มันเป็นความทรงจำที่เกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ มันคือเหตุการณ์ก่อนที่ริวอิจิจะฟื้นความทรงจำ ในขณะที่เขาเดินเล่นไปทั่วเมืองในเวลากลางคืนนั้น เขาก็ได้พบกับหญิวสาวเเสนสวยคนหนึ่ง ริวอิจิเข้าไปคุยกับเธอคนนั้น

เธอเดินอยู่เพียงลำพังในตาเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง

 

 

“สวัสดีฮาฟสุดสวย มาทำอะไรคนเดียวตอนดึกๆ ดื่นๆ แบบนี้ละ? “

“คุณคือ…”

 

 

ดูออกง๊ายง่าย

สำหรับริวอิจินั้น สีสันยามค่ำคืนของเขาคือการได้พบปะกับสาวสวยและค่ำคืนอันเร่าร้อนบนเตียง และคืนนี้ก็แค่มองหาผู้หญิงที่พร้อมจะเป็นคู่นอนของเขา

 

 

“ถ้าเธอต้องการละก็ เดี๋ยวฉันจะคอยรับฟังเรื่องราวของเธอที่ร้านตรงนั้นเอง”

“…หุหุ ฟังดูดีนะแบบนั้น ในค่ำคืนที่แสนจะเงียบเหงาแบบนี้ คงต้องขอให้ชายหนุ่มรูปงามอย่างเธอช่วยรับฟังเรื่องที่อัดอั้นอยู่ในใจของฉันหน่อยแล้วล่ะ”

 

 

ผู้หญิงคนนั้นรู้ว่า”การพูดคุย”นั้นเป็นแค่ข้ออ้างแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็พยักหน้าเห็นด้วย

ริวอิจิพาเธอไปที่บาร์สุดโปรดของเขา โดยร้านนี้ถูกบริหารโดยคุณผู้จัดการ ที่ปล่อยให้นักเรียน ม.ปลายอย่างเขาทำทุกอย่างตามที่ต้องการได้

นอกจากจะมีพื้นที่ด้านหน้าให้ลูกค้าได้รับประทานอาหารแสนอร่อย แต่ยังมีห้องส่วนตัวที่ทางด้านหลังเพื่อจุดประสงค์อย่างว่าอีกด้วย ซึ่งริวอิจินั้นเป็นขาประจำ

 

 

“โอ๊ส มาสเตอร์ ขออะไรอร่อยๆ ให้สุดสวยคนนี้หน่อยสิ”

“เเกอีกแล้วเหรอ? คุณผู้หญิงตรงนั้นน่ะควรออกไปจากที่นี่น่าจะดีกว่า จุดประสงค์ของไอ้หมอนี่คือการลากคุณขึ้นเตียงนะ”

“หุหุ ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ แต่ว่าคืนนี้ฉันน่ะอยากจะได้รับไออุ่นจากเขา เพื่อเยียวยาหัวใจของฉัน”

“…เข้าใจแล้ว ถ้าอย่างนั้นผมก็จะไม่พูดอะไรอีก”

 

ดูเหมือนผู้จัดการจะรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นเลยตัดสินใจปล่อยให้ริวอิจิทำตามใจชอบ

ผู้หญิงคนนั้นดื่มเข้าไปเล็กน้อย เเต่เนื่องจากที่ริวอิจิยังไม่บรรลุนิติภาวะ เขาเลยไม่ได้รับอนุญาตให้ดื่มแอลกอฮอล์ เมื่อเธออารมณ์ดีขึ้นริวอิจิก็พาเธอไปห้องด้านหลัง

 

 

“อาห์…♪”

 

 

ริวอิจิโอบกอดหญิงสาวที่มีเสน่ห์แบบผู้ใหญ่ไว้ในอ้อมแขนผู้หญิงคนนั้นรู้สึกประหลาดใจ เธอวางมือไว้บนแขนของริวอิจิแล้วถอนหายใจมาอย่างโศกเศร้า

