ไม่รู้ว่ามันเป็นความตั้งใจของพวกเขาหรือเปล่า แต่เธอมักจะรู้สึกว่าพวกเขามักจะสร้างความขัดแย้งในใจของลูกชายเธอเสมอ“ตะวันลูกรัก หม่ามี๊กำลังอาบน้ำครับ รอแป๊บหนึ่งนะครับ”วัจสาไม่ละเมียดเช็ดเลือดบนตัวของเธอแล้ว เธอเพียงแค่รีบถอดเสื้อผ้าที่เป็นเหตุออกไปก่อนที่จะสวมชุดใหม่ที่สะอาดแทน“หม่ามี๊อย่าโกหกผมนะ สิบสองบอกว่าหม่ามี๊โดนไอ้พ่อเฮงซวยกัดมา แถมยังกัดจนเลือดไหลเลยด้วย หม่ามี๊ไม่ได้เจ็บมากใช่มั้ยครับ? เปิดประตูให้ผมดูหน่อย”จากที่เจ้าตัวน้อยตะวันพินิจดูแล้ว หม่ามี๊ของเขาจะต้องบาดเจ็บสาหัสมากแน่ๆ ไม่อยากนั้นเธอคงไม่ล็อกประตูห้องน้ำแล้วไม่ให้เขาเข้าไปแบบนี้ ตอนที่กลับมาก็ใส่เสื้อคลุมของสิบสอง นั่นก็เพื่อซ่อนรอยแผลแน่ๆเด็กน้อยเป็นกังวลมากจึงใช้ตัวของเขาเองกระแทกประตูห้องน้ำครั้งแล้วครั้งเล่า เด็กน้อยใช้ไหล่ของเขากระแทกประตู ด้วยเพราะสงสัยว่าหม่ามี๊ของเขาจะบาดเจ็บเมื่อได้ยินลูกชายของเธอเรียกธัชชัยว่าไอ้พ่อเฮงซวยแบบนั้นวัจสาก็รู้สึกไม่ดีทำไมสิบสองถึงบอกตะวันไปซะทุกอย่าง? นี่เขาอายุแค่เพียงห้าขวบเองนะ มันไม่จำเป็นที่จะต้องรู้เลยด้วยซ้ำ เกรงว่านี่จะยิ่งทำให้เขาเกลียดพ่อของตัวเองมากขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินเด็กน้อยดันประตูจากด้านนอก วัจสาก็รีบซ่อนเสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดไปทันที“ตะวันลูก อยู่เฉยๆ หนูออกห่างประตูหน่อยนะ หม่ามี๊จะเปิดไปแล้ว”ตอนที่วัจสาเปิดประตูออกมา ตะวันก็รีบดิ่งเข้าไปหาทันทีวัจสาจับเด็กน้อยมาไว้ในอ้อมกอด”ตะวัน ทำไมลูกกระแทกประตูแบบนั้น ไหนมาให้หม่ามี๊ดูสิ้ว่าบาดเจ็บตรงไหนรึเปล่า? ”แต่เด็กน้อยกลับเลิกเสื้อของวัจสาออก ทันใดนั้นเขาก็เห็นที่ท้องและซี่โครงของแม่เขามีเลือดออก นั่นทำให้เขาตกใจมากทีเดียว“หม่ามี๊ นี่ไอ้พ่อเฮงซวยนั่นกัดหม่ามี๊จริงๆ ใช่มั้ย? ”จู่ๆ ดวงตาของเด็กน้อยก็ชุ่มไปด้วยน้ำตาของความเจ็บปวดใจ เขาจำต้องอัดอั้นความโกรธนี้เอาไว้“ไม่ใช่ครับ…เป็นหม่ามี๊เองที่ไม่ระวังแล้วไปชนเข้า..”พูดจบ วัจสาก็รู้ว่าที่พูดไปนั้นเปล่าประโยชน์ ตะวันของเธอร้องไห้ด้วยความเสียใจระคนไปกับความไม่พอใจ“หม่ามี๊ อย่ามาโกหกเพื่อพ่อเฮงซวยคนนั้นเลย”เขาพูดแบบนั้นก่อนจะหยุดไป “ไม่สิ ไอ้คนเฮงซวย เขาไม่ใช่พ่อของผม”เมื่อเห็นลูกชายพูดจาลามปามธัชชัย วัจสาก็รีบห้ามปรามทันที“ตะวัน หม่ามี๊ไม่เคยสอนให้พูดแบบนี้เลยนะ ไม่มีสัมมาคารวะเลย”เด็กน้อยไม่ตอบโต้ แค่เพียงทำหน้าเคร่งมองหม่ามี๊ที่กำลังดุเขาอยู่ด้านวัจสาเมื่อเห็นลูกชายของเธอเจ็บปวดร้องไห้ หัวใจของเธอก็เจ็บแปล๊บ เธอค่อยๆ มรุดตัวลง แล้วกอดตะวันน้อยเข้ามาไว้ในอ้อมอก แล้วูดด้วยน้ำเสียงที่เครือน้ำตา“ขอโทษนะลูก ตะวันหม่ามี๊ขอโทษ หม่ามี๊ไม่ควรทำร้ายลูก”เจ้าเด็กน้อยดันตัวออกจากวัจสาก่อนจะวิ่งออกไปที่ประตูวัจสาร้องถาม “ตะวันลูก จะไปไหนหน่ะ? ”เจ้าตัวน้อยน้ำตาน้องหน้าวิ่งพลางตอบกลับมา “ลูกจะไปเอากล่องยามาให้หม่ามี๊”วัจสาเจ็บหัวใจขึ้นอีกครั้ง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะลูกของเธอนั้นแสนฉลาด หรือเป็นเพราะความรุนแรงของผู้ชายคนนั้นหลายปีที่ผ่านมานี้ ผู้ชายคนนั้นก็ยังคงชอบดุว่าและลงโทษเธอเหมือนเดิมหรือว่าในใจของเขา วัจสาไม่ใช่คนกันนะ? หรือว่าเธอเป็นได้แค่เครื่องเล่นของธัชชัยเท่านั้น?บาดแผลนั้นก็เจ็บแค่นอกกาย แต่หัวใจของเธอก็ยังเต้นแรงด้วยความเจ็บปวดด้วยอีกไม่นานนกเจ้าตัวน้อยก็วิ่งหยับเอากล่องยากลับมาให้เธอ ก่อนจะเอายาบำรุงเลือดกับยาแก้อักเสบให้เธอ ทั้งยังเช็ดบาดแผลที่ชายโครงและหน้าท้องแทนเธอด้วย