คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 202 เป็นเธอจริงๆ อย่ามาโกหก
ตอนที่ 202 เป็นเธอจริงๆ อย่ามาโกหก
การที่แขนของแอนน่าบาดเจ็บนั้นโชคดีที่อธิการบดีเฉินเข้าให้การรักษาพยาบาลทันเวลา จึงไม่เกิดอันตรายใดๆ แต่ชื่อเสียงของซุนเจียลี่นั้นก็ถูกนำไปวิพากษ์วิจารณ์อย่างเสียหายทั่วโรงพยาบาล
เธอนำตัวอย่างเลือดไปให้โรงพยาบาลข้างนอกทำการตรวจ ซุนเจียลี่วิ่งหอบเหงื่อตกมาเพื่อต้องการรายงานความคืบหน้าในวันนี้ แต่ปรากฏว่าปลายสายกลับเป็นสิ่งที่เธอคาดไม่ถึง
เกาหยิ่งจือรับสายเธอแล้วพูดขึ้นด้วยความโมโหว่า “คุณหมอซุน ทำไมทำอะไรไม่คิดแบบนี้ ไม่ระมัดระวังเอาเสียเลย คุณกล้าทำร้ายร่างกายแอนน่าต่อหน้าต่อตาคนอื่น ไม่กลัวจะถูกขับไล่ออกจากโรงพยาบาลหรือไง?”
แอนน่าเป็นใครกัน? ทำไมตอนนี้ทุกคนคอยคุ้มครองเธอ ไม่ต้องพูดถึงว่าเธอมีชื่อเสียงเพียงใดในโรงพยาบาลหวาเซี่ยตอนนี้ เพียงแค่คิดว่าเธอถูกเชิญมาโดยหลงถิง เท่านี้ก็ไกลเกินที่ซุนเจียลี่จะเทียบได้
เธอตัดสินใจโดยไม่ยั้งคิด ไม่ใช้สมองในการทำงานและทำให้แอนน่าบาดเจ็บ เห็นได้ชัดว่าซุนเจียลี่คงอยู่ในโรงพยาบาลนี้ได้อีกไม่นานแน่
เมื่อเป็นเช่นนี้ เกาหยิ่งจือจึงไม่จำเป็นต้องเกรงใจซุนเจียลี่อีกต่อไป และมีท่าทีเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังมือ
ซุนเจียลี่ไม่ได้สังเกตถึงเหตุการณ์ที่เปลี่ยนแปลงไป “คุณพูดเกินไปหรือเปล่า? ฉันเป็นถึงคุณหนูตระกูลซุนนะ โรงพยาบาลหวาเซี่ยเก่งขนาดไหนก็ต้องให้เกียรติคุณพ่อฉันบ้าง หรือว่าหลงถิงจะขับไล่ฉันออกจากที่นี่เพียงเพราะแอนน่างั้นเหรอ? คุณให้ความสำคัญกับผู้หญิงคนนี้เกินไปหรือเปล่า?”
เกาหยิ่งจือยิ้มออกมาด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ เธอสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าใครบางคนจะอยู่ที่นี่ต่อไม่นานแล้ว กับพวกไร้ประโยชน์ เก็บไว้ข้างกายก็มีแต่ผลเสีย
“คุณพูดถูก ฉันอาจจะตกใจไปหน่อย แต่ก็เพราะเป็นห่วงคุณไม่ใช่เหรอ? เทคนิคการแพทย์ของคุณไม่เลวนี่ แต่กลับไม่เคยได้รับคำชื่นชมจากผู้อื่นเลย รอผลตรวจออกมาแล้วรีบบอกฉันทันทีนะ ขับรถดีๆล่ะ”
“วางใจได้ คนที่ทำการตรวจเลือดเป็นเพื่อนของฉัน คงได้รับผลรวดเร็วแน่นอน”
——
อธิการบดีเฉินนั่งอยู่ภายในห้องทำงานของแอนน่าด้วยความรู้สึกผิด ในมือถือแก้วน้ำชาร้อนอยู่อย่างไม่เป็นสุข เมื่อนึกถึงว่าคุณหมอคนนี้ท่านประธานเป็นคนคัดเลือกมาเองกับมือ เฉินจงหัวรู้สึกถึงแรงกดดันอย่างมาก เขาจัดการกับความรู้สึกนี้อยู่นานจนกระทั่งยิ้มออกมาว่า “เรื่องในวันนี้ผมต้องขอโทษแทนคุณหมอซุนด้วยนะครับ คุณเป็นคนใจกว้าง คงไม่คิดเล็กคิดน้อยกับเธอใช่ไหม?”