 

 

“สามีของฉันเสียไปเมื่อหลายปีก่อน…มันเลยมีหลายครั้งที่ฉันอดไม่ได้ที่รู้สึกจะรู้สึกเหงาขึ้นมา ฉันมีลูกสาวอยู่คนนึง ตอนที่อยู่บ้านเลยทำให้ไม่รู้สึกเหงา แต่วันนี้ลูกสาวฉันค้างอยู่ที่บ้านเพื่อน”

“เข้าใจแล้ว นั่นคือเหตุผลว่าทำไมเธอถึงได้เดินเหงาๆ อยู่คนเดียวตอนกลางคืนนี่เอง”

“ที่จริงแล้วฉันก็ไม่ได้เดินแตร่ๆ อยู่ข้างนอกเพราะต้องการใครสักคนหรอก แค่กะว่าจะรีบดื่มรีบกลับเท่านั้นเองจนกระทั่งได้มาเจอกับเธอเนี่ยแหละ♪”

 

 

ผู้หญิงคนนั้นหันกลับมาจูบไปที่ริมฝีปากของริวอิจิ

ถึงแม้ว่าริวอิจิจะเคยชินกับการจูบ แต่การจูบแบบกระทันหันแบบนี้มันทำให้เขารู้สึกประหลาดใจ ริวอิจิรู้สึกพ่ายแพ้เขาก็เลยเริ่มเเลกลิ้นกับผู้หญิงคนนั้น

 

 

“เธอเก่งใช้ได้เลยนี่”

“อาฮะ เรื่องจัดการกับผู้หญิงแบบนี้ขอให้บอกเถอะ ไม่ต้องห่วงคืนนี้จะต้องเป็นคืนที่สนุกแน่”

 

 

พวกเขาได้จูบกันอย่างดูดดื่มจากนั้นเขาก็กดร่างกายของเธอลงไปบนเตียง แม้ว่าเธอจะมีอายุประมาณ 30 กลางๆ แต่รูปร่างของเธอนั้นช่างน่าดึงดูดพอๆ กับสาวมหาลัยที่ริวอิจิเคยกินตับมาก่อน

 

 

“รู้สึกดีจังเลยที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอแบบนี้ เธอเป็นคนที่ค่อนข้างดุและพลังเหลือล้น ร่างกายฉันยังบอกเลยว่าอยากให้เธอกระแทกเข้ามา”

“ดีใจจังเลยที่ได้ยินแบบนี้…จริงด้วย ทำไมไม่ลองบอกชื่อกันหน่อยล่ะ มันไม่สำคัญหรอกนะว่ามันจะเป็นชื่อจริงหรือชื่อปลอม”

“…นั่นสินะ”

“ตามที่เคยได้ยินมาจากผู้จัดการ ฉันชื่อริวอิจิ แล้วเธอล่ะ”

“ฉัน ซากิเอะ”

“เอาล่ะ ถ้าอย่างนั้นซากิเอะ คืนนี้เรามาทำกันเยอะๆ นะ”

“อืมห์♪”

 

 

 

 

“…เงอะ? “

“อ้าว ตื่นแล้วเหรอริวอิจิ? “

“…มาโคโตะเองหรอ?

 

 

ริวอิจิตื่นขึ้น

เมื่อเขามองไปรอบๆ ก็รู้ได้แล้วว่าเขายังอยู่ในห้องเรียนและยังมีนักเรียนหลายคนยังอยู่ในห้องเยอะเเยะไปหมด ซึ่งมันเป็นเรื่องปกติเพราะว่านี่คือช่วงเวลาพักเบรคระหว่างคาบเรียนนั่นเอง

 

 

“…นี่ฉันเผลอหลับไปหรอ? “

“เฝ้าพระอินทร์สนุกดีไหมล่ะ? ขนาดอาจารย์มาปลุกแล้วยังไม่ตื่นเลยนี่”

“…งี้นี่เอง ซวยเเล้วไง”

 

 

