บทที่ 1 ตอนที่ 12 ใต้ต้นแอช

 

ภายในสวนประจำตระกูลของท่านแม่

 

ที่นั่นมีหลุมศพของ “อลิซ” คนก่อน คนที่เกิดมาก่อนที่ “ตัวชั้น” จะเกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้นั้นหลับไหลอยู่

 

***

 

หลังจากทำการสอบสวนและจัดการเรื่องของรูจรวมถึงเรื่องอื่นๆเสร็จเรียบร้อยแล้ว ครอบครัวของชั้นก็ได้มาเยี่ยมเยือนปราสาทของตระกูลเจมี่ — ตระกูลของท่านแม่

 

ที่สวนอันกว้างใหญ่ของปราสาทแห่งนี้ มีลูกแท้ๆของท่านพ่อกับท่านแม่หลับไหลอยู่

 

“งั้นที่นี่ก็คือ… สถานที่ที่เด็กคนนั้นหลับไหลอยู่สินะ”

 

ท่านแม่คุกเข่าลงเบาๆที่ด้านหน้าของหลุมศพและพึมพำออกมา

 

จากปราสาท พวกเราได้เดินผ่านสวนที่เต็มไปด้วยดอกไม้และพุ่มของต้นเบิร์ชที่กำลังจะเปลี่ยนเป็นสีแดงจากฤดูใบไม้ล่วง พวกเราเดินผ่านไปจนถึงเนินเขาที่สามารถมองเห็นทะเลสาบได้ ภายใต้ต้นแอชที่อยู่ตรงนั้นก็มีหลุมศพของ “อลิซ” อยู่

 

เป็นชั้นเองที่ขอให้มาที่หลุมศพนี้

 

แทนที่จะบอกว่าตัวชั้นเป็นคนคิดริเริ่มที่จะมาเอง แต่ต้องบอกว่าเป็นเพราะท่านพ่อกับท่านแม่พยายามผัดวันไปเรื่อยๆเพื่อที่จะไม่มาต่างหาก พวกเขาคงเป็นห่วงความรู้สึกของชั้นสินะ

 

‘หนูอยากจะไปดูค่ะ’ ชั้นพูดแบบนั้นออกไป

 

เมื่อชั้นนึกถึงสีหน้าของท่านพ่อกับท่านแม่ในตอนนั้นและมองดูใบหน้าของพวกเขาในตอนนี้ที่มีน้ำตานองหน้าพวกเขาอยู่ ชั้นก็เกือบจะหัวเราะไปร้องไห้ไปแล้ว

 

“พ่อขอโทษที่ไม่ได้มาหาลูกให้เร็วกว่านี้”

 

ท่านพ่อตามท่านแม่เข้าไป แล้วคุกเข่าลงข้างหนึ่งด้วยท่าทางราวกับอัศวิน ก่อนจะพูดแบบนั้นออกมา

 

ชั้นยืนอยู่ข้างหลังพวกเขาและมองดูภาพแบบนั้นอยู่อย่างเงียบๆ

 

ท่านพ่อก็ได้พูดต่อ

 

“พ่อกลัวว่าจิตใจของเอเลนอร์จะพังทลายหากรู้ว่าลูกได้ตายไปแล้ว ดังนั้นพ่อเลยทำเรื่องที่ไม่ดีลงไปอย่างการหาคนมาแทนที่”

 

ท่านพ่อพึมพำกับ “อลิซ” ด้วยความรู้สึกผิดภายในใจอย่างล้นเหลือ

 

“ในคืนนั้นที่ลูกสิ้นลมหายใจ พ่อได้มอบร่างของลูกให้กับคนที่พ่อไว้ใจก่อนจะขี่ม้ามุ่งหน้าไปยังสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าที่พ่อพยายามดึงดันที่จะเข้าไปในทันที หลังจากนั้นพ่อก็โกหกภรรยาของพ่อพร้อมกับต้อนรับลูกสาวคนใหม่เข้ามาในบ้าน ดังนั้นพ่อก็เข้าใจว่าลูกคงจะเกลียดพ่อ เพราะพ่อทรยศลูกไปรักเด็กคนอื่นที่พ่อพามาแทนที่ของลูก… แต่ได้โปรดเถอะนะ… อลิซ…”

 

