ราชาปีศาจเผชิญวิกฤต

 

 

   ข้าไม่คิดเลยว่ามันจะกลายเป็นแบบนี้ หลังจากมันเกิดขึ้นแล้วก็มีแต่ความรู้สึกเสียใจภายหลังอัดแน่นอยู่เต็มอก ความรู้สึกเหล่านี้รุนแรงจนข้าไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้เลย

 

“ท่านพี่ กรุณาบอกมาตามตรง นี่มันเรื่องอะไรกันครับ?”

“มัน… ก็… ไม่มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษหรอก”

“ไม่มีเหตุผลอะไรเป็นพิเศษเนี่ยนะ… คิดว่าผมจะยอมรับคำตอบแบบนี้ได้หรือครับ? ท่านพี่… ยังสติดีอยู่หรือเปล่า… หรือมีเหตุผลอะไรที่บอกผมไม่ได้กันแน่?”

 

   ที่ข้าเผชิญหน้ากับน้องชายอยู่ตอนนี้ก็เพราะมีคนเรียกตัวหัวหน้าพ่อครัวที่ทำงานอย่างสงบสุขมาที่ปราสาท คนพวกนี้ ยุ่งไม่เข้าเรื่องจริงๆ

  ในตอนนี้ข้าไม่สามารถมองหน้าคลิมตรงๆได้เลย ด้วยท่าทางเคร่งเครียดของเขากับความรู้สึกผิดในใจของข้า จึงได้แต่ก้มหน้าตอบรับ สถานการณ์เลวร้ายจริงๆ ต้องรีบจบเรื่อก่อนจะถูกรู้ไปถึงเรมิเลียหรือองรี

 

“จนถึงตอนนี้ผมยังไม่อยากเชื่อเลยว่าท่านพี่คิดจะตัดมันออกไปจริงๆ… เขานั่นน่ะ! คิดอะไรอยู่กันแน่…!”

 

   ความวุ่นวายทั้งหมดเริ่มต้นจากเรื่องเล็กๆ ข้าเพียงแค่พูดออกมาว่า ‘เอาออกดีกว่า’ กับเขาบนหัวของตัวเอง ไม่คิดเลยว่าคนรอบข้างจะแตกตื่นกันถึงเพียงนี้ ถึงจะไม่แสดงออกทางสีหน้าแต่ข้าก็กำลังเสียใจอยู่จริงๆ

   แม้จะถูกตั้งคำถามอย่างหนักหน่วง แต่ข้าก็ไม่รู้ว่าจะตอบอะไรดี หายากที่คลิมจะขึ้นเสียงกับข้าขนาดนี้ มันเป็นเรื่องที่ข้าไม่สามารถอธิบายได้จริงๆ

 

“เขาของผมกับเขาของท่านพี่ก็เป็นประเภทเดียวกัน มันไม่ยาวไปกว่านี้ เพราะฉะนั้นถ้าตัดมันออก ก็อาจจะไม่งอกกลับมาอีกเลย”

“ก็รู้อยู่หรอก”

 

   ไม่สิ ไม่มีอะไรรับประกัน มันอาจงอกกลับมาก็ได้ ลักษณะทางกายภาพของเผ่าปีศาจแต่ละคนมีความแตกต่างกันมากเกินไปจึงไม่มีใครศึกษาอย่างจริงจัง และเหตุผลหลักคือไม่มีใครว่างพอทำการค้นคว้าเกี่ยวกับเชื้อสายและพันธุกรรมของปีศาจทั้งหมด อันที่จริง ในหมู่ปีศาจที่มาจากครอบครัวเดียวกันก็มีบางคนที่มีเขางอกยาวได้เรื่อยๆตลอดทั้งปี อย่างไรก็ตาม เขาของข้ากับคลิมนั้นมีอัตราการเจริญเติบโตต่ำจนไม่เห็นการเปลี่ยนแปลง ฐานของมันก็อยู่ใต้ผิวหนัง เมื่อถูกกระแทกแรงๆก็ทำให้เจ็บ มันไม่ใช่สิ่งที่สะดวกสบายนัก ข้าจึงคิดตัดชิ้นส่วนที่น่ารำคาญนี้ออกไป

 

“แต่ว่า คลิม เจ้าเองก็เคยบ่นเกี่ยวกับเขาของตัวเองอยู่เหมือนกันนี่นา นอนตะแคงก็ลำบาก ใส่เสื้อแบบสวมหัวก็ยาก…”

“แต่ตามรายงานที่ผมได้รับบอกว่าฟังดูไม่เหมือนการล้อเล่นนะครับ ระยะนี้ท่านพี่แอบศึกษาการแพทย์เรื่องการตัดอวัยวะกับวิธีบรรเทาความเจ็บปวดด้วยไม่ใช่เหรอ? แล้วยังมีคู่มือปศุสัตว์ วิธีตัดส่วนแหลมคม ที่นำเข้าจากต่างประเทศนั้นอีก…”

“รู้ได้ยังไง…”

