คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 348 อยากจัดการตระกูลโม่ให้พังพินาศ
ตอนที่ 348 อยากจัดการตระกูลโม่ให้พังพินาศ
แผ่นซีดียืนยันความจริงหรอ?
คำพูดของเกาจิ่งอานสร้างความสนใจต่อทุกคนในงาน!
คำพูดของเขาทำให้ทุกคนเกิดความคิดด้านลบขึ้น สิ้นสุดเสียง ในห้องโถงก็เงียบเชียบ พร้อมกับจ้องมองที่เขาคนเดียวอย่างพร้อมเพรียง
โม่หรูเฟยเบิกตากว้างด้วยสายตาตกใจ พร้อมกับจ้องมองเกาจิ่งอานด้วยสีหน้าแสร้งยิ้ม ขณะเดียวกันเกาจิ่งอานก็เผยหางตาเจ้าเล่ห์ขึ้น พร้อมกับยิ้มมุมปากเล็กน้อย ซึ่งท่าทางแบบนี้คุ้นตามาก!
ในหลายครั้งเมื่อพี่ชายคนนี้มีความคิดทำเรื่องที่ไม่ดี มักจะแสดงท่าทางแบบนี้ออกมา!
"ไม่….ไม่ต้อง พี่ชาย อย่านะ"
โม่หรูเฟยพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง และยื่นมือจับชายเสื้อของเกาจิ่งอานอย่างแน่น ขณะเดียวกันก็ส่ายหน้าสุดกำลัง และกัดริมฝีปากของตัวเองอย่างแน่นด้วย "พี่ชาย อย่านะค่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ ได้โปรด….."
ยิ่งโม่หรูเฟยพูด น้ำตาก็ยิ่งไหลออกมารุนแรงมากขึ้น จนตอนนี้ใบหน้าที่แต่งหน้าถูกคราบน้ำตาทำเละเทะหมดแล้ว
เกาจิ่งอานดึงมือของเธอออก และปรับเสื้อที่ถูกเธอดึงให้เรียบร้อย แล้วยิ้มมุมปากอย่างเหยียดหยาม ขณะเดียวกันก็ขมวดคิ้วและส่ายหน้าด้วยสีหน้าเสียดาย "หรูเฟย เธอรู้ไหมว่า ทำไมเธอถึงมาอยู่ขั้นนี้ในตอนนี้?"
โม่หรูเฟยยื่นมืออยากดึงเขาอีกครั้ง แต่เกาจิ่งอานเดินถอยหลังก้าวหนึ่ง ทำให้โม่หรูเฟยคว้าจับเพียงลมเปล่า เธอคิดไม่ถึงเลยว่า พี่ชายของเธอจะเหยียบย่ำเธอในสถานการณ์ที่โหดร้ายแบบนี้
"พี่ชาย พี่เป็นพี่ชายของฉัน ทำไมพี่ถึง…." เธอร้องไห้จนสะอึกสะอื้น ทำให้เธอเหนื่อยแรงพูดมาก
โม่ล่างคุนพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งขึ้นว่า "จิ่งอาน เฟยเฟยเป็นน้องสาวของแกนะ ทำไมแกถึงช่วยคนอื่นรังแกน้องสาวของแกด้วย?"
เกาจิ่งอานจ้องมองโม่หรูเฟย แล้วมองบนใส่ โม่ล่างคุนกับฟู่เหวินฟางเล็กน้อย พวกเขาทั้งสองคนสัมผัสถึงรสชาติชีวิตที่ขืนข่มในอนาคตแล้ว เลยพากันเดินประคองกันและกันไปขอร้องต่อหน้าหลงเซียว
เหตุการณ์แบบนี้ช่างเปิดหูเปิดตาคนจริงๆ!
"น้ารอง น้าเขยสองรู้สึกคุ้นตาบ้างไหม?"
