ผู้รับบทจอมวายร้าย

 

 

   นุ่มนิ่มนุ่มนิ่ม ตัวฉันถูกห่อหุ้มด้วยอะไรบางอย่างคล้ายฟูกนุ่มๆ ถูกจับยกเหมือนลุกออกมาจากที่นอนอุ่นๆในฤดูหนาวให้สัมผัสอากาศยามเช้าอันสดใส ประสาทสัมผัสเริ่มทำงานอย่างช้าๆทำให้รู้สึกถึงอากาศเย็นๆ สติเริ่มชัดเจนขึ้นทีละน้อยเหมือนเพิ่งตื่นจากการหลับใหลอันยาวนาน

 

   เมื่อรู้ตัวอีกที… ฉันก็มายืนอยู่กลางทุ่งดอกไม้ ก่อนจะได้สงสัยว่าที่นี่คือที่ไหน สายตาของฉันก็ได้มองเห็นคุณนางฟ้าแสนสวยที่ยืนอยู่ตรงหน้า

 

“ยินดีที่ได้รู้จัก… คงไม่ผิดหรอกนะ เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเราได้พบหน้ากัน”

“เอ๋…?”

“เอมิ ข้าคือเรมิเลีย… จอมวายร้ายเรมิเลีย คนที่เจ้าเคยอาศัยร่าง”

 

   เส้นผมหยักศกยาวสลวยสีทองส่องสว่างเป็นประกาย ดวงตาคมเข้มสีฟ้าสดใส ใบหน้าเหมือนกับก่อนหน้านี้ที่ฉันเคยเห็นในกระจกมาแล้วหลายครั้ง ไม่สิ มีความงดงามและดูเป็นผู้ใหญ่มากกว่า เป็นผู้หญิงที่สวยกว่าที่ฉันเคยเป็นสักร้อยเท่าได้

 

“ร…เรมิเลียตัน?”

“ถูกต้อง เรมิเลียที่เจ้าพยายามปกป้องมาโดยตลอด เอมิ ความทรงจำของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง? จำได้ไหมว่าเคยใช้ชีวิตในฐานะเรมิเลีย?” 

“อะ อือ… แต่ก็ถูกท่านวิลถอนหมั้นในงานเลี้ยง… ต่อให้พูดอะไรก็ไม่มีใครเชื่อว่าฉันไม่ได้ทำ ทั้งโคลด ทั้งเดวิด ทั้งสเตฟาน…”

“ไม่มีอะไรต้องกังวล… เอมิ ในคืนนั้นเจ้าได้หมดสติลงไป และข้าได้ออกมารับช่วงต่อ ตลอดเวลาที่เจ้าหลับใหลยาวนานถึง 15 ปี”

“15 ปี?!”

 

   นานจัง ตั้ง 15 ปี ได้ยินแล้วตกใจจนแทบเป็นลม แต่ผ่านมาถึง 15 ปี เรมิเลียตันยังดูสาวอยู่เลย ไม่ว่าจะดูยังไงก็มีอายุราวๆ 20 ปีเท่านั้น หรือจะแกล้งอำกันเล่น แล้วฉันต้องตบมุขด้วยหรือเปล่า เอาเป็นว่าเชื่อตามนั้นไปก่อนก็แล้วกัน

   …ขี้เซาชะมัด หลับไปได้ตั้ง 15 ปี แล้วทำไมฉันถึงตื่นขึ้นมาตอนนี้? แล้วยังแยกออกมาจากตัวเรมิเลียตันได้อีก ถ้าออกมาได้ก็น่าจะคืนร่างให้เธอเร็วกว่านี้ …นี่ฉันกำลังเจอกับสถานการณ์แบบไหน? และที่สำคัญ ฉันจะขอโทษกับเรมิเลียตันยังไงดี

 

“ทำไมถึงดูดเศร้านักล่ะ…? ทั้งที่ข้ารู้สึกยินดีที่ได้พบกับเจ้าและคาดหวังว่าจะได้เห็นเอมิใช้ชีวิตอย่างมีความสุขแท้ๆ เพราะเอมิได้ช่วยข้าไว้มากมาย การที่ข้าเป็นตัวข้าอยู่ทุกวันนี้ได้ก็เพราะเอมิ”

“ฉันเหรอ…?”

