คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 347 ถึงเวลาความอัปยศ เพราะหลงเซียวเครียดมาหลายปีแล้ว
- Home
- คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป
- ตอนที่ 347 ถึงเวลาความอัปยศ เพราะหลงเซียวเครียดมาหลายปีแล้ว
ตอนที่ 347 ถึงเวลาความอัปยศ เพราะหลงเซียวเครียดมาหลายปีแล้ว
ลั่วหานยืนอยู่บนพรมแดง พร้อมกับยิ้มแย้มเห็นฟันขาวสวย และจ้องมองหลงเซียวที่กำลังปกป้องเธออย่างเงียบๆ เหมือนดั่งเจ้าสาวที่เฝ้ารอเจ้าบ่าวท่ามกลางป่าดุร้าย
ผู้ชายคนนั้นเดินเหยียบกลีบกุหลาบบนพื้น โดยที่ทุกย่างก้าวเดินของเขาล้วนทำให้ผู้คนในงานรู้สึกหัวใจเต้นแรง หายใจขัดข้อง!
หลงเซียวเป็นคนสูงใหญ่ ในตอนนี้เลยดูน่าเกรงขาม ขณะเดียวกันข้างหลังเขาก็มีกู้เยนเซิน จี้ตงหมิง เกาจิ่งอาน และไป๋เวยสี่คน
ทั้งสี่คนสวมชุดสีดำ พร้อมกับเผยสายตาแหลมคม และมีท่าทางเข้มคมด้วย
ทั้งสี่คนอยู่เคียงข้างหลงเซียวหล่อหลอมเป็นภาพพื้นหลังธรรมชาติ แต่ชั่วพริบตา รัศมีความแข็งกล้าสีดำที่เหมือนกับคลื่นยักษ์ก็ซัดใส่ทุกคนในงานตายทันที!
หล่อ!
หล่อเหลือเกิน!
นี่เป็นความในใจของลู่ซวงซวงและเจิ้งซิ่วหยาในตอนนี้!
ส่วนลั่วหานที่ยิ้มแย้มอย่างอ่อนหวาน และเพิ่งเป็นวีรสตรีที่เผชิญหน้าคนเดียวเมื่อกี้ ชั่วพริบตาก็เปลี่ยนเป็นสาวน้อยผู้อ่อนแอทันที
หลงเซียวเดินมาข้างกายลั่วหานด้วยสายตาชื่นชม แล้วยื่นมือจับมือเธอไว้ แล้วยื่นมืออีกข้างปัดเส้นผมบนหน้าผากไปด้านข้างด้วย จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานว่า "ที่รัก ผมมาส่ายไปหน่อย"
ลั่วหานส่ายหน้ายิ้ม แล้วกวาดตามองรอบบริเวณ "ไม่เร็วและไม่ส่ายเกินไป มาได้กำลังดีเลย"
หลงเซียวกุมมือเธอแน่น "ทำให้คุณต้องลำบากแล้ว ต่อไปให้ผมจัดการแทนต่อเถอะ"
ลั่วหานยิ้มและพูดว่า "โอเคค่ะ"
เมื่อเห็นไมโครโฟนในมือของเธอ หลงเซียวก็ยักไหล่ "ที่รัก ผมยืมใช้สักหน่อยได้ไหม?"
ลั่วหานยักคิ้วข้างหนึ่งขึ้น "แน่นอนค่ะ"
หลงเซียวพยักหน้าต่อจี้ตงหมิง จากนั้นเขาก็เดินพาลั่วหานเดินไปนั่งรอบนเก้าอี้แกะสลักดอกไม้รอด้านข้าง ซึ่งบนเก้าอี้รองด้วยเบาะนั่งนุ่มๆชั้นหนึ่งด้วย
"คุณนายหญิง เชิญนั่งครับ"
ลั่วหานพูดขึ้นว่า "ขอบคุณ"
ทุกคน : "……"
คนในงานสองร้อยคนกว่าคน นอกจากซุนปิงเหวินที่เป็นคนพิการแล้ว ไม่ว่าจะมีฐานะทางสังคมแบบไหนล้วนยืนกันหมด
ส่วนลั่วหานนั่งรอชมบนเก้าอี้ของจักรพรรดินี
ซึ่งด้านข้างยังมีจี้ตงหมิงและไป๋เวยที่มีหน้าตาหล่อเหลา และมีท่าทางเย็นชามาคุ้มกันด้วย
ชั่วพริบตาจากผู้เสียดายที่ถูกประณามกลายเป็นจักรพรรดินีผู้สูงส่งแล้ว
โม่หรูเฟยมีสีหน้าขาวซีด!
