ดวงดาวที่ล่องลอยในความฝัน

 

 

   อ้าว นี่ฉันกำลังทำอะไรอยู่กันเนี่ย ในหัวรู้สึกโล่งๆเหมือนเพิ่งตื่นจากฝันกลางวัน

  รอบๆตัวดูเหมือนสวนที่จัดเอาไว้อย่างสวยงาม… ใช้แล้ว ฉันเคยเห็นมันมาแล้วตั้งหลายครั้ง สวนของโรงเรียนที่เป็นฉากหลังในเกมที่ฉันเคยเล่น

 

   และคนที่อยู่ข้างหน้า… ถึงจะดูเหมือนเป็นคนสวยแต่สีหน้าก็บูดบึ้งน่าเกลียด ก็เป็นนางร้ายในเกมนี่นะ ในโลกนี้เธอเป็นแค่ผู้หญิงห่วยๆ แค่โชคดีที่เกิดเป็นลูกคนใหญ่คนโต ใช้เงินใช้อำนาจหลอกผู้ชายให้มาปรนเปรอตัวเอง อา ยัยนี่แหละ ไอบ้าเอ๊ย ฉันยังจำได้อยู่เลย หน้าตาแบบนี้แหละที่ทำให้ฉันติดอยู่ด่านเดิมตั้งนาน จนต้องเสียเงินไปตั้งเยอะเพื่อซื้อไอเทมเงินจริงกลับมาเอาชนะเธอ

 

  เพราะวันก่อนฉันถูกประกาศว่าเป็นหญิงสาวแห่งดวงดาว เธอก็เลยมาพาลหาเรื่อง และพอเห็นว่าวิลกับคนอื่นๆเริ่มชอบฉัน เธอก็แสดงความอิจฉาออกมาได้อย่างน่ารังเกียจ สังเกตจากปฏิกิริยาของเธอตอนที่เจอหญิงสาวแห่งดวงดาวเป็นครั้งแรกแล้วฉันก็รู้เลยว่าเธอไม่ใช่เรมิเลียคนเดียวกับในเกม เป็นพวกกลับชาติมาเกิดที่รู้ข้อมูลสำหรับการโกงเกม เธอเปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่องตามใจชอบ แต่ก็ดีแล้วที่เธอเป็นคนน่ารังเกียจแบบนี้ พอถึงบทที่ต้องฆ่าทิ้ง จะได้ฆ่าได้โดยไม่ต้องรู้สึกผิด 

   ที่ฉันเรียกเธอมาที่นี่ในวันนี้ก็เพราะฉันหมดความอดทน ฉันจะประกาศสงครามกับเธอ  ‘ไม่ยอมให้ทำตามใจไปมากกว่านี้อีกแล้ว’ …ในช่วงแรกๆ นักเรียนที่นี่ทุกคนต่างก็อยากเป็นเพื่อนกับฉัน แต่อยู่ดีๆทุกคนก็เริ่มตีตัวออกห่าง ต้องเป็นเพราะแผนชั่วของผู้หญิงคนนี้ที่ทำอะไรบางอย่างอยู่เบื้องหลังแน่ น่าโมโหจริงๆ

 

   ได้เกิดใหม่เป็นนางเอกของโลกนี้ทั้งที หน้าตาก็เหมือนกับหญิงสาวแห่งดวงดาวในเกม น่ารักกว่าตัวฉันในชาติก่อนตั้งเยอะ ทุกอย่างกำลังไปได้สวย แต่คนคนนี้ก็เข้ามาแทรกแซง แย่งบทเด่นและเขี่ยฉันให้ตกขอบ กลายเป็นเหมือนตัวประกอบ

   ต้องย้ำให้เธอรู้ว่าใครคือนางเอกตัวจริง และเธอจะไม่ได้อะไร…หรือใคร จากฉันไปแม้แต่คนเดียว

 

“นี่ หล่อนก็มาเกิดใหม่เหมือนกันใช่ป่ะ?”

