คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 349 สวัสดิการพร้อมแล้ว ทุกคนล้วนมีสิทธิ์
ตอนที่ 349 สวัสดิการพร้อมแล้ว ทุกคนล้วนมีสิทธิ์
โม่หรูเฟยเริ่มมีอาการเสียหลัก และดูเหมือนจะหมดเรี่ยวแรงควบคุมร่างกายแล้วด้วย ชั่วพริบตาความเจ็บปวดก็เปลี่ยนเป็นความรู้สึกชา และสัมผัสได้เพียงแต่ความรู้สึกสิ้นหวัง
จากนั้นเธอก็รู้สึกเบื้องหน้าเหมือนมีเงาดำมีดวาบวูบเข้ามา
ไม่….เป็นไปไม่ได้!
เธอคือโม่หรูเฟย เธอคือโม่หรูเฟย! เธอคือคุณหนูตระกูลโม่ที่ผู้คนอิจฉา เธอคือดาราที่มีแฟนคลับจำนวนมากมาย เธอคือนางฟ้าผู้ไม่พ่ายแพ้ของวงการแฟชั่น!
เธอคือใครหรอ?
เธอต้องการเหยียบย่ำบนหัวของผู้คนเพื่อกลายเป็นผู้หญิงที่คนทั่วทั้งโลกต้องอิจฉา!
เธอไม่สามารถพ่ายแพ้ ต่อให้ต้องตาย เธอก็ไม่สามารถพ่ายแพ้!
โม่หรูเฟยฟุบตัวอยู่บนพรม บนพรมสีแดงมีกระโปรงชุดแต่งงานสีขาวแผ่เป็นวงกว้างอยู่ ซึ่งชุดแต่งงานที่ยาวเหยียดเหมือนกับก้อนเมฆก้อนหนึ่ง ส่วนกลีบดอกกุหลาบที่กระจัดกระจายคือวิญญาณแห่งความตายที่กระจัดกระจาย…..
จากนั้นเธอก็เห็นเบื้องหน้ามีแสงแฟลชสว่างเจิดจ้าขึ้น พร้อมกับได้ยินเสียงแฟนคลับกรี๊ดร้องอย่างบ้าคลั่งขึ้น…..
เพียงพลิกฝ่ามือ มงกุฎลอเรลที่สวมอยู่ดีๆก็ถูกกระชากออกแล้ว
ทำไมถึงกลายไปเป็นแบบนี้แล้ว?
ฮ่าฮ่าฮ่า…ฮ่าฮ่า…..
ไม่เห็นแล้ว
โม่หรูเฟยหลับตาลง ตรงหน้าอกของชุดแต่งงานเคลื่อนตามการกระทำของเธอด้วย มือทั้งสองข้างหมดเรี่ยวแรง สุดท้ายก็ล้มลงบนพื้นอย่างแรง
จากนั้นช่อดอกไม้ที่อยู่ในมือของเธอก็ปลิวลอยตกกระทบบนพื้นไม่ไกล กลีบดอกไม้สดใหม่ที่สวยงามกระจัดกระจายบนพื้นเหมือนกับกระดูกที่ไร้วิญญาณแล้ว
จบสิ้น ทุกอย่างจบสิ้นหมดแล้ว
น้ำตาทั้งสองข้างกำลังไหลรินออกมาขณะที่หลับตา โม่หรูเฟยสัมผัสได้ว่าโลกกำลังสั่นสะเทือน และหัวของเธอก็ตกกระทบกับพื้นเข้าอย่างรุนแรง
"หรูเฟย!"
"หรูเฟย! เฟยเฟย ตื่น!"
