คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 344 งานแต่งงานเริ่มขึ้น หลงจื๋อหายทันที
ตอนที่ 344 งานแต่งงานเริ่มขึ้น หลงจื๋อหายทันที
บนกระจกปรากฏหรูเฟยที่แต่งหน้าเจ้าสาวอย่างสวย และสวมชุดแต่งงานคอวียาวโชว์หน้าอกเล็กน้อย ซึ่งดูแล้วสวยจนน่าสะดุดตามาก
เธอสวมรองเท้าส้นสูงคริสตัลสีขาวราคาแพงคู่หนึ่ง แถวเธอมีเอวที่คอดเล็กน่าเย้ายวนด้วย จนทำให้ผู้คนไม่สามารถละสายตาได้เลย
โม่หรูเฟยในภาพลักษณ์แบบนี้เหมือนกับกำลังเดินบนพรมแดงงานเทศกาลหนังภาพยนตร์เลย ที่ได้รับความสนใจต่อผู้คน ขณะเดียวกันก็เห็นสายตาหิวโหยจากผู้ชายที่แผ่ออกมาด้วย ซึ่งนี่ถือเป็นโลกที่เธอชื่นชอบ!
เพราะนั้นเป็นโลกทุกอย่างของโม่หรูเฟย!
โม่หรูเฟยกัดฟันแน่น ขณะเดียวกันก็กำหมัดไว้อย่างแน่น
"ฉันอยากจะฉีกหนังหน้านังฉู่ลั่วหานตอนนี้เลย! ฉันอยากให้เธอกลายเป็นนังเพศยาในสายตาของทุกคน! ฉันอยากให้ทุกคนด่าทอเธอ!"
ความรู้สึกความเคียดแค้นทำให้ใบหน้าที่สวยงดงามของโม่หรูเฟยบิดเบี้ยวทันที ขณะเดียวกันบลัชออนและไฮไลท์ที่ปัดบนแก้มก็ชักกระตุกขึ้นอย่างน่าสยดสยอง
ซุนปิงเหวินจับมือเธอไว้ และพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า "ที่รัก วันนี้เป็นวันน่ายินดีของพวกเราสองคน มีความสุขหน่อยสิ เดียวเราสองคนมีฉากสนุกให้ดูอีกมาก อย่าเพิ่งเครียดสิ ถ้าคุณเครียด สามีก็เครียดตามด้วย"
โม่หรูเฟยก้มหน้ามองซุนปิงเหวินที่เปลี่ยนสวมชุดเจ้าบ่าวเรียบร้อยแล้ว ขณะเดียวกันก็กุมมือเขาไว้ "แต่พิธีแต่งงานของพวกเรา คงน่าเสียดายแย่เลย"
"ก็แค่พิธีการเท่านั้น สามารถทำเรื่องที่สนุกมากกว่านี้ได้ จริงไหม? ขอเพียงคุณมีความสุข ผมล้วนยอมทำตามทุกอย่าง เชื่อฟัง อย่าโกรธเลย"
โม่หรูเฟยจ้องมองซุนปิงเหวินอย่างนิ่งเงียบ เธอรู้อยู่แก่ใจว่า ความสัมพันธ์ของพวกเขามาจากผลประโยชน์ทางธุรกิจเท่านั้น แต่ในดวงตาของเขากลับเผยสายตารักใคร่ จนทำให้โม่หรูเฟยรู้สึกหวั่นไหวบ้าง
เธอเคยคาดหวังอยากเห็นสายตาแบบนี้จากหลงเซียวมาก และคาดหวังอยากให้เขาทำกับตัวเองแบบนี้ด้วย!
