“เผ่าเอลฟ์?”

      มหาคีรีนิ่งไปครู่หนึ่ง มันประหลาดใจอย่างมาก

      เผ่าถ้ำหินสร้างรายได้มหาศาลจากการค้าเอลฟ์ในฐานะทาส ดังนั้นการพบเอลฟ์จำนวนมากในบริเวณรอบเผ่าของตน จึงเป็นดั่งสมบัติล้ำค่าที่ส่งตรงถึงหน้าประตูอย่างไม่ต้องสงสัย

      แต่มหาคีรีผู้ผ่านชีวิตมาอย่างยาวนาน ย่อมวิเคราะห์อย่างละเอียดถี่ถ้วนกว่านั้น…

      มันไม่แสดงอาการตื่นเต้นเหมือนกับออร์คผู้แจ้งข่าว ในทางกลับกัน สีหน้าของมันดูสุขุมและเต็มไปด้วยความฉงน

      “ไอ้พวกเอลฟ์มัน… โผล่มาแถวนี้ได้อย่างไร?”

      ในปัจจุบัน หากไม่นับกลุ่มผู้คลั่งศรัทธาที่ยังเชื่อว่าต้นไม้โลกจะคืนชีพขึ้นมา ก็มีเอลฟ์หลงเหลืออยู่ในป่าเพียงจำนวนน้อยนิด

      การไล่ล่าโดยกลุ่มออร์ค ทำให้เอลฟ์เกือบทั้งหมดพากันระหกระเหินออกจากแผ่นดินเกิดไปหลบซ่อนอยู่ทั่วผืนทวีป 

      ในสถานการณ์แบบนี้ เหตุใดเอลฟ์จำนวนมหาศาลมาปรากฏตัวในแถบนี้?

      หรือมันกำลังอพยพ? พวกมันคิดจะอพยพกลับไปในป่าเอลฟ์น่ะรึ?!

      ในมุมมองของมหาคีรี การย้ายกลับมาสู่ป่าของเหล่าเอลฟ์ผู้สูญเสียพรแห่งเทพและถูกพันธนาการด้วยคำสาปแห่งการร่วงหล่น ช่างดูไม่ต่างอะไรกับการรนหาที่ตาย

      พวกมันไม่ได้แห่กันมาเสี่ยงตายเฉย ๆ แน่ มันต้องมีบางสิ่งที่ทำให้พวกมันอพยพมา!

      ดวงตาของมหาคีรีเผยประกายขึ้นมาวูบหนึ่ง

      มันนึกถึงภารกิจสำรวจป่าเอลฟ์ที่มอบหมายโดยพระบิดา ขอบตาของมันกระตุกขึ้นมาทันควัน

      “คงไม่ใช่ว่าต้นไม้โลกมันฟื้นขึ้นมาแล้วนะ?”

      มันอดไม่ได้ที่จะจ้องมองไปในทิศที่ตั้งของป่าเอลฟ์ ใบหน้าของมันดูเคร่งขรึม

      แต่เมื่อผ่านไปเพียงครู่หนึ่ง มันส่ายศีรษะอีกครั้ง 

      “เป็นไปไม่ได้… เพราะถ้าต้นไม้โลกฟื้นขึ้นมาจริง ๆ ดินแดนซากัสต้องตกอยู่ในความโกลาหลไปนานแล้ว”

      มหาคีรีหันกลับไปมองภาพจิตรกรรมฝาผนังในถ้ำ แสงจากคบไฟบนผนังถ้ำสาดส่องลงใบหน้าของมันเป็นเงาวูบวาบ

      ในฐานะนักบวชเพียงรูปเดียวของเผ่าถ้ำหินที่ไปแสวงบุญในดินแดนศักดิ์สิทธิ์มานับพันปี มันมีศักยภาพเพียงพอจะยกระดับสู่นักบุญหลังจากกายเนื้อได้ตายลง และยังได้รู้ล่วงรู้ความลับมากมายเกี่ยวกับเหล่าเทพ

      “ถ้าต้นไม้โลกฟื้นขึ้นมา… เหล่าเทพทั้งหลายต้องรู้ และพระบิดาจะต้องมอบคำพยากรณ์ไว้ล่วงหน้าแน่นอน!”