ลั่วหานหลบหน้า เธอหันหน้าซบแก้มด้านข้างบนหน้าอกของหลงเซียวด้วยสีหน้าเศร้าใจ และหายใจเข้าลึกๆอย่างเงียบๆ แต่สิ่งที่ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัยคืออ้อมกอดที่อบอุ่นของหลงเซียว
หลงเซียวดึงเธอเข้ามาในอ้อมอกด้วยความระมัดระวัง หน้าอกขนาดกว้างใหญ่เป็นพื้นที่สำหรับหลบหลีกจากโลกแห่งความเป็นจริง
ขณะเดียวกันเขาก็ยื่นมือลูบบนหลังของเธอครั้งแล้วครั้งเล่าเพื่อปลอบโยนเธออย่างเงียบๆ
เมื่อสัมผัสอ้อมกอดของเขา ลั่วหานก็ค่อยๆรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น
"ที่รัก เห็นโม่หรูเฟยเป็นแบบนี้….ฉันรู้สึกสงสารเธอเหมือนกัน"
เธอพูดความจริง ทุกการกระทำที่เธอแสดงออกมาทั้งหมดพิสูจน์แล้ว
หลงเซียวจูบบนหน้าผากของเธอ "ผมรู้ว่า ภรรยาของผมเป็นคนมีเมตตามาก"
มีเมตตาหรอ? ลั่วหานไม่ได้รู้สึกแบบนี้เลย แค่รู้สึกว่าตัวเองไม่ได้เลวถึงขั้นนั้นเท่านั้นเอง
"ไม่เป็นไร ต่อไปโม่หรูเฟยคงไม่กลั่นแกล้งคุณแล้ว" หลงเซียวพูดปลอบใจเธอ ทำให้เธอค่อยๆรู้สึกสบายใจมากขึ้น
"ค่ะ" เธอตอบรับ
เมื่อเห็นโม่หรูเฟยที่ถูกไม่กี่คนยกเดินออกไป ลั่วหานก็ถอนหายใจด้วยสีหน้าจนปัญญาขึ้น "ผู้หญิงที่เคยเป็นคนสูงส่ง ใครจะไปรู้ว่า จะเสื่อมเสียชื่อเสียงต่อหน้าสื่อมวลชนจำนวนมากในวันนี้"
ลู่ซวงซวงกลืนน้ำลายเล็กน้อย เธออยากพูดคุยกับลั่วหานอีกสักหน่อย แต่เมื่อหันหน้ามองก็พบว่า นางฟ้ากำลังโอบกอดกับเทวดาอย่างอบอุ่นและมีความสุข
ไม่นานเธอก็เห็น เจิ้งซิ่วหยาอยู่ในฝูงชน เลยเดินเข้าไปพูดคุยกับเธอว่า "คนสวย การแสดงวันนี้ช่างสนุกสนานจริงๆ คุณเองก็รู้สึกสนุกสนานเหมือนกันใช่ไหม? นังสารเลวโม่หรูเฟยสมควรตายตั้งนานแล้ว! สะใจจริงๆ! ในที่สุดก็ตายสักที!"
เจิ้งซิ่วหยาจ้องมองลู่ซวงซวงที่สวมรองเท้าส้นสูงที่มีความสูงเหนือระดับน้ำทะเลขึ้น และพูดด้วยน้ำเสียงสงสัยว่า "ตายหรอ? เธอคงไม่คิดว่าโม่หรูเฟยตายแล้วจริงๆหรอกนะ? พี่สาว โม่หรูเฟยแค่ได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจอย่างรุนแรงเลยสลบหมดสติเท่านั้น ไม่ได้ตายจริง โอเค?"
ลู่ซวงซวงไม่ใช่หมอ เลยไม่รู้ว่าการได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจอย่างรุนแรงคืออะไร "ห่ะ? ยังไม่ตายอีกหรอ? สวรรค์ ฉันนึกว่าเธอตายไปแล้ว"
"ถึงแม้ยังไม่ตาย แต่ต่อไปคงไม่ทำเรื่องเลวทรามแล้วล่ะ นางฟ้าของเธอปลอดภัยแล้ว วางใจเถอะ"
เจิ้งซิ่วหยาคิดอยากจิบไวน์คำหนึ่ง แต่เมื่อนึกถึงเจ้าของงานที่บริการไวน์ว่าเป็นคนยังไง ก็รู้สึกดื่มไม่ลง เลยวางแก้วไวน์ทิ้ง และมองดูสถานการณ์ต่อ
"ไม่ใช่หรอก คุณเป็นตำรวจหญิง แต่ทำไมคุณถึงไม่จับคนเลวล่ะ?
เจิ้งซิ่วหยาหัวเราะฮ่าฮ่า "ฉันมีภารกิจของฉันค่ะ พี่สาว
หลังจากคนของตระกูลโม่จากไป ซุนปิงเหวินก็กล่าวขอโทษแขกอย่างระมัดระวัง "ทุกท่าน เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดในวันนี้ ต้องขอโทษทุกคนมากๆเลยนะครับ ผมขอโทษทุกคนแทนเฟยเฟยด้วยนะครับ"
เกาจิ่งอานหัวเราะประชด และพูดแทงใจดำว่า "แน่นอนว่าคุณต้องขอโทษแทนเธอ เพราะคุณแต่งงานกับน้องสาวของฉัน และเงินในมือของเธอ คุณก็สามารถมีส่วนได้เหมือนกัน! ดังนั้นคำขอโทษนี้ช่างเหมาะสม! เหมาะสมจริงๆ!"