โม่หรูเฟยยื่นมือทั้งสองข้างวางบนใบหน้าของซุนปิงเหวิน พร้อมเผยสายตาพร่ามัว และนึกว่าใบหน้านี้คือหลงเซียว อีกอย่างเธอเกือบเรียกชื่อหลงเซียวออกมาด้วย
จากนั้นเธอก็ยิ้มอย่างขืนข่ม "ปิงเหวิน ต่อไปพวกเราคือครอบครัวเดียวกัน ดังนั้นคุณต้องจำไว้เสมอว่า จะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง"
"ผมจะไม่ทำให้คุณผิดหวังแน่นอน ผมจะรักคุณทั้งชาตินี้ และชาติหน้า"
——
บรรยากาศในงานแต่งงานคึกคักมาก ข้างนอกแสงไฟเจิดจ้ามาก ข้างในแสงไฟสีสันฉูดฉาด
เหล่าแขกพากันเดินเข้างาน และรอคอยเวลาที่เหมาะสมมาถึง
ลั่วหานกับลู่ซวงซวงกำลังพูดคุยกัน ขณะเดียวกันก็แอบวิพากษ์วิจารณ์การแต่งตัวของแขกบ้าง จนเวลาเกือบใกล้เข้าเที่ยง
"ไม่รู้เลยว่า สาวสวยและร่ำรวยอย่างโม่หรูเฟยจะสร้างความเซอร์ไพรส์ในงานยังไงกัน! เธอเคยเป็นถึงไอดอลนานาชาติมาแล้ว วันนี้ต้องแต่งตัวแต่งหน้าโดดเด่นกว่าแขกทุกคนแน่!"
"ปกติเสื้อผ้าของโม่หรูเฟยก็เป็นกระแสอยู่แล้ว ดังนั้นวันนี้ต้องยิ่งอลังการแน่นอน พวกเธอรอดูฉันเลียนแบบชุดแต่งงานของเธอได้เลย!"
จากนั้นทุกคนก็เริ่มเงียบลง มีเพียงเหล่าผู้ชายที่ไม่สนใจชุดแต่งงานที่ยังคงพูดคุยเรื่องธุรกิจอยู่ ส่วนคนอื่นต่างเฝ้ารอคอยและจ้องมองตรงบันไดแล้ว
ทันใดนั้น จู่ๆก็ปรากฏคนที่สวมชุดพนักงานรักษาความปลอดภัยวิ่งเข้ามา และจ้องมองผู้คนที่พูดคุยกันคึกคักด้วยสายตารีบร้อน
ลั่วหานกวาดตามองพร้อมกับเขย่าไวน์ในมือเบาๆ
นี่คิดจะเล่นลูกไม้อะไรอีก?
"รถยนต์ป้ายทะเบียนหมาย เมืองหลวง L 6668 ไม่ทราบว่าเป็นของท่านไหนครับ?"
เป็นตัวเลขที่คุ้นหูมาก อีกอย่างเป็นตัวเลขมงคลด้วย ซึ่งต้องคู่ควรกับคนที่มีฐานะไม่ธรรมดาแน่
ไม่นาน ลั่วหาน หลงจื๋อ และหลงยี่ต่างพากันมองพนักงานรักษาความปลอดภัย เจ้าของป้ายทะเบียนรถยนต์นี้ไม่ใช่คนอื่นคนไกล แต่คือหลงเซียว
วันนี้หลงจื๋อขับรถยนต์ยี่ห้อมายบัค และจอดรถยนต์อยู่ลานจอดรถข้างนอก
โธ่เอ้ย แค่นี้ก็เป็นเรื่องหรอ สุดยอดจริงๆ!
หลงจื๋อขมวดคิ้ว และฉีกปากยิ้มเล็กน้อย "รถยนต์ของฉันเอง มีอะไรหรอ?"
พนักงานรักษาความปลอดภัยพูดว่า "คุณชายรอง ต้องขออภัยด้วยจริงๆครับ ดูเหมือนรถยนต์ของคุณชนกับรถยนต์ข้างหน้า เชิญคุณไปดูตอนนี้หน่อย ได้ไหมครับ?"
หลงจื๋อขยับริมฝีปากเล็กน้อย และพูดว่า "ชนรถหรอ? รถของผมชนกับรถของคนอื่นหรอ เลยให้เกียรติต่อเขา ฮ่าฮ่า คุณจะให้คุณชายอย่างผมไปดูหรอ? ให้เจ้าของรถมาหาผมดีกว่า เดียวผมจะกล่าวขอโทษต่อหน้าเอง"
ลั่วหานเม้มปากเล็กน้อย และยกมือเตะบนริมฝีปากเบาๆ จากนั้นก็มองหลงจื๋อกับทุกคน
พนักงานรักษาความปลอดภัยพูดว่า "คุณชายรอง ต้องขอโทษด้วยครับ เกรงว่าคุณคงต้องไปอธิบายด้วยตัวเอง นี่เป็นข้อเรียกร้องจากเจ้าของรถ"
หลงจื๋อขมวดคิ้ว "ใครหรอ?"
