คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 364ลั่วหานสอนวิธีเอาใจผู้หญิงให้กับกู้เยนเซิน
ตอนที่ 364 ลั่วหานสอนวิธีเอาใจผู้หญิงให้กับกู้เยนเซิน
ลั่วหานช่วยเขาพันแผลอย่างละเอียด พันจนมือของกู้เยนเซินหนาเหมือนตีนหมี จากนั้นก็เก็บยาใส่เข้ากล่องทีละชิ้นอย่างดี
“ ดอกกุหลาบที่หน้าประตูคุณเป็นคนซื้อมาใช่มั้ยหล่ะ ? ” ช่อใหญ่จังเลยนะ แถมยังสดทุกดอกเลย
กู้เยนเซินมองมือตัวเองที่บาดเจ็บขนาดนี้ แล้วนี่จะอุ้มเธอยังไง ?
“ อืม ผมซื้อเอง ทีแรกผมคิดว่าจะเซอร์ไพรส์เธอ ไม่นึกว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ได้ ” กู้เยนเซินซบลงไปที่โซฟาอย่างหมดแรง
ลั่วหานจัดกล่องยาเสร็จวางไว้บนโต๊ะ หลังจากนั้นก็นั่งอยู่ที่ขอบเตียงแล้วใช้มือช่วยไป๋เวยจัดผม ครั้งแล้วครั้งเล่าท่าทีนุ่มนวลและช้า
“ หลังจากนี้คุณห้ามส่งกุหลาบแดงให้เธอ และห้ามส่งดอกไม้ที่เป็นสีแดงทั้งสิ้น เธอไม่ชอบสีแดง เธอเคยพูดว่าดอกสีแดงก็เหมือนเลือด มันทำให้เธอนึกถึงวันที่เกิดเรื่องกับคนที่บ้านของเธอเมื่อวันนั้น ”
ลั่วหานใช้มือหวีผมของเธอเสร็จ แล้วเอาดอกเบญจมาศสีขาวที่ติดอยู่บนหัวของเธอออก มองดอกเบญจมาศที่ยังไม่ทันแห้งเหี่ยว แล้วถอนหายใจยาว
ถูกฆ่ายกครัว นั่นมันเป็นภาพนังไงกันนะ ?
แล้วคนที่รอดชีวิต จะเจ็บปวดและโกรธแค้นขนาดไหนกัน ?
กู้เยนเซินมือจับโซฟาพยุงตัวลุกขึ้น ค่อยๆเดินไปที่หน้าต่าง คุกเข่าข้างเดียว ก้มมองลงไปผู้หญิงที่สีหน้าซีดเซียวบนเตียง เขาอยากจะช่วยเธอแบกรับความทุกข์ทุกอย่างนี้ไว้เอง ต่อจากนี้จะไม่ปล่อยให้เธอต้องกล้ำกลืนฝืนทนหรือถูกทำร้ายได้อีก
“ เมื่อก่อนผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมหลงเซียวต้องยอมปกป้องคุณขนาดนี้ เป็นบ้าถึงขั้นต้องการแต่คุณคนเดียวให้ได้ ตอนนั้น ผมไม่เข้าใจ ก็แค่ผู้หญิงคนนึง ไม่มีแล้ว เขาก็แค่หาใหม่อีกคนก็ได้ ……. หึๆ ตอนนี้ผมเข้าใจแล้ว ถ้ามีคนๆนึงได้ผ่านเข้ามาในชีวิตของเราแล้ว ก็จะกลายเป็นหนึ่งเดียวในใจ ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถแทนที่ได้ ถึงจะต้องแลกด้วยชีวิตก็จะปกป้องเธออย่างดี ”
กู้เยนเซินกุมมือของไป๋เวยไว้ ก้มลงจูบมือของเธอที่ยังมีคราบเลือด หลังจากนั้นก็พูดต่อ “ ผมเองก็ไม่เคยคิดว่าผมก็จะมีวันนี้ได้ ชีวิตนี่ช่างประชดจริงเลย ! ”
ลั่วหานยิ้มขึ้นคล้ายรู้ว่าเขาอยากสื่ออะไร เธอเป็นฝ่ายลุกออกจากเตียงแล้วเดินไปที่โซฟา ปล่อยให้พื้นที่ความอบอุ่นและความโรแมนติกไว้ให้กับสองคนนั้น
“ คุณชายกู้ โบราณกล่าวไว้ว่า ผู้ชายหลายใจพอกลับเนื้อกลับตัวแล้ว ก็จะกลายเป็นผู้ชายรักเดียวใจเดียว เมื่อก่อนฉันเองก็ไม่เชื่อ แต่ตอนนี้ฉันเชื่อแล้ว ”
กู้เยนเซินถอนหายใจเศร้า หลังจากนั้นก็ขมวดคิ้วแน่น “ แต่ว่าผมดูแลผู้หญิงไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ คุณว่า …… ทำไมผู้หญิงถึงได้เอาใจยากขนาดนี้ ? เบาหน่อยไม่ได้ หนักนิดไม่เอา ใกล้ก็ไม่ได้ ห่างก็ไม่ได้ แล้วตกลงยังไงถึงจะถูกกันแน่ ? ”
ลั่วหานยักไหล่ หยิบทิชชู่เช็ดเลือดที่ติดอยู่บนมือ ระหว่างที่เช็ดอยู่ ในหัวก็คิดถึงเวลาที่ตัวเองอยู่กับหลงเซียว
ที่ผ่านมานั้น พวกเขาสองคนไม่ใช่แค่เรื่องหนักนิดเบาหน่อย ตอนนั้นทั้งสองคนราวกับจะเอาให้อีกฝ่ายตายไปข้างนึงให้ได้ แทบอยากจะเอาความเจ็บปวดและความโหดร้ายทั้งหมดให้กับอีกฝ่าย
ถึงจะอย่างนั้นแล้วไง ?