หลงเซียว….เขา เขามาที่นี่ได้ยังไง? เขากลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?
แล้วเขา…ได้ยินอะไรมาบ้างแล้ว?
หลงเซียวค่อยๆเดินมาด้านข้างโม่หรูเฟยที่ตกใจจนไร้วิญญาณ แล้วเอาไมโครโฟนในมือวางที่ริมฝีปาก จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลว่า "คุณโม่ครับ ผมลืมคำถามเมื่อกี้ของคุณแล้ว ช่วยทวนคำถามอีกครั้งได้ไหมครับ?"
โม่หรูเฟยตกใจจนหมดเรี่ยวแรง จนเกือบเสียหลักล้มลงกับพื้น แต่โชคดีที่เพื่อนเจ้าสาวที่อยู่ข้างหลังเข้ามาประคองตัวเธอไว้ก่อน เพื่อนเจ้าสาวไม่กล้าพูดสักคำ ขณะเดียวกันก็เดินถอยหลังไม่กี่ก้าวต่อเนื่อง เพราะเกรงกลัวหลงเซียวด้วย
ซุนปิงเหวินเคลื่อนรถเข็นเข้ามา และเงยหน้ามองหลงเซียว ยิ้มและพูดว่า "คุณหลง ล้วนเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด ไม่รู้เหมือนกันว่าพนักงานเอารูปภาพเหล่านี้มาจากไหน พวกเราเองไม่รู้"
หลงเซียวเหลือบมองซุนปิงเหวิน และพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ว่า "คุณซุนครับ คนที่ผมถามคือคุณโม่ครับ"
เพราะถูกรัศมีความน่าเกรงขามแผ่กดทับ ซุนปิงเหวินเลยปิดปากเงียบ
โม่หรูเฟยกัดฟัน "หลงเซียว…."
"อืม ตกลงอยากให้ฉันยืนยันความจริงอะไรหรอ ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว มีอะไรก็พูดออกมาเลย"
เหล่าแขกเงียบสนิท!
ฉู่ซีหรานกำมือไว้อย่างแน่น
หลงยี่กับโจวหยู่เช่นหลบอยู่ในฝูงชนเงียบๆ ไม่กล้าเอ่ยปากพูดอะไร
เจิ้งซิ่วหยาถือแก้วไวน์อย่างแน่น เริ่มสนุกแล้วสิ!
โม่หรูเฟยมีสีหน้าขาวซีดพูดขึ้นว่า "ฉัน….ไม่ได้อยากถามอะไรเลย เป็นแค่การ…เข้าใจผิด….เท่านั้นเอง"
เสียงของหลงเซียวดังกังวานผ่านไมโครโฟน จู่ๆน้ำเสียงนุ่มนวลก็เข้มครึ้มดั่งสายฟ้าผ่าขึ้น "ในเมื่อเป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด งั้นคุณโม่ช่วยอธิบายหน่อยสิครับว่า รูปภาพของผมกับลั่วลั่วปรากฏงานแต่งงานของคุณได้ยังไง? ใครกันที่แอบถ่ายพวกเรา? แล้วใครเป็นคนฉายลงหน้าจอ?"
โม่หรูเฟยกัดริมฝีปากจนเกือบแตก "พี่หลง ฉันไม่รู้ว่า….รูปภาพเหล่านี้…..ไม่ใช่ฉัน ฉันไม่ใช่คนถ่าย ฉันไม่รู้ค่ะ"
หลงเซียวเผยสายตามืดครึ้ม "ไม่ใช่เธอหรอ? งั้น….เป็นใครกัน? คุณโม่จะเป็นคนพูดเอง หรือจะให้ผมไปสืบครับ? ผลลัพธ์ของทั้งสองมีความแตกต่างมากเลยนะครับ"
บนใบหน้าโม่หรูเฟยเต็มไปด้วยเม็ดเหงื่อ และพูดขึ้นว่า "ค่ะ….ฉู่ซีหรานเป็นคนให้ฉัน"
"เธอพูดจาเหลวไหล!" ฉู่ซีหรานเดินเข้ามาด้วยท่าทางรีบร้อน พร้อมชี้หน้าด่าทออย่างรุนแรงต่อโม่หรูเฟย "โม่หรูเฟย เธออย่ามาใส่ร้ายป้ายฉันนะ! ทุกอย่างเธอเป็นคนทำเอง!"