แขนของแอนน่าไม่เจ็บเท่าไหร่แล้ว แต่เมื่อนึกถึงสกิลการผ่าตัดของคุณหมอซุนก็ทำให้เธอปวดหัว “ท่านอธิการบดีเฉินคะ บาดแผลเล็กน้อยบนร่างกายของฉันเท่านี้ไม่เป็นไรมาก แต่หากคุณหมอซุนทำผิดพลาดระหว่างการผ่าตัดอีก ผู้ป่วยอาจถึงชีวิตได้”
อธิการบดีเฉินรีบพยักหน้า “ครับๆ คุณแอนน่าคิดรอบคอบกว่าผมมากนัก เอาอย่างนี้ไหม ผมจะให้คนไปกำชับว่าคุณหมอซุนย้ายไปรับผิดชอบแผนกอื่น คุณคิดเห็นว่ายังไง?”
แอนน่ายักไหล่ “เรื่องภายในโรงพยาบาลของคุณฉันไม่ขอเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย ส่วนจะจัดการอย่างไรแล้วแต่ความคิดเห็นของท่านเลยค่ะ”
เฉินจงหัวไม่ใช่คนไม่มีสมอง เขาแยกแยะออกว่าระหว่างแอนน่าและซุนเจียลี่ ระหว่างตระกูลหลงและตระกูลซุน ใครจะมีอำนาจมากกว่ากัน “แขนของคุณได้รับบาดเจ็บ สองวันนี้อยู่พักผ่อนให้เต็มที่เถอะครับ ส่วนเคสหลังจากนี้ผมจะจัดการเอง”
แอนน่าพยักหน้า “ขอบคุณค่ะ”
เฉินจงหัวเดินเหงื่อซึมออกมาจากห้องทำงานของแอนน่า เขาไม่รีรอรีบเดินเข้าไปในห้องรองอธิการฯเพื่อเข้าพบซุนเจียลี่
แอนน่ามองดูผ้าก๊อซที่แขน เธอขมวดคิ้วโดยไม่คาดคิดว่าเธอจะกลายเป็นผู้บาดเจ็บเสียเอง ทำให้แผนของเธอหยุดชะงักโดยสิ้นเชิง
Lisaมองดูแขนของแอนน่าด้วยความไม่สงบใจ เธออดไม่ได้ที่จะพูดว่า “แอนน่า พวกเรารีบกลับอังกฤษดีไหม? เรื่องราวที่จีนซับซ้อนเกินไป ที่คุณหมอซุนทำเมื่อสักครู่เห็นได้ชัดว่าเธอมีแผนการชั่วร้ายขนาดไหน สถานที่แบบนี้ไม่เหมาะกับพวกเราเลย”
แอนน่าส่ายหน้า “ตอนนี้ยังกลับไปไม่ได้ พวกเธอสองคนจัดการกับคนไข้เคสต่อๆไปนะ ช่วยดูให้หน่อยว่าเคสล่าสุดที่จะต้องทำการผ่าตัดคือวันไหน ฉันขอตัวกลับบ้านก่อน”
ดวงตาสีฟ้าของLisaกะพริบไปมา “กลับบ้าน?”
เธอพูดว่ากลับบ้านออกมาอย่างเป็นธรรมชาติขนาดนี้เชียว?
แอนน่าหัวเราะ “อืม กลับไปที่พักของฉันน่ะ เมื่อกี้เพิ่งจะบอกว่าคุณหมอซุนมีความคิดเล็กคิดน้อย ตอนนี้คุณเองก็เป็นเหรอ?”
