คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 345 สร้าง "ข่าวอื้อฉาว" บิดเบือนความจริง
ตอนที่ 345 สร้าง "ข่าวอื้อฉาว" บิดเบือนความจริง
ฉู่ซีหรานยักไหล่ด้วยท่าทางไร้เดียงสา ไม่รู้เรื่องรู้ความ จากนั้นสายตาก็หยุดที่แก้วไวน์ แล้วพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงน่าสงสารว่า "พี่สาว พี่ข่มขู่ฉันแบบนี้ทำไม? ต่อให้พี่ฆ่าฉันให้ตายก็ไร้ประโยชน์ เพราะหน้าที่เพียงอย่างเดียวของฉันในบ้านตระกูลเสิ่นคือมาเป็นแจกันดอกไม้สวยๆเข้าร่วมงานเลี้ยงสร้างบารมีให้กับเขา ดังนั้นเขาไม่มีทางฟังฉันอย่างแน่นอน"
ท่าทางขับน้ำตาด้วยความน่าสงสาร ไม่เพียงไม่ทำให้ลั่วหานไม่รู้สึกเห็นอกเห็นใจแล้ว แต่กลับยิ่งทำให้เธอรู้สึกรังเกียจ ท่าทางของฉู่ซีหรานมีแต่รัศมีเจ้าเล่ห์แผ่ออกมา ซึ่งทำให้ลั่วหานรู้สึกรังเกียจ และคลื่นไส้มาก!
"ฉู่ซีหราน เธออยู่ในบ้านตระกูลเสิ่นเป็นแค่แจกันดอกไม้หรอ แต่ฉันคิดว่าแจกันดอกไม้แบบนี้ไม่จำเป็นต้องมีเลย เพราะไม่รู้ว่าจะเหยี่ยวเฉาเมื่อไหร่ แถมยังเก็บศพไม่ได้อีก"
ลั่วหานยิ้มมุมปากด้วยสีหน้าเยาะเย้ยเล็กน้อย แต่ภายในใจกำลังครุ่นคิดอยู่ว่า ในตอนนี้หลงจื๋อปลอดภัยดีหรือเปล่า
ฉู่ซีหรานยิ้มจางๆ ยิ้มเหมือนถูกคนบีบคอเลย และพูดขึ้นว่า "พี่นี่เป็นพี่สาวที่แสนดีของฉันจริงๆ ฉู่ลั่วหาน ฉันดูเธอไม่ผิดเลยจริงๆ เธอเป็นผู้หญิงที่เลือดเย็นจริงๆ ฉันขอนอบน้อมก้มกราบถามหน่อยว่า ทำไมเธอไม่ช่วยฉัน ?"
ลั่วหานดึงมือของเธอที่กุมมือของตัวเองออก "ฉู่ลั่วหาน เส้นทางที่เธอเลือกเอง ต่อให้ต้องคลานเธอก็ต้องไปให้สุดเส้นทาง เธอคิดว่าฉันจะเหมือนเมื่อก่อนหรอ แค่เธอร้องไห้ ฉันก็ฟังเธอทุกอย่าง? ฉู่ซีหราน ตื่นเถอะ ตื่นได้แล้ว! เป็นแม่คนแล้ว ยังไร้เดียงสาอยู่อีก!"
พูดจบ ลั่วหานก็เงยหน้ามองเจ้าสาวบนพรมแดง และไม่สนใจฉู่ซีหรานอีก
ฉู่ซีหรานแอบเหลือบมองแชมเปญที่เติมผงยาแก้วนั้นอย่างเงียบๆ และแอบฉวยโอกาสตอนที่ลั่วหานไม่ทันสังเกตวางแก้วไวน์แทนแก้วไวน์เก่าของเธอบนโต๊ะ
จากนั้นก็ถอยหลังไม่กี่ก้าวเดินถือแก้วไวน์ พร้อมจ้องมองแก้วไวน์
ตอนที่ลู่ซวงซวงเดินออกมาจากห้องน้ำ ก็ได้ยินพิธีกรทางนั้นกำลังชื่นชมความสวยของเจ้าสาวเกินจริงอยู่ ขณะเดียวกันก็เห็นโม่หรูเฟยกับโม่ล่างคุนเดินทีละก้าวลงมาหาซุนปิงเหวินที่กำลังรออยู่ข้างล่างบันได
หลอดไฟดอกบัวที่ลอยอยู่ในสระน้ำและดวงไฟคริสตัลขนาดใหญ่ที่อยู่สองข้างทางส่องแสงจนทุกอย่างเหมือนดั่งภาพฝัน ลู่ซวงซวงอ้าปากค้าง และพูดขึ้นเบาๆว่า "ว้าว!"
