คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 203 พ่อครัวหลงเซียวผู้มีเสน่ห์
ตอนที่ 203 พ่อครัวหลงเซียวผู้มีเสน่ห์
เล็บยาวของเขาจิกลงที่ไหล่ของเธอ ความเจ็บนั้นอีกทั้งวิตกกังวล ความปรารถนาและความคาดหวังที่เลือนราง
วินาทีนั้นแอนน่าแทบจะถูกเขากลืนกินลงไป เธออยากพูดออกไปว่า “เป็นฉันเอง มองดูสิ ฉันหลับมาแล้ว”
แต่เธอไม่ใช่!
เนื่องจากแอนน่ารู้ตัวว่าเธอไม่ใช่ลั่วลั่ว ทำให้เธอหดหู่เล็กน้อย เธอแกะนิ้วของเขาออกทีละนิ้ว “หลงเซียว คนที่ตายไปแล้วไม่สามารถฟื้นคืนชีพได้หรอกนะคะ ทุกคนล้วนเข้าใจเหตุผลนี้ดี ทุกอย่างเป็นไปตามกฎของโลกใบนี้ ทำไมคุณถึงไม่ยอมรับเสียที?”
ดวงตาหลงเซียวไม่ได้เปลี่ยนไป เขาพูดออกมาว่า “ทุกอย่างเป็นไปตามกฎของโลก? ผมจะแหกกฎนี้!”
ผู้ที่ถูกความเจ็บปวดของความรักครอบงำช่างน่ากลัวจริงๆ ไม่มีเหตุผลใดๆทั้งสิ้น แอนน่าตัดสินใจไม่เอ่ยเรื่องนี้ต่อไปกับเขาอีก
“คุณหลงคะ แขนของฉันได้รับบาดเจ็บ คุณช่วยเอามือออกไปก่อนได้ไหม?หากได้รับการบาดเจ็บเพิ่มอีกเกรงว่าในอีกหนึ่งเดือนข้างหน้าคุณคงไม่มีข้าวกินแน่”
หลงเซียวดึงสติกลับคืนมาอย่างรวดเร็ว หลังจากถูกครอบงำไปชั่วครู่เขาก็กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง
เขาปล่อยมือออกจากเธออย่างช้าๆ ดวงตานั้นยังมองไปที่ใบหน้าของแอนน่าอย่างเสียดาย ใบหน้านี้งดงามไร้ที่ติ ไม่มีริ้วรอยใดๆเหมือนเธอ
“ทำไมแขนคุณจึงได้รับบาดเจ็บ?”
เขามองไปยังแผลของแอนน่าที่ถูกพันเอาไว้ แม้จะมองไม่เห็นความลึกของแผลแต่ดูจากความหนาของผ้าพันแผลก็เดาได้ว่าคงไม่ใช่แผลเล็กๆแน่นอน
แอนน่าเบ้ปากแล้วพูดว่า “คนเราผิดพลาดกันได้ คนที่จับมีดผ่าตัดก็เช่นกัน ก็มีพลาดกันได้นะคะ”
สีหน้าของหลงเซียวนิ่งลงในทันที มีดผ่าตัดอย่างมากก็โดนมือ จะไปโดนที่แขนได้ยังไง? ผู้หญิงคนนี้โกหกไม่เป็นเลยจริงๆ
“ใช่ คนเราผิดพลาดกันได้ แต่ไม่ใช่คุณแน่นอน คุณเคยบอกผมเองว่าคุณเป็นผู้ชำนาญ ชำนาญมากด้วย” หลงเซียวนำมือไปลูบที่ผ้าพันแผลของเธอ แขนเรียวบางของเธออยู่ในกำมือของเขา แค่กำมือยังเหลือช่องว่างเลย เธอผอมมากจริงๆ
แอนน่าโมโหจนเลือดขึ้นหน้า “ความจำคุณดีขนาดนั้นเลยหรือไงคะ? ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ช่วยจำอะไรดีๆมีประโยชน์หน่อยได้ไหม จำทำไมกันเรื่องพวกนี้ หึ”
หลงเซียวกลับมาเป็นหลงเซียวผู้ยิ่งใหญ่คนเดิมอีกครั้ง เขาพูดอย่างน่าเกรงขามว่า “ข้อดี? ผมจำไม่ได้ว่าคุณมีข้อดีอะไรให้ผมต้องจดจำ ถ้าอยากให้ผมจำก็พยายามทำเรื่องดีๆเข้าไว้”
ส่วนเรื่องเล็กน้อยพวกนี้ เขาต้องจำด้วยเหรอ?
