ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - ตอนที่ 51 ชีวิตเธอต้องเป็นของฉันคนเดียว
มือของเฉียวเหวยอีที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ หยุดลงครู่หนึ่ง ก่อนจะเริ่มหาของต่อทันทีทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ทุกท่าทางที่น่าสงสัยของเธอ หนีไม่พ้นสายตาของลี่เย่ถิง
ลี่เย่ถิงคว้าโน๊ตบุ๊ค เดินไปข้างหลังเธอ โยนโน๊ตบุ๊คลงบนเสื้อของเธอเบาๆ
เฉียวเหวยอีกัดฟัน ลุกขึ้น เผชิญหน้ากับลี่เย่ถิง พูดว่า“ฉันไม่มีเงิน ฉันจนมาก แต่ฉันชอบของจำพวกโน๊ตบุ๊ค เพราะงั้นเลยรู้สึกเสียดายที่จะทิ้งมัน แค่นั้นเอง”
“นี่คือคำแก้ตัวของเธอหรอ?”ลี่เย่ถิงจ้องเธอตรงๆ แล้วถามกลับ
“ค่าใช้จ่ายที่เธอเรียนมหาลัยสี่ปี ฉันให้เธอสิบล้าน มันไม่พอให้เธอเปลี่ยนโน๊ตบุ๊คเครื่องใหม่หรอ”
“สิบล้าน?”เฉียวเหวยอีนิ่งไป
ลี่เย่ถิงจ้องไปยังสายตาที่สับสนของเธอ ไม่ได้พูดอะไร
ปฏิกิริยาของเฉียวเหวยอีนี้ เห็นได้ชัดว่าไม่รู้เรื่องที่เขาให้เงินเธอสิบล้านเพื่อไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ แม้ว่าตอนนั้นตระกูลลี่ใกล้จะล้มละลาย ลี่เย่ถิงก็ยังหาเงินสิบล้านถ้วนมาให้ตระกูลเฉียว
เรื่องนี้ เกรงว่าคงมีแต่เฉียวเจิ้งกั๋วเท่านั้นที่รู้เหตุผล
เขานิ่งไปหลายวิ ก่อนจะพูดเฉยๆว่า “ไม่มีอะไร”
ขณะที่พูด สายตาก็ไปตกอยู่ที่โน๊ตบุ๊คเครื่องนั้นอีกครั้ง นั่นคือของขวัญที่เขาให้เฉียวเหวยอีเมื่อตอนนั้น เฉียวเหวยอีชอบจนไม่ปล่อยมันเลย ติดสติ๊กเกอร์ที่ชอบไว้บนนั้นเต็มไปหมด ขนาดนอนยังต้องกอดมันไว้
เธอเกียจเขาขนาดนี้ แต่กลับหวงแหนของขวัญเล็กน้อยที่เขาให้เป็นเวลาห้าปี
เมื่อกี้ตอนเธอพุ่งเข้าห้องมา สิ่งที่เช็คเป็นอันดับแรก ก็คือโน๊ตบุ๊คนี่แหละ
“ปะป๊า……ทำไมทะเลาะกัน?”ทั้งสองชะงัก ซุ่ยๆที่อยู่บนเตียงขยี้ตาลุกนั่งขึ้นมา มองทั้งสองคนอย่างสับสน
“ไม่ได้ทะเลาะกัน”ลี่เย่ถิงเห็นว่าลูกตื่นแล้ว รีบเข้าไปอุ้มขึ้นมา พูดปลอบเสียงอ่อนว่า“แค่คุยกันเฉยๆ”
ซุ่ยซุ่ยมองพวกเขาสองคนสลับไปมา เฉียวเหวยอีเองก็ยิ้มให้เขา พูดว่า“ไม่ได้ทะเลาะกัน”
ซุ่ยซุ่ยถึงได้วางใจ กุมท้องตัวเองไว้ จื๋อปากตอบกลับว่า“ซุ่ยซุ่ยหิวแล้ว”
“กลับไปกินข้าวที่บ้านกันเถอะ”ลี่เย่ถิงรีบพูดขึ้นนิ่งๆ
พูดจบ หันมามองเฉียวเหวยอี แล้วพูดว่า“เธอก็กลับไปด้วยกัน”
ที่นี่อันตรายมากเกินไป เฉียวเหวยอีอยู่ที่นี่คนเดียวอาจจะมีอันตราย
กลับตระกูลลี่?
เฉียวเหวยอีพูดแบบหลีกเลี่ยงว่า“ไม่ล่ะ คุณพาซุ่ยซุ่ยกลับไปเถอะ บนดาดฟ้ายังมีเสื้อของเขาอยู่ ฉันไปเก็บก่อน”
เพิ่งก้มหน้าเดินได้ไม่กี่ก้าว มือขวาก็โดนลี่เย่ถิงจับไว้แน่น
“เฉียวเหวยอี!เธอต้องจำไว้ว่า สิ่งที่เธอติดฉันไว้ ชีวิตของเธอต้องเป็นของฉันคนเดียว!”
เฉียวเหวยอีนิ่งไปหลายวิ หันกลับมายิ้มให้ลี่เย่ถิง จ้องมองสายตาที่แฝงไปด้วยความโกรธของเขาแล้วตอบกลับเบาๆว่า“ก่อนหน้านี้ที่คุยเรื่องชำระหนี้ ทุกฝ่ายแค่พูดหยอกล้อ เอาเป็นจริงเป็นจังไม่ได้ คุณชายลี่เลอะเลือนแล้ว”
“ผ่านไปสักสองสามวัน ฉันจะหาวิธีเอาเงินร้อยล้านไปให้”
แม้แต่จะซื้อรถสกู๊ตเตอร์สักคันเธอยังลังเล แต่กลับบอกว่าจะคืนเขาร้อยล้าน?
ลี่เย่ถิงจ้องเธอนิ่งๆ ถามเสียงนิ่งว่า“เธอใช้วืธีอะไรในการหาเงิน?”
เฉียวเหวยอีนึกถึงตอนเย็น เรื่องที่ซูหรูเยียนอยู่ในออฟฟิศของลี่เย่ถิง ก็นึกขำขึ้นมา ตอบกลับ“คุณชายลี่ไม่ต้องทำท่าทางดูถูกคนแบบนั้น แค่ข้อแลกเปลี่ยนทางการเงินไม่มีอะไรมาก”
“อีกอย่างคุณจะรู้ได้ยังไง ว่าผู้ชายคนอื่นจะเทียบกับคุณไม่ได้? ดีไม่ดีถ้าพวกเขาสามารถให้ฉันได้มากกว่านั้นล่ะ?”
แรงที่ลี่เย่ถิงกำมือเธอไว้ อย่างกับจะบีบกระดูกของเธอให้แตก ทนเก็บความโกรธไว้พูดเสียงนิ่งว่า“เธอรู้ไหมว่าถังอี้มีแฟนแล้ว”
เฉียวเหวยอีเริ่มมีสีหน้าที่ดูหมิ่นมากขึ้น“คุณเองก็เหมือนกันไม่ใช่หรอ?”