เกาจิ่งอานหัวเราะเล็กน้อย และดวงตาหางหงษ์ก็หรี่ตาลงเล็กน้อยด้วย เขาเอามือข้างหนึ่งยัดในกระเป๋าชุดสูท ส่วนมืออีกข้างจับบนเนคไทชุดสูทของโม่ล่างคุนจากนั้นก็ดึงเข็มกลัดดอกไม้ติดบนหน้าอกของเขาที่เขียนว่า "พ่อของเจ้าสาว" ออก
โม่ล่างคุนเผยสีหน้าขาวซีด โดยที่ริมฝีปากสั่นเทา ขณะเดียวกันก็จ้องมองใบหน้าที่คุ้นตา แปลกหน้า ใกล้ชิด ห่างเหินของเกาจิ่งอานอย่างนิ่งเงียบ จากนั้นชั่วพริบตาเขาก็เบิกตากว้างด้วยสายตาตกใจ!
"จิ่งอาน นี่นาย นายพูดอะไร?"
ลั่วหานกับหลงเซียวหันหน้าสบตากัน พวกเขาไม่รู้เลยว่า เกาจิ่งอานกับโม่ล่างคุนมีปัญหาอะไรกัน
เกาจิ่งอานดึงมือกลับมา พร้อมกับเผยท่าทางสูงส่งจ้องมองโม่ล่างคุน"น้าเขย ยังจำปีนั้นได้ไหมครับ วันที่เกิดเหตุการณ์หิมะตกหนัก? ในตอนนั้น….ผมอายุแปดขวบ และในตอนนั้นพ่อกับแม่ของผมก็ยังใข้ชีวิตอย่างมีความสุขด้วย แต่จู่ๆบริษัทอึนเคอก็ถูกโจมตีอย่างน่ารังเกียจจากคู่แข่ง พ่อของผมหวังอยากให้คุณช่วยบริษัทอึนเคอ แถมสัญญาว่า หากคุณช่วยบริษัทอึนเคอผ่านวิกฤตการณ์นี้ได้จะตอบแทนหุ้นบริษัทเป็นสองเท่าต่อคุณ แต่ทว่า……"
เกาจิ่งอานส่ายหน้า และถอนหายใจหนึ่งที "น้าเชยที่รัก ในตอนนั้นคุณพูดว่าอะไรนะครับ? คุณบอกว่า บริษัทอึนเคอต้องประสบสถานการณ์ล้มละลายแน่ ให้รีบโอนถ่ายบริษัทให้กับคุณตอนนี้เลย น้าเขย คุณนี่เป็นคนดีจริงๆ! ช่างน่าประทับใจจริงๆ!"
โม่หรูเฟยอ้าปากค้างอยู่สักพักใหญ่ จากนั้นก็ยื่นมือชี้นิ้วใส่เกาจิ่งอาน "แก….ทำไมแก….."
เกาจิ่งอานอุทานหืมหนึ่งที พร้อมกับถอนหายใจด้วยสีหน้ารังเกียจและเคียดแค้น!
"คิดไม่ถึงหรอ? ในตอนนั้นฉันอยู่ในห้องทำงาน เลยฟังบทสนทนาของคุณกับพ่อของผมทั้งหมดเลย และยังเห็นพ่อของตัวเองนั่งคุกเข่าขอร้องต่อหน้าคุณด้วย! น้าเขย น้าเขยสุดที่รักของฉัน! ทำไมในตอนนั้นถึงไม่พูดว่า พวกเราเป็นญาติมิตรกันล่ะ? ทำไมตอนนั้นคุณถึงลืมแล้วล่ะว่า คนๆนั้นคือ พี่เขยของคุณ!"
โม่หรูเฟยเงยใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาขึ้นจ้องมองเกาจิ่งอานที่มีสายตาพิฆาตขึ้น จากนั้นขาทั้งสองข้างก็หมดเรี่ยวแรง จนล้มลงบนพื้นอีกครั้ง!
คิดไม่ถึงว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นด้วย!
มิน่า…มิน่าล่ะพี่ชายถึงปฏิบัติต่อเธอไม่ดีมาตลอด นับตั้งแต่เด็กจนโต และยิ่งกลับมาจากต่างประเทศก็ยิ่งทำให้พวกเขายิ่งห่างเหินกัน
เธอคิดไม่ออกจริงๆว่าทำไม จนถึงตอนนี้ได้เข้าใจ เข้าใจหมดทุกอย่าง!