“เอ๋…”

 

   อันที่จริงก็คิดจะด่าให้ครบทุกประเด็น ทั้งเรื่องใช้ความรู้ในทางที่ผิด คิดจะจับผู้ชายทำรีเวิสฮาเร็ม และคิดว่าตัวเองได้เปรียบเพียงเพราะได้เจอคนพวกนั้นก่อน แต่ไม่รู้ทำไมถึงพูดไม่ออก

   จึงได้แต่ถามคำถามธรรมดาออกไปแค่นั้น

 

“อ…อือ ใช่ค่ะ คุณพีน่าก็มาเกิดใหม่พร้อมกับความทรงจำในชาติก่อนเหมือนกันหรือคะ? ในเกม สาวน้อยแห่งดวงดาวกับเหล่าอัศวินผู้ขจัดภัย…”

“แล้วมันทำไมล่ะ คิดว่าตัวเองพิเศษอยู่คนเดียวหรือไง?”

“เปล่าค่ะ… คือ ฉันไม่คิดมาก่อน… ว่าจะมีคนที่คุยกันเรื่องชาติที่แล้วได้แบบนี้”

 

   เรมิเลียคนนี้ หน้าตาก็สวยในแบบผู้ใหญ่จนเห็นแล้วหงุดหงิด เป็นคนประเภทที่ฉันไม่ถูกด้วยมากที่สุด บอกว่าแค่อยากหลีกเลี่ยนเหตุการณ์ถูกประณามสินะ เชื่อได้เลยว่าในใจลึกๆของเธอไม่ได้คิดแบบนั้น ถ้ามันจริงอย่างที่ว่าแล้วมีเหตุผลอะไรที่มาขโมยบทของฉันกันล่ะ?

 

“เอาเถอะ ฉันเองก็คิดว่าน่ารำคาญที่ต้องแสดงบทเป็นนางเอกผู้แสนดีเหมือนกัน”

 

   เพราะเธอเอาแต่หาข้ออ้าง ‘ไม่ได้มีความสัมพันธ์ถึงขั้นนั้น’ ‘ไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนั้น’ พูดมากจนขี้เกียจฟัง ฉันจึงตัดบทและพูดเรื่องของฉันบ้าง

 

“ตอบฉันมา เธอชอบตัวละครไหนมากที่สุด?”

“เอ๋? …คงเป็น เรมิเลีย…”

“ตัวเธอเองน่ะเหรอ? นี่ฉันกำลังคุยกับพวกหลงรักตัวเองอยู่เหรอเนี่ย? แหวะ”

“ไม่ใช่นะ! ตัวละครที่ชอบ สำหรับฉันคือจอมวายร้ายเรมิเลีย!”

“หา…? เธอเป็นผู้หญิงไม่ใช่เหรอ? แล้วดันชอบผู้หญิง? เป็นเลสสินะ…? ยี้…”

 

   กำลังคิดอะไรแปลกกับฉันอยู่แน่เลย ฉันยิ่งน่ารักอยู่ด้วย ฉันรีบถอยห่าง เธอจึงรีบแก้ตัว ‘ไม่ใช้’ ‘รู้สึกอยากให้เรมิเลียมีความสุข อยากให้กำลังใจ’ พูดบ้าอะไรของเธอกันเนี่ย แล้วก็ ‘ถึงจะเป็นเกมจีบหนุ่มแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าตัวละครโปรดจะต้องเป็นหนุ่มหล่อเท่านั้น อาจจะฟังดูแปลกแต่ฉันก็ชอบตัวละครหญิงด้วยเหมือนกัน’ ไอ้คนโลเลแบบนี้แหละ ที่ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนด้วยเลย

 

   ยิ่งไปกว่านั้น เธอสารภาพว่าระหว่างที่รับบทเป็นคู่หมั้นของวิล เธอตกหลุมรักเขา แล้วยังบอกอย่างมั่นใจว่าทางนั้นก็มีใจให้อีก น่าหัวเราะ ขนาดฉันที่หลงรักแองเจิ้ลก็ยังไม่เคยละเมอบ้าบอได้ขนาดนี้เลย

 

“ถ้าอย่างนั้นเธอก็ต้องมาช่วยฉัน เธอน่ะ บ้านรวยใช่มะ?”