หลังจากที่เขาพูดประชดประชันเสร็จ ก็หันหน้ามองแขกและเหล่านักข่าว นักข่าวเขียนข่าวบนอินเตอร์เน็ตและแบบร่างข่าวอย่างรวดเร็วในวันนี้ถือว่าทำอย่างเปล่าประโยชน์แล้ว
"ทุกคน สวัสดิการของพวกเรายังไม่จบเลย ดูกันต่อสิครับ"
หลังจากพูดจบ เขาก็กดฉายภาพที่หยุดชั่วคราวขึ้น
จากนั้นเขาก็บังเอิญเหลือบเห็นฉู่ซีหรานในฝูงชน "คุณนายเสิ่น คุณเสิ่น อยู่ไหนคะ? คุณเสิ่น ต้องชอบของขวัญที่ฉันเตรียมให้กับเขาอย่างแน่นอน!"
ฉู่ซีหรานถึงกับนิ่งอึ้งสักพัก
หลังจากที่โม่หรูเฟยจากไป ทุกคนก็ให้ความสนใจต่อฉู่ซีหราน ท่ามกลางแขกจำนวนมาก เธอยังคงนั่งอย่างใจเย็นอยู่
แต่หลังจากที่ฉู่ซีหรานดูรูปภาพและวิดีโอของโม่หรูเฟยจบ เธอก็ถึงกับทำอะไรไม่ถูกเลย……
เธอยื่นมือข้างหนึ่งจับโต๊ะวางแก้วไวน์ด้วยท่าทางอ่อนแอ ขาทั้งสองข้างของเธออ่อนแรงเหมือนกับถูกเอาเนื้อเอากระดูกออกไป ขณะเดียวกันมืออีกข้างก็กุมหน้าอกอย่างแน่น จนเห็นเป็นรอยนิ้วมือขึ้น
ในตอนนี้ เสิ่นเหลียวไม่อยู่ แต่เธอรู้ว่า ภาพเหล่านี้ยังไงเขาก็ต้องเห็น ต้องเห็นแน่นอน
ลั่วหานเงยหน้าขึ้นจากอ้อมอกของเขา แล้วเห็นบนหน้าจอมีใบเสร็จทำแท้งบุตรขึ้น!
นี่มัน……
เกาจิ่งอานพูดอธิบายขึ้นว่า "คุณนายเสิ่น หากจะบอกว่าใช้ชีวิตอย่างสะเปะสะปะแล้ว ผมคิดว่าคุณน่าจะใช่มากกว่า ผมไม่มีความสนใจสืบผู้ชายทุกคนที่คุณนอนด้วยหรอกนะครับ อ๋อ หรือถูกผู้ชายหลับนอนด้วย ผมค่อนข้างชอบหลักฐานที่ชัดเจน คุณยังจำใบเสร็จนี้ไหมครับ?"
ฉู่ซีหรานกัดฟัน "ฉันเคยทำแท้งบุตรมาก่อน ทำไมหรอ? มีผู้หญิงคนไหนบ้างไม่ทำแท้งบุตร?"
"ดีมากพูดได้ดีมาก!"
เกาจิ่งอานพูดชื่นชมขึ้น จากนั้นบนหน้าจอก็ปรากฏรูปภาพฉู่ซีหรานกับผู้ชายไม่กี่คนเปลือยกายกำลังทำเรื่องอื้อฉาวในห้องที่โรงแรมแห่งหนึ่ง!
เหล่าแขกร้องอุทานด้วยความตกใจ ขณะเดียวกันก็ยกมือขึ้นมาปิดปาก!
สวรรค์ คิดไม่ถึงว่าจะทำเรื่องแบบนี้ได้!
ฉู่ซีหรานตกใจจนลื่นมือ––
"ตึงตึงตึง!" มือที่ยับบนโต๊ะแก้วไวน์เผลอลื่นปัดแก้วไวน์บนโต๊ะร่วงตกลงบนพื้น!
ฉู่ซีหรานจ้องมองตัวเองบนหน้าจอด้วยสีหน้าขาวซีด ขณะเดียวกันชุดราตรีก็เกือบถูกเธอจิกจนเป็นรู "นาย…ทำไมนาย…."
เกาจิ่งอานยิ้มด้วยสีหน้าเบิกบาน "คุณดื่มเยอะเกินไป ฉู่ซีหราน ถูกคนหลอกก็ยังไม่รู้ตัวอีกใช่ไหม? อ่อ….ให้ฉันคิดก่อนนะ ต่อมามีคนเอารูปภาพนี้แบล็คเมล์เธอใช่ไหม?"
ฉู่ซีหรานส่ายหน้าอย่างแรง "ไม่….ไม่!"
