คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 365 ผมลืมคุณไว้ ไปกับผมมั้ย
ตอนที่ 365 ผมลืมคุณไว้ ไปกับผมมั้ย
ขอแค่กดปุ่มลงไป ความแค้นทั้งหมดก็จะลบล้างไปทั้งหมด ! จากนี้ไปคนตายจะได้นอนตายตาหลับสักที
เขาจะไม่ต้องสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายทุกครั้งอีกแล้ว ไม่ต้องทนแบกรับคำทวนถามของคนที่ตายไปแล้วอีก และไม่ต้องเผชิญหน้ากับการต่อว่าตำหนิใดๆอีก ทั้งหมดนี้ก็จะจบลง จบลงอย่างสิ้นเชิง !
นัดตั้งแต่ที่เขาก้าวเข้ามาที่โรงพยาบาลวันแรก เฝ้ารอจนถึงเวลานี้ !
ระเบิดแฝงลูกนั้นก็เหมือนหัวใจของเขา คอยเตือนเขาอยู่ทุกวัน …… ตอกย้ำเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนั้น ใครคือคนที่ทำให้พ่อของเขาต้องตาย !
เขาใช้มันเตือนสติตัวเองอยู่ตลอดเวลา อยากใจอ่อน ห้ามใจอ่อนเด็ดขาด !
หลงเซียวเป็นฆาตกรที่บ้าคลั่ง ! เขาคือฆาตกรเลือดเย็น !
ไม่มีใครรู้ว่า หวาเทียนจะซ้อนระเบิดไว้ในโต๊ะทำงาน และไม่มีใครรู้ว่าตอนที่เขามองดูไม้อวบน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะนั้น เขาคิดอะไรอยู่กันแน่
หวาเทียนหลับตาลงอีกครั้ง เรื่องอดีตที่ผ่านมาได้ผ่านเข้ามาเป็นฉากๆตรงหน้าอีกครั้ง !
เขาไม่คิดเลยว่าลั่วหานจะเอากุญแจรถของหลงเซียวให้เขา !
พยายามเฝ้ารอเวลานี้มานาน กลับได้มาง่ายๆ มันช่างสะใจจริงๆ นี่มันเหนือความคาดหมายของเขาเลยนะเนี่ย นี่คือโอกาสที่สวรรค์ให้เขา เพื่อให้เขาฆ่าหลงเซียวแก้แค้นให้กับพ่อและแม่ของเขา !
หลงเซียว ! !
ตาที่เต็มไปด้วยเลือดและหัวใจที่เต้นแรง ไฟโกรธที่มาจากทุกรอบทิศทางราวกับคลื่นยักษ์ที่ซัดเข้าฝั่งต่อเนื่อง ไม่มีวันหยุด !
หวาเทียนจ้องเงาที่ปรากฏในกล้อง แววตาปลดปล่อยแสงเยือกเย็นที่ฆ่าคนได้ !
ฟันครั้งแล้วครั้งเล่า ท่าทีดุร้ายมาก !
เอี๊ยดด————-
รถได้เลี้ยวกะทันหัน !
มือของหวาเทียนที่กำรีโมทเอาไว้จู่ๆก็เหมือนถูกสะกดมือไว้ หยุดนิ่งขยับไม่ได้ ไม่สามารถทำขั้นตอนต่อไปได้อีก !
เป็นไปได้ไง ? !
ฉู่ลั่วหานเธออยู่บนรถได้ยังไง ? !
ดึกขนาดนี้แล้ว เธอไปอยู่บนรถของหลงเซียวได้ยังไง ?
ทั้งๆที่เขาเห็นกับตาว่าลั่วหานลงจากรถของหลงเซียวไปแล้ว ทำไมถึงยังนั่งอยู่ที่ข้างคนขับได้ ?