“ถูกต้อง …ในขณะที่เอมิใช้ร่างของข้า ข้าสามารถมองเห็นความทางจำทั้งหมดที่เป็นของเอมิได้ รู้สึกถึงความตั้งใจของเอมิ รับรู้ถึงความรักที่เอมิมีให้กับข้า ความปรารถนาที่อยากให้ข้ามีความสุขได้ขจัดความเหงาในจิตใจของข้าออกไปจนหมดสิ้น”

 

   ห๊า…! เมื่อกี้บอกว่าเห็นความทรงจำทั้งหมดงั้นเหรอ! ถ้าอย่างนั้น ตอนที่ ‘อุโว้ว เรมิเลียตันน่ารักที่สุด แผล่บแผล่บ’ ก็ถูกเห็นแล้วล่ะสิ?! เพราะชอบเรมิเลียตันสุดๆ และไม่อยากให้เนื้อเรื่องของเรมิเลียตันต้องจบลงอย่างน่าเศร้าตามต้นฉบับ ก็เลยไปซื้อโดจินทั้งหมดที่เกี่ยวกับเรมิเลียตันรวมถึงของ 18+ มาอ่านอย่างสนุกสนาน เรื่องนี้ก็ถูกเห็นใช่ไหม?!

   กรี๊ด อายจนอยากตายเลยล่ะค่า…! ใครก็ได้ มาเอาความทรงจำพวกนี้ออกไปที…! ลบเรื่องน่าอายพวกนี้ทิ้งไปให้หมด อย่าให้นางฟ้าผู้บริสุทธิ์คนนี้ต้องมารับรู้เรื่องราวดำมืดของฉันเลย ขอโทษด้วยค่า ยอมแล้วค่า!!

 

“ข้ารู้ว่าเอมิปรารถนาให้ข้ามีความสุขเหนือสิ่งอื่นใด …ตั้งแต่ก่อนถูกย้ายเข้ามาในร่างของข้า ความรู้สึกเหล่านั้นช่วยเยียวยาข้าเป็นอย่างดี เป็นความรักที่ข้าไม่เคยได้รับแม้แต่กับแม่แท้ๆ”

“เอ่อ… คุณเรมิเลียคะ”

“ได้ยินเจ้าเรียกเหมือคนห่างเหินแล้วน่าเศร้าใจ ข้าอยากให้เจ้าเรียกเหมือนที่เคยเรียกตามปรกติมากกว่า”

“ง…งั้นก็ เรมิเลียตัน…”

 

  ก่อนหน้านี้ตื่นเต้นเกินไปหน่อยที่ลืมตาขึ้นมาเห็นคุณนางฟ้า ก็เลยเผลอเรียกเรมิเลียตันว่า ‘เรมิเลียตัน’ ออกไป พอพยายามแก้ก็ถูกห้ามไว้ ถึงจะน่าอายแต่ถ้าเรมิเลียตันชอบแบบนี้ก็ไม่เกรงใจล่ะนะ

   อย่างที่รู้ๆกันอยู่ว่าฉันชอบเรมิเลียตันจริงๆ แต่เพราะเป็นตัวละครฝั่งผู้ร้ายในเกมจีบหนุ่มก็เลยไม่ค่อยมีสินค้าของเธอออกมาวางขายมากนัก แต่ฉันก็หาซื้อมาได้จนครบ อันที่จริงฉันเคยเขียนแฟนฟิคแนวยูริในโลกคู่ขนานที่ท่านเรมิเลียเป็นหญิงสาวแห่งดวงดาว ไม่แน่ว่าเธอก็เห็นเรื่องนี้ด้วยเหมือนกัน อ๊าย จบสิ้นแล้ว

   ยังไงก็เถอะ… ไม่เคยรู้เลยว่าความรู้สึกของฉัน ‘รักเรมิเลียตัน’ กับ ‘อยากให้เรมิเลียตันมีความสุข’ ในฐานะแฟนเกมคนหนึ่ง จะยิ่งใหญ่ไปกว่าความรักที่เธอได้รับจากแม่แท้ๆ