ใบหน้าขาวผ่องของLisaพร้อมกับรอยยิ้มสไตล์ยุโรป เธอพูดว่า “แอนน่า คุณก็เปลี่ยนไปนะ คุณก่อนหน้านี้ไม่เคยยิ้มเลย แต่เวลาคุณยิ้มช่างสวยจริงๆ!”
จริงเหรอ? ทำไมเธอไม่รู้สึกว่าตัวเองเปลี่ยนไป?
เมื่อก่อนเธอไม่ยิ้มเหรอ?
เธอไม่สามารถขับรถด้วยมือเดียวได้ แอนน่าจึงนั่งแท็กซี่กลับบ้าน เนื่องจากวันหยุดที่ได้มากะทันหัน แอนน่ากลับถึงที่พักเร็วกว่าปกติ คฤหาสน์ใหญ่โตเพียงนี้มีเธออยู่คนเดียว ทำให้รู้สึกเหงาขึ้นมา
ก่อนหน้านี้เธอไม่จำเป็นต้องพูดคุยกับใคร ไม่ต้องพบเจอผู้ใด อยู่บ้านอ่านหนังสือคนเดียวได้ถึงสามสี่วัน แม้ว่าโลกนี้จะเหลือเธอเพียงคนเดียว เธอก็ไม่รู้จักคำว่าโดดเดี่ยว
แต่ตอนนี้ เพียงเพราะในบ้านไม่มีหลงเซียวอยู่ ทำให้เธอรู้สึกเงียบเหงาเหลือเกิน
แย่แล้ว!
แอนน่าขมวดคิ้วแล้วหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านด้วยความขี้เกียจ เธอมองไปยังเปียโนสีขาวที่ถูกตั้งไว้ในมุมห้องโถง
ก่อนหน้านี้ทำไมเธอไม่เคยเห็นมันกันนะ
เธอใช้มือข้างเดียวเปิดผ้าคลุมออก ปรากฏเปียโนสีดำสง่างามออกมา มันวาวราวกับไม่เคยใช้งานอย่างไรอย่างนั้น
เมื่อนิ้วมือสัมผัสไปถูกคีย์ เสียงดังกังวานก็แผ่ออกมา
เธอนั่งลงตามสัญชาตญาณแล้วบรรเลงอย่างเป็นสุข
เล่นเพลงอะไรดีนะ?
แอนน่านำมือไปดีดแป้นคีย์ ในสมองของเธอคล้ายนึกทำนองออกมาได้
——
รถ rolls royceสีดำจอดลงหน้าคฤหาสน์ หลงเซียวคล้ายกับถูกเสียงเพลงที่ลอยมาทำให้หัวใจเจ็บปวดเหลือเกิน!
ภายในคฤหาสน์ เสียงเพลงที่พัดมากับสายลม เสียงโน๊ตเหล่านั้นคล้ายกำลังทิ่มแทงร่างกายของเขา!!!
เพลงนี้ เขารู้จักมันดี!เขาคุ้นเคยดี!