“ ฉู่ลั่วหาน …… ”
หวาเทียนเรียกชื่อของเธอในคอ แววตาที่แหลมคมและอาฆาตของเมื่อกี้หายไป พอเห็นใบหน้าด้านข้างที่พูดด้วยรอยยิ้มในกล้องอีกแล้ว หัวใจของเขาเหมือนถูกบีบจนแน่น ดึงขึ้นมาถึงที่คอและลูกตา
หลงเซียวสมควรตาย แต่ฉู่ลั่วหานตายไม่ได้ เขาไม่สามารถฆ่าคนบริสุทธิ์ได้ลงคอ ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้ว ตัวเองยังต่างอะไรกับหลงเซียวอีก ?
มือของหวาเทียนหยุดลง นั่งดูหน้าจออย่างเซ่อๆ ภาพได้ตัดไปที่หลงเซียวอีกที คนในภาพได้ยื่นมือไปจับอีกมือนึง กุมไว้ในกำมือตัวเองอย่างอ่อนโยน ท่าทางอ่อนโยนเต็มไปด้วยความรักและเอ็นดู
หวาเทียนเองก็อธิบายรู้สึกที่ซับซ้อนแบบนั้นไม่ถูก ทันใดนั้นรู้สึกปวดเวียนศีรษะหายใจไม่ออก
รีโมทที่อยู่ในมือถูกเขากดทับไว้ใต้ฝ่ามือ นานมาก ……
“ เถียนเถียน คุณปู่เคยบอกกับหนูแล้วนะ ดึกๆป่านี้แล้ว ป้าลั่วลั่วเธอกลับบ้านไปนอนแล้วนะ เราหาเธอไม่เจอแล้ว ! ”
ในหัวกำลังสู้กันอย่างดุเดือด มีเสียงจู่ๆดังมาจากด้านนอกทางเดิน หวาเทียนเร่งรีบปิดคอมอย่างเร็ว เอารีโมทใส่ไว้ในลิ้นชักแล้วล๊อคให้ดี
ส้งชิงเซวี๋ยนสวมชุดสีขาวของหมออยู่ อุ้มเถียนเถียนไว้ หัวเราะพูดเดินมา เถียนเถียนที่ถูกอุ้มอยู่งอแงไม่ยอม “ หนูจะหาคุณป้าลั่วหาน เธอบอกว่า กลางคืนจะเล่านิทานให้หนูฟัง ”
“ ฮ่าๆ คุณป้าลั่วหานจะเล่านิทานให้เถียนเถียนฟังงั้นเหรอ ? เล่านิทานอะไรคะ ? คุณปู่ก็เล่านิทานเป็นนะ ให้คุณปู่เล่าให้หนูฟังก็ได้หนิ!”
เถียนเถียนมุ่ยปากไม่ยอมเลิกรา “ หนูจะให้คุณป้าลั่วหานเล่าให้ฟังค่ะ ไม่ให้คุณปู่เล่า ”
“ ก็ได้ๆ เราไปหายคุณป้าลั่วหานกัน ดูซิว่าเธอยังอยู่มั้ย ”
เสียงยิ่งอยู่ยิ่งใกล้เข้ามา ส้งชิงเซวี๋ยนได้เดินมาถึงหน้าประตูห้องทำงานของลั่วหานแล้ว ด้านนอกเป็นโต๊ะทำงานของผู้ช่วยสองคน โต๊ะของหลินซีเหวินไม่มีคนอยู่แล้ว ส่วนหวาเทียนที่อยู่ตรงข้างยังอยู่
หวาเทียนเห็นส้งชิงเซวี๋ยนเข้ามา ก็ลุกขึ้นเงยหน้าขึ้นมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ ศาสตราจารย์ส้ง ดึกป่านี้แล้ว คุณยังไม่ออกเวรอีกหรอกครับ ? ”