  ในแฟนบุ๊คก็ยังบอกไว้ว่าแม้แต่กับคนในครอบครัวของเธอก็ไม่มีความรักใคร่ต่อกัน ถ้าอย่างนั้น เรมิเลียตันตอนเด็กๆต้องเหงามากแน่ๆ ตอนที่ฉันมาถึงก็มีอายุแค่ 5 ขวบเอง คิดแล้วก็อยากจะร้องไห้

 

“ข้าไม่รู้ว่าเอมิเข้ามาอยู่ในร่างของข้าได้อย่างไร และเพราะเหตุใดข้าถึงออกมาไม่ได้จนกระทั่งเจ้าหมดสติลงในวันนั้น แต่คงเป็นเพราะโชคชะตา ของขวัญจากพระเจ้าที่ประทานมาให้ข้าผู้ใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยว ไม่ให้สิ้นหวังจนกลายเป็นจอมวายร้ายผู้หวังทำลายโลก”

“เรมิเลียตัน… ไม่โกรธเหรอ? ฉันเอาร่างกายของเธอไปใช้เหมือนเป็นของตัวเองเลยนะ”

“ไม่เลย ข้าดีใจด้วยซ้ำที่ได้รู้ว่ายังมีคนที่รักข้า ได้เห็นเอมิใช้ชีวิตอย่างสดใสร่าเริงและตั้งใจทำอะไรหลายๆอย่างเพื่อข้าจนถึงตอนนี้ ได้รับรู้เช่นนั้นข้าก็พอใจแล้ว และต้องขอบคุณเอมิที่สอนให้ข้ารู้จักกับความสุขที่แท้จริง”

 

   จิตใจงดงามอะไรกันขนาดนี้?

   รอยยิ้มน่ารักโดนใจ ถ้าไม่รู้มาก่อนว่าเป็นเรมิเลียตันก็คงนึกว่าเป็นนางฟ้าตัวจริงหรือไม่ก็เทพธิดามาจากไหนซะอีก

   ดีใจจัง… เรมิเลียตันไม่รู้สึกเหงาอีกต่อไป ได้เห็นเธอมีความสุข ฉันก็มีความสุขเหมือนกัน ดีจริงๆ เด็กผู้หญิงที่เคยอยู่ในตัวฉัน ในตอนนี้สามารถยิ้มออกมาได้แล้ว… ทุกครั้งที่เห็นเธอผ่านหน้าจอเกม ฉันอยากให้มีฉากจบที่มีความสุขของเธอเหลือเกิน แต่ถึงยังไงก็เปลี่ยนเนื้อเรื่องไม่ได้… และในตอนนี้ รูปร่างหน้าตาเหมือนกับที่เคยเห็นในเกมมาแล้วหลายครั้ง กำลังยิ้มแย้มอยู่ตรงหน้าฉัน

   สุดท้าย ฉันก็เข้าใจไม่ผิด เรมิเลียตันก็แค่เหงาจริงๆด้วย เหตุการณ์ในเกมมันคือเรื่องน่าเศร้า เรมิเลียตันตัวจริงเป็นผู้หญิงที่น่ารักและอ่อนโยน ฉันรู้อยู่แล้วล่ะ

 

“อ๊ะ! จริงสิ… เรมิเลียตัน แล้วหลังจากนั้นล่ะ… เกิดอะไรขึ้นกับโลกมนุษย์? ทั้งมลพิษที่กำลังจะท่วมโลก กับเทพมารที่คิดทำลายโลก…”

“หุหุ สิ่งแรกที่เป็นห่วงไม่ใช้สถานการณ์ของตัวเองแต่เป็นความสงบสุขของโลก สมเป็นเอมิจริงๆ”

 

   ว่ากันตามตรง ฉันคิดว่าผู้หญิงที่ชื่อพีน่าไม่เหมาะกับการเป็นคนกอบกู้โลกหรอก… คนอย่างเธอไม่มีทางทำได้อยู่แล้ว… ถึงจะตัดสินด้วยอคติส่วนตัวที่เคยถูกเธอหลอกก็เถอะ