“ คุณชายกู้ ฉันเชื่อแค่ว่า คนที่รักกันไม่ว่าจะเดินอ้อมไกลแค่ไหน สุดท้ายก็จะกลับมาอยู่ด้วยกันจนได้ และอีกอย่างฉันคิดว่า ความรักที่ริเริ่มจากการแก่งฆ่าไม่เข้าใจกัน สุดท้ายก็จะมีความสุขจนแก่เฒ่า ”
กู้เยนเซินจ้องมองลั่วหานอยู่พักใหญ่ ราวกับจะมองทะลุสมองของเธอ
ลั่วหานถูกเขาจ้องจนแผ่นหลังเย็นวูบ “ มีอะไรงั้นเหรอ มองหน้าฉันแบบนี้ทำไม ? ”
กู้เยนเซินมองดูไป๋เวย แล้วหันมามองลั่วหาน ใส่หัว “ คนสวยฉู่ ผู้หญิงกับผู้หญิง มัน …… ก็ต่างกันจริงๆอยู่ด้วย ผู้หญิงในไนต์คลับ หน้าตาเหมือนกันหมด เรื่องบนเตียงก็งั้นๆ แยกแยะความต่างไม่ออกเลย ผมคิดมาตลอดว่าสิ่งมีชีวิตอย่างผู้หญิง โดยพื้นฐานแล้วคนนึงสามารถโคลนนิ่งได้มากมาย แต่พอเห็นคุณสองคนแล้ว อืม …… ผมคิดว่าผู้หญิงก็มีความแตกต่างอยู่มากมาย ”
หึ !
นี่มันเป็นความคิดเห็นประเภทไหนกัน !
ลั่วหานเช็ดมือเสร็จแล้วเดินไปที่ห้องน้ำ เอาผ้าขนหนูที่ชุบน้ำผืนนึงยื่นให้กู้เยนเซินไป “ อ่ะ คุณช่วยเธอเช็ดหน้าและมือให้สะอาด ”
กู้เยนเซิน “ …….. ผม ? ”
“ ทำไม ? หรือว่าจะให้ฉันทำหรือไง ? ”
บนหน้าของกู้เยนเซินปรากฏแถบดำ “ ผมรองดู ”
“เมื่อกี้ คุณชายกู้ยังพูดอย่างมั่งใจ ว่าจะดูแลเธอๆ อย่างน้อยก็ควรแสดงความจริงใจหน่อยใช่เปล่าหล่ะ ? ”
“ ผมจะพยายาม เรื่องนี้ …… เดี๋ยวผมจะไปให้หลงเซียวเขาสอนหน่อยละ”
ลั่วหานเห็นท่าทางของกู้เยนเซินที่ดูแลผู้หญิงไม่เป็นเลยพูดอะไรไม่ออก เห็นท่าทางเขาที่ช่วยไป๋เวยเช็ดคราบเลือดอย่างเชื่องช้าและจับจุดสำคัญไม่ได้ รู้สึกจะเป็นลม
พอคิดๆแล้ว คุณสามีของเธอทำได้ ……. ดีกว่าเขาเยอะเลย
“ ความแค้นระหว่างไป๋เวยกับเสิ่นเหลียว มันกระทบกระเทือนกับเธออย่างมาก ผมรู้ดี ”
พักใหญ่ กู้เยนเซินถึงเปิดปากพูด
ลั่วหานพยักหน้า “ เสิ่นเหลียว …….. ถึงเขาจะตายเป็นร้อยๆครั้งก็ไม่สามารถหนีความผิดนี้ได้ ! แต่ไป๋เวยสาวโง่คนนี้สิ กลับใช้วิธีโดดเข้ากองไฟ คิดจะใช้เสน่ห์เพื่อหลอกล่อให้เสิ่นเหลียวพลาดท่า ……. ในใจเธอคงเจ็บปวดมากเลยซินะ ? ”