โม่หรูเฟยจนปัญญา ถ้าหากเธอยอมรับเพียงคนเดียวทุกอย่าง เธอคงตายในกำมือของหลงเซียวแน่!
ตอนนี้เธอต้องระบายความโกรธของหลงเซียว!
"ฉู่ซีหราน ในตอนนั้นเธอหลงรักพี่เขยของพี่สาวตัวเอง เมื่อเธอเห็นฉู่ลั่วหานแต่งงานกับเขา เธอเลยรู้สึกเคียดแค้นมาก ดังนั้นเธอจึงมาหาฉัน ขอร้องให้ฉันช่วย จำไม่ได้หรอ?"
คำพูดของโม่หรูเฟยเหมือนกับกดดันให้ฉู่ซีหรานยืนอยู่บนเหวคนเดียว!
นิ้วมือของลั่วหานดีดบนเก้าอี้เป็นจังหวะ
"ไม่จริง! เธออย่ามาใส่ร้ายป้ายสีฉัน! เพราะเธอหลงรักพี่เขยของฉัน เธอเลยหลอกใช้ฉัน และให้ฉันเอายาใส่ลงในแก้วไวน์ของพี่สาวฉัน! เธอนั่นแหละ! ที่เป็นคนจ้างคนมาถ่ายพี่สาวของฉัน!"
ว๊าย!
ทำขนาดนี้เลยหรอ!
ภายในงานเกิดเสียงร้องอุทานตกใจขึ้น คิดไม่ถึงจะมีเรื่องแบบนี้ด้วย!
น้องสาวร่วมมือกับศัตรูความรักจัดการภรรยาของหลงเซียว!
หลงเซียวจ้องมองโม่หรูเฟยด้วยสายตาเย็นชา และพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกว่า "ว่ามาพูดออกมาชัดเจน วันนี้มีคนอยู่ในงานจำนวนมาก ฉันจะให้โอกาสทุกคนเป็นคนพิจารณา"
"ไม่…ไม่ต้องหรอก…." โม่หรูเฟยกัดริมฝีปากเล็กน้อย "ฉัน…ผิดไปแล้ว…หลง หลงเซียว ฉันผิดเอง…"
เธอยื่นมือจะจับขอบชุดสูทของหลงเซียว แต่หลงเซียวกลับหลบหลีกด้วยท่าทางรังเกียจ
"ผิดหรอ? คุณโม่ช่วยบอกให้หน่อยว่า ผิดตรงไหนบ้าง?" หลงเซียวยื่นไมโครโฟนในมือให้กับเธอ "คุณโม่พูดออกมาเถอะครับ"
โม่หรูเฟยถึงกับมือสั่น พร้อมกับจ้องมองหลงเซียวด้วยสายตาโศกเศร้า แต่สุดท้ายเธอก็ก้มหน้าลง และไม่กล้ายื่นมือรับ
ฉู่ซีหรานพูดขึ้นว่า "พี่เขย โม่หรูเฟยต้องการทำร้ายพี่สาวตั้งนานแล้ว ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในปีนั้นเป็นฝีมือของเธอทั้งหมดเลย!"
หลงเซียวกวาดตามองเธอแวบหนึ่ง วินาทีต่อมาก็เม้มปากอย่างแน่น
โม่หรูเฟยยื่นมือจับไมค์โคโฟนด้วยท่าทางสั่นเทา พร้อมกับเผยสายตาเย็นชาขึ้น
ตอนแรกคิดอยากฉวยโอกาสตอนหลงเซียวไม่อยู่และไม่สามารถบอกระบุเวลา สถานที่ของรูปภาพประณามฉู่ลั่วหานให้ขายหน้า แต่เธอคิดไม่ถึงเลยว่าหลงเซียว…จะมาด้วย!
หลงจื๋อถูกลักพาตัวไปแล้ว เดิมทีแผนการของพวกเขาไม่มีช่องโหว่อะไรเลย แต่ทำไมถึงกลายเป็น…..
เธอควรทำยังไง? ทำยังไง?
"คุณโม่ ยอมรับผิดเสียดีๆดีกว่าปฏิเสธแล้วยิ่งทวีความรุนแรง ตอนที่คุณอยู่ในคุกจำประโยคนี้ไม่ได้แล้วหรอ?" หลงเซียวพูดด้วยน้ำเสียงกำลังพอดี แต่กลับทำให้โม่หรูเฟยถึงกับสะดุ้ง!