ชั้นยืนฟังคำพูดพวกนั้นอยู่อย่างเงียบๆ เพราะรู้ว่าคำสำนึกผิดเหล่านี้มีไว้เพื่อ “อลิซ” เพียงเท่านั้น

 

ท่านแม่ก็เริ่มพูดสารภาพความในใจออกมาต่อจากท่านพ่อ

 

“อลิซ แม่ยังจำความรู้สึกปิติยินดีในตอนที่ลูกเกิดมาได้ รวมถึงความรู้สึกเจ็บปวดในตอนที่แม่ได้อุ้มลูกขึ้นมาและรับรู้ว่าลูกกำลังจะตาย”

 

ท่านแม่สวดภาวนาราวกับว่าเธอเป็นแม่ชีที่กำลังสวดภาวนาต่อพระเจ้า

 

“ได้โปรดอภัยให้แม่ผู้อ่อนแอคนนี้ด้วย แม่คนนี้ที่หมดสติไปและไม่อาจดูแลลูกในวาระสุดท้ายได้… โปรดอภัยเรื่องที่แม่ไม่ถามคำถามกับพ่อของลูกเรื่องที่ลูกตายไปและให้ความรักกับลูกสาวคนใหม่ที่แทนที่ลูก ลูกจะโกรธจะเกลียดแม่ยังไงก็ได้ สาปแช่งแม่จนกว่าลูกจะพอใจได้เลย”

 

หลังจากที่เฝ้ามองท่านพ่อกับท่านแม่ที่กำลังสวดภาวนาอยู่อย่างเงียบๆด้านหลังนั้น ชั้นเองก็ทนยืนอยู่เฉยๆไม่ได้จนต้องสวดภาวนาตามพวกเขา

 

“อลิซ รีเบคก้า อาเชอร์เลซ หนูขอสาบานว่าจะแบกรับชื่อนี้เอาไว้และปกป้องครอบครัวของคุณค่ะ”

 

ชั้นรู้สึกได้ถึงสายตาอึ้งๆปนเป็นห่วงของท่านพ่อกับท่านแม่ที่หันมามองชั้น ทว่าชั้นยังคงหลับตาและสวดภาวนาถึง “อลิซ”

 

“ไม่ว่าคุณจะรู้สึกยังไงกับชั้นก็ตาม หนูก็ยินดีที่จะรับมันเอาไว้ ดังนั้นได้โปรดอนุญาตให้หนูได้ปกป้องครอบครังของคุณ และยกโทษให้กับพวกเขาเรื่องที่พวกเขามาอยู่ข้างกายหนูด้วยเถอะนะคะ”

 

ถึงแม้สภาพอากาศในตอนนี้จะนิ่งสงบโดยที่ไม่มีแม้แต่ลมพัดไปมา ทว่าหลังจากที่ชั้นพูดจบ ก็ได้มีใบไม้ใบนึงล่วงหล่นลงมาจากต้นแอช มันตกลงมาบนหัวของชั้นอย่างอ่อนโยน

 

‘ก็แค่เรื่องบังเอิญหน่า!’ ชั้นบอกกับตัวเองแบบนั้น ก่อนจะส่ายหัวเพื่อให้ใบไม้อันนั้นหลุดออกไป

 

ชั้นรู้สึกโกรธตัวเองไปสักพักนึง

 

ชั้นโกรธที่ตัวเองที่ได้เข้าไปแทนที่ตัวของเธอ ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องที่แก้ไขอะไรไม่ได้ก็เถอะ

 

ทว่าใบไม้เมื่อกี้ มันก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่าเธอส่งมันมาเพื่อปลอบใจชั้นนะสิ!

 

ขณะที่ชั้นส่ายหัวไปมาและหลับตาแน่น ชั้นก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่อบอุ่นโอบกอดมาที่ตัวของชั้น

 

ทั่วทั้งร่างกายรู้สึกผ่อนคลาย พร้อมกันนั้นก็ยังรู้สึกสบายใจกับความรู้สึกอันแสนวิเศษที่โอบกอดชั้นเอาไว้นี้ ทว่าก็เหมือนในตอนที่มันปรากฏ มันก็ได้จากชั้นไปอย่างรวดเร็ว

 

เมื่อชั้นลืมตาขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่เออนอง ชั้นก็ได้เห็นท่านพ่อกับท่านแม่พุ่งตัวเข้ามากอดชั้นพร้อมกับร้องไห้ออกมา

 

                                                                   —จบบทที่ 1—