แอนน่าไม่อยากจะสนใจเขาต่อไป ผู้ชายเอาแต่ใจแบบนี้คุยต่อไปก็มีแต่ชวนให้ลำบากใจ “คุณหิวหรือยังคะ?”
เธอเปลี่ยนหัวข้อสนทนาได้เร็วมาก อืม อยู่ๆก็เปลี่ยนซะอย่างนั้น
หลงเซียวยังไม่ทันตั้งตัวกับคำถามนี้ของเธอ เขามองเธอแล้วถามว่า “คุณหิวแล้ว?”
น้ำเสียงเยือกเย็นแบบไม่ธรรมดา แต่การกระทำโดยรวมถือว่าใช้ได้ทีเดียว อย่างน้อยก็รู้ว่าเธอเป็นผู้ป่วย ไม่ควรกดดันเธอมากกว่านี้
แอนน่าส่ายหัว แต่หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงท้องร้องดังออกมา ในห้องโถงที่เงียบสงัดนี้ ทำให้ได้ยินชัดเจนมากขึ้น
เธอไม่สามารถปกปิดได้ต่อไปจึงได้แต่ยอมรับว่า “ตามที่คุณได้ยินเลย ฉันหิวแล้ว”
หลงเซียวขมวดคิ้วและมองไปที่แขนของเธอ ไล่ลงไปยังข้อมือและนิ้วมือ “แล้วยังไง?”
แอนน่าลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเงยหน้าขึ้นมามองชายผู้อยู่ตรงหน้านี้ “ฉันทำกับข้าวให้คุณทานมาเกือบเดือนแล้วนะ และตอนนี้ฉันก็บาดเจ็บด้วย คุณก็น่าจะทำกับข้าวตอบแทนฉันบ้างนะคะ?รอให้ฉันหายดีแล้วจะชดเชยให้”
ให้คุณชายหลงทำกับข้าว!
ผู้หญิงคนนี้ไปเอาความกล้ามาจากไหนกัน?
เพียงแต่……จากนั้นสิบนาที คุณชายหลงเดินเข้าครัวไปทำกับข้าวจริง
เหตุผลง่ายๆคือที่นี่เป็นชนบท อยู่ห่างไกลร้านอาหารมาก จะให้หลงเซียวขับรถพาคนป่วยไปที่ไกลๆได้ยังไงกัน อีกทั้งให้คนภายนอกเข้ามาส่งอาหาร เขาเองก็ไม่ยินดีนัก
แอนน่านั่งอยู่ที่เก้าอี้ยอมงดูเขาแล้วยิ้มอย่างมีความสุข “เดี๋ยวคุณช่วยทำตามที่ฉันบอกก็พอ คุณไม่ต้องคิดเอง ถ้ายังทำออกมาไม่อร่อยละก็ ฉันคงสงสัยเรื่องไอคิวของคุณแล้วล่ะ”
ดีมาก
วิธีการของเธอได้ผล
“ถ้าอย่างนั้นไม่ทราบว่าคุณชายหลงอยากจะรับประทานอาหารจีนหรืออาหารฝรั่งดีคะ?”
แอนน่ายังคงสั่งการอยู่ที่ประตู เธออดขำไม่ได้จริงๆ มองดูผู้ชายที่รูปร่างสูงใหญ่เช่นนี้ยืนทำกับข้าวอยู่ในห้องครัว ดูไปคล้ายกับไม่เข้ากัน
แต่ว่า เมื่อเธอมองดีๆกลับรู้สึกว่าเขาและห้องครัวนี้ช่างเข้ากันดีอย่างไม่มีที่ติ
หลงเซียวไม่ชอบทำกับข้าว ยิ่งไม่ชอบล้างจาน เขาตอบกลับมาว่า “อาหารจีน”
แอนน่าพยักหน้า ที่จริงเธอก็ชอบอาหารจีนเช่นกัน
“ได้ค่ะ ถ้าเช่นนั้นเดี๋ยวฉันจะพูดชื่ออาหารแล้วคุณเลือกมานะคะ”
เธอพูดชื่ออาหารมาแปดชนิดให้เขาเลือก แอนน่ารอเขาตอบกลับ แต่หลงเซียวกลับถามขึ้นว่า “ผัดตับหมูทำยังไง?”