คุก!
เธอไม่อยากกลับไปแล้ว!
"ตูม!" จู่ๆโม่หรูเฟยก็คุกเข่าลงบนพื้น "ท่านหลง ปล่อยฉันไปเถอะ ขอร้องล่ะ! ปล่อยฉันไป! ได้โปรด!"
ทุกคนมองดูสถานการณ์ที่พลิกผันกันด้วยสายตามึนงง และรู้สึกรับไม่ได้
โม่หรูเฟยจับดึงขอบกางเกงของหลงเซียว ขณะเดียวกันก็คุกเข่าต่อหน้าเขาด้วยท่าทางไร้ค่า แต่หลงเซียวกลับดึงขาออกมาด้วยท่าทางรังเกียจ จนทำให้โม่หรูเฟยฟุบลงบนพื้น
โม่ล่างคุนกับฟู่เหวินฟางกระโจนเข้ามาประคับประคอง "เฟยเฟย!"
หลงเซียวพูดขึ้นว่า "โม่หรูเฟย ถ้าอยากให้ฉันปล่อยเธอ เธอก็รีบพูดมา อย่าทำให้ฉันเสียเวลา"
บนใบหน้าของโม่หรูเฟยเต็มไปด้วยคราบน้ำตา "ฉัน…ฉันยอมพูดแล้ว…ในตอนนั้น….คือ ฉันให้ฉู่ซีหรานเอายาผงใส่ในแก้วไวน์ของลั่วหาน จากนั้น….ฉันก็สร้างสถานการณ์ปลอมขึ้นมา แล้วถ่ายรูปส่งให้กับคุณ…."
เสียงผ่านไมโครโฟนดังสนั่นทั่วทั้งห้องโถง จนทำให้ทุกคนที่อยู่ในงานฟังชัดเจนทุกถ้อยคำ
หลงเซียวยกมือกอดอก พร้อมจ้องมองโม่หรูเฟยที่นั่งฟุบบนพื้น "เกรงว่าคงไม่มีจบเพียงแค่นี้แล้วล่ะ? คุณโม่"
โม่หรูเฟยที่ก้มหน้าลงค่อยๆเงยหน้าขึ้น ปรากฏใบหน้าแต่งหน้าที่เปื้อนเลอะด้วยคราบเหงื่อและน้ำตาขึ้น "หลงเซียว ไม่มีแล้ว ฉัน……"
หลังจากนั้น เธอก็ยังคงหาเรื่องฉู่ลั่วหานอีกหลายครั้ง หรือว่าต้องพูดออกมาทั้งหมดหรอ? ไม่…..ไม่เอา!
หลงเซียวหยักหน้าต่อกู้เยนเซินเล็กน้อย
ไม่นาน กู้เยนเซินก็เดินพาผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามา ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนอื่นคนไกล แต่เป็นพี่เป้ยที่กำลังตัวสั่นเทาเหมือนกัน
อดีตผู้จัดการส่วนตัวของโม่หรูเฟย
โม่หรูเฟยเผยสีหน้าตื่นเต้นขึ้น "หลงเซียว คุณ…."
หลงเซียวเหลือบมองพี่เป้ยแวบหนึ่ง "พูดออกมาว่ารู้เรื่องอะไรบ้าง"
"พี่เป้ย! พี่อย่าตกหลุมพราง อย่าหลงกลเด็ดขาด!" โม่หรูเฟยคลานไปดึงชายกระโปรงของเธอ จากนั้นกู้เยนเซินก็ดึงผู้หญิงถอยหลังสองก้าว
โม่หรูเฟยหลับตาด้วยท่าทางผิดหวัง…..
พี่เป้ยพูดขึ้นว่า "คุณหลง ในตอนนั้น….ในตอนนั้นโม่หรูเฟยตั้งท้อง แต่ลูกในท้องของเธอไม่ใช่ลูกของคุณ ในตอนนั้นโม่หรูเฟยเพิ่งถ่ายละครเรื่องหนึ่งเสร็จ และแอบมีความสัมพันธ์กับพระเอก ต่อมา….เธอให้ฉันโกหก และบีบบังคับให้คุณแต่งงานกับเธอ เพราะเรื่องลูกในท้อง….."
ฮ่าฮ่า!
ลั่วหานหัวเราะเล็กน้อย เพลิดเพลิน! เป็นการแสดงโชว์ที่น่าตื่นตาตื่นใจมากจริงๆ!