 

“เรื่องนั้นไม่ต้องห่วง ความทรงจำของเอมิสอนให้ข้ารู้ในทุกเรื่องที่จำเป็นต้องรู้เพื่อแก้ไขปัญหาเหล่านั้น เผ่าปีศาจทั้งหมดได้หลุดพ้นจากความบ้าคลั่ง… ข้าทำการปลดปล่อยเทพธิดาแห่งการชำระล้างได้สำเร็จ จ้าวสวรรค์ถูกโค่น เทพมารกลับสู่สภาพเดิม ไม่มีมลพิษคอยกัดกินชีวิตผู้คนอีกต่อไป”

“ดีจัง…”

“คำโกหกทั้งหมดของพีน่าถูกเปิดเผย เธอจึงถูกลงโทษเพื่อชดใช้ความผิด”

“ลงโทษ…”

“คดีของเธอมีทั้งก่ออาชญากรรม หลอกลวงต้มตุ๋นราชวงศ์ ดูหมิ่นคู่หมั้นของมกุฎราชกุมาร… เป็นความผิดที่ไม่ควรปล่อยเอาไว้ให้เป็นเยี่ยงอย่าง”

 

   นั่นสินะ… การลงโทษในโลกนี้ดูเหมือนจะมีความรุนแรงกว่าโลกของฉันมาก อย่างโทษของการขโมยของก็คือถูกเฆี่ยน… ยิ่งประเทศที่ยังใช้รูปแบบการปกครองระบอบกษัตริย์แบบนี้ การโกหกต่อหน้ากษัตริย์ก็น่าจะมีโทษถึงประหารชีวิตได้ง่ายๆ ไม่ว่าอย่างไร ตัวฉันที่เกิดในยุคสมัยที่สงบสุขก็ทำใจใช้ชินกับเรื่องพวกนี้ไม่ได้

  หลังจากได้ยินรายระเอียดแล้วก็รู้สึกโล่งอก เธอถูกละเว้นโทษประหารและถูกคุมขังเอาไว้ในฐานะนักโทษ เพราะเรมิเลียตันที่ได้กลายเป็นวีรสตรีผู้กอบกู้โลกแทนหญิงสาวแห่งดวงดาว ได้ใช้ตำแหน่งชื่อเสียงของเธอขอร้องให้มีการลดหย่อนโทษให้กับผู้หญิงคนนั้น… เติบโตขึ้นมากจริงๆ ทั้งสวยแล้วยังใจดีอีกต่างหาก นางฟ้าชัดๆ

 

   จากนั้นก็เรื่องของวิลเลียดที่ถูกองค์ราชาถอดถอนออกจากตำแหน่งมกุฎราชกุมารและสูญเสียอำนาจทางการเมืองเพราะไม่สามารถแยกแยะถูกผิดได้ในเวลานั้น

 

“ดีจัง…”

“เอมิ?”

“เขาไม่ได้เกลียดฉัน ไม่ได้พยายามกำจัดฉัน ไม่ได้ตั้งใจทำอย่างนั้น… เขาแค่ถูกหลอก… ดีจริงๆ…”

 

   น้ำตาของฉันเริ่มไหลออกมา เรมิเลียตันเห็นแล้วก็เข้ามากอดฉันแน่นและลูบหัวพร้อมกับกระซิบว่า ‘เป็นเรื่องเจ็บปวดสินะ’ เธอปลอบใจฉัน แต่ฉันก็หยุดร้องไห้ไม่ได้

   จริงๆแล้ว ฉันชอบวิลมาก ตลอดเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน… รวมถึงโคลดที่เป็นเหมือนน้องชายแท้ๆ กับเพื่อนสมัยเด็กที่ช่วยเหลือซึ่งกันและกันมาตลอด แต่พวกเขาก็ไม่เชื่อฉัน… บางทีฉันก็กลัวว่าวิลกับคนอื่นๆจะเกลียดฉัน อยากกำจัดฉันเพราะเป็นอุปสรรค์ขัดขวางพวกไม่ให้พวกเขาลงเอยกับพีน่า… แต่พวกเขาก็ไม่ได้คิดกับฉันแบบนั้น โล่งอกจริงๆที่ได้รู้