“เอ๋ มันก็…”

 

   มันต้องใช้เวลาพอสมควรกว่าเนื้อเรื่องจะผ่านไปแต่ละบท แต่ผู้หญิงคนนี้ดูเหมือนจะใช้ชีวิตมาอย่างเพียบพร้อม ดังนั้น ฉันก็ต้องสนุกไปกับชีวิตใหม่นี้ด้วยเหมือนกัน สำหรับฉัน ตัวเลือกคำตอบเพิ่มค่าความชอบก็จำได้ทั้งหมด อยากได้ของใช้หรูๆชุดสวยๆก็มีคนซื้อให้ เรื่องความปลอดภัยก็รับประกันได้ในระดับประเทศ แต่เงินค่าขนมนี่สิ ได้มาแค่นิดเดียว ทางนั้นบอกว่าเพียงพอแล้วสำหรับนักเรียน 

 

   พอฉันพูดออกไปแบบนั้น เรมิเลียก็ดูเหมือนไม่พอใจ อะไรล่ะนั่น? อุตส่าห์พูดอย่างอ้อมๆแล้วนะว่าเอาเงินมาแบ่งกันใช้หน่อย

 

“ที่เธอขโมยบทของฉันจนทำให้เนื้อเรื่องมันผิดเพี้ยนไปแบบนี้ คงยังไม่ลืมหรอกใช่ไหม? ถึงวิลเลียดจะดูจืดๆไม่น่าสนใจก็เถอะ แต่ก็พอใช้แก้เบื่อได้  ฉันจะขโมยมาเป็นของตัวเองบ้างดีไหมนะ? หวังว่าเธอจะไม่ว่าอะไร～ ”

 

   พูดไปแค่นั้น เรมิเลียก็ดูลนลานอย่างเห็นได้ชัด ท่าทางเธอจะหลงวิลเลียดมาก ถ้าอย่างนั้นก็น่าจะฟังที่ฉันพูดตั้งแต่แรก

 

   หลังจากนั้น ฉันก็เป็นคนคุมเกม

   ช่วงแรกๆมันก็ไม่ได้ราบรื่นนัก สานสัมพันธ์กับเหล่าตัวละครได้ไม่ตรงตามแผน

   เพราะคนพวกนั้นบางทีก็พูดนอกเหนือจากบทในเกม ถ้าไม่มีตัวเลือกให้ดูก็ไม่รู้ว่าต้องทำอะไรหรือตอบกลับไปว่าอะไรอะไร และดูเหมือนว่าถ้าเลือกผิด ค่าความชอบก็ลดลงได้ด้วย

   ตัวฉันเป็นที่รักใคร่ของทุกคน ตอนที่ได้เจอกันใหม่ๆถึงได้ดูน่าจะสนิทกันได้ง่าย แต่พอรู้ตัวอีกทีก็เหินห่างกันซะแล้ว 

   ไม่สิ ฉันคงใจร้อนเกินไปหน่อย พวกเขาอาจเป็นคนขี้อาย ถ้าฉันรุกหนักมากเกินไปก็ทำให้ยิ่งระวังตัว

   บางทีเรมิเลียก็เสนอหน้ามาให้คำแนะนำ ‘คนอาจไม่ชอบให้ทำตัวสนิทสนมทั้งที่ยังไม่รู้จักกันดี’ ทำอย่างกับตัวเองเก่งนัก น่ารำคาญจริงๆ

 