      แต่เมื่อมันนึกถึงเอลฟ์ประหลาดในพระบัญชา การหายตัวไปของหินดำและออร์คตัวอื่น ท่าทีของมหาคีรีกลับดูเคร่งเครียดขึ้นมาอีกครั้ง

      “มันเหมือนกับว่า… เอลฟ์พวกนั้นได้รับการคุ้มครองโดยพลังปริศนา! การอพยพของพวกมันคงจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เช่นกัน!”

      เมื่อรวมเนื้อหาจากพระวจนะเข้ากับการหายตัวไปของหินดำและสมุนตนอื่น มหาคีรีก็คาดเดาบางสิ่งขึ้นมา

      หรือว่า… กองพันวีรชนของเทพแห่งความตายจะเป็นผู้อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้จริง ๆ !?

      …แม้พระบิดาจะยังอยู่ในระดับพลังศักดิ์สิทธิ์ขั้นต้น แต่ท่านก็มีเครือข่ายเทพผู้ยิ่งใหญ่คอยหนุนหลังอยู่

      พันธกิจศักดิ์สิทธิ์ของต้นไม้โลกจึงแทบจะเป็นของท่านไปโดยปริยาย

      ตัวตนเดียวที่กล้าขัดขวางพระบิดาด้วยการแทรกแซงจากเบื้องหลัง และตัวตนเดียวที่น่าจะมุ่งเป้าไปที่พันธกิจแห่งชีวิต ข้าเชื่อว่ามีแค่เทพผู้ครองโลกใต้พิภพเท่านั้น…

      แต่ถึงอย่างไร ต่อให้เรื่องนี้มีกองพันวีรชนของเทพแห่งความตายอยู่เบื้องหลัง… ในฐานะสาวกของเทพแห่งเหมันตฤดูและการล่า และศัตรูคู่แค้นของเอลฟ์ มหาคีรีจะไม่มีวันยอมให้พวกเอลฟ์เดินทางผ่านไปแน่นอน!

      นอกจากนี้…

      เพราะหินดำผู้ถือครองวัตถุศักดิ์สิทธิ์ยังหายสาบสูญไป มหาคีรีจึงหวั่นใจไม่น้อย และล้มเลิกความคิดที่จะส่งสมุนของตนเข้าไปตรวจสอบสถานการณ์ในป่าเอลฟ์ 

      ในความเห็นของมหาคีรี ป่าเอลฟ์ในยามนี้เต็มไปด้วยภัยอันตราย…

      ประกายแสงปรากฏขึ้นในแววตาของมหาคีรี

      ถ้าทุกอย่างเป็นไปตามการคาดเดาของมัน ครั้งนี้จะเป็นโอกาสที่มันจะได้รีดความลับจากเอลฟ์เหล่านั้นโดยตรง!

      เมื่อคิดได้ดังนั้น มหาคีรีพลันหันกลับมาหาออร์คจากหน่วยลาดตระเวน

      “พวกมันมีกี่ตน?” 

      หน่วยลาดตระเวนตอบกลับด้วยความเคารพ

      “ประมาณสองร้อยตนขอรับ มีเอลฟ์แก่และเอลฟ์เด็ก พวกมันอ่อนแอทั้งหมด ส่วนใหญ่อยู่ในระดับเหล็กขั้นต้น แต่มีเอลฟ์แก่บางตนที่อยู่ระดับเหล็กขั้นสูงขอรับ”

      มหาคีรีพยักหน้าเมื่อได้ยินคำตอบจากหน่วยลาดตระเวน 

      สำหรับเผ่าถ้ำหิน เหล่าเอลฟ์ที่อ่อนแอถึงเพียงนี้ เทียบได้กับอาหารจานโตที่มาเสิร์ฟถึงถิ่น 