รถยังไม่ทันเข้าที่จอดดี หลงเซียวกลับรีบเปิดประตูออกไปด้วยความรวดเร็ว เขาเดินไปไม่กี่ก้าวก็มาถึงหน้าประตู
หูของเขาฟังชัดเจนยิ่งขึ้น ทำนองนั้นช้าลงนิดหน่อย คล้ายกับบรรเลงด้วยมือเดียว แต่ไม่สามารถทำลายความทรงจำอันสวยงามนี้ได้แม้แต่น้อย
เขาลับตาลง สูดหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นรวบรวมพลังทั้งหมดเพื่อเปิดประตูเข้าไป
ชายผู้นั้นเดินตรงเข้ามายังตำแหน่งที่จัดตั้งเปียโน แอนน่าหันข้างเข้าหาเขา อาจเป็นเพราะหลงใหลในเสียงเพลงจึงทำให้เธอไม่ทันสังเกตเห็นผู้ที่เดินเข้ามา
เธอพยายามนึกถึงโน๊ตเพลงและบรรเลงมันออกมาเป็นทำนองเสียงสูงเสียงต่ำสลับกันไป
ไฟที่โหมกระหน่ำเข้ามาในใจของหลงเซียวลุกไหม้ และแววตาของเขาก็แสดงออกมาถึงความเยือกเย็น ขณะนี้ดูเหมือนว่าเท้าของเขาจะก้าวไม่ออก มันช่างหนักเหลือเกิน
ช่างแสนไกล เลือนราง จินตนาการ……
เขาไม่สามารถบอกได้ถึงสิ่งที่อยู่ตรงหน้านี้ เขาเห็นชัดเจนว่านี่คือใบหน้าของแอนน่า แต่เขากลับจินตนาการถึงใบหน้าของลั่วลั่ว
ผมยาวสลวยดุลเส้นไหม ทิ้งตัวประบ่าอันขาวผ่อง นิ้วมือเรียวยาวงดงามราวกับฝัน
เขาคล้ายว่ากำลังอยู่ในความฝัน แววตาของเขาแฝงไปด้วยความหวัง มองไปยังเธออย่าสงสัย ห่างไกล
เขากลืนน้ำลายลงคอ ปากเรียวบางขยับและพูดออกมาว่า “ลั่วลั่ว เป็นคุณใช่ไหม?”
เป็นคุณใช่ไหม? ถึงแม้แค่วิญญาณก็ตาม
เป็นคุณใช่ไหม? ถึงแม้จะแค่ภาพลวงตา
แอนน่าได้สติกลับคืนมา ใบหน้าของเธอหันไปทางผู้ที่เข้ามา ขนตางอนยาว ฟันขาวผ่อง เอ่ยออกมาว่า “หลงเซียว กลับมาแล้วเหรอคะ”
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเหตุใด เธอจึงได้เรียกเขาด้วยสองคำว่า “หลงเซียว”
เสียงนั้นช่างดึงดูดใจนัก คล้ายกับฝันที่เป็นจริง!
ลั่วลั่ว! เธอคือลั่วลั่วที่เขาถวิลหาทุกคืนวัน!
หลงเซียวตื่นเต้นดีใจและโผเข้าหาเธอ เขาก้มตัวลงไปโอบกอดเธอเอาไว้ อกของเขาแนบสนิทกับแผ่นหลังของเธอ แขนทั้งสองโอบรัดตัวเธอ ราวกับกลัวว่าเธอจะหายไป
“เป็นคุณจริงๆใช่ไหม?ลั่วลั่ว คุณกลับมาแล้ว?”
แอนน่าขมวดคิ้วและพยายามหดตัว โธ่เอ๊ย! คิดว่าฉันเป็นผู้หญิงคนนั้นอีกแล้ว!
เมื่อไหร่จะจบสิ้นสักที!
แอนน่าพยายามใช้แรงเพื่อดิ้นให้หลุดจากอ้อมกอดเขาแต่ไม่เป็นผล “คุณหลงคะ ได้สติสักที มองให้ดีว่าฉันไม่ใช่ภรรยาของคุณ ฉันคือแอนน่า!แอนน่าตัวจริงเสียงจริง!”
แต่เขากลับไม่ยอมปล่อยเธอ อ้อมกอดนั้นแข็งแกร่งยิ่งนัก “เป็นคุณแน่ๆ! อย่ามาหลอกผม!”
อยู่ๆเขาก็กลับกลายเป็นเด็กเล็กขึ้นมา เอาแต่ใจ และไม่ยอมฟังความคิดเห็นใครทั้งสิ้น
แอนน่ากัดฟันกรอดๆ ใบหน้าอันงดงามของเธอปรากฏความเบื่อหน่ายและเจ็บปวดใจ “คุณหลงคะ คุณมองหน้าฉัน ฉันหน้าคล้ายลั่วลั่วของคุณตรงไหน?”
เขายังคงกอดเธอไม่ปล่อย สายตาจ้องมองไปยังเธอ “คุณรู้จักเพลงนี้ได้ยังไง?เพลงนี้เป็นเพลงในความทรงจำของผมและภรรยา! คุณไม่มีทางรู้เด็ดขาด!”