   ทั้งที่ฉันพูดตรงๆอย่างเป็นกันเองเพราะพยายามแสดงออกถึงความมีมนุษยสัมพันธ์ดี แต่เธอก็เอาแต่พูดขัดฉันไปซะแทบทุกเรื่อง นี่มันแย่กว่าที่ฉันคิดเอาไว้ซะอีก! เป็นเพื่อนกับคนแบบนี้มันยากจริงๆ ถ้าเธอไม่ยอมรับวิธีของฉัน ฉันก็จะไม่ยอมรับแนวคิดของเธอเหมือนกัน

 

　ฉันคิดแบบนั้น แต่ยิ่งเวลาผ่านไป อะไรๆก็ยิ่งไม่เป็นไปตามที่หวัง ถ้าเป็นแบบนี้ประวัติศาสตร์ต้องซ้ำรอยเหมือนตัวฉันในชาติที่แล้วแน่ เพราะฉะนั้น ฉันแก้ไขมันด้วยความรู้จากในเกม ถึงคนอื่นจะเรียกว่าวิธีนอกรีตแต่ผู้พัฒนาก็ใส่มันเข้ามาในเกมเอง ขายเป็นไอเทมเงินจริงให้ผู้เล่นซื้อมาใช้งานได้ตามใจชอบ

   เรมิเลียยังทำตัวเป็นเด็กดีเหมือนเดิม ‘นี่คือชีวิตจริง ไม่ใช่เกม จะทำอย่างนั้นไม่ได้’ ‘ใช้ไอเทมเปลี่ยนแปลงจิตใจคนอย่างนี้มันไม่ถูกต้อง’ อย่างกับฉันจะสน! ฉันเป็นนางเองของเกม โลกนี้จะดำเนินไปตามเส้นทางที่ฉันเลือก

   และที่สำคัญ เธอเป็นคนใช้ความรู้ในชาติก่อนทำลายเนื้อเรื่องดั้งเดิมให้เละเทะขนาดนี้ตั้งแต่แรก แต่กลับพูดเหมือนฉันกำลังทำผิด ย้อนแย้งเหลือเกิน 

 

   การตอบสนองของทุกคนต่างจากในเกมมากจนบางทีฉันยังแปลกใจ ดูเหมือนก่อนหน้านี้พวกเขาจะนินทาเรื่องไม่ดีของฉันอยู่ลับหลัง แต่ในที่สุดก็อยากเข้ามาใกล้ชิดจนไม่ยอมออกห่าง น่าสนุกที่ได้เห็นหน้าผู้ชายพวกนั้นตอนที่ฉันเข้าไปสัมผัสแนบชิด เยี่ยมเลย มีผู้ชายหล่อๆดีๆหลงรักฉันเพิ่มมากขึ้นทุกวัน

   ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร ถ้าฉันคิดจะทำก็ทำได้อยู่แล้ว แค่ไม่อยากเหนื่อยไม่อยากเสียเวลาไล่เก็บเหตุการณ์เนื้อเรื่องทีละคนเท่านั้น

 

  เรมิเลียยังคงบ่นเกี่ยวกับวิธีเพิ่มค่าความชอบของฉัน แต่พอฉันพูดเปรยๆว่า ‘ลองทำกับวิลด้วยดีกว่า’ เธอจึงยอมหุบปากได้สักที บางครั้งก็มีพวกผู้หญิงในโรงเรียนมาร้องเรียนกับฉันเรื่องที่คนรักของพวกเธอตกหลุมรัก และทำตามข้อเรียกร้องของฉันทุกอย่าง แต่ฉันก็ไม่สน ขุนนางพวกนั้นเกิดในครอบครัวดีๆ มีบ้านหลังใหญ่ มีเงินใช้ไม่ขาดมือ แล้วฉันที่เป็นถึงนางเอก ทำไมจะมีบ้างไม่ได้?