ในตอนนี้ในห้องโถงงานแต่งงานมีคนจำนวนไม่น้อยมองดูทางนี้ ทุกคนรู้ว่า หลงจื๋อคือคุณชายรองของตระกูลหลง ปกติเขาเป็นคนสุภาพเรียบร้อย ดังนั้นเกิดเรื่องชนรถยนต์เลยเป็นเรื่องที่เกินความคาดหมายของทุกคน
"คุณชายรองขับรถชนรถของคุณเสิ่น"
ลั่วหานมองประเมินรอบห้องโถง แต่กลับไม่พบร่างเงาของเสิ่นเหลียวเลย
หลงจื๋อหรี่ตาเล็กน้อย "พี่สะใภ้ เดียวผมไปดูสักแปปนะครับ เดี๋ยวจะรีบกลับมา"
"โอเค ดูแลตัวเองด้วย"
หลงจื๋อพยักหน้าเล็กน้อย
หลังจากเห็นหลงจื๋อจากไป ลั่วหานกัดฟันเล็กน้อย ตกลงวันนี้มีกี่ดวงตาที่กำลังจ้องมองเธอจากด้านหลัง ตกลงมีกี่คนที่กำลังวางแผนหักหลังอยู่?
ลั่วหานลูบแหวนบนนิ้วมืออย่างเหม่อลอย เธอต้องใจเย็น ใจเย็น
โจวหยู่เช่นกับหลงยี่ส่งสัญญาณสายตาต่อกัน จากนั้นหลงยี่ก็พูดว่า "เห็นไหม ผมบอกแล้ว มีคนอยากผลักพวกเขาตกเหวมีหลายคน วันนี้พวกเราเคยดูสถานการณ์อย่างเงียบๆกันดีกว่า"
"หลงจื๋อคิดอยากออกหน้าปกป้องฉู่ลั่วหานแทนหลงเซียวใช่ไหม? น่าเสียดาย ถูก เสิ่นเหลียวขัดขวางแล้ว ฮ่าฮ่า!"
ลู่ซวงซวงแอบยื่นมือจับมือของลั่วหานเบาๆ "ที่รัก ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าบรรยากาศดูผิดแปลกนะ เหมือนกลิ่นปีศาจ"
ลั่วหานยิ้มและพูดว่า "มีกลิ่นปีศาจนั้นคือปกติ งานแต่งงานของสุนัขจิ้งจอก ถ้าไม่มีกลิ่นปีศาจสิแปลก"
เจิ้งซิ่วหยากัดฟันเล็กน้อย เสิ่นเหลียวนี่นายทำอะไร?
ฉู่ซีหรานเหลือบสบสายตาฉู่ลั่วหาน หลังจากเผยสายตาร้ายกาจไม่นาน ก็ดึงสายตากลับ พร้อมกับถือของในมืออย่างแน่น
ผ่านไปไม่นาน พนักงานเสิร์ฟน้ำก็เดินเข้ามา จากนั้นฉู่ซีหรานก็ยกไวน์ขึ้นมาแก้วหนึ่ง แล้วเทของในมือลงไปในแก้ว
ชั่วพริบตาผงยาละลายในน้ำทันที ไม่มีสีไม่มีกลิ่น
ฉู่ซีหรานเอาเหล้าแชมเปญวางในถาดรองอีกอัน แล้วพูดกำชับว่า "นี่เป็นแชมเปญที่ดีที่สุดในงาน ต้องให้กับคุณนายหญิงตระกูลหลงให้ได้ จำไว้ว่า แชมเปญที่มีราคาแพงที่สุดในงานต้องให้ถึงมือคุณนายหญิงตระกูลหลง"
พนักงานเสิร์ฟไม่รู้เรื่อง ได้แต่พยักหน้าเล็กน้อย "ครับ คุณนายหญิงตระกูลหลง"
เมื่อเห็นพนักงานเสิร์ฟเดินจากไป ฉู่ซีหรานก็ยิ้มมุมปากเล็กน้อย ฮ่าฮ่า! ฉู่ลั่วหาน เธอคิดว่าตัวเองจะรอดพ้นทุกสถานการณ์หรอ?"
หลงเซียวไม่อยู่ในประเทศ ฉันจะคอยดูสิว่า เธอจะผ่านร้อนผ่านน้ำสักกี่ครั้งเชียว!
