ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน - บทที่ 5460 คุณอยากเรียนวิถีบู๊ไหม?(1)
ผมได้สืบทอดมรดกร้อยพันล้าน บทที่ 5460 คุณอยากเรียนวิถีบู๊ไหม?(1)
นานาโกะรู้ ว่าพ่อนั้นอยากให้ตัวเองได้มีการพัฒนาความสัมพันธ์กับเย่เฉิน ดังนั้นคำพูดหยอกเย้าของคนเป็นพ่อก็จึงไม่ได้แปลกใจอะไร
และเธอเองก็ไม่ได้เขินอายอะไรด้วย แต่กลับพูดบ่นอย่างไม่พอใจเล็กน้อย“หากโอโต้ซังอยากนอนโรงแรม หนูจะจองให้เลยตอนนี้ พ่อสามารถนอนที่นั่นจนกว่าเราจะกลับญี่ปุ่นก็ได้!หากยังไม่พอ หนูก็สามารถจะซื้อโรงแรมให้โอโต้ซังไว้พักอาศัยได้”
นางาฮิโกะ อิโตะหัวเราะแหะๆ“นานาโกะ โอโต้ซังแค่ล้อเล่น อย่าถือสาเลยนะ ……”
พูดจบ เขาก็รีบพูดต่อ “โอ้ โอโต้ซังจะตีลูกต่อแล้ว ลูกดูแลต้อนรับคุณเย่ไปก่อน เราจะยังไม่กลับไปรบกวนเวลาคุยธุระของลูกในตอนนี้!”
นานาโกะเห็นพ่อไม่พูดหยอกเอินอีก ก็จึงไม่ได้พูดอะไรต่อ หลังจากที่บอกลาคนเป็นพ่อ ก็รีบออกจากห้องไป เพื่อไปรอต้อนรับเย่เฉินที่ลานจอดชั้นใต้ดิน
เธอกดปุ่มลงในโถงลิฟต์ ลิฟต์ก็เลื่อนลงมาจากชั้นบนสุด จากนั้นประตูลิฟต์ก็เปิดออกอย่างรวดเร็ว
ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออก นานาโกะก็พบว่า ที่ด้านในนั้นมีหญิงสาวที่แต่งตัวสวยและมีรสนิยมอย่างมากคนหนึ่ง หญิงสาวคนนี้รูปร่างสูงโปร่ง ผมยาวสลวยประบ่า สวมใส่ชุดทำงาน ดูมีสง่าราศีอย่างมาก
และทันทีที่สาวงามในลิฟต์ได้เห็นนานาโกะ ก็เบิกตาโพลงอย่างตื่นตกใจ จากนั้นก็มีท่าทีตื่นตระหนกขึ้นมาเล็กน้อย
สาวงามในลิฟต์ ก็คือหลิวม่านฉงที่เพิ่งมาถึงเมืองจินหลิงในวันนี้จากเกาะฮ่องกาง
เพราะได้เซ็นสัญญากับมหาวิทยาลัยจินหลิงแล้ว เธอในฐานะอาจารย์ผู้สอน จำเป็นต้องไปรายงานตัวก่อนที่มหาวิทยาลัยจะเปิด และวันนี้ก็เป็นวันที่เธอต้องไปรายงานตัวอย่างเป็นทางการในวันแรก
ตามกำหนดการของโรงเรียน วันนี้เธอต้องไปเดินเรื่องการลงทะเบียน จากนั้นก็เข้าร่วมการประชุมต่างๆก่อนเปิดเทอมในทุกวัน รวมถึงการประชุมกลุ่มบริหาร ประชุมงานกิจการและงานทางวิชาการ
งานการเตรียมการก่อนเปิดภาคเรียนเหล่านี้นั้นยุ่งยากมาก แต่ดีที่การเปิดภาคเรียนของนักศึกษาปีหนึ่งนั้น หลิวม่านฉงยังมีเวลาเตรียมตัวอยู่สองสัปดาห์ เพราะตามกำหนดการ นักศึกษาปีหนึ่งต้องได้รับการฝึกทางทหารเป็นเวลาสองสัปดาห์
หลิวม่านฉงในตอนนี้ กำลังจะไปเอารถที่ลานจอดชั้นใต้ดินแล้วไปโรงเรียน แต่ไม่คิดว่า ทันทีที่เข้าลิฟต์มา ลิฟต์ก็มาหยุดลงที่ชั้นถัดไป และที่ยิ่งไปกว่านั้น ผู้สาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าประตูลิฟต์ กลับเป็นหญิงสาวที่ตัวเองได้เห็นในตอนที่อยู่บนรถของพี่เสียนในวันนั้น สาวงามที่อยู่กับเย่เฉิน
วันนั้นที่เห็นนานาโกะบนรถ หลิวม่านฉงก็ตื่นตกใจในนานาโกะเป็นอย่างมาก แต่วันนี้เธอเพิ่งจะมารู้ ผู้หญิงที่สนิทสนมกับเย่เฉินคนนี้ กลับพักอาศัยอยู่ที่ชั้นล่างของตัวเอง!
เมื่ออิโตะ นานาโกะเห็นสายตาของหลิวม่านฉงที่มองมายังตัวเองอย่างประหลาดใจ ด้วยมารยาท ก็พูดอย่างสุภาพว่า“สวัสดีค่ะ คุณคือเพื่อนบ้านที่พักอาศัยอยู่ชั้นบนสุดเหรอคะ?”
หลิวม่านฉงไม่คาดคิดว่าอิโตะ นานาโกะจะเป็นฝ่ายทักทายตัวเองก่อน รีบตอบอย่างร้อนรนไปว่า“ค่ะ……ฉันพักอยู่ชั้นบนสุด”
อิโตะ นานาโกะยกยิ้มเล็กน้อย ยื่นมือออกไป แล้วพูดว่า“ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันเป็นเพื่อนบ้านที่พักอยู่ชั้นล่างของคุณ!”
หลิวม่านฉงแสร้งยิ้มและพยักหน้ารับอย่างผ่อนคลาย เมื่อเห็นนานาโกะไม่ได้กดลิฟต์ ก็จึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย “คุณก็ไปลานจอดที่ชั้นใต้ดินเหรอคะ?”
นานาโกะพยักหน้า และพูดอย่างสบายๆว่า“ ฉันจะไปรับเพื่อนคนหนึ่ง แล้วคุณล่ะ? จะออกไปข้างนอกเหรอคะ?”
เมื่อหลิวม่านฉงได้ยินว่านานาโกะจะไปรับเพื่อน ความคิดแรกในหัวของเธอคิดว่าน่าจะเป็นเย่เฉิน จากนั้นภายในใจก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาเล็กน้อย รีบกดไปที่ชั้นหนึ่ง แล้วพูดว่า “ฉันกำลังจะไปทำงาน แต่เกือบลืมไปว่ารถของฉันมีปัญหาเล็กน้อย ฉันไปโบกรถที่ชั้นหนึ่งดีกว่า ”
นานาโกะเองก็ไม่ได้คิดอะไร ยกยิ้มกลับไปให้เธอ เห็นที่มือของเธอถือซองเอกสารที่พิมพ์ชื่อมหาวิทยาลัยจินหลิง จึงเอ่ยถามด้วยความสงสัยว่า“ไม่ทราบว่าคุณทำงานที่มหาวิทยาลัยจินหลิงเหรอคะ?”
หลิวม่านฉงพยักหน้า และพูดว่า“ฉันเป็นอาจารย์สอนที่มหาวิทยาลัยจินหลิงค่ะ”