   เพียงแค่ฉันกระซิบบอกให้คนที่วังหลวงรู้ว่า มีคนขี้อิจฉาคอยตามกลั่นแกล้งหญิงสาวแห่งดวงดาว อาจพูดเกินจริงไปนิดหน่อยให้เรื่องมันเข้มข้นขึ้น ‘ถึงขั้นทำให้รู้สึกว่าชีวิตตกอยู่ในอันตราย’ ผู้หญิงพวกนั้นก็ถูกทางบ้านเรียกตัวกลับไปกักบริเวณทันที สมน้ำหน้า

 

   ภาระหน้าที่ทั้งหมดก็สั่งให้เรมิเลียทำแทน ทั้งเรื่องการออกกำจัดอสูร เปิดแผนที่ไปยังเมืองใหม่ๆ และอะไรอีกหลายๆอย่าง ถ้าฉันจะทำเองก็ทำได้เหมือนกัน แต่ในเมื่อมีคนอื่นทำได้เหมือนกับฉัน แล้วฉันจะทำเองให้เหนื่อยไปทำไมล่ะ?

   ครอบครัวของเธอมีเงินเหลือเฟือ ฐานะก็สูง ฉันก็เลยสั่งให้เธอใช้พลังโกงของคนกลับชาติมาเกิดนั่นไปคิดค้นช็อกโกแลตกับแกงกะหรี่ ในเมื่อฉันเป็นคนสั่ง ผลงานที่ได้ก็ต้องตกเป็นของฉัน แน่นอนว่าถ้าฉันทำเองก็ทำได้อีกเหมือนกัน

   ไม่สิ ถ้าฉันทำเองมันก็อาจจะอร่อยกว่านี้ก็ได้? แต่ขั้นตอนการเตรียมวัตถุดิบและคำนวณอัตราส่วนเครื่องปรุงมันยุ่งยาก ขอผ่านดีกว่า

 

   ไม่ว่าฉันจะทำอะไรก็มีผู้ชายหล่อๆพวกนี้คอยชมอยู่ไม่ขาด เรมิเลียก็ยังมีประโยชน์ แม้บางครั้งจะชอบทำตัวน่ารำคาญ แต่รวมๆแล้วการมีเธออยู่ด้วยก็สบายใจกว่า เพราะฉะนั้น เป็นเพื่อนกันต่อไปแบบนี้ก็ไม่เสียหาย ส่วนผู้หญิงคนอื่นๆก็เอาแต่หลีกเลี่ยงฉัน ไม่คิดเลยว่าพวกผู้หญิงรอบตัวฉันจะหาดีกันแทบไม่ได้แบบนี้ มีแต่เรมิเลียที่ยังพอเข้ากันได้อยู่ ดูๆไปเธอก็เป็นคนดีเหมือนกัน ดีแล้วที่เลือกเธอเป็นเพื่อน 

 

   ในโลกนี้ฉันสามารถใช้ชีวิตได้อย่างอิสระเต็มที่ มีความสุขไหร่ก็ได้ตามใจต้องการ เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่านี่เหละคือที่ที่ฉันควรอยู่

   และวันพรุ่งนี้ ประตูสู่โลกปีศาจก็จะเปิดออก! หมายความว่าฉันจะได้เจอแองเจิ้ลสักที…! ป่านนี้คุณน้องคงตายไปแล้วล่ะมั้ง? ฉันจะได้เข้าไปปลอบเขาให้เต็มที่

   มุ่งหน้าสู่ฉากจบที่ดีที่สุด ตัวฉันจะเข้าไปยืนอยู่ตรงนั้นได้อย่างแน่นอน บนชายหาดที่มีเพียงแค่สองเรา เขาจะบอกกับฉันว่า ‘ขอสาบานว่าข้าจะรักเจ้าด้วยทุกอย่างที่มี ชีวิตนี้จะอยู่เพื่อตอบแทนความดีทั้งหมดที่เจ้าเคยมอบให้’ และพวกเราจะจูบกันโดยมีฉากหลังเป็นดวงอาทิตย์ในยามเช้า! ต้องขอโทษด้วยที่หลังจากนี้ฉันคงมีเวลาให้กับตัวละครอื่นๆน้อยลง แต่ตัวจริงสำหรับฉันคือแองเจิ้ลเพียงคนเดียวตั้งแต่แรกแล้ว ทั้งประวัติ หน้าตา นิสัย เนื้อเรื่อง ฉันชอบทุกอย่างที่เป็นเขา!