จากนั้นเธอก็ยกไวน์ขึ้นมาจิบคำหนึ่ง พร้อมจ้องมองทางนั้น
พนักงานฟังตามคำสั่งของฉู่ซีหราน เพราะกลัวให้แชมเปญในมือผิดคน แต่ในแก้วไวน์ของลั่วหานก็ยังเต็มอยู่ เลยต้องเดินวนเวียนไปมารอบบริเวณ เพื่อเติมไวน์ให้กับเธอ
เจิ้งซิ่วหยาพูดเบาๆกับไมโครโฟนว่า "หัวหน้า รถยนต์ของเสิ่นเหลียวเป็นอะไรหรอ?"
"แค่ฉากย่อย เขาอยากล่อหลงจื๋อออกมา เป็นแผนล่อเสื้อออกจากถ้ำ คุณคอยดูนับจากนี้ล่ะกัน"
"วางใจได้เลย"
"ฉันไม่วางใจ ตอนนี้มีเพียงคุณคนเดียวที่ไม่ลงมือ อย่าประมาทเชียว"
"ผมไม่ได้ประมาทสักหน่อย เดียวคุณคอยดู"
ลั่วหานมองดูนาฬิกา หลงจื๋อออกไปห้านาทีแล้ว แต่ยังไม่กลับมาเลย ซึ่งตอนนี้เข็มนาฬิกาเล็งตรงหมายเลขสิบสองแล้ว
ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบนั้น จู่ๆเสียงนาฬิกาก็ดังสนั่นขึ้น
จากนั้นก้อนวงกลมขนาดใหญ่ชั้นบนก็ระเบิดขึ้น ชั่วพริบตามีริบบิ้นสีสันละลานตาปรากฏขึ้น โดยริบบิ้นห่อเป็นรูปทรงหัวใจนับไม่ถ้วนร่วงตกลงมาบนพื้น เหมือนกับในงานมีฝนสีสันหลากหลายตกลงมา
"ปิ้วปิ้วปิ้วปิ้ว!"
ในงานมีเสียงปรบมือดังสนั่นขึ้น ทุกคนต่างจ้องมองริบบิ้นลอยร่วงลงมาด้วยท่าทางช็อก และบางคนก็อุทานร้องตกใจด้วย
ขณะที่ริบบิ้นลอยร่วงลงมานั้น ประตูลิฟท์ชั้นสองก็เปิดขึ้น ปรากฏเป็นคนสวมชุดสีขาวที่แย่งความสนใจจากทุกคนขึ้น
ชั่วพริบตาชุดแต่งงานของโม่หรูเฟยก็ดึงดูดสายตาจากคนในงานขึ้น เป็นชุดแต่งงานขนาดใหญ่เหมือนกับฝันเลย ชายกระโปรงพริ้วบนพรม ดูแล้วหรูหราและสวยสง่ามาก
ส่วนภายในลิฟท์อีกด้านมีซุนปิงเหวินอยู่ ไม่นานลิฟท์ที่ซุนปิงเหวินอยู่ก็เลื่อนลงมาหยุดที่ชั้นหนึ่ง
เพื่อนเจ้าบ่าวสองคนช่วยกันเข็นซุนปิงเหวินออกมาจากลิฟท์ ถึงแม้ขาทั้งสองข้างเดินไม่ได้ แต่ใบหน้าที่ปลิ้นปล่อนของซุนปิงเหวินก็ดึงดูดสายตาจากผู้คนไม่น้อยเลย
"น่าเสียดายที่พิการ ถ้าหากยืนเดินเองได้ คงหล่อน่าดู"
"ห้ามพูดแบบนี้ที่ไหนนะ"
ลั่วหานยืนอยู่เบื้องหน้าฝูงชน พร้อมจ้องมองซุนปิงเหวินเงียบๆ
ไม่นาน โม่ล่างคุนกับฟู่เหวินฟางก็เดินมาที่ชั้นสองเหมือนกัน โม่ล่างคุนยื่นมือจับมือโม่หรูเฟย จากนั้นสองพ่อลูกก็เดินลงมาชั้นแรกท่ามกลางสายตาที่อิจฉาของทุกคน
โม่หรูเฟยเดินลงบันไดวนด้วยชุดแต่งงานที่เซ็กซี่และระยิบระยับจากแสงกระทบ เธอเลยกลายเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในตอนนี้
ผู้เป็นสักขีพยานในการแต่งงานยืนอยู่ในห้องโถง ส่วนพิธีกรกำลังชื่นชมความสวยและชุดแต่งงานอย่างอลังการ
จากนั้นเสียงดนตรีจังหวะแต่งงานก็บรรเลงขึ้น เจ้าบ่าวสาวยิ้มอย่างมีความสุข ส่วนแขกมองดูด้วยความคึกคัก
ทุกอย่างดูสมบูรณ์แบบหมดเลย
ทันใดนั้น จูๆ เจิ้งซิ่วหยาก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น "หลงจื๋อขึ้นรถของเสิ่นเหลียวแล้ว ตอนนี้ยังไม่รู้สถานการณ์ที่ชัดเจน ฉันจะส่งคนไปติดตาม คุณอยู่ข้างในอย่างระมัดระวังด้วย พิธีแต่งงานจะเริ่มขึ้นแล้วใช่ไหม?"