 

   เมื่อฉันเริ่มสงบลง เรมิเลียตันก็เล่าถึงเรื่องอื่นๆที่เกิดขึ้น เธอพิชิตดันเจี้ยนทั่วโลกด้วยตัวคนเดียว รวบรวมไอเทมที่จำเป็นสำหรับเนื้อเรื่องและเดินทางไปหาแองเจิ้ลเพื่อร่วมมือปราบเทพมารและชำระล้างให้กลับสู่สภาพเดิม และในระหว่างที่เธออยู่ในโลกปีศาจ ทั้งสองก็เริ่มสนิทกันจนกระทั่งได้แต่งงานกัน น่าตกใจจริงๆ ดูเหมือนเรมิเลียตันจะอายที่ต้องเล่าถึงฉากการขอแต่งงานกับการใช้ชีวิตคู่ น่ารักเหมือนนางฟ้าจริงๆ ฉันรุกถาม ‘แล้วยังไงต่อ?! แล้วยังไงต่อ?!’ เธอบอกว่ามีลูกด้วยกันแล้ว 1 คน เป็นผู้ชาย ปัจจุบันมีอายุ 5 ขวบ สีของเส้นผมและดวงตาเหมือนกับของแองเจิ้ล และเค้าโครงใบหน้าเหมือนกับเรมิเลียตัน เป็นหนุ่มน้อย(โชตะ)ที่สุดยอดอะไรอย่างนี้ อนาคตต้องโตมาเป็นหนุ่มหน้าสวยที่ได้รับความนิยมสุดๆอย่างแน่นอน… อา… ขอบพระคุณค่ะ ที่ถ่ายทอดความงามต่อไปให้คนรุ่นหลังได้เชยชม!!

  และสาเหตุที่รูปร่างหน้าตาของเรมิเลียตันไม่ตรงกับอายุจริงนั้น ก็เพราะเธอต้องการใช้เวลาร่วมกับคนที่รักให้นานที่สุด จึงทำการเปลี่ยนแปลงอายุขัยให้อยู่ในสภาพกึ่งอมตะ คนที่รักนั่นหมายถึงราชาปีศาจล่ะสิ? ไม่ยอมพูดออกมาตรงๆก็เพราะอายล่ะสิ? น่ารักเกินไปแล้ว

 

   ตอนนี้ก็ยืนยันได้แล้วว่าเรมิเลียตันใช้ชีวิตอย่างมีความสุขตามที่ฉันปรารถนาเอาไว้จริงๆ เท่านี้ก็ไม่มีอะไรค้างคา เท่านี้ก็ตายได้อย่างหมดห่วง แต่ฉันตายเป็นวิญญาณอยู่แล้วนี่นา งั้นขั้นต่อไปก็คงเป็นการไปสู่สุคติล่ะมั้ง

 

“เอมิ… ต่อจากนี้ เจ้าอยากจะทำอะไร?”

“เอ๋?”

“ข้าขอให้ราชาภูติวิญญาณปลุกดวงวิญญาณของเอมิและพามาที่นี่ เพื่อที่จะได้คุยกันในเรื่องนี้”

 

  ดูเหมือนว่าสถานที่แห่งนี้เป็นโลกของภูติที่ถูกสร้างไว้เพื่อพักผ่อนดวงวิญญาณ ดวงไฟที่เห็นว่าลอยอยู่รอบๆก็คือภูติที่ว่านั่น และถ้ามองดูดีๆ ก็จะเป็นว่าร่างกายของฉันขาวซีดโปร่งแสงเหมือนกับพวกผีในเกม ที่กลางหน้าอกของฉันก็มีเหมือนกับเชือกบางๆสีขาวโยงออกมา ปลายเชือกอีกฝั่งจมหายเข้าไปในร่องอกขนาดใหญ่ของเรมิเลียตัน… เป็นเชือกที่เชื่อมต่อพวกเราเข้าด้วยกันในตำแหน่งของหัวใจ…มองไม่เห็นแต่ก็น่าจะเป็นอย่างนั้น หน้าอกของเรมิเลียตันใหญ่กว่าที่จำได้ ไม่น่าเชื่อว่าหลังจากนั้นก็ยังโตได้อีก…