แอนน่า “……”
พูดตามตรงว่าเธอไม่เคยทำมาก่อนเลย เพียงฟังชื่อก็ไม่น่ากินแล้ว รูปร่างคงไม่น่าดูเท่าไหร่
หลงเซียวมองดูท่าทางของเธอก็เดาได้ว่าเธอทำไม่เป็น “คุณคงทำไม่เป็นสินะ”
ถูกต้อง เธอทำไม่เป็น “ใช่ค่ะ ฉันทำไม่เป็น แต่ฉันสามารถให้ข้อมูลคุณได้ รอสักครู่นะคะ”
เธอเดินถือตำราอาหารเข้ามาเปิดไปที่หน้าหนึ่ง “อืม ผัดตับหมู ส่วนประกอบ วิธีทำ ละเอียดอ่อนมาก”
เพียงแต่ว่า ทำไมเขาต้องทำผัดตับหมูกันนะ?
ตับหมู บำรุงเลือดได้ดี หรือว่าเพราะแขนเธอได้รับบาดเจ็บ เขาจะบำรุงเลือดให้เธอ?
ไม่หรอกน่า?คนแบบเขาจะไปมีจิตใจดีอะไรแบบนั้น?
หลงเซียวเปิดตู้ครัว หยิบหม้อมาสองชนิดคือ หม้อแรงดันและหม้อซุป
“ซุปซี่โครงหมูข้าวโพดทำยังไง?”
แอนน่า “……”
ซุปกระดูก ช่วยให้บาดแผลหายเร็วขึ้น
“โจ๊กข้าวเหลือง ใส่พุทรากับถั่วแดงใช่ไหม?หรือว่าเห็ดขาว?”
แอนน่า “……”
นี่……ก็ช่วยบำรุงเลือดเหมือนกัน
นี่เธอคิดมากไปเอง หรือคิดไปคนเดียวกันแน่?”
หลงเซียวมองมายังแอนน่าที่ตกตะลึงอยู่ ขมวดคิ้วแล้วถามว่า “อะไร?ทำไม่เป็นสักอย่าง?”
“ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ นอกจากผัดตับแล้วฉันทำเป็นทุกอย่าง”
หลงเซียวดึงเสื้อแขนยาวสีขาวให้แขนเสื้อขึ้นมาตรงข้อศอก เผยให้เห็นแขนยาวกำยำอันทรงพลัง ไม่มีไขมันส่วนเกินแม้แต่น้อย แต่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อแน่นหนา อีกทั้งขาวสะอาดตา
ผู้ชายคนนี้ มีพิษร้าย!
“ถ้าทำเป็นก็รีบลงมือกันเถอะ”
หลงเซียวไม่ได้ใส่ถึงมือสำหรับทำอาหาร เขาใช้มืออันเรียวงามที่ไว้จับปากกาทอง เขียนเช็ค อนุมัติหนังสือและขับรถหรูนั้น……ล้างหม้อชาม
แอนน่าไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองจริงๆ เธอต้องการให้เขาทำกับข้าวก็จริง แต่ไม่คิดว่าเขาจะให้ความร่วมมือดีขนาดนี้! เขาทำ……ทุกอย่างจริงๆ!
“อันดับแรกเตรียมหัวหอม ขิง กระเทียม แล้วหั่นหอม……”แอนน่าบอกขั้นตอนกับหลงเซียวอย่างละเอียด เขาเองก็ทำตามทุกขั้นตอน
มือของหลงเซียวหยิบจับมีด เขาผู้ที่ไม่เคยเข้าครัวมาก่อน การทำกับข้าวถือว่าท้าทายมากสำหรับเขา
เมื่อมองดูที่รูป แล้วทำตาม เหอะๆ……แม้ท่าทางจับมีดนี้จะน่ากลัวไปหน่อยแต่ก็หั่นออกมาได้ดีเท่าเทียมกัน แต่ละท่อนยาวประมาณสามเซนติเมตร เยี่ยมมาก
“กระดูกหมู……ต้องหั่นเป็นชิ้นเล็ก”
หลงเซียวนำกระดูกหมูวางลงบนเขียงแล้วแกว่งมีด……
แอนน่าถอยหลังออกไปโดยไม่รู้ตัว หลงเซียวนี่คุณมีความอาฆาตกับอาหารพวกนี้หรือยังไง?ทำไม่ช่างน่ากลัวแบบนี้
“ฉึบๆๆ!”
เขาหั่นมันลงไป ออกมาเป็นชิ้นเล็กๆที่เท่าเทียมกัน สุดยอดมากจริงๆ!