หลงเซียวยิ้มมุมปากเล็กน้อย "พูดต่อ"
"อืม ต่อมาโม่หรูเฟย ที่เธอ…แท้งบุตรก็เป็นแผนการของเธอเหมือนกัน เธอรู้ว่าหากเด็กคลอดออกมาต้องพูดเปิดโปง อีกทั้งเธอยังทำร้ายคุณนายหญิงตระกูลหลงด้วย เพื่อต้องการให้พวกคุณหย่ากัน……"
ลู่ซวงซวงอ้าปากค้าง!
โอ้โห้! กล้าทำถึงขนาดนี้เลยหรอ!
เหล่านักข่าวและสื่อมวลชนถึงกับตกใจอึ้ง ไม่เคยเห็นใครเลือดเย็นเท่านี้มาก่อนเลย เคยเห็นคนเสแสร้งมาก่อน แต่ไม่เคยเห็นคนเสแสร้งเก่งถึงขนาดนี้เลย!
หลงเซียวพูดอืมขึ้น "แล้วยังไงต่อ?"
โม่หรูเฟยส่ายหน้า "ไม่ต้องพูดแล้ว! ไม่ต้องแล้ว!"
"พูดมา!"
"ค่ะ….อันที่จริงโม่หรูเฟยอยู่กับคุณหลงไม่กี่ครั้งในตอนนั้น พวกคุณ….ไม่เคยมีอะไรกันเลย ล้วนเป็นฝีมือของโม่หรูเฟยที่ใส่ยาในแก้วไวน์ แล้วเปลือยกายทั้งคุณและตัวเอง ทำให้คุณเข้าใจผิด ส่วนครั้งที่สอง ฉัน….เป็นคนช่วยเหมือนกัน"
“……”
ลั่วหานเบิกตากว้าง ไม่ใช่หรอกมั้ง? โม่หรูเฟยกับหลงเซียวไม่เคยมีอะไรกันสักครั้งเดียวเลยหรอ? เธอแทบไม่อยากเชื่อเลย!
ใช่ ลั่วหานไม่กล้าเชื่อ แต่หลงเซียวรู้ว่า เธอเคยสงสัยมาก่อน
มีหลายครั้งที่เขากับโม่หรูเฟยเกือบจะมีอะไรกันแล้ว แต่เขาพบว่าตอนที่ตัวเองอยู่ต่อหน้าเธอของกลับไม่แข็งเลย ตอนที่เขาโมโหเคยคิดอยากระบายลงบนตัวเธอ แต่เขาทำไม่ลง
เขารู้สึกกับลั่วหานเพียงคนเดียว ความจริงข้อนี้หลงเซียวจะไม่ยอมรับได้ยังไงกัน?
ดังนั้นเขาเลยตัดสินใจสืบความจริงในปีนั้น ด้วยการค้นความจริงจากพี่เป้ย
หลายเรื่องในอดีตฉวยโอกาสในตอนนี้เปิดโปงทั้งหมด
ลั่วหานลุกขึ้นยืน แล้วเดินเข้ามาจับมือของหลงเซียวจากด้านข้าง "คุณ…."
หลงเซียวโอบกอดเอวของเธอ "ที่รัก ในที่สุดผมก็ลบล้างความอัปยศของตัวเองแล้ว"
ลั่วหานโอบกอดเขาทั้งสองมืออย่างแน่น "ขอโทษ ฉันเข้าใจผิดคุณ ฉันนึกว่า….."
หลงเซียวจูบบนเส้นผมของเธอ "ขอโทษ ผมเองก็เข้าใจคุณผิดเหมือนกัน ต่อไปคงไม่แล้ว"
"ตึงตึงตึง!"
จู่ๆเสียงปรบมือได้ทำลายบรรยากาศตกใจ
เกาจิ่งอานสวมชุดสูทเดินเข้ามา "งานแต่งงานของน้องสาวไม่ธรรมดาจริงๆ ช่างคึกคักมาก!"
โม่หรูเฟยเงยหน้ามองเขาขึ้น "พี่ชาย…หมายถึงอะไร?"
เกาจิ่งอานเดินเข้ามาจับแขนของโม่หรูเฟย "น้องสาว เมื่อกี้เธอไม่ใช่บอกว่าไม่ได้เปิดแผ่นซีดีหรอกหรอ? แต่ฉันมีหลักฐานยืนยันความจริง อยากดูสักหน่อยไหม?"