  ฉันคิดถึงภาพที่เคยเห็นในหน้าจอเมื่อนานมาแล้วและยิ้มอย่างมีความสุข คิดวนเวียนอยู่อย่างนั้นตลอดทั้งคืนจนผล็อยหลับขณะที่สงสัยว่าตัวฉันที่ตื่นเต้นขนาดนี้จะหลับลงหรือเปล่า

 

 

“[หืม…]”

 

   เมื่อรู้สึกตัว หลังของฉันก็สัมผัสอยู่กับที่นอนแข็งๆ ในห้องหนาวๆมืดๆ อากาศชื้นเหม็นกลิ่นเชื้อรา

 

“[นี่มัน ที่ไหน…อา…]”

 

   รู้สึกติดขัดภายในลำคอ ถึงจะพ่นลมออกมาได้แต่ก็ไม่สามารถเปล่งเสียงเป็นคำพูด

   ทำไมฉันถึงมาอยู่ที่นี่? ไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้น ฉันแตกตื่นเป็นอย่างมาก หรือว่าถูกลักพาตัวเข้าให้แล้ว? ทั้งที่เป็นวันที่ฉันจะได้เจอหน้าแองเจิ้ลตัวจริง กลับกลายเป็นสถานการณ์ที่เลวร้ายที่สุด ฉันพยายามคิดและในที่สุดก็จำได้… จำได้ทุกอย่าง… ทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับฉัน…

 

“[ไม่… ไม่ ไม่จริง…! เป็นไปไม่ได้… นี่มันไม่จริง…!!]”

 

  ห้องคับแคบ ทุกอย่างสกปรก อาหารห่วยๆปริมาณก็น้อย ถูกบังคับให้ใช้พลังเวทจนหมด ปวดหัวแทบสลบ ซ้ำยังใช้แรงจนเหนื่อยแทบขยับไม่ได้แม้แต่นิ้วมือ และไม่ว่าจะเกลียดขนาดไหนก็ต้องทน เพราะถ้าขัดขืนก็จะเกิดเรื่องที่เลวร้ายยิ่งกว่านั้นมาก

   ภายในลำคอถูกไฟลวกเสียหายจนพูดไม่ได้ ต่อให้พยายามมากสักแค่ไหนก็ได้แค่เสียงที่เหมือนนกหวีดพังๆ

   เนื้อตัวสกปรก น้ำก็ไม่มีให้อาบ อยากตายให้รู้แล้วรู้รอด แต่คนพวกนั้นก็ไม่ยอมปล่อยให้ฉันตาย

   นี่ต่างหาก ที่เป็นความจริง… นี่คือสิ่งที่ฉันกำลังเผชิญอยู่…

 

“[ไม่ ไม่ ไม่ ไม่…! อ๊า ไม่จริง มันต้องไม่ใช่แบบนี้!]”

 

   ทำไมถึงต้องฝันเห็นมันด้วย?! ความฝันที่สมจริงพวกนั้น ปล่อยให้ฉันลืมมันไปให้หมดสักทีเถอะ!

   พวกเขาขังฉันไว้ที่นี่ มีคนจุดไฟเผาใบหน้าของฉัน ร่างกายก็เจ็บปวดที่ไหนสักที่ตลอดเวลา… เพราะฉะนั้นฉันจึงต้องลืมมันไปให้หมด ปิดกั้นหัวใจ ละทิ้งความรู้สึกไปให้หมด เพื่อที่จะได้ไม่ต้องรับรู้ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นในแต่ละวัน …แต่ความฝันอันแสนสุขนี้ก็ทำให้ฉันจำมันได้อีกครั้ง…!!