เกาจิ่งอานกุมขมับอย่างรำคาญใจ "บังเอิญจัง ผมทำเรื่องอื่นไม่ค่อยเป็น คนที่รู้จักก็มีไม่ค่อยเยอะ! แต่สามารถซื้อรูปภาพนี้มา และช่วยขจัดความวุ่นวายต่อเธอไม่น้อยเลย เธอว่า เธอควรขอบคุณฉันยังไงดี?"
ลั่วหานเบิกตากว้างเกือบจะทะลักออกมาแล้ว!
"ที่รัก ทำไมเกาจิ่งอานถึงรู้เรื่องมากขนาดนี้ล่ะ? ในตอนนั้นเขาอยู่ต่างประเทศ แต่ทำไมรู้เรื่องพวกนี้ด้วย?"
หลงเซียวยื่นมือปิดตาของเธอ ของที่ไม่สมควรดูไม่ควรดู! ไม่อยากให้ภรรยาเห็นแบบอย่างที่ไม่ดี
ลั่วหาน : "…..ฉันดูมาก่อนแล้ว ต่อให้ปิดตาฉันยังไงก็ไม่มีประโยชน์?"
หลงเซียวพูดด้วยน้ำเสียงจริงใจว่า "ลืมซะ"
"…..โอเค จะพยายาม เกิดอะไรขึ้นกับเกาจิ่งอานหรอ?"
หลงเซียวขมวดคิ้วขึ้น และพูดว่า "เกาจิ่งอานเคยถามผมว่า ในงานแต่งงานของโม่หรูเฟยต้องการจัดการใครบ้าง ผมครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ และพูดว่าฉู่ซีหราน….ที่รัก คุณเองก็ไม่ชอบเธอ ดังนั้นผมเลยบอกเขา ดูเหมือนเกาจิ่งอานจัดการได้ผลดีด้วย"
ลั่วหาน : "……เอาล่ะ ฉันรู้สึกเหมือนกับทุกอย่างคุณเป็นคนจัดการใช่ไหม?"
หลงเซียวพยักหน้าเล็กน้อย "ตอนนี้เกาจิ่งอานผ่านการประเมินผลแล้ว ดีมากจริงๆ"
ลั่วหานไม่ค่อยเข้าใจ "ประเมินผลอะไรหรอ?"
หลงเซียวจับมือของเธอไว้ และพูดขึ้นว่า "เขาอยากให้ผมเป็นพี่ใหญ่ และต่อไปอยากช่วยผมทำงาน"
ลั่วหานอ้าปาก และหลับตาลง
ไม่กี่วันมานี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง?
ฉู่ซีหรานร้องห่มร้องไห้ จู่ๆเธอก็ก้มตัวลงถอดรองเท้าส้นสูงออก และขว้างใส่เกาจิ่งอาน "เกาจิ่งอาน นายต้องตาย!"
เกาจิ่งอานหลบหลีกรองเท้าส้นสูงของเธออย่างรวดเร็ว "คุณนายเสิ่น เก็บแรงไว้กลับบ้านไปอธิบายกับสามีของคุณดีกว่านะครับ!"
กู้เยนเซินกระแอมเล็กน้อย "ประธานไป๋ ฉู่ซีหรานซวยแน่ครับ ไอ้คนเลวอย่าง เสิ่นเหลียวไม่มีทางปล่อยเธอแน่นอน"
ไป๋เวยเหลือบมองกู้เยนเซินแวบหนึ่ง "หุบปาก!"
"ทำไมหรอ? พวกเขาสองคนทะเลาะกันไม่ใช่เรื่องดีหรอครับ? ไอ้คนเลวอย่าง เสิ่นเหลียวควรมีวันนี้ตั้งนานแล้ว!"
ไป๋เวยกำหมัดไว้อย่างแน่น พร้อมกับออกแรงเตะขาของกู้เยนเซิน "หากนายพูดถึง เสิ่นเหลียวอีก นายตายแน่!"
จี้ตงหมิงมองดูสองคนนี้เสร็จก็หันหน้ามองเจ้านายของตัวเองต่อ
ทันใดนั้น เจิ้งซิ่วหยาก็ได้ยินคนพูดขึ้นว่า "คนของเสิ่นเหลียวมาส่งหลงจื๋อที่โรงแรมแล้ว ตอนนี้เขาถูกขังอยู่ในห้องที่โรงแรม ตอนนี้เขาไม่ได้รับอันตรายอะไร เพราะคนที่ เสิ่นเหลียวมีเรื่องด้วยไม่ใช่เขา"
"เข้าใจล่ะ"
"จับตัวฉู่ซีหรานเผื่อสามารถค้นความลับของเสิ่นเหลียวได้บ้าง"
"ใช่"
เจิ้งซิ่วหยามองดูเวลา งานแต่งงานนี้ช่างทำให้เสียเวลามากจริงๆ
"เกาจิ่งอาน! นายต้องไม่ตายดีแน่! นายล่วงเกินสิทธิส่วนบุคคลของฉัน นายทำผิดกฎหมาย! ฉันจะฟ้องนาย! ฉันจะฟ้องนาย!"