เกาจิ่งอานหัวเราะฮ่าฮ่า พร้อมยื่นมือเรียวยาวเตะบนบ่าของโม่ล่างคุนจากนั้นก็หันหน้ามองฟู่เหวินฟาง"น้ารอง อาการป่วยของพ่อแม่ผมเริ่มต้นขึ้นตั้งแต่ตอนนั้นเลยครับรู้ไหมครับ? พวกคุณสองผัวเมียเป็นฆาตกรที่สังหารพ่อแม่ของผม!"
เกาจิ่งอานพูดตะโกนขึ้น เพราะโมโห เส้นเลือดหลังมือของเขาเลยปูดขึ้น! เขาอยากถือปืนยิงพวกเขาเสียตอนนี้เลย!
เขาอดทนมาเกือบยี่สิบกว่าปี ทุกครั้งที่นึกถึงทุกอย่างในคืนนั้นเขาแทบอยากทำให้ตระกูลโม่พังพินาศ!
ฟู่เหวินฟางพูดอะไรไม่ออก ได้แต่รีบเดินไปจับแขนของเกาจิ่งอานด้วยดวงตาแดงก่ำ ในตอนนี้ใบหน้าที่แต่งหน้าอย่างสวยสดงดงามได้จืดชืดหมดแล้ว จนเผยรอยย่นบนใบหน้า และพูดขึ้นว่า "จิ่งอาน เรื่องนี้ผ่านมาหลายปีแล้ว นายลืมเสียเถอะ พ่อแม่ของเธอไม่ได้ขัดขืนเลย นายจำไม่ได้หรอ ไม่ว่ายังไงเราก็เป็นครอบครัวเดียวกัน อีกอย่างพี่สาวของนายกับเฟยเฟยก็สนิทสนมกันมากด้วย!"
"งั้นเพราะพี่สาวของผมไม่รู้อะไร!" เกาจิ่งอานดึงแขนกลับมาจากมือของฟู่เหวินฟางอย่างแรง "น้ารอง ถ้าหากพี่สาวของผมรู้ความจริง พวกคุณจะเป็นยังไง? ฮ่าฮ่าฮ่า!"
ใช่ เรื่องทุกอย่างที่เขารู้ไม่เคยบอกกับใครเลย รวมถึงพี่สาวของตัวเองด้วย เพราะเกาจิ่งอานไม่อยากให้พี่สาวตัวเองทรมานเพราะความแค้นเหมือนกับเขา
แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่า พี่สาวของเขาจะร่วมมือกับเฟยเฟยทำเรื่องต่ำช้า!
เขาเลยรู้สึกแค้น! ยิ่งรู้สึกแค้น!
เกาจิ่งอานหรี่ตายิ้มอย่างแปลกๆ "น้าเขย น้ารอง น้องโม่หรูเฟยทำเรื่องเลวทรามแบบนี้ก็ไม่กล่าวโทษเธอ แต่กลับสนับสนุน! คนเลวอย่างพวกคุณไม่สามารถสั่งสอนได้เลยจริงๆ!"
"จิ่งอาน! ความผิดที่น้าเขยทำผิดต่อพ่อและแม่ของนาย น้าเขยขอรับผิดชอบเพียงคนเดียว นายปล่อยเฟยเฟยเถอะ น้าเขยขอกล่าวขอโทษต่อนายด้วย!"
เมื่อพูดถึงตรงนี้ โม่ล่างคุนก็มีเรี่ยวแรงประคับประคองตัวเองเดินมาที่เกาจิ่งอานทีละก้าว จากนั้นเขาก็ค่อยๆคุกเข่าลงอย่างช้าด้วยสีหน้าโศกเศร้า…..
"จิ่งอาน สิ่งที่ฉันทำผิดต่อพ่อแม่ของนาย ฉันก็ขอโทษ สิ่งที่ฉันติดค้างต่อพ่อแม่ของนาย ตอนนี้ฉัน….."
"พอแล้ว!"
หัวเข่าของโม่ล่างคุนยังไม่ตกถึงพื้น เกาจิ่งอานก็ตะโกนหยุดการกระทำของเขาขึ้น
พอแล้ว! ในใจของเขามีแต่ความรู้สึกแค้น โกรธ เกลียด!