      แน่นอนว่ามหาคีรียังไม่ได้ตัดความเสี่ยงเรื่องตัวตนอันแข็งแกร่งที่อาจจะแฝงตัวอยู่ในฝูงเอลฟ์เผ่านี้ แต่ในความเห็นของมัน โอกาสที่จะเกิดเรื่องดังกล่าวมีน้อยเสียยิ่งกว่าน้อย

      ถ้ากังวลว่าจะเจอตอ ก็แค่ส่งออร์คเข้าไปให้มากหน่อย

      และถ้ารับมือไม่ไหว ก็แค่ใช้พวกนักบวชในเผ่ามาเสริมกำลังรบ

      หลังจากจับเอลฟ์เหล่านี้ได้ ข้าจะซักรีดความลับของเรื่องการอพยพของพวกมัน แล้วขายพวกมันออกไปให้หมด

      เอลฟ์สองร้อยกว่าตน….

      หึหึ ถ้างานนี้จบลงด้วยดี การทิ้งบ้านเกิดในเทือกเขาทมิฬ แล้วย้ายเผ่าไปตั้งรกรากกันใหม่ให้ไกลจากที่นี่ก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร!

      บางสิ่งในป่าเอลฟ์กำลังเปลี่ยนไป ซึ่งถ้ามันเป็นภัยคุกคามอันใหญ่หลวง มหาคีรีก็เต็มใจที่จะพาเผ่าของตนอพยพออกไปให้ห่าง!

      แต่ในกรณีนั้น พระบิดาอาจจะต้องผิดหวัง มหาคีรีจึงไม่คิดจะพาทั้งเผ่าย้ายถิ่นที่อยู่จนกว่าจะไม่เหลือหนทางอื่นใดให้เลือก

      เมื่อไรที่จับเจ้าหูยาวพวกนี้มาซักฟอกได้ เมื่อนั้นข้าก็จะได้รู้ความจริงที่อยู่เบื้องหลังทุกอย่าง!

      ดวงตาของมหาคีรีฉายแสงขึ้นมา มันหันไปถามนักบวชออร์คที่เตรียมรับคำสั่งอยู่ใกล้ ๆ 

      “อีกนานเท่าไรกว่ากองคาราวานของพวกมนุษย์จะผ่านมา?”

      นักบวชออร์คตัวนั้นตอบกลับ

      “จากกำหนดการตามปกติ คาดว่าจะอีกครึ่งเดือน ถึงเดือนหนึ่งขอรับ”

      มหาคีรีไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะสั่งการกับหน่วยลาดตระเวน

      “รีบส่งออร์คสักตัวไปจับตามองพวกเอลฟ์อย่าให้คลาดสายตา และ… ระดมกำลังพลที่ยังหนุ่มและแข็งแรง พวกเราจะไปดักหน้าพวกมันเพื่อซุ่มโจมตี!”

      หลังจากกล่าวจบ หัวหน้านักบวชอึกอักอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตัดสินใจกัดฟันสั่งการต่อ

      “เพื่อความปลอดภัย จงเตรียมเนื้อสำหรับร้อยที่ และส่งไปที่เหมืองในเทือกเขาด้านหลังเผ่า”

      หลังจากที่ได้ยินคำสั่งของมหาคีรี สีหน้าของหน่วยลาดตระเวนเปลี่ยนไปเล็กน้อยราวกับกำลังนึกถึงบางสิ่ง 

      “รีบไปดำเนินการ!”

      มหาคีรีกล่าวด้วยท่าทีดุดัน

      ออร์คผู้รับคำสั่งย่นคอลง มันพยักหน้ารับและออกไปจากถ้ำอย่างรวดเร็ว

      …

      บนยอดเขาในบริเวณใกล้เคียงกับเผ่าถ้ำหิน

      มีเหมืองร้างแห่งหนึ่ง ที่ถูกทิ้งไว้โดยเผ่าดวอร์ฟเมื่อหลายร้อยปีก่อน  

      นอกจากนี้ ยังเป็นที่ตั้งของซากปรักหักพังของปราสาทเก่าแก่

      มันเคยเป็นสถานที่สำคัญในอารยธรรมของพวกดวอร์ฟ และกลายเป็นเพียงประวัติศาสตร์ไปเมื่อสายแร่ในเหมืองได้หมดลง 