กู้เยนเซินหยุดเคลื่อนไหวลงสักพัก “ หลังจากนี้จะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก ไม่มีทาง ผมจะดูแลเธออย่างดี ”
ลั่วหานตบเบาๆที่ไหล่ของเขา “ ได้ ! ฉันเชื่อว่าคุณทำได้แน่ ! ”
เวลานี้ มือถือของลั่วหานได้ดังขึ้น
ตามที่เธอคิดไว้ เป็นสายของหลงเซียว
เห็นเขาโทรมา ไอคิวและอีคิวที่เมื่อกี้ยังสูงลิ่วของลั่วหานจู่ๆก็ติ่งเหวลงมา เหลือเพียงแต่สาวน้อยที่มีความอ่อนโยนและต้องการดูแลไว้
“ มีอะไรเหรอคะ ? ” แค่อ้าปากก็อ่อนโยนลงโดยไม่รู้ตัว ถึงจะเป็นหมอ เธอก็ไม่อาจอธิบายสัญชาตญาณที่มีเฉพาะของผู้หญิงนี้ได้
ปลายสาย หลงเซียวที่กำลังเดินออกจากห้องทำงาน เมื่อตอนเย็นถูกหลงถิงเรียกให้ไปประชุมโดยกะทันหัน จนเขาหัวจะระเบิด อารมณ์เสียมาก
แต่พอได้ยินเสียงของเธอ ความเครียดก็ค่อยๆจางหายไป
“ คุณถึงบ้านหรือยัง ? ”
ลั่วหานดูเวลา นี่ก็สองทุ่มกว่าแล้ว
“ ฉันอยู่ที่บ้านไป๋เวย ยังไม่ได้กลับบ้านเลยค่ะ ”
กู้เยนเซินฟังออกว่าน้ำเสียงของลั่วหานแปลกๆ ใช้ท่าทางปากถามเธอร้ายๆ “ คุณชายหลง ?”
ลั่วหานกลอกตาขาวใส่เขาไม่ตอบ
การที่ไม่ตอบดีกว่าคำตอบเยอะเลย
หลงเซียวกดปุ่มลิฟต์VIP รูปร่างที่สูงสง่าเดินเข้าไปในลิฟต์ “ วันนี้เป็นวันครบรอบของตระกูลไป๋ คุณภรรยาไปเยี่ยมแขกในวันครบรอบแบบนี้ แถมดึกๆป่านี้ยังไงกลับบ้าน มันไม่เหมาะสมเท่าไหร่หรือเปล่า ? ”
“ ฉันไม่ได้อยู่คนเดียว คุณชายกู้ก็อยู่ด้วย วันนี้ก็เกือบเป็นวันระลึกของคุณชายกู้แล้วเหมือนกัน เพื่อนสนิทของคุณชีวิตตกอยู่ในอันตราย คุณจะมาดูเขาหน่อยมั้ยหล่ะ ? ”
หน้าผาของกู้เยนเซินมีอีกาบินผ่านเป็นแถว “ คุณชายหลง ! นี่เมียนายกำลังแช่งฉันอยู่นะโว้ย ! นายยังไม่รีบสั่งสอนเธอหน่อย ! ”
เป็นเสียงของกู้เยนเซินจริงๆด้วย “ คุณชายกู้ พรุ่งนี้ของวันนี้ ฉันจะส่งพวงหรีดไปให้นายหลายๆพวงเลยนะ นายไปอย่างสงบได้เลยนะ ”
“ เฮ้ย แม่ง ! ! นายเจ๋งนี่หว่ะ ! !”
