ภรรยาหน้าหวานของพี่ใหญ่ - ตอนที่ 131 อย่างมากก็แค่เดินไปสู่ความตายพร้อมกัน
“เธอยังกล้าเอ่ยถึงพ่อฉัน”ถังอี้กลับไม่รอให้เธอพูดจบ พูดตอบด้วยความโกรธ
“ถือว่าเป็นผู้จัดการ หรือว่าเธอไม่รู้พูดใส่ร้ายป้ายสีคนอื่นต่อหน้าสาธารณะ ผลที่ตามมาจะร้ายแรงแค่ไหน?ถ้าจะให้พูด เฉียวเหวยอีเป็นนักแสดง!เธอต้องรับผิดชอบต่อชื่อเสียงของเฉียวเหวยอี!”
ถังอี้เอ่ยถึงแม่ของถังหยวนเป่าถังเย่ว์อิ่ง ถังหยวนเป่าก็อ่อนลง ไม่ได้พูดจา
แต่วันนี้สถานการณ์แบบนี้ ต่อให้สามารถมาทำอีกครั้ง ถังหยวนเป่าก็ยังคงเลือกเพื่อหนุนหลังเฉียวเหวยอี
เธอไม่ยอมให้ตัวเองเห็นแต่เฉียวเหวยอีถูกรังแกและเฉยเมยไม่สนใจ
“ไม่มีอะไรแล้วก็กลับบ้านไปนอน!อาหารค่ำคืนนี้เธอก็ไม่ต้องไปแล้ว!กลับไปคิดทบทวนดู!”ถังอี้นิ่งไปปหลายวินาที ก็พูดด้วยความโกรธต่อไป
“ไม่ไปก็ไม่ไป”ถังหยวนเป่าพูดเสียงเบา
พูดจบ ผลักประตูรถเดินลงไป
ด้านนอกรถ เฉียวเหวยอีสีหน้าจนปัญญา สายตาคือ“เธอเห็นไหม ฉันเคยพูดแล้ว”
“คีย์การ์ดห้องพักโรงแรมของฉันให้เธอ ไม่งั้นเธอก็หลบสถานการณ์จากเขตภาพยนตร์และโทรทัศน์ก่อน” ควักบัตรออกมาจากในกระเป๋า ส่งให้ในมือหยวนเป่า
“ขอบคุณที่ช่วยชีวิต”ถังหยวนเป่ายิ้มฮิๆ ยัดการ์ดห้องใส่ในกระเป๋าตัวเอง
เวลานี้ ไม่ไกลออกไป บนรถออดี้ เลนส์กล้องโทรศัพท์มือถือเล็งไปที่รถของถังอี้ ไม่หยุดที่จะกดปุ่มถ่ายภาพไปเรื่อยๆ
“เธอไม่ให้พวกเราใช้ชีวิตที่ดีกัน เธอก็อย่าหวังว่าจะได้ใช้ชีวิตที่ดี!”เฉียวอีเหรินจ้องมองในโทรศัพท์ เฉียวเหวยอีขึ้นรถของถังอี้แล้ว มองไปทิศทางของรถถังอี้ที่ออกไป พูดอย่างโหดเหี้ยม
นี่คือเฉียวเหวยอีบังคับพวกเธอ อย่างมากก็แค่เดินไปสู่ความตายพร้อมกันกับเฉียวเหวยอี!
……
ตี้หวงอีเฮ่า
ลี่เย่ถิงตอนกลางคืนออกไปงานเลี้ยงส่วนตัว ดึงเนกไทเปิดประตู แต่พบผู้อาวุโสลี่นั่งกอดซุ่ยซุ่ยอยู่ในห้องรับแขก เล่นแข่งรถไฟฟ้าเป็นเพื่อนซุ่ยซุ่ย
“ท่านมาทำไมไม่บอกล่วงหน้าสักคำ”ลี่เย่ถิงหยุดอยู่หน้าประตู ชะงักไปเล็กน้อย พูดตอบเสียงเบา
อู๋โยวที่อยู่ด้านข้างก้มศีรษะลงเล็กน้อย ไม่ได้พูดจา
วันนี้ขาของซุ่ยซุ่ยต้องไปตรวจอีกรอบ ดังนั้นอู๋โยวรับซุ่ยซุ่ยมา แต่ตามที่วางแผนไว้ เฉียวเหวยอีน่าจะเข้ามาด้วยกัน
ลี่เย่ถิงคิดไม่ถึงว่า ผู้อาวุโสจะสามารถมาอยู่ที่นี่
สายตาของเขาสงบ ชำเลืองมองไปที่เปลี่ยนรองเท้าข้างประตู ไม่มีรองเท้าส้นสูง เฉียวเหวยอีน่าจะไม่เข้ามา จากนั้นก็ดึงสายตากลับมา
“ขาของซุ่ยซุ่ยได้รับบาดเจ็บ ทำไมไม่บอกฉัน?”ผู้อาวุโสลี่กับลี่เย่ถิงจ้องมองกัน ย้อนถาม
“บาดเล็กน้อย ไม่ร้ายแรง”ลี่เย่ถิงพูดตอบอย่างไร้อารมณ์
ในขณะที่พูด ก็เดินตรงไปหน้าตู้เย็น หยิบน้ำแร่ออกมา เปิดออก ยกน้ำดื่ม
ตระกูลลี่ตั้งแต่แรกก็ไม่เคยสนใจซุ่ยซุ่ย สามปีที่ผ่านมา ต่อให้ซุ่ยซุ่ยจะเกิดเรื่องใหญ่ ผู้อาวุโสก็ไม่เคยจะถามมาก แต่วันนี้ เห็นได้ชัดเจนว่าไม่ใช่แค่มาหาซุ่ยซุ่ยเท่านั้น
“เขาก็เป็นเหลนของฉัน”ผู้อาวุโสลี่จ้องมองลี่เย่ถิง อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
ลี่เย่ถิงหันหน้ากลับมา จ้องมองตากับเขาอีกครั้ง พูดเสียงเรียบเฉย“บาดเจ็บไม่รุนแรง ท่านก็เห็นแล้ว”
ผู้อาวุโสลี่สีหน้ายิ่งแย่ลง ไตร่ตรองหลายวินาที วางซุ่ยซุ่ยออกจากอ้อมกอด ลุกขึ้นยืนเดินไปหาลี่เย่ถิงที่ห้องอาหาร
เวลาที่ออกจากห้องรับแขก ก็ถือโอกาสปิดประตูห้องรับแขก
ซุ่ยซุ่ยชำเลืองมองออกไปนอกประตูกระจกสองสามครั้ง มองเห็นผู้อาวุโสลี่เดินไปถึงตรงหน้าลี่เย่ถิง สีหน้าจริงจังพูดอะไรสองประโยค
มีประตูกั้นอยู่ ฟังไม่ชัดเจน