ส้งชิงเซวี๋ยนแววตาดุร้ายแต่ฝืนทนเอาไว้มองหน้าหวาเทียน หลังจากนั้นก็หัวเราะ “ รีบทำไม ? นายเองก็ยังไม่เลิกงานเลยไม่ใช่เหรอ ? ฉันได้ยินว่าเสี่ยวลั่วลั่วได้นำ ทีมนายและหมอหลินทำการผ่าตัดเคสนึงเป็นไงบ้าง ? ลูกศิษย์ฉันฝีมือผ่าตัดใช้ได้มั้ย ! ”
ระหว่างพูดคุย ส้งชิงเซวี๋ยนได้แอบสังเกตสีหน้าท่าทีของหวาเทียน และมองดูรอบๆตัวเขารอบนึง
หลังจากนั้นก็ฉีกปากยิ้มอย่างเงียบๆ รอยยิ้มดูจะมีความหมายอะไรแอบแฝงอยู่
“ ฝีมือการผ่าตัดของคุณหมอฉู่ ผมนับถือมาก นี่มันไม่เกี่ยวกับเธอเป็นลูกศิษย์ของใคร ผมเชื่อว่าฝีมือการผ่าตัดของคุณหมอฉู่ ได้ก้าวหน้าคุณไปไกลแล้ว ”
ส้งชิงเซวี๋ยนหัวเราะ “ พูดไร้สาระ ที่ฉันสอนเธอคืออายุรศาสตร์ คนแก่อย่างฉันไม่จับมีดผ่าตัดอยู่แล้ว ”
หวาเทียนจัดของเตรียมจะออกเวร หยิบกุญแจขึ้นมาแล้วเดินออกจากช่องกั้นไป“ส้งชิงเซวี๋ยน นี่ก็ดึกแล้ว คุณเองก็รีบพักผ่อนได้แล้วครับ ”
ส้งชิงเซวี๋ยนหัวเราะ หยอกเล่นกับเถียนเถียนในอ้อมกอด “ คนแก่อย่างฉันอายุมากแล้ว นอนได้ไม่ยาว กลางคืนยิ่งกระปรี้กระเปร่า โดยเฉพาะตาคู่นี้กลางคืนยิ่งเห็นได้ชัด ชัดเจนมากด้วย ! ”
หวาเทียนมุมปากยกขึ้น รอยยิ้มได้หายไปในพริบตา“ลำบากศาสตราจารย์ส้งแล้วนะครับ เจอกันพรุ่งนี้ครับ ”
เห็นหวาเทียนจากไป ส้งชิงเซวี๋ยนมองอยู่ด้านหลังของเขาแล้วคิดอยู่สักพัก
“เถียนเถียนคุณปู่ชอบเด็กน้อยอย่างหนูมากเลยรู้มั้ย เด็กน้อย……..ความคิดง่ายคิดอะไรก็พูดแบบนั้น อยากได้อะไรก็ขออันนั้นแต่พอโตแล้วทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ความคิดขอผู้ใหญ่ชอบคดเคี้ยวอ้อมไปไกล อยากได้อะไรก็ไม่พูดตรงๆ ต้องปิดซ่อนไว้ รู้จักปกปิด พูดจาอ้ำๆอึ้งๆ ลับๆล่อๆ ……เฮ้อ เป็นเด็กนี่ก็ดีเนอะ ”
เด็กน้อยเถียนเถียนไม่เข้าใจที่ปู่พูด เอาแต่ร้องงอแงอยู่ในอ้อมกอดของปู่“ คุณปู่คะ คุณป้าลั่วลั่วอยู่ไหนคะ?หนูอยากให้คุณป้าลั่วลั่วอุ้มค่ะ ”
ส้งชิงเซวี๋ยนจับจมูกน้อยๆของเธอ “ ป้าลั่วลั่วตอนนี้ไม่มีเวลามาอุ้มหนูหรอกนะ ป้าลั่วลั่วต้องรีบมีลูก มีลูกแล้ว ……ตระกูลมู่จะได้มีลูกหลานไว้สืบตระกูล หนูรู้มั้ย?”