คุยกับกู้เยนเซินจบ หลงเซียวดูนาฬิกาข้อมือ “ ผมตรงไปรับคุณที่นั่นเลย คุณรอผมแล้วกัน ”
“ อืม คุณขับรถระวังหน่อยนะคะ ”
สองสามีภรรยาบอกลากันเสร็จ คนที่อยู่ข้างๆอย่างกู้เยนเซินได้แต่ทนดูทั้งสองคนป้อนความหวานใส่กัน กลอกตาขาวใส่หันไปมองเพดาน “ พวกคุณสองคนต่อจากนี้ปรากฏต่อหน้าผมให้น้อยๆลงหน่อย ก่อนที่ผมยังไม่ได้สละโสด อย่ามาทำร้ายจิตใจผมดีกว่า ”
“ นั้นมันก็ต้องแล้วแต่อารมณ์ของฉัน ” ลั่วหานยิ้มร้ายๆ
“ จะเป็นลม ! แม่สาวสวยฉู่ ตอนนี้ผมสงสัยมากเลยนะ ตกลงคือคุณชายหลงพาคุณนิสัยเสียไปด้วยหรือว่าคุณพาเขาเสียนิสัยกันแน่ ? ไม่ใช่ พูดผิด ควรจะพูดว่า พวกคุณทั้งสองนิสัยเสียพอๆกันถึงได้อยู่ด้วยกันได้ ! เข้าขากันดีทีเดียว ! ”
หลงเซียวมาถึงใต้ตึกแต่ไม่ได้ขึ้นไป โทรศัพท์หาลั่วหานแล้วให้เธอลงมาโดยตรง
ก่อนลั่วหานจะไป ได้พูดย้ำกู้เยนเซิน “ คุณชายกู้ ฝากดูแลไป๋เวยดีๆนะ รอเธอตื่นแล้วคุณช่วยโทรบอกฉันหน่อย ”
กู้เยนเซินแบะปากทั้งที่อิจฉา “ เอ่อ นี่ ที่ว่าดูแลดีๆ ….. มันคือยังไง ? ”
“ เอาใจเธอ ตามใจเธอ เธอว่ายังไงคุณว่าอย่านั้น เธอสั่งคุณทำอะไร คุณก็ทำตาม ” ลั่วหานสรุปให้เขาฟัง
กู้เยนเซินคิดอยู่พักนึง “ ไม่ได้ๆ ! ไป๋เวยชอบสั่งให้ผมไสหัวไป ผมต้องไปนั้นเหรอ ? ”
ซื่อบื้อเอ้ย ! !
“ จะไปได้ยังไงหล่ะ ! เธอสั่งให้คุณไสหัวไปคุณก็ห้ามไสหัวไป ให้คุณไปคุณก็ห้ามไป หรือจะให้คุณหายไปจากในห้องของเธอคุณก็ห้ามหายไป ! ”
“ คุณบอกว่าให้ผมตามใจเธอไม่ใช้เหรอ ? ”
เห็นแววตาความพยายามที่อยากจะเรียนรู้ของกู้เยนเซินแล้ว ลั่วหานถึงกับพูดไม่ออกเลย
“ คุณเก็บไปคิดเอาเองแล้วกัน ฉันช่วยคุณได้แค่นี้แหละ ”
ลั่วหานหยิบกุญแจรถขึ้นมา เงาสวยที่รูปร่างสูงเพรียวได้เดินจากไปในพริบตา
หลงเซียวยืนอยู่ที่หน้ารถ มืออีกข้างล้วงเข้าไปในกระเป๋า บนตัวที่สวมชุดสูทสีดำดูสูงสง่า เสื้อเชิ้ตสีขาวในสูทดูสะอาดเนี้ยบ เนคไทสีน้ำเงินให้ความรู้สึกห่างเหินไม่แยแส
รถมายบัคMaybachจอดอยู่ใต้แสงไฟ โคมไฟสไตล์บารอกที่สาดส่องลงมา เขายืนอยู่ใต้แสงไฟ ดูเจิดจรัสมาก
ลั่วหานเห็นหลงเซียวแบบนี้แล้ว จู่ๆหัวใจก็หยุดเต้นไปชั่วครู่ ถึงแม้จะชินกับความสามารถกับหน้าตาหล่อเหลาอันเป็นขั้นเทพของเขานานแล้ว แต่ทุกครั้งที่พบเห็นเขาความหล่อก็เพิ่มขึ้นอีกระดับ หัวใจของเธอจะเต้นเร็วเหมือนเดิม
ซ้ำๆหลายปี มองเป็นร้อยๆครั้ง ก็ยังคงใจสั่งและประหลาดใจ
“ คุณชายหลง รอนานมั้ยคะ ? ”