แต่เมื่อเห็นน้าเขยที่เลี้ยงดูตัวเองมายี่สิบกว่าปีจะคุกเข่า แม้ว่าวินาทีหนึ่งจะรู้สึกสาแก่ใจ และรู้สึกว่าคนแบบนี้ควรตายตั้งนานแล้ว! สมควรตาย!
แต่สุดท้ายเขาก็ทำไม่ลงอยู่ดี
"ฮ่าฮ่า น้าเขย ผมเข้าใจแล้ว หัวใจของคนบางคนไม่ได้สร้างมาจากเลือดเนื้อ คุณกับผม เราไม่เหมือนกัน พวกเราสองคนไม่มีทางเหมือนกันตลอดชีวิต!"
หลงเซียวกุมมือของลั่วหานอย่างแน่นเงียบๆ พร้อมกับเงยหน้ามองเขา และพูดว่า "คนกับคนมีความแตกต่าง ถึงแม้ โม่ล่างคุนจะทำร้ายจิตใจของพ่อแม่ของเขาจนตาย แต่เกาจิ่งอานไม่ได้เลือดเย็นอย่างนั้น ซึ่งทำให้ผมรู้สึกผิดคาดมาก"
หลงเซียวพยักหน้าเล็กน้อย และพูดว่า "ครับ ไม่เหมือน ชั่วชีวิตนี้เขาอาจจะไม่สามารถกับเหมือนกับที่ โม่ล่างคุนทำได้ แต่ถ้าหากทำได้จริง เขากับโม่ล่างคุนจะแตกต่างกันยังไง"
เกาจิ่งอานหันหน้ามองโม่หรูเฟยกับซุนปิงเหวิน นับตั้งแต่สถานการณ์พลิกผันและไม่สามารถควบคุมได้ ซุนปิงเหวินที่นั่งบนรถเข็นด้านข้างก็นิ่งเงียบไม่พูดอะไร
"น้องเขยก็แต่งงานกับน้องสาวของผมแล้ว ไม่ทราบว่าเห็นเธอเป็นแบบนี้ คุณไม่คิดอยากพูดอะไรบ้างเลยหรอ? สนุกไหม? น่าตื่นเต้นดีใช่ไหม? คุณแต่งงานกับผู้หญิงที่ดีเลย! แต่….." เกาจิ่งอานหยุดชั่วครู่ และพูดขึ้นว่า "แล้วแต่เลย ถึงยังไงคุณเองก็ไม่ใช่คนดีเหมือนกัน จริงสิ น้องเขย คุณรู้ไหมว่าเรื่องที่สนุกที่สุดคืออะไรไหม?"
เกาจิ่งอานหันหน้ากวาดตามองโม่หรูเฟยอีกครั้ง ก่อนจะหันหน้ามองซุนปิงเหวินอีกครั้ง "ผมชอบดูหมาบ้าสองตัวทะเลาะอย่างเอาเป็นเอาตาย ตอนนั้นแหละเป็นช่วงที่สุกที่สุดเลย"
ซุนปิงเหวินจับราวจับบนรถเข็นอย่างแน่น "พี่ชาย คุณอย่าพูดจาเหลวไหลดีกว่า"
"หยุด! อย่าเรียกสนิทสนมแบบนี้เลย เรียกพี่ชายฟังดูไม่เพราะเลย ฉันไม่อยากได้ยินจากปากแก!"
เหล่าแขกทุกคนในงานตกใจนิ่งอึ้งกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น พวกเขาคิดไม่ถึงเลยว่า ตระกูลเกาและตระกูลโม่ที่ภาพลักษณ์อบอุ่น เบื้องหลังจะซุกซ่อนเรื่องราวในอดีตที่เน่าเฟะแบบนี้!
เกินความคาดหมายจริงๆ
เจิ้งซิ่วหยาเลียริมฝีปากเล็กน้อย ยังมีเรื่องที่น่าสนุกกว่านี้อีกไหม?