เจิ้งซิ่วหยาพูดขึ้นว่า "เริ่มแล้ว ข้างในไม่มีสิ่งผิดปกติอะไร เป้าหมายหลักของฉันคือ เสิ่นเหลียวในเมื่อเขาไปแล้ว ฉันจะไปตามเขา! เชี่ย เครื่องดักฟังของฉันยังไม่ติดบนตัวเขาเลย!"
"ใจเย็น ฉันคิดว่าเรื่องนี้ไม่ง่ายดายแบบนี้หรอก"
"ใช่"
ดนตรีเพลงงานแต่งงานยังคงมีจังหวะมีความสุขร้อยปีไม่มีเปลี่ยน จากนั้นโม่หรูเฟยที่มีผ้าบางปิดอยู่ก็เดินเหยียบบนพรมแดง ซึ่งมีระยะห่างกับซุนปิงเหวินยิ่งใกล้กัน
โม่ล่างคุนโอบแขนของเธอ ซึ่งเป็นภาพพ่อลูกที่รักใคร่อย่างมีความสุขมาก!
ลั่วหานส่ายหน้าถอนหายใจ เดิมทีนี่สามารถเป็นงานแต่งงานที่เรียบง่าย มีความสุข และอบอุ่น
แต่น่าเสียดาย….
ลั่วหานหันหลังมองหาหลงจื๋อ แต่เขายังคงไม่กลับมา น่าแปลกมาก แค่ออกไปพบกับเสิ่นเหลียวทำไมถึงหายไปแบบนี้แล้ว?
ลั่วหานกำมือไว้อย่างแน่น และเริ่มรู้สึกมีลางสังหรณ์ในใจรางๆ
จากนั้นเธอก็ควักโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาหลงจื๋อ
"พี่สาว งานแต่งงานของโม่หรูเฟยอลังการมากจริงๆ และยิ่งใหญ่กว่าฉันในตอนนั้นมากด้วย ช่างน่าอิจฉาจริง"
ลั่วหานเงยหน้าขึ้น "ฉู่ซีหราน แล้วผู้ชายของเธอล่ะ?"
"ผู้ชายก็มีเรื่องของผู้ชาย ผู้หญิงก็มีเรื่องของผู้หญิง ส่วนเรื่องของเราคือชมพิธีงานแต่งงาน ชมเจ้าสาว ไม่ใช่หรอ?"
ลั่วหานกวาดตามองแขก แต่ไม่พบหลงจื๋อเลย เธอยังคงรู้สึกไม่สบายใจ
"พี่สาว งานแต่งงานของพี่กับหลงเซียวจัดอย่างเรียบง่ายเกินไปแล้ว มีเพียงพวกเราสองครอบครัวที่เข้าร่วมงาน ถึงแม้จัดงานยิ่งใหญ่ แต่ก็ต้องปิดข่าวเงียบ พี่ดูงานแต่งงานของโม่หรูเผยสิ นักข่าวทั้งเมืองหลวงมากันหมด และมีตระกูลสูงส่งเกือบครึ่งเมืองหลวงมาด้วย!"
ลั่วหานพูดขึ้นว่า "ฉู่ซีหราน ฉันขอเตือนเธอเลยว่า ถ้าหาก เสิ่นเหลียวกล้าแตะต้องหลงจื๋อแม้แค่ปลายเล็บ ฉันรับรองเลยว่าชีวิตหลังจากนี้ของเขาไม่สงบสุขแน่นอน!"