มีเงินเสพสุขจริงๆ! ถึงแม้นิสัยจะไม่ค่อยเท่าไหร่ แต่จัดงานแต่งงานได้อลังการงานสร้างจริงๆ
เหล่านักข่าวที่อยู่ในงานต่างพากันถ่ายรูปจับภาพสามร้อยหกสิบองศาของโม่หรูเฟยอย่างบ้าคลั่ง เหมือนอยากถ่ายรูปเอาโม่หรูเฟยลงนิตยสารและหนังสือพิมพ์อย่างนั้น
ถึงแม้โม่หรูเฟยผู้หญิงคนนี้จะมีมารยาทร้อยเล่มเกวียน แต่ต้องยอมรับว่าเธอเป็นคนสวยจริง ลู่ซวงซวงเอาแต่ตำหนิพลาง ชื่นชมพลางว่า ชุดแต่งงานสวย เครื่องประดับสวย รองเท้าส้นสูงสวย รูปร่างสวยมาก……
ลู่ซวงซวงหยิบขนมมาการองชิ้นเล็กหนึ่งชิ้นยัดใส่ปาก บรรยากาศที่คึกคักและโรแมนติกทำให้เธอประหม่า จนคิดว่านี่เป็นเพียงงานแต่งงานธรรมดา
ลั่วหานกำลังมองดูเจ้าสาวกำลังพูดแสดงความรู้สึกในใจอย่างลึกซึ้ง ขณะเดียวกันก็กดหมายเลขโทรศัพท์ของหลงจื๋อด้วย
ในตอนนี้ ภายในรถยนต์ของเสิ่นเหลียวโทรศัพท์ของหลงจื๋อสว่างขึ้น
หลงจื๋อจ้องมองด้วยสายตาเคียดแค้น ตอนนี้โทรศัพท์อยู่ในมือของผู้ชายสวมชุดดำคนหนึ่ง ซึ่งอยู่ห่างกับหลงจื๋อไม่ถึงหนึ่งเมตร แต่หลงจื๋อถูกมัดมือมัดเท้าอยู่ แถมถูกปิดปากด้วย ดังนั้นอย่าว่าแต่รับสายเลย แม้แต่พูดสักคำยังไม่ได้เลย
ผู้ชายสวมชุดดำสวมแว่นเลนส์ใหญ่ พร้อมจ้องมองเขาด้วยสายตาป่าเถื่อนอยู่สองข้างของเขา
หลงจื๋อกัดฟันเบิกตากว้าง พร้อมกับส่งเสียงจากในลำคออย่างสุดกำลัง "อืม! อืม!"
ผู้ชายสวมชุดดำนั่งอยู่สองข้างของเขาอย่างนิ่งเงียบ ขณะเดียวกันก็สังเกตมองเพราะกลัวหลงจื๋อหนีรอด ภายในรถยนต์ที่คับแคบถูกเบียดเสียดกันอย่างหนาแน่น ทำให้บรรยากาศเริ่มอึดอัดและผิดแปลก
ทันใดนั้นผู้ชายที่นั่งข้างคนขับก็หัวเราะเบาๆขึ้น ซึ่งน้ำเสียงของเขาแปลกประหลาดมาก "คุณชายรองตระกูลหลง คุณวางใจเถอะ พวกเราไม่มีเจตนาร้ายต่อคุณ คุณปลอดภัยดี พวกเราแค่อยากเชิญคุณชายรองไปร่วมดื่มน้ำชาด้วยกันเท่านั้น ดื่มชากันเสร็จ พวกเราจะรีบพาคุณไปส่งอย่างปลอดภัยเลย"
เชี่ย! ไม่เคยเห็นคนเชิญไปดื่มชาด้วยวิธีการนี้เลย!