  เมื่อก้มมองลงก็เห็นว่าตัวฉันไม่ใช่ร่างกายของเรมิเลียตัน แต่มีแขนขาเหมือนกับร่างกายของตัวฉันเองที่เป็น ‘เอมิ’ ในตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ ใส่ชุดลำลองธรรมดา เป็นชุดเดียวที่ใส่ในวันที่ฉันตาย… อันที่จริงก็จำไม่ค่อยได้เพราะต่อให้ไม่นับช่วงที่หลับอยู่ วันเวลาก็ผ่านมามากกว่า 10 ปีแล้ว แต่ก็คิดว่าน่าจะเป็นตัวฉันเองจริงๆนั่นแหละ

 

“เอมิ เจ้าอยากเกิดใหม่หรือไม่? หรือใช้ชีวิตต่อไปในฐานะวิญญาณเช่นนี้?”

 

   เรมิเลียตันถามด้วยความเป็นห่วง ให้ตัวเลือกมาสองทาง ตัวฉันที่เป็นวิญญาณจะเป็นตัวฉันเหมือนเดิม ความทรงจำทุกอย่างจะคงอยู่ไปตลอด… สิ่งที่เปลี่ยนไปก็แค่สถานะการดำรงอยู่ของฉันเท่านั้น

  ถ้าเลือกกลับไปเกิดใหม่ก็จะสูญเสียตัวตนและความทรงจำทั้งหมดอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ต่างจากกรณีที่ฉันเข้าไปในร่างของเรมิเลียตันตอนเด็กที่เติบโตแล้วในระดับหนึ่ง สมองมีความจุเพียงพอที่จะรองรับความทรงจำของฉัน แต่ว่า… ฉันไม่อยากแย่งร่างกายของคนอื่นมาใช้แบบนั้นอีกแล้ว การกลับไปมีชีวิตใหม่พร้อมกับความทรงจำเดิมจึงไม่ใช้ตัวเลือกที่ฉันจะทำ เรมิเลียตันเองก็ไม่คิดว่าฉันจะเลือกวิธีนี้เช่นกัน เธออธิบายว่าแค่บอกให้รู้เอาไว้เฉยๆ

  หากฉันปรารถนาที่จะกลับไปโลกเดิม เธอก็สัญญาว่าจะค้นคว้าหาวิธีส่งฉันกลับไปให้ได้ แต่ในโลกนั้น ฉันได้ตายลงไปแล้วนานกว่า 25 ปี… ถึงจะกลับไปได้ก็ไม่มีสถานที่สำหรับฉันเหลืออยู่ ดังนั้นฉันจึงปฏิเสธเช่นกัน

   หากฉันไม่อยากสูญเสียความทรงจำก็ยังมีวิธีอื่นๆอีก เช่นการเก็บรักษาดวงวิญญาณเอาไว้ในโกเลมหรือตุ๊กตารูปร่างมนุษย์ ฉันจะมีร่างกายเอาไว้ใช้งานได้ ฉันต้องเลือกอย่างใดอย่างหนึ่งจากที่เธอกล่าวมา แต่ก่อนหน้านั้น ฉันต้องบอกให้เธอรู้ถึงความรู้สึกของฉันเพื่อให้ได้ตัวเลือกที่จะไม่ทำให้เสียใจในภายหลัง

 

“ฉันไม่อยากหายไปเฉยๆ อยากอยู่กับเรมิเลียตันให้นานกว่านี้ …แต่ก็อยากลืมความทรงจำที่ถูกวิล โคลด และคนอื่นๆร่วมประณามฉัน รวมถึงความทรงจำดีๆที่เคยมีกับทุกคน …ไม่อยากจดจำเอาไว้ ฉันต้องทำยังไงดี เรมิเรียตัน…”

“เข้าใจแล้ว… เอมิอยากจะลืมความทรงจำทุกอย่างที่ทำให้เจ็บปวด และอยากอยู่ด้วยกันกับข้า”

“เรื่องมากสินะ…”

“ไม่เลย ข้าดีใจที่ได้ยินเช่นนั้น… เรื่องนี้ข้าก็ได้คิดเอาไว้แล้วเช่นกัน อันที่จริงข้าก็เดาได้ว่าเจ้าจะพูดเช่นนี้”

 

“นี่ เอมิ อยากมาเกิดเป็นลูกของข้าไหม?”