      รอบปราสาทโบราณแห่งนี้ ไม่มีสิ่งมีชีวิตหรือพืชพรรณใด ๆ ปรากฏอยู่ ไม่มีแม้แต่นกสักตัว บรรยากาศโดยรอบทั้งเหน็บหนาวและว่างเปล่า

      หัวหน้านักบวชมหาคีรี พากลุ่มออร์คพร้อมรถเข็นล้อเดียวขนาดใหญ่คันหนึ่งมาสู่บริเวณนอกปราสาท

      เหล่าออร์คทุกตัวต่างจ้องมองไปทางปราสาทเก่าแก่ด้วยความหวาดกลัว พวกมันบางตัวถึงกับขาสั่น 

      มหาคีรีชำเลืองมองสภาพที่น่าสังเวชของเหล่าออร์ค มันได้แต่ถอนหายใจ ก่อนจะกล่าวปลอบขวัญออกมา

      “จงอย่ากลัว… ถึงแม้รูปลักษณ์ของท่านไมเรลจะน่าหวาดหวั่น แต่ท่านเป็นมิตรมาก”

      หลังจากกล่าวจบ มหาคีรีชำเลืองมองกองเนื้อในรถเข็นอย่างเจ็บปวด มันสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ ก่อนจะตะโกนไปทางปราสาทด้วยเสียงอันกึกก้อง

      “มหาคีรีแห่งเผ่าถ้ำหิน มาพร้อมเนื้อสำหรับร้อยที่ ขอถวายความเคารพแด่ท่านไมเรล!”

      เสียงของมันกระจายไปไกลแสนไกลด้วยการเสริมพลังจากเวทมนตร์ศักดิ์สิทธิ์…

      …

      …เวลาผ่านไปครู่ใหญ่ ยังคงไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น

      มหาคีรีชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตะโกนออกมาอีกครั้ง

      “ท่านไมเรล เนื้อเหล่านี้มาจากอสูรดุร้ายเลวทราม การรับประทานพวกมันคือการผดุงความยุติธรรม! นอกจากนี้… ข้ามาเพื่อถวายความเคารพ โดยหวังอย่างยิ่งว่าท่านจะช่วยพวกเราต่อกรกับเผ่าป่าเถื่อนเจ้าเล่ห์เพทุบายผู้ชั่วร้าย! เพื่อช่วยชี้นำพวกเขาให้มาสู่ความเป็นอารยชนตามครรลองคลองธรรม!!”

      ครั้งนี้เสียงของมหาคีรีแผ่กระจายไปไกลกว่าเดิม

      แผ่นดินในบริเวณรอบปราสาทเริ่มสั่นสะเทือน…

      เงาดำมหึมาทอดทับกลุ่มออร์ค พร้อมกับเสียงคำรามของมังกรที่ดังกึกก้องไปทั่ว 

      “ให้ข้าสู้กับเผ่าชั่วร้าย!?”

      เสียงกัมปนาถแผดขึ้นมาอีกครั้ง มันเป็นน้ำเสียงที่เปี่ยมไปด้วยความสนใจอย่างยิ่ง

      “Ruaaaaa——! จงนำทางข้าไปที่นั่นเดี๋ยวนี้!!”

      …

      …

_ .. _ .. _ .. _ .. _ .. _

      T/N: Ruaaaaa——! ️

…

      อ่านแปลไทยได้ที่ https://www.nekopost.net/novel/12413/ ค่ะ ถ้าถูกใจโปรเจ็คนี้ ขอความอนุเคราะห์ในการซัพพอร์ทที่ผู้แต่งโดยตรง ตามลิงก์หน้าแรกนะคะ 

      Support the project: https://book.qidian.com/info/1016509432 

_ .. _ .. _ .. _ .. _ .. _