แอนน่ายกนิ้วให้ เธอไม่ค่อยชมใครเท่าไหร่นัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลงเซียวผู้หยิ่งยโส แต่การใช้มีดแบบนี้เธอชื่นชมเขาจริงๆ “คุณทำได้ยังไงน่ะ?”
คำชมนี้เป็นผลกับหลงเซียวมาก เขาวางมีดลงแล้วนำวัตถุดิบใส่ลงไปในหม้อแรงดัน “ง่ายมาก เล็งเป้าให้ดี กะประมาณที่ต้องการ ความหนา เวลาสับลงไปให้ใบมีดตั้งตรง แค่นั้น”
แอนน่ากุมขมับตัวเอง แค่หั่นผักเขายังต้องหลักการต่างๆขนาดนี้ เธอไม่มีอะไรจะบรรยายจริงๆ “เอาละค่ะ ตอนนี้ใส่ของลงไปหมดแล้วก็รอซุปเดือด เรามาทำกับข้าวอย่างอื่นต่อ”
แอนน่ายืนมองดูเขาทำกับข้าว หั่นผัก ผัดผัก สายตาของเธอชอบมองไปที่ใบหน้าของเขาอยู่เสมอโดยไม่ได้ตั้งใจ
ใบหน้าของเขา คางและลำคอเรียวที่โดดเด่นนั่น อีกทั้งแขนกำยำเวลาหยิบตะหลิว ทุกท่าทีของเขามันช่างน่ามองจริงๆ
เสียงเครื่องดูดควันทำงานดัง แต่ไม่มีผลต่อสมาธิของเขาเลย คล้ายกับเขาอยู่ท่ามกลางความเงียบสงบในทุ่งหญ้าอย่างไรอย่างนั้น
ความเท่และมีเสน่ห์นี้ ไม่ใช่แค่น่าชื่นชมธรรมดา แต่มันสุดยอดมากจริงๆ
ออร่าของเขาครอบคลุมกระจายไป เธอไม่เคยพบเจอใครเป็นแบบนี้มาก่อนเลย
เธอมองดูเขาอย่างเหม่อลอย
หลงเซียวยื่นมือไปหยิบเครื่องปรุง สายตาเขามองไปยังแอนน่า ใจเขาสั่นคลอน เธออยู่ที่ข้างๆเขา ด้านหลังเป็นหม้อแรงดันที่กำลังเดือดปล่อยไอออกมา เธอช่างใกล้ชิดและสมจริง
ความรู้สึกใดๆเหล่านี้ หากไม่มีแม้แต่มื้ออาหารธรรมดาๆทั้งสามมื้อ คงไม่มีทางเป็นนิรันดร์
ขณะนี้เขารู้สึกว่าระหว่างเขาและแอนน่าคล้ายกับมีบางอย่างก่อตัวขึ้น
“มองอะไร?”
น้ำเสียงทุ้มต่ำของเขาส่งผ่านมากับไอน้ำและกลิ่นหอมของกับข้าว ทั้งหอมทั้งน่าฟัง
เธออดไม่ได้ที่จะยิ้ม “อืม ที่เขาพูดกันว่าผู้ชายทำกับข้าวเป็นช่างมีเสน่ห์เป็นเรื่องจริง คู่หมั้นคุณโชคดีจริงๆ”
เมื่อพูดจบ ดวงตาของเธอก็กะพริบคล้ายกับหยอกล้อแต่ก็เหมือนกับแอบแฝงอะไรบางอย่าง
หลงเซียวทำกับข้าวเสร็จหนึ่งอย่างแล้ว เขาปิดเตาลงแล้วมองไปยังใบหน้าเธอ อาจเป็นเพราะความร้อนของห้องครัว ทำให้หน้าของเธอแดงเรื่อเพิ่มเสน่ห์เข้าไปอีก “โชคนี้ ผมมีไว้ให้คุณเสมอ”
แอนน่าหัวเราะคล้ายกับกลัวเขาจะจับอะไรได้ “คู่หมั้นฉันก็ทำกับข้าวเป็นเหมือนกัน คุณเก็บแรงไว้เถอะค่ะ”
“ไม่ใช่ว่าผู้ชายที่ทำกับข้าวเป็นจะน่ามองทุกคนนะครับ แอนน่า คุณต้องคิดให้ดี คุณเหมาะสมที่จะได้รับสิ่งที่ดีที่สุด”
หะ? นี่เขากำลังจะบอกเธอว่าเขาดีที่สุดงั้นเหรอ?