หลงจื๋อพยายามตะโกนร้อง กระทืบเท้าสุดกำลัง แต่คนภายในรถยนต์กลับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไรเลย
สิบกว่านาทีก่อน มีคนเชิญเขาขึ้นรถ บอกว่าคุณเสิ่นกำลังรอเขาอยู่บนรถ แต่เมื่อหลงจื๋อเพิ่งขึ้นเพียงไม่นาน ก็ถูกคนเอาปืนฟาดใสหลังคอเข้าอย่างแรง จากนั้นเขาก็สลบหมดสติไป
บนรถยนต์แทบไม่มีเงาหัวของเสิ่นเหลียวเลย!
ตอนที่เขาใช้เวลาไม่กี่นาทีดึงสติกลับมาและทบทวนเกิดอะไรขึ้น ทุกอย่างก็ส่ายแล้ว
ตอนนี้เขาถูกจับนั่งบนรถ โดยถูกมัดทั้งมือทั้งเท้า แถมยังมีผู้ชายฉกรรจ์สี่คนรวมคนขับรถด้วยในรถยนต์ ดังนั้นโอกาสหนีรอดเป็นศูนย์
วินาทีที่หน้าจอโทรศัพท์ส่องแสง หลงจื๋อก็เห็นบนหน้าเขียนว่า พี่สะใภ้นางฟ้าขึ้น
เขาเริ่มรู้สึกกังวลขึ้นมาทันที เขาถูกลักพาตัวอย่างกะทันหัน แต่กลับไม่ถูกทำร้ายเลย หรือว่าเป้าหมายของคนเหล่านี้คือพี่สะใภ้?
แย่แล้ว! เขาถูกหลอกแล้ว แผนล่อเสือออกจากรัง!
ในมือของเขายังมีของขวัญที่พี่ใหญ่ฝากให้เขาให้กับพี่สะใภ้อยู่ โง่เขลา ทำไมเขาถึงผิดพลาดอย่างโง่เขลาแบบนี้!
โทรศัพท์ไม่มีคนรีบ จากนั้นก็ปิดเครื่อง
ลั่วหานโทรศัพท์อีกครั้ง แต่พบว่าปิดเครื่อง
หลงจื๋อเกิดเรื่องขึ้นแล้วแน่เลย อีกอย่างรอบข้างของลั่วหานไม่มีใครสักคนสามารถออกไปดูสถานการณ์ข้างนอกด้วย แต่ถ้าหากเธอออกไปเอง จะถูกกับดักของฝ่ายตรงข้ามหรือเปล่า?
สมควรตาย!
"คุณซุนปิงเหวิน คุณยินยอมรับคุณโม่หรูเฟยเป็นภรรยาไหมครับ ไม่ว่าเธอจะแข็งแรงหรือป่วย ร่ำรวยหรือยากจน คุณจะรักเธอ ปกป้องเธอจนถึงวินาทีสุดท้ายของชีวิตไหมครับ?"
เสียงของพิธีการดังขึ้นผ่านไมโครโฟนขึ้น ลั่วหานเพิ่งรับรู้ว่าพิธีแต่งงานดำเนินการมาถึงขั้นตอนนี้แล้ว เธอเอามือที่ถือโทรศัพท์ไว้ข้างหูลง และนวดขมับเล็กน้อย พร้อมพูดในใจว่า นายต้องไม่เป็นอะไร!
ลู่ซวงซวงเดินเข้ามาอย่างเงียบๆ และหรี่ตายิ้มด้วยสายตาอิจฉา "ที่รัก ตอนที่เธอแต่งงานกับหลงเซียวมีพิธีการนี้ด้วยหรือเปล่า ในตอนนั้นเธอตอบว่ายังไง?"
ความทรงจำนี้นานมากแล้ว "ในตอนนั้นพวกเราจัดพิธีงานแต่งงานเรียบง่ายมาก ตอนที่แต่งงานกับหลงเซียว….อันที่จริงมีหลายเรื่องที่คุยไม่ชัดเจน ฉันนึกว่าเขาไม่รักฉัน เขาก็นึกว่าฉันไม่รักเขา เข้าใจผิดกันมาหลายปี ทรมานกันมาหลายปี"
เมื่อนึกถึงความหยิ่งยโสของต่างฝ่ายที่สร้างความผิดพลาด ลั่วหานก็รู้สึกเสียใจภายหลังขึ้น
"คุณโม่หรูเฟย คุณยินยอม….."