มือของลั่วหานได้หมุนพวงกุญแจอยู่ สองขาที่เรียวยาวเดินเข้าไปหาเขา จากนั้นก็ได้กลิ่นหอมอากาเว่ที่ฟุ้งอยู่ในอากาศ
เสียงทุ้มต่ำของหลงเซียวดังอยู่บนหัวเธอ มือใหญ่ได้โอบเอวเธอตาม “ เวลาพอดี ”
ลั่วหานยื่นหัวไปซุกอกเขาอย่างอ่อนโยน สูดหายใจลึกๆทีนึง ในอากาศมีกลิ่นตัวของเขาอยู่ “ วันนี้ไป๋เวยเกือบฆ่าตายแน่ะ กู้เยนเซินเป็นคนห้ามเธอไว้ทัน ”
แขนของหลงเซียวกอดแน่นขึ้น “ ทำคุณตกใจหรือเปล่า ? ”
ลั่วหานพยักหน้า “ นิดหน่อยค่ะ ตอนฉันไปถึง เธอก็เป็นลมไปแล้ว แต่คิดๆแล้วก็กลัวเหมือนกัน ”
มือของเธอได้กอดเอวของเขาไว้ มือได้ไปถูกเข็มขัดของเขาโดยไม่ตั้งใจ ตกใจรีบเอามือออก
มือที่เรียวยาวขาวเหมือนหยกของหลงเซียวได้ช่วยเธอจัดผมที่ยาวเงาดำ ฝ่ามือได้ผ่านผมยาวที่เป็นป่าทื่อของเธอปิดแผ่นหลังเธอไว้ “ ผมมาแล้วยังจะกลัวอะไร ? ”
หลงใหลในการใกล้ชิดคลอเคลียกัน กอดกันไว้แน่น เธอยิ้มบางๆ “ หายกลัวแล้วค่ะ ”
หลงเซียวกอดเธอไว้ อยู่ใต้แสงไฟที่สาดส่องลงมา “ เราจะไม่เป็นแบบนั้นแน่ เด็กโง่ ”
ลั่วหานพยักหน้า ข้างหูฟังคำสาบานที่นุ่มนวลที่เขาให้กับเธอ หัวใจแทบจะละลาย
“ เอาหล่ะ เรากลับบ้านกันเถอะ ฉันอยากกลับบ้านแล้ว ”
“ ได้ กลับบ้านกัน คุณภรรยาอยากนั่งรถคันไหนดีกลับ ? ”
โรลส์รอยซ์ หรือมายบัค ต่างก็เป็นรถหรูทันสิงคัน !
ลั่วหานยักคิ้ว “ รถคุณแล้วกัน รถคุณดีกว่าของฉัน ” เธอยื่นกุญแจให้เขา
หลงเซียวมุมปากยกขึ้นไร้เสียง “ คุณภรรยาชอบรถคันนี้ นั้นหลังจากนี้รถคันนี้ก็เป็นของคุณแล้วนะ ”
“ ไม่เอาอ่ะ ! ให้ของขวัญคนอื่น ก็ต้องเป็นของใหม่สิ ? ให้ของมือสองแบบนี้ ฉันไม่เอาหรอกนะ ”
“ ฮ่าๆๆ ! ได้ ! ”
เขายิ้มขึ้นอย่างร่าเริงแจ่มใสรอยยิ้มนั้นทำเอาหัวใจของเธอสะดุดอีกครั้ง
ทั้งสองคนขึ้นรถRose-Royce หลงเซียวเป็นคนขับรถ ส่วนลั่วหานนั่งเบาะนั่งข้างคนขับ รถได้เลี้ยวกลับขับออกไปอย่างเร็ว กลายเป็นแสงสีดำลากยาวแล้วหายไปในพริบตา
หวาเทียนนั่งอยู่หน้าคอม แววตาได้มีแสงสว่างผ่านเข้ามา ในมือกำเมาส์เอาไว้ กล้องบนหน้าจอ หลงเซียวขึ้นรถไป กล้องได้จับภาพหน้าด้านข้างของหลงเซียวพอดี ถึงภาพจะเห็นไม่ค่อยชัด แต่ก็แน่ใจได้ว่าคนๆนั้นเป็นหลงเซียว
หวาเทียนสูดหายใจลึกๆทีนึง ใช้มือกุมขมับไว้แน่ หลงเซียว…….. หลงเซียว !!
ความโกรธและใจที่อยากฆ่าได้ทำให้หน้าของเขาแดงก่ำ เขาปล่อยมือลงจากขมับ มืออีกข้างจับรีโมทเอาไว้
แค่กดปุ่มนี้ ทั้งรถและคนก็จะสูญสิ้น ตายอย่างไร้ศพ
ทั้งหมดนี้ก็จะจบลง …..ขอแค่กดลงไป กดปุ่มลงไป !