ส้งชิงเซวี๋ยนได้จับจมูกน้อยของเธออีกทีอย่างเอ็นดี แน่นอนว่าเด็กน้อยฟังไม่เข้าใจที่เขาพูด มุ่ยปากทำหน้าผิดหวัง ระหว่างที่เขาพาเธอจากไป เด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดได้ชะโงกหัวออกมาดูหลายครั้ง
——
ไป๋เวยถูกบาดแผลที่ร่างกายทำสะดุ้งตื่นยังไม่ทันลืมตาก็รู้สึกปวดเมื่อยทั้งตัว เจ็บที่คอ เจ็บไปทั่วเรือนร่าง หนังตาหนักยกจนไม่ขึ้น
เธอพยายามใช้มือนวดที่ขมับตัวเองเพื่อให้ตัวเองลืมตาขึ้น เธอลืมตาเล็กได้ช่องนึง เห็นกู้เยนเซินที่นอนเฉียงๆอยู่ข้างกายตัวเอง !
อะไรเนี่ย!!
“กู้เยนเซิน!!”
เธอไม่พูดยังดี แค่แปร่งเสียงก็รู้สึกเจ็บแสบที่คอราวกับมีมีดมาทิ่มกรีดอยู่ที่คอ โคตรเจ็บ
ตกใจสะดุ้งตื่นขึ้นมา เมื่อวาน ?
นึกถึงเมื่อวัน เธอเปิดผ้าห่อออกมา เธอสวมชุดกระโปรงสีขาว บนกระโปรงมีคราบเลือดที่แห้งเป็นจุดๆติดอยู่ยังมีสวนนึงติดอยู่ที่ผ้าห่ม
เธอก้มหน้าไว้ พยายามคิดย้อนเรื่องเมื่อวัน แต่คิดให้ตายยังไงเธอก็จำไม่ได้ว่าเมื่อคืนผ่านมายังไง เกิดอะไรขึ้นกับเธอ? จำได้แค่ว่าตัวเองดื่มเหล้า ดื่มหนักมาก ต่อจากนั้น?
ใช้แรงบีบนวดที่ศีรษะ สมองของเธอขาดช่วงไป เธอจำอะไรไม่ได้เลย
แต่ว่า กู้เยนเซินมาอยู่นี่ได้ยังไง?เขาเข้ามาได้ยังไง?แล้วทำไมถึงมานอนอยู่ที่ข้างเตียงของเธอได้?
แม่ง แถมยังมาจับมือเธอไว้?!
ช้าก่อน มือของกู้เยนเซินเกิดอะไรขึ้น?
และคอของเธอที่เจ็บแสบมันเกิดอะไรขึ้น?
“กู้เยนเซินตื่น ฉันบอกให้ตื่น!”
กู้เยนเซินที่นอนคว่ำอยู่บนเตียงสะลึมสะลือ แยกแยะเสียงที่เรียกตัวเองอยู่สักพักตาสว่างฉลาดขึ้นมาทันที!
“ไป๋เวย!คุณตื่นแล้วเหรอ!รู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยัง?จะดื่มน้ำมั้ย?”
กู้เยนเซินลุกขึ้นมาก็จะไปจับไหล่ของไป๋เวยแต่กลับถูกเธอหลบทันก่อน
ต่อมาเขาเห็นสีหน้าของเธอเริ่มโกรธ ฮึ้มๆกระแอมเสียงใส “ ดื่มน้ำอุ่นเยอะๆดีต่อสุขภาพ ”
ไป๋เวยมองเขาด้วยสายตาโกรธ เศษหนึ่งส่วนสามคือเกลียดบวกกับรังเกียจสองส่วน“ประธานกู้ รบกวนคุณช่วยอธิบายหน่อย คุณเข้ามาอยู่ในบ้านของฉันนอนอยู่บนเตียงของฉัน จับมือฉัน มันหมายความว่าไง?”
กู้เยนเซินหัวใจเต้นกระตุกทีนึง“ อย่าบอกว่าคุณจำไม่ได้เลยนะ?”