ลู่ซวงซวงจ้องมองเจ้าสาวอย่างเหม่อลอย จนเกือบน้ำลายไหลออกมาจากปาก "ลั่วลั่ว เห็นพวกเขาแต่งงานกัน ฉันเองก็อยากแต่งงานเหมือนกัน สวมชุดแต่งงานสวยจริงๆ แถมงานแต่งงานก็อลังการด้วย ชั่วชีวิตครั้งหนึ่งของผู้หญิงทุกคนต้องมีงานแต่งงานแบบนี้สักครั้ง ไม่ต้องยิ่งใหญ่ขนาดนี้ก็ได้ ขอเพียงอยู่กับคนที่รัก จะยังไงก็ดีหมด โอ้โห้ น่าอิจฉาพวกเขาจังเลย!"
ลั่วหานพยักหน้าเล็กน้อย และพูดว่า "อืม จะแต่งงานเมื่อไหร่ก็บอกฉันล่ะกัน"
"ไว้ให้ฉันเจอคนนั้นก่อนค่อยว่ากัน!"
ในตอนนี้ทุกคนต่างพากันจ้องมองช่อดอกไม้ในมือของโม่หรูเฟย และกำลังรอเธอเอ่ยคำพูดยินยอม
ไม่นาน โม่หรูเฟยก็พยักหน้าเล็กน้อย และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานว่า "ฉันยินยอม"
ทันใดนั้นเสียงปรบมือก็ดึงสนั่นขึ้น
"ตอนนี้ เจ้าบ่าวสามารถจูบเจ้าสาวแล้ว"
โม่หรูเฟยโน้มตัวเข้ามาจูบริมฝีปากของซุนปิงเหวิน ท่ามกลางเสียงปรบมือ
เมื่อเห็นลั่วหานยกแก้วไวน์นั้นขึ้นมา ฉู่ซีหรานที่มีสีหน้ากังวลก็ผ่อนคลายทันที พร้อมจิบไวน์คำหนึ่ง และรอคอยเธอดื่ม
"ต่อไป เชิญทุกคนร่วมเป็นสักขีพยานร่วมฉลองงานแต่งงานของเจ้าบ่าวและเจ้าสาว และจดจำความทรงจำที่ดีของทั้งสองด้วย!"
พิธีกรกระแอมหนึ่งที จู่ๆบนผนังกำแพงก็ปรากฏเป็นภาพโปรเจคเตอร์ จากนั้นก็ปรากฏเป็นรูปภาพตั้งแต่เด็กจนโตของโม่หรูเฟยกับซุนปิงเหวินขึ้น นับตั้งแต่หนึ่งขวบ และเพิ่มขึ้นทีละปี ดูแล้วช่างอบอุ่นมาก
เมื่อดูแล้วทำให้ผู้คนเชื่อว่า คู่นี้รักกันด้วยความรักใคร่ต่อกัน ถ้าหากไม่รู้เรื่องราวมาก่อน ลั่วหานคงคิดว่า ความรักของพวกเขาช่างสมบูรณ์แบบมาก!
เห่อเห่อ!
ลั่วหานยกแก้วไวน์ขึ้นมาจิบหนึ่งคำ
ส่วนลู่ซวงซวงยืนพร่ำเพ้องานแต่งงานโรแมนติกอย่างนั้นอย่างนี้อยู่ด้านข้าง ลั่วหานหันหน้ามองนาฬิกาแวบหนึ่ง และพบว่าเป็นเวลาใกล้เข้ายี่สิบนาทีแล้ว ตกลงหลงจื๋อไปที่ไหนกันแน่?"
"ซวงซวง ฉันกลับก่อนนะ คงไม่อยู่ต่อแล้ว"
"ห่ะ? จริงหรอ?"
"ฉันมีธุระนิดหน่อย ต้องไปจัดการ"
"อ่อ….โอเค"
เหล่าแขกต่างพากันดูอย่างเหม่อลอย จนบรรยากาศเงียบมาก!