 

“[ไม่เอา ไม่อยากจำ! ลืมมันไปได้แล้ว…]”

 

   ตายเสียยังดีกว่า ถ้าต้องตื่นมาเจอกับความจริงแบบนี้ก็ขอตายทั้งที่ยังอยู่ในความฝันนั้นไปเลยเถอะ

   โหดร้ายเหลือเกิน ทรมานเหลือเกิน ถ้าพระเจ้ามีจริงก็ช่วยทำอะไรสักอย่างสักทีเถอะ!!

 

“อ อา อา อ๊า…!!”

(ใครก็ได้ฆ่าฉันที!!!)

 

   ด้วยความเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจ ฉันได้แต่เกลือกกลิ้งอยู่บนที่นอน จนกระทั่งได้ยินเสียงผู้คุมเดินลงบันได้มาตะโกนบอกให้ ‘หุบปาก!’ ฉันทุบหัวตัวเองซ้ำๆ หวังว่าจะลืมความสุขทั้งหมดที่ได้เห็นจากในความฝัน

 

 

 

 

 

 

  ภาพสะท้อนบนเวทมนตร์กระจกน้ำฉบับปรับปรุง ที่ส่องสะท้อนภาพระยะไกลในเวลาปัจจุบัน ได้แสดงให้เห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีสภาพเหมือนผ้าขี้ริ้วโทรมๆ กำลังกรีดร้องอย่างกับคนบ้า

  สาวน้อยที่เคยมีรูปร่างหน้าตาน่ารักได้เปลี่ยนไปไม่เหลือเค้าเดิม ต่อให้ไม่มีแผลไฟคลอกบนใบหน้าก็ไม่มีใครจำเธอได้แม้แต่คนที่เคยสนิทกัน

 

“อื่ม โล่งอกไปที ระยะหลังๆไม่ค่อยมีการตอบสนองจนนึกว่าตายด้านไปแล้ว ถ้าเป็นแบบนี้ก็เริ่มต้นทำให้สิ้นหวังใหม่ได้อีกรอบ”

 

   เสียงกรีดร้องด้วยความทุกข์ทรมานของเธอทำให้ข้าสุขใจจนเกือบหัวเราะออกมา

   เหมือนกับการได้เดินบนฝืนหิมะสีขาวบริสุทธิ์เป็นคนแรก ฝากรอยเท้าเอาไว้ตามทางที่ผ่าน

   คิดถูกแล้วที่คิดค้นเวทมนตร์กำหนดความฝัน และมันก็ดูเหมือนจะใช้งานได้ดี มีประโยชน์กว่าที่คิดไว้ ก่อนหน้านี้ข้าได้ทำการทดลองกับเธอหลายๆอย่าง  เจาะกระดูกเพื่อเสริมลวดยึดข้อต่อแขนขา ใช้น๊อตขันเข้าไปในเหงือกแทนฟันที่หัก ตัดแต่งกระดูกกรามไม่ให้ขบกัน เพื่อให้เธอ ‘บริการ’ ผู้ชายได้หลากหลายยิ่งขึ้น แน่นอนว่าข้าไม่ได้ลงมือทำเอง แค่ปล่อยวิธีทำให้ลอยไปเข้าหูคนที่สนใจ แต่ปฏิกิริยาของเธอกลับเบาบางจนน่าเบื่อ

 ข้าจึงต้องใช้วิธีที่แตกต่างออกไปเพื่อทำให้ผู้หญิงคนนี้กรีดร้องออกมาได้อีกครั้ง

 

