วิวาห์ร้อน แต่งผิดรักจริง - ตอนที่ 329 ธัชชัยบ้าไปแล้ว2
ตอนที่ 329 ธัชชัยบ้าไปแล้ว
“กนิษฐา อย่ามัวถามอะไรอีกเลย เธอวิ่งหนีไปเถอะ ตอนนี้เขาเป็นบ้าไปแล้ว ไม่มีใครเอาเขาอยู่แล้วตอนนี้!”
ตอนนี้วัจสาตามธัชชัยไม่ทันแล้ว อีกทั้งสิ่งมีชีวิตตัวน้อยๆ ในท้องของวัจสาดูเหมือนจะรู้สึกถึงความตึงเครียดของหม่ามี๊ของเขา เลยทำให้ประหม่าไปทั้งคู่ อาการปวดในท้องของเธอทำให้เธอก้าวขาไม่ออก
คำเตือนที่ว่า”ไม่มีใครสามารถหยุดเขาได้”นั้นเรียกสติของกนิษฐาขึ้นมา มีผู้ชายในครอบครัวนี้สามารถจัดการกับเขาได้ นั่นก็คือ วรพล พี่ชายของเขานั่นเอง
เธอวิ่งไปหาวรพลที่อยู่บนรถเข็นทันที
“ ชะ ชัย แก ใจเย็นหน่อยได้มั้ย ทั้งหมดนี่เป็นเพราะพี่ไม่ดีเอง แกใจเย็นลงหน่อยนะ”
วรพลประหม่าเกินกว่าที่จะพูดมันออกไปได้อย่างรวดเร็ว เพราะด้วยกลัวว่ากนิษฐาจะเป็นอันตราย จึงไม่สามารถพูดออกไปได้อย่างชัดเจน ตอนนี้ก็ยิ่งพูดไม่รู้จะพูดยังไง
ครอบครัวนี้เกือบจะมีแค่ผู้หญิงและคนป่วยเท่านั้น ถ้าคุณต้องการใครสักคนที่จะหยุดยั้งธัชชัยในตอนนี้ก็คงจะมีเพียงพ่อบบ้านภูษิตแต่เพียงผู้เดียว
ธัชชัยถลาตัวเข้าไป และจับกนิษฐาโยนลงกับพื้น ในขณะที่กนิษฐากำลังจะถึงพื้นนั้นพ่อบ้านภูษิตก็เข้าไปช่วยเธอเอาไว้ และตอนนี้ก็มีเพียงแค่พ่อบ้านภูษิตที่ขวางวัวบ้าอย่างธัชชัยไว้ให้กนิษฐาได้
“พล…. ช่วยฉันด้วย ธัชชัยบ้าไปแล้วจริงๆ ” กนิษฐารีบลุกขึ้นจากพื้นดิน โดยไม่คำนึงถึงความเจ็บปวดวิ่งถลาไปที่หลังรถเข็นของวรพลและเริ่มที่จะร้องไห้
มันอาจจะแค่โดนศอกนิดหน่อยๆ ตอนนี้ตาของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวดทั้งยังน่าสงสารมาก
วรพลที่นั่งอยู่บนรถเข็นกางแขนออก ดูราวกับแม่ไก่ที่กำลังปกป้องลูกของตัวเอง
“ชัย ถ้าแกคิดจะฆ่าเธอ แกฆ่าฉันแทนเถอะ!”ไม่รู้ว่าธัชชัยถูกพ่อบ้านภูษิตระงับอารมณ์ไว้ หรือเป็นเพราะตกใจที่วรพลใช้น้ำเสียงที่ดูทำให้ตัวเองต่ำต้อยนั่นด้านของพ่อบ้านภูษิตที่กำลังหอบอยู่นั้น เขาอายุครึ่งร้องได้แล้ว หากจะต้องกันอีกครั้งเขาก็เกรงว่าจะกันคุณชายรองของเขาไม่ไหวแล้ว”“วรพล ผู้หญิงคนนี้ทำให้พี่ขนาดนี้ พี่ไม่รู้สึกโกรธเธอเลยจริงๆ เหรอ นี่พี่ยังจะปกป้องเธออีกเหรอ? หือ? ”ธัชชัยร้องออกมาด้วยเสียงแหบต่ำ “พี่ถูกยัยปีศาจนี่ครอบงำไปแล้วหรือยังไง? พี่ตาบอดไปแล้วรีไง? เดี๋ยวผมจะเบิกเนตรให้พี่เอง!”“ธัชชัย พี่ขอร้องล่ะนะ ปล่อยเธอไปเถอะ มันเป็นความผิดของพี่เอง พี่ไม่คิดจะโทษใคร พี่สมควรได้รับมัน มันสาสมแล้วสำหรับพี่ได้ยินมั้ย? ”วรพลตะโกนกราดในประโยคสุดท้าย ร่างกายของเขาเริ่มสั่น แม้แต่ลมหายใจของเขาเองก็เริ่มรวยริน“แล้วคุณเป็นบ้าไปอีกแล้วเหรอ? ฉันไม่ใช่ว่าทำเพื่อพี่ชายของคุณ ไปล้างเล็บพวกนี้ออกหรือไง นี่ฉันได้ยินว่าคุณไม่ให้ทาฉันก็ไม่ทาแล้วไง ต้องการอะไรจากฉันอีก? ”ขณะที่เธอพูด เธอก็ยกมือขึ้นมาข้างหนึ่งให้ดู“ฉันจะฆ่าเธอ!”