 

“…ของเรมิเลียนตัน?”

“ถูกต้อง ดวงวิญญาณของเอมิจะถูกกำหนดให้เป็นของทารกนั้นตั้งแต่แรก ไม่ได้เป็นการแย่งร่างคนอื่น ดวงวิญญาณจะเปลี่ยนสถานะเมื่อได้รับร่างเนื้อ ทำให้ความทรงจำแทบทั้งหมดหายไปเนื่องจากสมองของทารกยังพัฒนาได้ไม่เต็มที่ และเอมิก็ไม่ต้องทนกับความทรงจำอันน่าเจ็บปวดอีกต่อไป”

“เป็นฉัน ดีแล้วเหรอ…?”

“สำหรับตัวข้าเองแล้วก็อยากให้เอมิเลือกทางนี้ที่สุด… จำได้ไหมว่าข้าเคยบอกว่ามีลูกชาย คนคนนั้นคือดวงวิญญาณดั้งเดิมของหญิงสาวแห่งดวงดาว”

“เอ๋?!”

“ร่างกายของนางถูกขโมยโดยพีน่าคนที่เจ้าได้เจอ ภูติวิญญาณจึงนำดวงวิญญาณของนางมาพักผ่อนในมิตินี้ และข้าก็เข้ามาเสนอให้นางได้เกิดใหม่เป็นลูกของข้า และนางก็เลือกที่จะลืมความทรงจำอันเลวร้ายทั้งหมดรวมถึงเรื่องที่เป็นหญิงสาวแห่งดวงดาวและใช้ชีวิตต่อไปในฐานะเด็กชายคนหนึ่ง ของกินที่ชอบยังคงเป็นแอปเปิ้ลเหมือนเดิม”

 

   เข้าใจล่ะ… ในข้อมูลตัวละครหญิงสาวแห่งดวงดาวบอกเอาไว้ว่าเธอต้องเผชิญกับเรื่องเลวร้ายมากมายตั้งแต่เด็ก เป็นเรื่องปรกติของตัวละครหลักที่ต้องทำให้เห็นว่าเป็นคนสู้ชีวิต ฉันจึงไม่ได้คิดเกี่ยวกับมันมากนัก… ไม่รู้ว่าเธอถูกแทนที่ตั้งแต่เมื่อไหร่ น่าจะเหมือนกับเรมิเลียตันที่อยู่ในตัวฉัน… เธอได้แต่เฝ้ามองจากภายใน เห็นพีน่าใช้ร่างของเธอทำเรื่องแย่ๆตลอดเวลา จิตใจของเธอคงบอบช้ำมาก เป็นเรื่องเลวร้ายยิ่งกว่าที่ฉันเจออีก

  ถ้าเธอได้เกิดใหม่เป็นลูกของเรมิเลียตันก็คงจะมีความสุขจริงๆสักที น่ายินดีจริงๆ นางเอกในเกมก็คือตัวแทนของผู้เล่น ตัวฉันที่เป็นผู้เล่นก็ช่วยไม่ได้ที่จะรู้สึกผูกพันกับเธอ ดังนั้น ฉันเองก็ชอบหญิงสาวแห่งดวงดาวด้วยเหมือนกัน

   และเรมิเลียตันก็กลับมาช่วยดวงวิญญาณของหญิงสาวแห่งดวงดาวเอาไว้ สมเป็นนางฟ้าของฉันจริงๆ… ฉันเองยังคิดได้ไม่ถึงขนาดนี้เลย… ฉันรู้สึกชื่นชมจากใจ ‘เรมิเลียตันทำได้ดีมาก ดีจริงๆที่สังเกตเห็น! สมแล้วที่เป็นเรมิเลียตัน!’