ถ้าเป็นเมื่อก่อนเขาคงไม่สนใจ แต่ริวอิจิในตอนนี้นั้นเป็นคนที่ตัดสินใจอย่างรอบคอบ

มาโคโตะมองดูเขาด้วยความประหลาดใจและสายตาราวกับจะบอกว่า”เฮ้ย เอาจริงดิ? ” ริวอิจิที่เห็นแบบนั้นก็เลยด่าไปสัก 1 ชุด

 

 

“นายนี่เปลี่ยนไปจริงๆ ด้วยนั่นแหละ อยู่ดีๆ ก็ฉลาดขึ้นจนอาจารย์เขาไม่ว่าอะไรเลย ถึงแม้ว่าจะนิสัยเสียแต่ถ้าสอบได้คะแนนดีก็ไม่มีใครว่าเนอะ”

“ก็เหมือนนายไง”

“แต่ฉันไม่หลับในห้องเรียนเหมือนนายสักหน่อย!”

“…ชิ”

 

 

ก็จริงมาโคโตะนั้นไม่เคยหลับในห้องเรียน ถึงแม้ว่าจะมีแอบเต๊าะผู้หญิงอยู่บ้างแต่เรื่องเรียนก็ดูเหมือนไม่มีปัญหาอะไรเลย

 

 

“…อยู่ดีๆก็นึกถึงเรื่องอะไรล่ะกันละเนี่ย”

 

 

มันเป็นความทรงจำในค่ำคืนอันเร่าร้อนกับสาวสวยที่เพิ่งได้เจอกันไม่นานในยามค่ำคืน เธอเป็นแม่หม้ายชื่อซากิเอะ หลังจากคืนนั้นริวอิจิก็ไม่ได้พบเธออีกเลย ถ้าเธอสวยขนาดนั้นป่านนี้คงจะแต่งงานใหม่และสร้างครอบครัวที่มีความสุขไปแล้วก็ได้

 

 

“…จะว่าไปแล้ว หน้าของซากิเอะเนี่ยคล้ายกับชิซึนะเลยเเฮะ”

 

 

ทั้งสองคนมีปฏิกิริยาเหมือนกันตอนถูกริวอิจิกอดและหน้าตาก็คล้ายกันมาก…’อย่าบอกนะว่าเป็นแม่ลูกกัน?’ริวอิจิรีบปัดความคิดนั้นออกไปพร้อมยิ้มเจื่อนเเละหัวเราะเเห้งๆ ออกมา คิดว่าคงไม่มีทางเป็นไปได้แน่

 

 

“นอนหลับสบายดีไหมชิชิโดะคุง”

“ก็ใช้ได้อยู่-…เฮือก!? “

“มีอะไรงั้นหรอ? ทำไมอยู่ดีๆ ก็อ้าปากค้างล่ะ”

 

 

อยู่ดีๆ ชิซึนะก็มานั่งอยู่ข้างๆ โต๊ะเขาเหมือนเป็นเรื่องธรรมชาติ ถ้าไม่ติดว่างัวเงียอยู่คงรู้ตัวไปนานแล้วการที่เธอแอบย่องเข้ามาในขณะที่เขากำลังคุยกับมาโคโตะไแ้แบบนั้นก็แสดงว่าเธอแอบย่องเข้ามาโดยไม่ให้เขารู้ตัว…เขาเลื่อนเก้าอี้ออกไปเล็กน้อยเพื่อเว้นระยะห่าง

 

 

“…กะแล้วเชียวอยู่ดีๆ ก็มาทักแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียงแบบนี้คงไม่ดีเท่าไหร่ แต่จำเป็นต้องกลัวฉันขนาดนั้นเลยเหรอ”

“เปล่ากลัวนะ แค่รู้สึกหน้าขนลุกเฉยๆ “

“แบบนั้นมันแย่กว่าเดิมซะอีก!”