ธัชชัยตวาดร้องด้วยความโกรธตอนนี้หัวของเขาร้อนไปหมดกนิษฐากรีดร้องดังลั่น วิ่งเข้าไปหลบอยู่ที่หลังรถเข็นของวรพลกนิษฐาเธอไม่กลัวที่จะตายเลย เพียงแต่เธอกลัวว่าเธอจะไม่ได้เจอธัชชัยอีกเท่านั้นเอง วันนี้เธอจูบเขาอย่างที่เธอต้องการแล้ว แต่เธอยังไม่ได้นอนกับเขาเลย แล้วตอนนี้จะตายได้ยังไง เธอไม่ยอมหรอกนะ !“ธัชชัย ฉันทำแบบนั้นไม่ได้ ฉันไม่สามารถดูฐาเขาตายกับตาของฉันไม่ได้ แกให้ฉันตายแทนเธอเถอะนะ!”เขาบังคับให้กลไกของรถเข็น ค่อยๆ ขยับไปในทิศทางของธัชชัยขยับเข้าไปแล้วใช้มือกอดตัวของเขาเอาไว้“ฐา เธอต้องรีบวิ่งไปให้ไกลกว่าที่จะไกลได้ ไปให้ไกลแล้วไม่ต้องกลับมาอีก! ไม่ต้องรู้สึกผิดที่ฉันเป็นแบบนี้ ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของฉันเองเขาพูดอะไรมากมายออกไปเพียงแค่ลมหายใจเดียว หลังจากผ่อนคลายเสียงนั้นนั่นก็กล่าวขึ้นอีก “ได้อยู่กับเธอเพียงแค่25วันนั้น มันทำให้ชีวิตของฉันมีความสุขมากๆ แล้ว มีความสุขที่สุดเลยหล่ะ ขอบคุณเธอด้วยนะ!”กนิษฐาไม่ใช่คนที่ไม่มีความรู้สึกหรือหัวจิตหัวใจเลย เมื่อถูกวรพลสารภาพเอาแบบนั้น เธอก็รู้สึกเจ็บปวดหัวใจขึ้นมามากๆ แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกตกหลุมรักเขา เพราะในใจของเธอนั้นมีเพียงแค่ธัชชัยแต่เพียงผู้เดียวกนิษฐาไม่อยากไปเลย เธอไม่อยากที่จะไปจากผู้ชายคนนี้ แต่จะไม่ไปก็ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นเขาจะต้องฆ่าเธอแน่ๆ มันทั้งไม่ยุติธรรมแล้วก็ไร้ค่าจนเกินไปกนิษฐาจึงปรี่ไปยังห้องรับแขก และเดินจากห้องรับแขกไปที่ระเบียง“ฐา จำไว้นะ หนีไปให้ไกล ให้ไกลๆ เลย อย่ากลับมาอีก”วรพลร้องตะโกนด้วยความเป็นห่วงด้วยเสียงที่แหบพร่ากนิษฐาไม่รู้ว่าตัวเธอเองควรที่จะพยักหน้าหรือส่ายหน้าดี เธอไม่อยากไปจากธัชชัย และเธอก็ไม่อยากจะกลับไปที่คฤหาสน์สไปล์ด้วย!ไม่มีธัชชัยแล้ว ชีวิตที่เหลือที่ยาวไกลของเธอนี้ก็มีแต่ความทรมาน“แต่ว่าวรพล…ฉันไม่อยากไป”กนิษฐาหยุดฝีเท้าของเธอลง เธอหยุดแล้วพูดขึ้นมา ตอนนี้คนที่จะรักษาเธอเอาไว้ได้คงมีแค่วรพลแต่เพียงผู้เดียวโทรศัพท์ของธัชชัยร้องเสียงดังขึ้น ทำลายบรรยากาศที่คุกรุ่นภายในห้องไปคนที่โทรมานั้นคือ วิศาลพอธัชชัยรับสายแล้ว เขาก็ทิ้งประโยคหนึ่งก่อนที่จะไป “รอฉันกลับมาชำระบัญชีเธอก็แล้วกัน!” พูดจบเขาก็เดินออกไปรอจนธัชชัยเดินผ่านออกไปแล้ว กนิษฐาก็ทรุดตัวลงเหลวราวกับโคลน เธอกลัวเขามากจริงๆ“คุณผู้หญิงคะ คุณผู้หญิงเป็นอะไรไปคะ? ” ป้าอ้อยร้องขึ้นเมื่อเห็นว่าเกิดอะไรแปลกๆ กับวัจสาเธอนั่งกุมท้องของตัวเองด้วยอาการคุดคู้ ครึ่งหมอบอยู่บนพรม พลางหายใจเข้าออกยาวๆ