หลังจากที่เกาจิ่งอานพูดจบก็หยิบแฟลชไดรฟ์หนึ่งออกมาจากกระเป๋าชุดสูท จากนั้นก็ยิ้มมุมปากพิฆาตขึ้น "เราไม่ต้องพูดเรื่องเสียเวลากันเถอะ มาพูดเรื่องตอนนี้กันดีกว่า! งานแต่งงานของน้องสาวทั้งที่ พี่ชายไม่ได้เตรียมของขวัญเลย งั้นเอาอันนี้ให้กับเธอก็แล้วกัน"
ขณะที่พูด เขาก็เดินไปที่โต๊ะคุมเครื่อง แล้วร่างสูงใหญ่ก็ก้าวเดินขึ้นบนขั้นบันได "ทุกคนที่มามีส่วนร่วม เชิญทุกคนเบิกตากว้างชื่นชมกันอย่างสนุกสนาน เพราะความสนุกแบบนี้ไม่ได้มีทุกวัน!"
เมื่อพูดถึงตรงนี้ สายตาของเขาก็จับจ้องที่ฉู่ซีหราน พร้อมหัวเราะ เรียกชื่อของเธอ "คุณนายเสิ่น คุณเองก็ตั้งใจดูนะครับ เพราะในนี้มีเซอร์ไพรส์เตรียมให้กับคุณด้วย!"
ฉู่ซีหรานยืนแข็งทื่อ พร้อมกัดริมฝีปากอย่างแน่น!
ลั่วหานขมวดคิ้วเล็กน้อย "สามี เกาจิ่งอานเตรียมการทำอะไรหรอ?"
หลงเซียวโอบกอดเอวของเธอ "ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่เกาจิ่งอานเคยขอร้องให้ผมปล่อยพี่สาวของเขา โดยที่ผมมีข้อเสนอให้เขาส่งของขวัญชิ้นหนึ่งในงานแต่งงานของโม่หรูเฟย สงสัยนี่คงเป็นของขวัญล่ะมั้ง"
หลงเซียวพูดเสริมขึ้นอีกเล็กน้อย "เกาจิ่งอานอยากจัดการตระกูลโม่มาตั้งนานแล้ว ดังนั้นเหตุการณ์ในวันนี้เขาคงรอคอยมานานแล้ว"
มิน่าล่ะ ตอนที่เขาเสนออยากให้ตระกูลโม่เสียหน้า เกาจิ่งอานถึงร่วมมืออย่างดี
เพราะมีความสัมพันธ์ญาติมิตร เขาคงไม่ตอบรับอย่างง่ายดายหรอก ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง!
ลั่วหานรู้สึกเห็นอกเห็นใจโม่หรูเฟยเล็กน้อย งานแต่งงานที่ไปได้อย่างราบรื่นกลับแฝงด้วยเจตนาของคนมากมาย!
แม้แต่ตัวเธอเองก็อยากทำเรื่องหนึ่งในงานแต่งงานด้วย
จากนั้นบนหน้าจอก็ปรากฏรูปภาพหนึ่งขึ้น โดยบนรูปภาพคือโม่หรูเฟยมั่วสุมกับผู้ชายคนหนึ่ง แล้วค่อยเปลี่ยนทีภาพอย่างชัดเจน!
เกาจิ่งอานยิ้มมุมปากสะใจขึ้น "เป็นยังไงบ้าง น้องสาว เทียบกับเมื่อกี้แล้ว รูปภาพนี้ชัดเจนกว่าใช่ไหม? ผู้ชายในรูปภาพของพ่อของเด็กในท้องของเธอในตอนนั้น! สมกับเป็นนักแสดง หน้าตาหล่อเหลาไม่เบาเลย!"
"อ๊าาาาาาา!!!"
จู่ๆโม่หรูเฟยก็กำเส้นผมของตัวเอง พร้อมตะโกนขึ้น โดยที่เธอกอดดอกไม้ในอ้อมกอดอย่างแน่น!
ซุนปิงเหวินก้มหน้าลง และรู้สึกหมดเรี่ยวแรงจะพูดออกมา
เกาจิ่งอานพูดต่อว่า "น้องสาว ถ้าหากไม่อยากให้คนอื่นรู้ความลับก็อย่าทำมัน เพราะหากทำไม่เร็วหรือช้าก็ต้องถูกเปิดโปงอยู่ดี เธอคิดว่า จะสามารถปกปิดเรื่องทุกอย่างได้หรอ? ฉันขอบอกเธอเลยว่า ไม่มีใครสามารถหนีรอดพ้นเวรกรรมของตัวเองหรอก!"