ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - ตอนที่ 38 การประชุมผู้ปกครอง
เมื่อเฉียวเหวยอีกลับมาถึงบ้าน เธอรู้สึกง่วงอีกครั้ง ช่วงสองสามวันมานี้เธอมีรอบเดือน สามปีมานี้ทุกครั้งที่มีรอบเดือน เธอมักจะรู้สึกทรมานใจเสมอ
หากไม่ใช่เพราะซุ่ยซุ่ย ช่วงนี้เธอคงจะไม่ออกไปไหนเลย
เธอชงน้ำตาลทรายแดงดื่มเพื่อบรรเทาอาการปวดรอบเดือน และนอนบนโซฟาด้วยความเจ็บปวดและหลับไป
"… ผู้ปกครองไม่มาไม่ได้นะ" ในช่วงกึ่งหลับกึ่งตื่นดูเหมือนว่าเธอจะย้อนกลับไปเมื่อเธออายุสิบห้าปี
ครูบอกเธอซ้ำ ๆ ว่าต้องมีผู้ปกครองมาสักคน
"ฉันจะไม่ไปประชุมผู้ปกครอง เธอไม่ใช่คนในตระกูลเฉียวของเราอีกต่อไป ก็ให้แม่เธอไปสิ" ในโทรศัพท์เฉียวเจิ้งกั๋วตอบอย่างไม่อดทน
เฉียวเหวยอีเงียบไปสองสามวินาที "แม่ไปต่างประเทศเมื่อสองวันก่อน ฉันเองไม่สามารถขอให้ลุงลี่ไปได้"
“แม่ของเธอไม่ได้อยากอยู่กับตระกูลลี่หรอกเหรอ? ตอนนี้เขาคือพ่อของเธอแล้วนี่เธอจะเป็นตายร้ายดียังไงมันไม่ใช่เรื่องของฉัน !” เฉียวเจิ้งกั๋วพูดจบแล้วก็วางสายโทรศัพท์
เฉียวเหวยอีอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจอย่างลับๆ เมื่อได้ยินน้ำเสียงยุ่ง ๆ ในตอนท้าย
เธอหมุนตัวเดินออกจากตู้โทรศัพท์
"นี่มันสมัยไหนแล้ว ยังมีคนใช้ตู้โทรศัพท์สาธารณะอยู่อีก" เด็กผู้หญิงสองสามคนในชั้นเดียวกันเดินผ่านมาหัวเราะเยาะเธอ
เฉียวเหวยอีมองไปที่พวกเธอและไม่พูดอะไร
การเฉียวเหวยอีไม่พูดอะไร มันทำให้พวกเธอไม่พอใจ รู้สึกราวกับว่ากำลังดูถูกเหยียดหยามพวกเธออยู่
“แม่ของเธอสุดยอดมากไม่ใช่หรือไง ทำไมถึงไม่ซื้อโทรศัพท์มือถือให้ลูกสาวล่ะ?”
"นั่นสิ"
"อยู่ด้วยกันมาสิบปีแล้ว ยังไม่ได้แต่งงาน จะเรียกร้องอะไรได้ล่ะ?"
"แม่ของเธอก็ไม่ได้ต้องการเธอด้วยซ้ำ พ่อของเธอก็ด้วย แม้แต่การประชุมผู้ปกครองยังไม่มีใครมาสักคนเลย"
วันนี้เป็นวันประชุมผู้ปกครองกลางเทอม เมื่อถึงเวลาเลิกเรียนบ่าย 4 โมง นักเรียนพาพ่อแม่เข้าห้องเรียนมี แต่เฉียวเหวยอีที่อยู่เพียงลำพัง
เฉียวเหวยอีลดศีรษะลงเล็กน้อยแล้วเดินออกไปนอกประตูโรงเรียน
มีเด็กผู้หญิงสองสามคนเดินตามเธอและพูดเหน็บแนมเธออย่างเปิดเผย
วันนี้เป็นวันศุกร์ ในฐานะนักเรียนโรงเรียนประจำ เธอจะกลับบ้านสัปดาห์ละครั้ง กระเป๋าในมือของเธอหนักมากจนมีรอยแดงเล็กน้อยปรากฏขึ้นที่มือและนิ้วของเธอ
เฉียวเหวยอีแต่เดินผ่านประตูโรงเรียนไปที่ริมถนน เธอกำลังจะข้ามถนนไปที่ป้ายรถเมล์ฝั่งตรงข้าม
จู่ๆ รถหรูโรลส์รอยซ์ที่มีป้ายทะเบียน 001 จอดอยู่ตรงหน้าเธอ
ชายที่นั่งด้านหลังของรถเหลือบมองไปที่เด็กผู้หญิงที่เดินตามเฉียวเหวยอี จากนั้นก็มองไปที่เฉียวเหวยอีและถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม "มีประชุมผู้ปกครองทำไมไม่บอก"
เฉียวเหวยอีจับกระเป๋าในมือแน่น หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเธอก็กระซิบเรียกลี่เย่ถิง "พี่"
“ขึ้นมาสิ”
เฉียวเหวยอีรู้ดีว่าเธอกับอันถงอยู่ในตระกูลลี่ด้วยฐานะอะไร พูดตรงๆ ก็คือเทียบไม่ได้กับคนรับใช้ด้วยซ้ำ คนรับใช้ต้องทำงานแลกกับเงิน แต่อันถงนั้นและด้วยการหลับนอน
ดังนั้นเธอจึงระมัดระวังตัวอยู่เสมอ ยกเว้นเพียงลี่เย่ถิงผู้เย็นชาคนนี้คนเดียวเท่านั้น คนอื่นเธอไม่กล้าข้ามเส้น
"ต่อไปไม่อนุญาตให้ขอร้องเฉียวเจิ้งกั๋วแล้วนะ มีเรื่องอะไรไปบอกแม่เธอ หรือมาบอกฉันก็ได้" ลี่เย่ถิงหยิบกระเป๋าในมือของเฉียวเหวยอีมาถือไว้ และจับมือของเธอยกขึ้นมาดูรอยบวมแดง
"ฉันไม่รู้ว่าแม่ไปต่างประเทศค่ะ พอฉันโทรไปตอนเช้าถึงจะรู้" เฉียวเหวยอีกระซิบกลับไป" ส่วนพี่กับคุณลุงลี่ก็ไม่ว่าง ฉันคิดว่าเดินทางไปทำงานนอกเมืองกันหมดแล้ว"
“ต่อไปใช้โทรศัพท์เครื่องนี้นะ” ลี่เย่ถิงดึงโทรศัพท์สมาร์ทโฟนรุ่นล่าสุดจากกระเป๋าเสื้อสูทและยัดมันลงในกระเป๋านักเรียนของเฉียวเหวยอี