เธอคือลั่วลั่ว! ใช่เธอแน่นอน! ต้องเป็นเธอแน่ๆ!
ใช้แล้ว!รอยฟัน!
หลงเซียวคล้ายสิงโตบ้าคลั่ง เขาใช้มือทั้งสองข้างกระชากเสื้อของแอนน่าออกอย่างแรง!
“หลงเซียว!คุณทำอะไรน่ะ! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ! ฉันบอกให้ปล่อย!”
แอนน่าตกใจมาก แขนของเธอไม่กล้าออกแรงมากเนื่องจากได้รับบาดเจ็บอยู่ จึงได้แต่ใช้แขนอีกข้างหนึ่งผลักดันเขา แต่แรงเขาช่างมหาศาล ทำให้เธอต่อสู้ไม่เป็นผล
หลงเซียวกระชากเสื้อผ้าด้วยความรุนแรง!
“เป็นคุณแน่ๆ! ลั่วลั่ว!”
“แควก!!!”
เสื้อของแอนน่าถูกฉีกออกด้วยแรงของเขา เผยให้เห็นผิวอันขาวผ่อง เนินอกอันอิ่มอวบปรากฏต่อหน้าเขา
เขาใช้แรงดึงเสื้อผ้าชิ้นเล็กที่ปกปิดอยู่ บัดนี้เรือนร่างเปลือยเปล่าถูกเผยออกมา
“ไอ้บ้า! คนลามก!หลงเซียวคุณมันบ้า!”
เธอใช้มือทุบเข้าที่หลังของเขา แต่เขาแข็งราวกับหิน ไม่มีความรู้สึกใดๆ
เขาคล้ายกับถูกแทงด้วยมีด มือนั้นอ่อนแรงลง
ไม่มี หน้าอกของเธอไม่มีรอยฟันของเขา รอยลึกขนาดนั้นจะหายไปอย่างไร้ร่องรอยได้ยังไง?
หรือว่า……จะไม่ใช่เธอ
ไม่ใช่เธอ ไม่ใช่……
หลงเซียวมีอาการเจ็บตรงหัวใจกำเริบขึ้นมาอีกครั้ง เขาเจ็บคล้ายถูกเข็มทิ่มแทง มันเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูก
แอนน่ารีบหยิบเสื้อขึ้นมาปกปิดร่างกายของเธอเอาไว้
นิสัยป่าเถื่อนของเขา บัดนี้กลับกลายเป็นเหมือนเด็กน้อยที่ไร้วิญญาณ
“คุณเป็นอะไรคะ?”
เขาไม่ตอบใดๆออกมา ได้แต่นั่งนิ่งเพื่อรักษาความเจ็บปวดเมื่อครู่
《enternal love》 เพลงนี้เขาเล่นให้ลั่วลั่วฟังบนเรือสำราญนั้น สำหรับหลงเซียวแล้วเพลงนี้เป็นบทเพลงของพวกเขาทั้งสองเท่านั้น
ทำไมเธอถึงมาลอกเลียนความทรงจำของพวกเขาด้วย
“คุณรู้จักเพลงนี้ได้ยังไง?” เขาเอ่ยถามออกมาอย่างไม่ถอดใจ
แอนน่าไม่รู้จะตอบคำถามของเขาอย่างไร เพราะเธอแค่บังเอิญนึกออกจากความทรงจำคล้ายกับก่อนหน้านี้เคยบรรเลงมันออกมานับไม่ถ้วนด้วยความเคยชิน
“คุณหลงถามแปลกนะคะ คุณค้นหาในอินเทอร์เน็ตก็เจอแล้ว คุณฟังได้ คุณชอบ ฉันชอบไม่ได้เหรอคะ?”
หลงเซียวสีหน้าซีดเผือด แสงไฟแห่งความหวังในแววตาเมื่อครู่ถูกดับลง “แอนน่า คุณเป็นใครกันแน่?ถ้าคุณเป็นเธอ ช่วยบอกผมที ไม่ว่าคุณจะอยากได้อะไรผมจะให้คุณทั้งหมด ช่วยบอกผมทีว่าคุณคือเธอ!”