เร็วเกินไปแล้ว! ทุกคนเหมือนถูกหยุดให้หายใจ จนไม่มีเสียงอะไรเลย ขณะเดียวทุกคนกลับจ้องมองหน้าจออย่างเงียบๆ! บนหน้าจอ……
ลู่ซวงซวงเบิกตากว้าง จนลูกตาเกือบจะทะลักออกมา พร้อมกับอ้าปากเป็นรูปทรง O "โอ้โห้…นี่…."
ลั่วลั่วเอาแก้วไวน์ออกจากริมฝีปาก จากนั้นก็หยุดนิ่งชั่วขณะ!
บนหน้าจอมีเธออยู่!
ไม่ พูดตามความเป็นจริงคือใบหน้าเมื่อก่อนของเธอ! ใบหน้าที่แท้จริงของลั่วหาน!
บนหน้าจอสัมผัสขนาดใหญ่ มีรูปภาพของฉู่ลั่วหานเปลือยกายทั้งตัวนอนอยู่บนเตียง โดยบนเตียงในห้องชุดของโรงแรมมีชุดชั้นใน กางเกงใน กระโปรงของผู้หญิง รองเท้าส้นสูง กางเกงของผู้ชาย เสื้อสูทของผู้ชาย เข็มกลัด รองเท้าหนังกระจัดกระจายอยู่……
ผู้ชายเปลือยกายหันหลังใส่หน้าจอ จนเห็นผู้หญิงเปลือยกายอย่างชัดเจน!
รูปถัดมา ลั่วหานนอนบนเตียง บนร่างกายมีเพียงผ้าพรมสีม่วงอ่อนปกปิดอยู่ แต่บริเวณหน้าอกขึ้นไปไม่มีอะไรปกปิด และกำลังหลับรอผู้ชาย……
"ปัง!"
แก้วไวน์ในมือของลั่วหานร่างตกกระทบพื้นแตกกระจาย
เธอจ้องมองหน้าจออย่างเหม่อลอย เรื่องภาพเหล่านี้….นี่มันเกิดอะไรขึ้น!
ในตอนนั้นเธอเคยมีประสบการณ์ดื่มเหล้าจนเมามายมาก่อน แต่ตอนตื่นมามีเพียงตัวเองที่นอนอยู่บนเตียง ส่วนระหว่างนั้นเกิดอะไรขึ้นเธอไม่รู้เลย แต่เธอจำได้อย่างแม่นเลยว่า ในวันนั้นตอนเธอตื่นมายังคงสวมเสื้อผ้าอยู่!
แต่รูปภาพเหล่านี้ในวันนี้กลับรื้อฟื้นความทรงจำของเธอ โดยใช้วิธีการนี้!
ตกลงเกิดอะไรขึ้น? หรือว่าเธอ….ไม่! ผู้ชายคนนั้นคือใคร? หน้าตรงล่ะ? หน้าตรงของเขาคือใคร?
จากนั้นแขกทั้งหมดในงานก็หันหน้าจ้องมองเธอ!
คุณนายหญิงตระกูลหลง ผู้หญิงของหลงเซียว ที่แท้เคยความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้ชายอื่นมาก่อน!
อีกอย่าง เวลากำกับบนรูปภาพก็เป็นเวลาหลังแต่งงานด้วย
เวลาของรูปภาพเหล่านี้มีขึ้น หลังจากที่เธอกับหลงเซียวจะประกาศแต่งงานกันหนึ่งวัน!
หมายถึงว่า วันที่สองหลังจากแต่งงาน ลั่วหานก็แอบมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้ชายในโรงแรม!
"ไม่จริงหรอกมั้ง! หรือว่าประธานหลงถูกเธอสวมเขามาหลายปีแล้ว! ไม่น่าเชื่อ….!"
"โอ้พระเจ้า เกรงว่าถึงตอนนี้หลงเซียวคงยังไม่รู้ความจริงมั้ง!"
จู่ๆขาทั้งสองข้างของลั่วหานก็สั่นเทา เธอจ้องมองตัวเองบนหน้าจอ ตันเองที่น่าอับอายคนนั้น เธอไม่อยากเชื่อ และรับไม่ได้เลย!
เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้! เธอจำได้หลงเซียวเคยพูดว่า ในตอนนั้นเขาเข้าใจผิดเธอ! แต่รูปภาพนั้นมาได้ยังไงกัน? แล้วผู้ชายคนนั้นคือใคร? และเกิดอะไรขึ้นกันแน่?