 

 

การพูดคุยนั้นเสียงดังขึ้นทำให้เขาตื่นเต็มตา ริวอิจิขมวดคิ้ว

 

 

“ขอถามตามตรงเลยนะ มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกนายเลย ทำไมจู่ๆ ถึงได้สนิทกันขนาดนี้? “

“ระหว่างฉันกับเขา ถ้าจะให้พูดมันก็มีหลายเรื่องเลยละ”

“มีหลายเรื่องเกิดขึ้นแบบนี้ ช่วยลงดีเทลหน่อยได้ไหม? “

“ไม่ต้องเสือกเลย”

 

 

มาโคโตะหัวเราะชอบใจท่าทางของริวอิจิ มาโคโตะนั้นเป็นคนที่สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นรอบๆ ตัวนั่นทำให้เขาสนใจการเปลี่ยนแปลงในตัวของริวอิจิ และนอกจากนี้ชิซึนะเองก็เป็นคนปากสว่างซะด้วย

 

 

“เอาละ ที่เข้ามานั่งตรงนี้เธอต้องการอะไรจากฉัน? “

“…ก็เปล่าหรอก ฉันก็แค่อยากจะคุยกับเธอนะ ไม่ได้งั้นเหรอ? “

“…ก็ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย”

 

 

มันเป็นเรื่องง่ายที่ริวอิจิจะปฏิเสธไป แต่เขาก็ไม่อยากให้เธอเสียใจและก็ไม่อยากถูกมองว่าเป็นคนหยาบคายด้วยบางทีการฟื้นความทรงจำนั้นคงทำให้เขาเป็นคนขี้อายลงเล็กน้อย

 

 

“เธอกังวลเรื่องข่าวลืองั้นหรอ? “

“เธอก็คงไม่ชอบเหมือนกันใช่ไหมละ?’

“หรอ อย่างน้อยพวกเราก็ไม่ได้รังเกียจหรอกนะ…ใช่ไหมทุกคน? “

 

 

เมื่อเธอพูดอย่างนั้น ชิซึนะก็หันไปทางเพื่อนๆ ของเธอ

สาวๆ ที่เคยคุยกันเมื่อครั้งก่อนโบกมือให้ริวอิจิ เห็นได้ชัดว่าการผูกสัมพันธ์ในครั้งนั้นจะสร้างผลลัพธ์ที่ดีตามมา

 

 

“…? “

 

 

ทันใดนั้นริวอิจิก็รู้สึกเหมือนถูกใครกำลังจ้องมองอยู่ เมื่อหันไปเขาก็พบกับโชเฮย์ที่กำลังจ้องมองมาทางเขา โชเฮย์รีบเบือนหน้าหนี ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ชอบใจตอนที่เขาคุยกับชิซึนะ

 

 

“…อะ โชเฮย์คุงหรอ? “

“ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ค่อยชอบใจนักเวลาเธอคุยกับคนอย่างฉันนะ”

“…สงสัยจังเลยว่าทำไมกัน ทั้งที่ฉันก็แค่คุยกับเธอตามปกติแท้ๆ “

 

 

ริวอิจิรู้ว่าเป็นเพราะอะไร ดูเหมือนว่าจะมีคนที่ยอมรับความเป็นจริงใหม่ที่เกิดขึ้นไม่ได้

อย่างไรก็ตาม โชเฮย์มักแอบมองใบหน้าของชิซึนะโดยไม่ให้เธอรู้ตัว ตามมังงะแล้วเธอมักจะยิ้มให้เสมอเวลาโชเฮย์มองมา แต่ในตอนนี้สีหน้าของชิซึนะเวลามองไปที่โชเฮย์นั้นเต็มไปด้วยความผิดหวัง

 

 

“…จริงด้วย ชิชิโดะคุง”

“มีอะไรล่ะ? “

“เรามาแลกเปลี่ยนข้อมูลการติดต่อกันไหม? “

 

 

เป็นอีกครั้งที่ชิซึนะได้ใกล้ชิดกับริวอิจิขึ้นอีกก้าวนึง