ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - ตอนที่ 39 เขามาถึงบ้านของเธอได้อย่างไร ?!
“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ” เฉียวเหวยอีปฏิเสธอย่างรวดเร็ว
โทรศัพท์เครื่องนี้ราคาค่อนข้างแพง เธอเพิ่งเห็นเพื่อนร่วมชั้นอวดมันเมื่อไม่กี่วันก่อน
ลี่เย่ถิงคิดว่าอันถงจะให้โทรศัพท์แก่เธอ เมื่อเฉียวเหวยอีเข้าโรงเรียนประจำ
"จะได้ไม่เกิดเหตุการณ์แบบวันนี้อีก" ลี่เย่ถิงตอบอย่างรวบรัด
สิ่งที่ลี่เย่ถิงตัดสินใจไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ เฉียวเหวยอีไม่ปฏิเสธ เธอหยิบรายงานออกมาจากกระเป๋าและส่งให้ลี่เย่ถิง "นี่คือผลการสอบกลางภาคค่ะ"
ลี่เย่ถิงรู้มาโดยตลอดว่าเฉียวเหวยอีมีความประพฤติดี ฉลาด เชื่อฟังและติดอันดับสามของเมืองในการสอบเข้าโรงเรียนมัธยมปลาย สิ่งเดียวที่คุณผู้ชายรู้สึกไม่ขายขี้หน้าก้คือเฉียวเหวยอีที่ตั้งใจเรียนแล้วมีคะแนนสอบที่สูง
และแน่นอนว่าเฉียวเหวยอีสอบได้ที่หนึ่งของโรงเรียนอีกแล้ว และคะแนนยังที่ห่างอันดับสองมากกว่า 20 คะแนน
"ทำไมถึงมีแผลที่มือล่ะ" อย่างไรก็ตามสิ่งที่เขาสนใจไม่ใช่การเรียนของเธอ แต่เป็นมือซ้ายของเธอที่เคยถือกระเป๋า
"ตอนปลอกแอปเปิ้ลน่ะค่ะ ฉันไม่ทันระวัง" เฉียวเหวยอีหดมือกลับโดยไม่รู้ตัว "ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ"
เฉียวเหวยอีที่มักจซุ่มซ่ามอยู่ตลอด บนร่างกายมักจะมีรอยแผลปริศนาปรากฏขึ้นอยู่บ่อยๆ
ลี่เย่ถิงหยิบไอโอดีนออกจากกล่องยาi และดึงมือซ้ายของเธอมาใส่ยาฆ่าเชื้อและแปะปลาสเตอร์
เฉียวเหวยอีจ้องมองเขาอย่างเงียบ ๆ แสงของดวงอาทิตย์ตกด้านนอกส่องเข้ามาทางหน้าต่างรถและขนตาหนาของเขาทำให้เกิดเงาบนใบหน้า ซึ่งดูดีเกินกว่าที่จะมอง
ลี่เย่ถิงปฏิบัติต่อเธอ … ดูเหมือนว่าจะห่วงใยและอ่อนโยนกว่าเมื่อก่อน อาจเป็นเพราะเธอกลับบ้านสัปดาห์ละครั้งในปีนี้
แต่คำสั่งที่ให้เธออาศัยอยู่ในโรงเรียน ก็เป็นคำสั่งของลี่เย่ถิงเอง
เขาช่วยเธอทำแผลเสร็จก็หยิบใบคะแนนของเธอและลงจากรถ
“ฉันหวังว่าตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป เฉียวเหวยอีจะไม่ได้เจอนักเรียนเหล่านี้อีกเลย” เธอเห็นเขาหยิบโทรศัพท์มือถืออีกเครื่องออกมาแล้วกดตัวเลขสลัว ๆ ดูเหมือนว่าจะได้ยินเขาพูดประโยคนั้น
เฉียวเหวยอีคว้ากระจกรถและพูดกับเขาจากระยะไกล "พี่ ฉันจะรอพี่ประชุมผู้ปกครองเสร็จแล้วกลับบ้านด้วยกัน"
ลี่เย่ถิงยิ้มอย่างไม่ธรรมดา หันหลังกลับและเดินเข้าไปในประตูโรงเรียน ร่างสูงเพรียวของเขาดูตื่นตาเป็นพิเศษท่ามกลางกลุ่มผู้ปกครอง
เฉียวเหวยอีที่เหงื่อออกที่ตื่นจากอาการง่วงนอน กริ่งของห้องที่แขวนอยู่ข้างประตูก็ดังขึ้นเรื่อย ๆ
ด้วยอาการปวดหัว เธอจึงกุมขมับเดินไปที่วิดีโอคอลแล้วกดเพื่อเชื่อมต่อ
"คุณเฉียว รีบมาเถอะค่ะ ตอนนี้มีเด็กคนหนึ่งอ้างว่าเป็นลูกชายของคุณ จะเขาไปด้านในให้ได้ ! "
เฉียวเหวยอีที่นั่งอยู่บนโซฟามองไปที่ซุ่ยซุ่ยที่นั่งอยู่บนม้านั่งตัวเล็กตรงหน้าเธอ
พวกเขาสองคนจ้องหน้ากันสักพัก
"บบอกพี่มาซิ เบอร์โทรศัพท์ของคุณป้าแม่บ้านคืออะไร ไม่งั้นพวกเขาจะเป็นห่วงเอานะ" เฉียวเหวยอีกล่าวอย่างอดทน
"ผมไม่รู้" ซุ่ยซุ่ยจ้องมองอย่างไร้เดียงสาและส่ายหัว
เฉียวเหวยอีกำลังจะระเบิด ! เขามาถึงบ้านของเธอได้อย่างไร ?!
ลูกชายของลี่เย่ถิงอยู่กับเธอ หากพวกเขาไม่พากลับคฤหาสน์ตระกูลลี่ไป เธออาจจะถูกจับในข้อหาค้าเด็กในวันพรุ่งนี้ก็ได้ !
เธอสงสัยอย่างจริงจังว่าเด็กคนนี้ไม่ได้ไร้เดียงสาและไม่เป็นอันตรายอย่างที่คิด! เขามาถึงที่นี่ด้วยตัวเองได้อย่างไร? เด็กอายุสามขวบจะมีเซ้นส์ทิศทางที่ดีเช่นนี้ได้อย่างไร ?!