“รู้ได้ยังไงก็ไม่สำคัญ ผู้ช่วยหรือคนรับใช้ที่เป็นห่วงท่านพี่ก็มีตั้งเยอะ แล้วเขาของผมกับเขาของท่านพี่ก็เป็นสื่อกลางในการควบคุมพลังเวทอีกด้วย…”

 

   เอาเถอะ หาตัวคนปากโป้งไปก็แก้ไขอะไรไม่ได้ ตอนนี้ต้องพุ่งเป้าไปที่การควบคุมไม่ให้เกิดข่าวลือแปลกๆกับจบเรื่องนี้ให้เร็วและเงียบที่สุด

   ปัจจุบัน เรมิเลียกับกลุ่มคนที่เธอฝึกสอนให้เป็นผู้ชำระล้าง ได้ทำการชำระล้างโลกปีศาจทั้งหมดเรียบร้อยแล้ว ดังนั้น ภัยคุกคามจากอสูรที่แข็งแกร่งจึงต่ำกว่าสมัยก่อนอย่างเทียบไม่ติด อย่างไรก็ตาม ระดับของกำลังรบภายในประเทศก็ยังเป็นเรื่องสำคัญ อย่างที่คลิมเป็นห่วงอยู่ตอนนี้

 

“นั่นสินะ อสูรที่แข็งแกร่งก็ยังไม่หมดไปอย่างสิ้นเชิง…”

“ผมไม่ได้พูดถึงเรื่องนั้น… แต่สงสัยว่าเป็นเพราะท่านพี่รู้สึกถึงความผิดปรกติภายในร่างกายตัวเองหรือเปล่า…? ถึงได้คิดจะตัดเขาออก…?!”

“ไม่ใช่! ไม่ได้เป็นอย่างที่เจ้ากังวลแน่นอน”

“ถ้าอย่างนั้นก็แล้วไป… แต่ว่า…”

 

   แต่ว่า อะไรอีกล่ะ? ดูจากแววตาและน้ำเสียงของคลิม เขามาคุยด้วยเพราะเป็นห่วงข้าอย่างจริงจัง ทำให้ข้ารู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก ไม่คิดว่าจะเอาไปตีความเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้

   ให้ตายก็พูดออกมาไม่ได้… หลังจากที่ข้าเห็นอองรีนอนหนุนตักเรมิเลียเพื่อ ‘แคะหู’ มันทำให้ข้ารู้สึก ‘อยากตัดเขานี้ออกไปจริงๆ’ ขึ้นมา มันไม่ใช่ความรู้สึกอิจฉาที่เห็นว่าได้นอนหนุนตัก แต่เป็นเหตุผลที่บริสุทธิ์กว่านั้น แค่อยากเข้าไปมีส่วนร่วมภายในครอบครัวให้มากขึ้น ไม่ได้มีเจตนาอื่นแอบแฝงเลย เพียงเท่านี้จริงๆ

   ข้าเคยขอให้เธอทำแบบนั้นกับข้าบ้าง แต่ก็ได้รับคำตอบว่า ‘แองเจิ้ลมีเขา นอนท่านี้ไม่ได้หรอก’ และแนะนำให้ใช้เก้าอี้แพทย์ของมนุษย์ที่ใช้สำหรับรักษาฟันหรือช่องหูให้คนไข้

   เรื่องนี้ข้าก็เคยพูดกับคลิมเมื่อนานมาแล้ว เหมือนกับการบ่นถึงว่ามันเกะกะทำให้ไม่สะดวกในบางเรื่อง แต่จริงๆแล้วข้าเริ่มคิดตั้งแต่ตอนนั้นถึงวิธีตัดมันออกไปจริงๆ

   และมันก็ได้กลายเป็นเรื่องใหญ่ให้คนรอบข้างแตกตื่นได้ขนาดนี้…

 

“คงเป็นเรื่องที่พูดกับผมไม่ได้… คงต้องไปปรึกษาคุณเรมิเลียซะแล้ว…”

“ไม่จำเป็นต้องทำถึงขนาดนั้น! มันไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอก!! ไม่ใช่เรื่องสำคัญจริงๆ!!”

“เพราะอองรีเพิ่งหายป่วยเร็วๆนี้ คงไม่อยากให้เธอมีเรื่องต้องกังวลเพิ่มเติมสินะ…”

“ขอร้องล่ะ คลิม อย่าจริงจังกับมันมากนักเลย”

 

   เรื่องที่ข้าแอบศึกษาวิธีตัดเขาก็ถูกทุกคนรู้ไปเรียบร้อย ตอนนี้ได้แต่พยายามบอกไปว่า ‘ไม่มีอะไร’ และหวังว่าทุกคนจะลืมเรื่องนี้ในเร็ววัน ขณะที่เหงื่อเย็นๆไหลอยู่ภายในใจ ข้าต้องคิดหา ‘ข้ออ้างทีทำให้ทุกคนเชื่อ’ ออกมาให้ได้เร็วที่สุด

 

 

 

  หลังจากทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อยู่พักหนึ่งก็ถึงคราวจนมุม สุดท้ายก็สารภาพไปตามความจริง ทำให้คลิมกับมิซารี่ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ‘เฮ้อ~~~~’