 

“อย่างกับฝันไป ข้าจะได้เป็นครอบครัวเดียวกับเอมิ ผู้ที่ช่วยรักษาจิตใจของข้าเมื่อตอนที่ยังเด็ก พวกเราจะมีความสุขไปด้วยกัน… ไม่ได้เหรอ?”

 

   นี่มัน… ขี้โกงชัดๆ! สาวสวยทำหน้าน่ารักแล้วถามอย่างเศร้าๆว่า ‘ไม่ได้เหรอ?’ แบบนี้ ใครมันจะไปปฏิเสธลง!!

  ลืมเรื่องเลวร้ายที่เคยเจอมาทั้งหมด ตัวตนของฉันก็ยังไม่หายไป เกิดใหม่เป็นลูกของคนที่สวยขนาดนี้ มีแม่ใจดีเหมือนนางฟ้า  ชีวิตเพียบพร้อมรับประกันความสุขตั้งแต่ก่อนเกิดขนาดนี้หาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว…

  เป็นข้อเสนอที่ดีจนรู้สึกผิดที่รับไว้เลย

 

“เอมิ เจ้าอยากเกิดใหม่เป็นผู้หญิง? หรือผู้ชายล่ะ?”

“ฉัน… เอาเป็นผู้หญิงเหมือนเดิม น่าจะดี”

“เข้าใจแล้ว นั่นก็ดีเหมือนกัน พวกเราจะทำอาหารด้วยกัน เหมือนกับแม่ในความทรงจำของเอมิ”

 

   เมือได้ยินคำนั้นก็นึกขึ้นมาได้ว่าต่อจากนี้ฉันจะลืม คุณพ่อ คุณแม่ และพี่สาว คิดแล้วก็น่าเศร้าที่ต้องลืมพวกเขาไป เรมิเลียตันรู้ว่าฉันกำลังกังวล อาจจะสังเกตจากสีหน้าหรือรู้ว่าฉันคิดอะไร เธอจึงยิ้มและพูดว่า ‘ข้าจะทำให้เอมิจดจำความรักจากครอบครัวในชาติก่อนให้ได้มากที่สุดเอง’

 

“จะดีเหรอ…?”

“ต้องดีอย่างแน่นอน เพื่อตอบแทนเอมิที่มอบความรักและพยายามให้ข้าได้รับสิ่งที่ดีที่สุดอยู่เสมอ”

 

   ดังนั้น เจ้าจงหลับให้สบายเถิด

 

   จากนั้นก็เข้ามากอดพร้อมเสียงกระซิบอันอ่อนหวาน

  ภูติที่อยู่รอบๆก็ดูเหมือนจะเข้าใจ พวกเขาลอยเข้ามาวนอยู่รอบตัวฉัน แตะที่แก้มและไหล่เหมือนร่วมอวยพร ทุกครั้งที่ถูกพวกเขาสัมผัสตัว ร่างกายของฉันก็หดเล็กลงเรื่อยๆราวกับละลายเข้าไปหลอมรวมกับเส้นเชือกที่เชื่อมต่อกัน

   อา รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ห่อหุ้ม มันจะปกป้องตัวฉันเอาไวในขณะที่หลับใหล ทุกอย่างจะเรียบร้อย ไม่มีอะไรต้องกังวล สิ่งที่เอ่อล้นออกมาจากหัวใจของฉันในตอนนี้ ทั้งความสุขที่เคยได้รับและความรักที่ได้สัมผัส ฉันจะไม่มีวันลืมอย่างแน่นอน

   ปลายทางของความอบอุ่นที่รู้สึก… มีอ้อมกอดแห่งความรักจากใครบางคนรออยู่

 

 

 

 

 

 

“ดีจริงๆ… ดีเหลือเกิน ข้ามีความสุขที่สุด ในที่สุดก็จะได้ใช้ชีวิตร่วมกับเอมิ… พวกเราจะอยู่ด้วยกัน ตลอดไป”