ไป๋เวยเปิดผ้าห่มออกแล้วได้ถีบกู้เยนเซินไปไกลครึ่งเมตร“ก็เห็นชัดเจนอยู่ว่าจำไม่ได้ ”
“ จำไม่ได้ คุณพูดออกมาอย่างกับว่ามันก็สมควรเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วอย่างไรอย่างนั้นไป๋เวย ประธานไป๋ คุณ ……”
เขายังไม่ทันพูดจบ ก็นึกคำพูดที่ลั่วหานได้สอนเขาขึ้นได้ พูดอย่างอดทนอารมณ์ดี“ ได้ๆๆ จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ความทรงจำที่ไม่ดี ลืมไปซะก็ดี ”
ไป๋เวยได้ใส่รองเท้าแตะแล้วเดินไปทางห้องรับแขก เมาค้างทำให้เธอทั้งเนื้อทั้งตัวไม่มีเรี่ยวแรงและสองตาดำคล้ำเดินไปถึงห้องรับแขก ไป๋เวยยืนอึ้งอยู่สักพัก “ แม่บ้านรายชั่วโมงมาตั้งแต่เมื่อไหร่?”
กู้เยนเซิน:“……แม่บ้านไม่ได้มา ผมเป็นคนทำความสะอาดห้องรับแขกให้คุณเอง เมื่อวานตอนผมมาถึงขวดเหล้าทิ้งกระจัดกระจายเต็มห้องเลย ตอนนี้เป็นไง ดูสบายตาขึ้นเยอะเลยใช่มั้ย?”
กู้เยนเซินบีบขี้เกียจนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน มือเขาที่บาดเจ็บขนาดนี้แล้วยังอุตส่าห์มีน้ำใจช่วยไป๋เวยเก็บกวาดห้องรับแขกและเอาขยะไปทิ้งให้ ล้างทำความสะอาดห้องน้ำ เช็ดคราบเลือดออก……
นี่มันเป็นผู้ชายหายยากจริงๆ หายที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว
ไป๋เวยชำเลืองมองเขาที ยิ้มขึ้นเบาๆอย่างเย็นชา “ประธานกู้ เช้าตรู่แบบนี้อย่าล้อเล่นได้มั้ย เมื่อคืนลั่วลั่วได้มาที่นี่ใช่มั้ย?และแผลที่คอของฉัน มือของคุณ ……เมื่อคืนฉันทำอะไรลงไปใช่มั้ย?”
“เปล่า ๆ!คุณไม่ได้ทำอะไรเลย ก็แค่ปอกผลไม้ไม่ทันระวัง ”
ไป๋เวยขี้เกียจสนใจเขา แล้วเดินไปที่ห้องน้ำ พอหันกลับมากู้เยนเซินยังตามหลังเธออยู่“ประธานกู้ฉันจะเข้าห้องน้ำ ขอถามหน่อยนี่คุณหมายความว่าไง? ”
กู้เยนเซินรีบถอยหลังไปก้าวนึง“ ผมก็กำลังจะเข้าห้องน้ำอยู่พอดี คุณก่อนๆ ”
“ฮึ!”
กู้เยนเซินบีบหัวคิ้ว ผู้หญิงเอ๋ยผู้หญิง ……เขาต้องเอาใจยังไงดีนะ?
หมดหนทางกู้เยนเซินถึงยอมโทรศัพท์หาหลงเซียว ฝั่งโน้นได้รับสายทันที ในสายหลงเซียวกำลังวิ่งออกกำลังกายอยู่ เสียงหายใจแรงมาก
“คุณชายกู้ อยู่กับสาวสวยสองต่อสองทั้งคืน อารมณ์ดีแต่เช้าเลยใช่มั้ยเนี่ย?”