แม้จะดูหลงตัวเองไปหน่อย แต่ก็ดูคล้ายกับความจริง
เธอไม่พูดอะไรออกมากลัวว่าเขาจะสังเกตเห็นความรู้สึกในใจเธอ
ต้องยอมรับว่าเขายอดเยี่ยมมากจริงๆ ไม่ว่าจะเป็นการตอบสนอง ความเข้าใจ การดำเนินการและจินตนาการของเขามีช่างพลังมากจริงๆ
ในบางครั้งเธอไม่ต้องพูดอะไรมาก เพียงแค่เอ่ยมาเล็กน้อยเขาก็รู้ว่าประโยคต่อไปเธอจะพูดอะไร บางทีเขาก็ดัดแปลงวิธีปรุงจากเดิมให้มีระดับมากขึ้นอีกด้วย
เธอชื่นชมเขามากจริงๆ
เมื่ออาหารครบทุกจานแล้ว ก็ถูกยกมาบนโต๊ะอาหาร
นี่……เป็นอาหารสำหรับบำรุงเลือดทั้งนั้นนี่?
ตับหมู ผักโขม ข้าวเหลือง แครอท ซี่โครง
หลงเซียวล้างมือจนสะอาดแล้วเดินมานั่งที่โต๊ะทรงL “คุณคงดูออกว่าอาหารพวกนี้บำรุงเลือดและรักษาบาดแผล ผมแค่หวังว่าคุณจะหายเร็วๆ จะได้ทำกับข้าวได้”
shit!
ประโยคหน้าฟังดูดี แต่ประโยคหลังน่าอึดอัดจริงๆ
“ขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ ฉันจะหายให้เร็วที่สุด”
แอนน่าหิวมาก เธอหยิบตะเกียบขึ้นมาเพื่อตักกับข้าว เมื่อใส่เข้าปากก็รู้สึกถึงความอร่อยกลมกล่อม คิดไม่ถึงจริงๆว่านี่คือการทำกับข้าวครั้งแรกของเขา
“คุณหลงคะ คุณทำกับข้าวไม่เป็นจริงๆเหรอ?” แอนน่ากินอาหารพลางถามเขาอย่างมีความสุข
หลงเซียวเริ่มลงมือรับประทานเช่นกัน ภายในใจเขารู้สึกขัดแย้งเล็กน้อยเนื่องจากอาหารเหล่านี้เขาไม่ชอบกินเลยโดยเฉพาะอย่างยิ่งผักโขม “ก่อนหน้านี้ทำไม่เป็น อีกอย่างผมขอเตือนคุณว่าอย่าเรียกว่าคุณหลงอีก ให้เรียกชื่อตรงๆ”
เหอะๆ!
ความคลั่งไคล้กำลังถูกจู่โจมเข้ามา “คุณกับฉันไม่ได้สนิทใกล้ชิดกันขนาดนั้นนะคะ”
ใบหน้าของหลงเซียวไม่พอใจ เขายิ้มอย่างเยือกเย็นและพูดว่า “แล้วสำหรับคุณอะไรถึงเรียกว่าสนิท? หรือจะให้ผมช่วยระลึกความทรงจำให้……คุณอยู่ที่บ้านผม นั่งรถผม กินข้าวกับผม จับมือ จูบ……หรือจะต้องนอนเตียงเดียวกันถึงจะเรียกว่าสนิทสนม?”
แอนน่าคิดไม่ถึงว่าหลงเซียวจะพูดอย่างนั้นออกมา เธอหน้าแดงจนพูดไม่ออก “ฉันไม่ได้หมายถึงการกระทำ แต่หมายถึงจิตใจ”
“อืม? คุณกับคู่หมั้นคุณแน่ใจว่ามีจิตใจตรงกันไหม? จากที่ผมมองดูแล้วคุณกับเขาไม่ได้มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันเท่าผมด้วยซ้ำ คุณไม่ต้องทำเป็นปกปิดและไม่ต้องอธิบาย”
“คุณ……”
การที่ถูกมองออกมันช่างน่ารำคาญจริงๆ
หลงเซียวกัดฟันกินตับหมูลงไป “คุณอาจจะหลอกตัวเองได้ แต่คุณหลอกผมไม่ได้หรอกนะ แอนน่า การที่รักใครสักคนไม่สามารถปิดบังได้หรอก การไม่ได้รักก็เช่นกัน”