ฉู่ซีหรานตะโกนร้องด้วยท่าทางโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ จนมวยผมที่เกล้าไว้หลุดสะบักสะบอมไปหมด แถมรองเท้าส้นสูงสองข้างก็ขว้างใส่เกาจิ่งอานแล้วด้วย ในตอนนี้เธอยืนเท้าเปล่าด่าทออยู่
เกาจิ่งอานยิ้มมุมปากเล็กน้อย "ฉู่ซีหราน เธอต้องการฟ้องฉันที่ล่วงเกินสิทธิส่วนตัวของเธอหรอ? ได้เลย ฟ้องเลย งั้นพวกเราให้ศาลพิจารณาคดีเก่าๆกันดีไหม!"
"อย่าขยับ! นี่คือตำรวจ!"
จู่ๆน้ำเสียงหนักแน่นก็ทำลายบรรยากาศในห้องโถงขึ้น
ตำรวจหรอ? ทันใดนั้นเหล่าแขกก็หันหน้ามองเจิ้งซิ่วหยาที่ในมือชูบัตรเจ้าหน้าที่ตำรวจอย่างพร้อมเพรียง
ยังมีอะไรที่น่าตื่นเต้นกว่านี้อีกไหม!
ตำรวจก็ปรากฏตัวแล้ว แถมเป็นสายตำรวจด้วย!
หลังจากที่ เจิ้งซิ่วหยาแสดงบัตรเจ้าหน้าที่ตำรวจเสร็จ ไม่นานก็หยิบกุญแจมืออันเยือกเย็นจากในกระเป๋าใบเล็กขึ้น!
ลู่ซวงซวงเบิกตากว้างจ้องมองใบหน้าที่เปลี่ยนไปของเจิ้งซิ่วหยาขึ้น!
คุกเข่าลง!
เจิ้งซิ่วหยาจ้องมองฉู่ซีหรานด้วยสีหน้าเย็นชา "คุณฉู่ซีหราน นับตั้งแต่ตอนนี้คุณมีสิทธิ์นิ่งเงียบ แต่สิ่งที่คุณพูดทุกอย่างล้วนมีผลต่อการพิจารณาของศาล! คุณถูกจับกุมแล้ว เชิญไปกับฉันด้วยค่ะ!"
แครก!
ถูกล็อกด้วยกุญแจมือ!
ฉู่ซีหรานแทบไม่เข้าใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้น จากนั้นเธอก็ต้องมองเจิ้งซิ่วหยาแล้วตะคอกขึ้นว่า "เธอมีสิทธิ์อะไรมาจับฉัน! ฉันทำอะไรผิด! ปล่อยฉัน! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้!"
เจิ้งซิ่วหยาพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวเหมือนตำรวจขึ้น "ฉู่ซีหราน ช่วยให้ความร่วมมือกับตำรวจด้วยค่ะ ไม่เช่นนั้นเราต้องใช้มาตรการกักตัวคุณ!"
ลั่วหานรู้สึกตกใจเล็กน้อย ทั้งที่ เจิ้งซิ่วหยาจับกุมฉู่ซีหราน แต่กลับไม่มีเหตุผลเลย "…..ที่รัก แค่ไม่ร่วมมือต้องกักตัวเลยหรอคะ?"
หลงเซียวพูดขึ้นว่า "ตำรวจว่ายังไงก็ต้องตามนั้นแหละ ที่รัก คุณไม่ต้องคิดมากหรอก"
"อ่อ…..แต่ฉู่ซีหรานเป็นน้องสาวของฉันนะค่ะ"
หลงเซียว : "….."พูดไม่ออกชั่วขณะ "ที่รัก คุณไม่รู้สึกว่า ตอนนี้ไม่ใช่เวลาเห็นแก่เรื่องญาติมิตรหรือเปล่า? เรื่องนี้คุณลืมไปแล้วหรอ?"
"คุณหลง คุณนี่ร้ายกาจมาก! แต่….ฉันชอบ!"
เขาลูบหัวของเธอ "อืม ผมยังสามารถร้ายกาจกว่านี้"