   จึงได้แสดงให้เห็นความฝันเสมือนจริงโดยให้ลืมสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดไปเริ่มต้นใหม่ในความฝัน นอกจากเรมิเลียแล้ว การเคลื่อนไหวของทุกคนจะถูกจำลองให้เป็นไปตามสิ่งที่จะเกิดขึ้นจริง เรื่องจะดำเนินไปตามแบบที่ผู้หญิงคนนั้นต้องการ ถูกห้อมล้อมไปด้วยผู้ชายมากมายที่คอยเอาใจเธอในทุกเรื่อง หลงรักพีน่ามากพอที่จะทำให้เธอพูดว่า ‘อย่างทะเลาะกันเพราะฉันเลย’ ตามที่เธอใฝ่ฝัน อา ข้าเฝ้าดูด้วยความตื่นเต้นว่าเธอจะทำหน้าอย่างไรในตอนที่ตื่นมาพบกับความจริง

 

   คล้ายกับการผลักให้ร่างหล่นสู่ก้นเหว ถ้าอีกฝ่ายนอนหมอบอยู่ที่ก้นเหวอยู่แล้วก็ไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ จริงไหม?

  เพราะฉะนั้นจึงต้องดึงขึ้นมาก่อนจะผลักลงไปอีกครั้ง และข้าจะเพิ่มความเจ็บปวดโดยการยกให้สูงขึ้นกว่าเดิมในแต่ละครั้งก่อนจะปล่อยให้ร่วงหล่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า แบบนี้น่าจะสนุกกว่า?

   …เอมิเคยพยายามเป็นเพื่อนกับคนอย่างเธอ แต่เธอก็ปฏิเสธมือที่ยื่นให้ และเลือกเส้นทางสู่อนาคตนี้ด้วยตัวเอง เพราะฉะนั้น ความตายของเธอจะไม่ใส่สิ่งที่ได้มาง่ายๆ ต้องเจ็บปวดทรมานแสนสาหัสราวกับตกนรกทั้งเป็น และข้าจะไม่ปล่อยให้เธอสูญเสียจิตใจหรือความเป็นตัวของตัวเอง นั่นคือเหตุผลที่ข้ายอมใช้ยาราคาแพงมากมายเพื่อรักษาชีวิตและสติของเธอเอาไว้ให้นานที่สุด

 

“ครั้งหน้า ใช้ทรงจำของข้าเป็นต้นแบบความฝันดีกว่า!”

 

   ทั้งฉากที่แองเจิ้ลบอกรัก สายตาที่มองมา คำพูดและการกระทำที่แสดงให้เห็นว่าความรักที่เขามอบให้นั้นมีมากมายเพียงใด… เรื่องราวความรักอันหวานชื่นเกินจินตนาการ

   แล้วถ้าเป็นมุมที่คาดไม่ถึงของเขาด้วยล่ะ? ในตอนที่เขาขอนอนหนุนตัก ในตอนที่เขาทำท่าเหมือนลูกหมาเมื่อถูกลูบหัวและพูดชมว่า ‘เหนื่อยหน่อยนะ’ จะทำให้พีน่าจะมีความสุขมากขึ้นเมื่อได้เห็นหรือเปล่า? เป็นสิ่งที่ในโลกของเอมิเรียกกันว่าแก๊ปโมเอะ ซึ่งบางคนก็ชอบเรื่องทำนองนี้

 

“เธอจะสิ้นหวังได้ถึงขั้นไหนกัน คิดแล้วแทบอดใจรอให้เห็นตอนที่ตื่นจากความฝันครั้งต่อไปไม่ไหวเลยทีเดียว”

 

   หลังจากทำให้ฝันถึงแองเจิ้ลแล้วก็ต้องทำให้รู้ด้วยว่า ‘ทั้งหมดที่เห็นในความฝัน เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริงกับเรมิเลีย’ ถ้าอย่างนั้นก็ต้องหาวิธีทำให้รู้อย่างอ้อมๆโดยไม่ดูจงใจเกินไป

   ข้าวางแผนถึงครั้งต่อไปขณะมองดูภาพสะท้อนจากเวทมนตร์อย่างมีความสุข