“คุณชายหลง นี่นายไม่เหยียบย้ำฉันนายจะตายใช่มั้ย?อืม ถามอะไรนายหน่อยสิ เวลานายอยู่บ้านตื่นเช้ามานายเคยทำอะไรให้เมียนายมั้ย อย่างเช่น ……”
หลงเซียวเข้าใจ“ไป๋เวยเธอฟื้นแล้วใช่มั้ย?”
“ เออ……ใช่ ฟื้นแล้ว เธออารมณ์โกรธง่ายมากเลย เอาใจยาก ”
หลงเซียวหยุดวิ่งลง จ๊อกกิ้งสามสิบนาทีจบพอดี เช็ดเหงื่อบนหน้าออกแล้วดื่มน้ำไปหลายคำ“ ทำอาหารเป็นมั้ย?”
กู้เยนเซิน:“……นายคิดว่า?”
ชัดเจนว่าไม่เป็น
“ ซื้อกับข้าวเป็นมั้ย?”
“ นี่ยังต้องถามอีกเหรอ ก็ต้องเป็นสิ ”
“อาหารเช้าทุกมื้อ ต้องเลือกที่เธอชอบทาน ก่อนเธออาบน้ำเสร็จออกมา อาหารเช้าต้องเตรียมพร้อม รับรองว่านายไม่โดนเธอเอาตายชัวร์ ”
กู้เยนเซิน:“……จริงดิ?”
“ แน่นอน ”
“ ได้!”
กู้เยนเซินวางสายแล้วรีบวิ่งลงซื้ออาหารเช้าที่ใต้ตึก แต่เขาไม่รู้ว่าเธอชอบทานอะไร เลยเลือกที่มันหน้าตาน่าทานมาชุดนึง พอกลับมาถึง หงอยไปเลย
ประตูบ้านของไป๋เวยถูกปิดตาย ประตูล็อคอยู่
กู้เยนเซินก๊อกๆๆเคาะประตู“ไป๋เวย!เปิดประตู!”
ไป๋เวยอาบน้ำเสร็จเปลี่ยนเสื้อออกมา ยืนอยู่ด้านในของประตู กอดแขนยืนมองกู้เยนเซินผ่านตาแมวประตู“คุณชายกู้ นี่มันหมายความว่าไง?”
“ ผมซื้ออาหารเช้ามาให้คุณ ให้ผมเข้าไป ”
“ ฉันว่าอาหารเช้าคงไม่ต้องแล้วหล่ะ เชิญคุณกลับได้แล้ว ”
กู้เยนเซินในมือถือถุงเล็กถุงใหญ่อยู่ พูดอะไรไม่ออก“ไป๋เวย นี่คุณใช้งานเสร็จก็จะถีบหัวส่งงั้นเหรอ ?ผมดูแลคุณอยู่ทั้งคืนเลยนะ ”
“ คงลำบากประธานกู้มากเลยนะ เพราะฉะนั้นเชิญประธานกู้กลับไปพักผ่อนได้แล้ว ”ริมฝีปากแดงของไป๋เวยยกขึ้น ที่รออยู่นอกประตูใจร้อนจนหูออกควัน ดูแล้วน่าขำดี
กู้เยนเซินขมวดคิ้ว“ งั้นก็ได้ จะให้ผมกลับไปก็ได้ ผมขอเข้าไปเอาของที่ลืมไว้หน่อย คุณเปิดประตูก่อน ผมขอเข้าไปแค่หนึ่งนาทีก็จะออกมา ”
ไป๋เวยยักไหล่“OK ”
เปิดประตูออกมา กู้เยนเซินเดินเข้ามาอย่างโล่งใจ เอาอาหารเช้าวางไว้บนโต๊ะแล้วนั่งลงสบายใจเฉย
“คุณชายกู้ ครบหนึ่งนาทีแล้ว ในหล่ะของที่คุณลืมไว้?”
กู้เยนเซินพูดอย่างหน้าด้านๆ ดวงตาที่โปรยเสน่ห์เต็มไปด้วยสายตารักใคร่“ ผมลืมคุณไว้ คุณไปกับผมมั้ย?”