คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 185 ท่านเซียวพูดว่า เธอเป็นคนของฉัน
ตอนที่ 185 ท่านเซียวพูดว่า เธอเป็นคนของฉัน
แอนน่าเงยคางขึ้นมองหลงจื๋อ วันนี้เขายังถือว่าเป็นกิจลักษณะ เสื้อสูทเหมาะกับตัว รองเท้าหนังที่ขัดเป็นมันวาว ข้อมือยังห้อยไว้ด้วยนาฬิกาโลหะ มองแวบแรกดูเหมือนมือใหม่ทางธุรกิจ
“มองรูปลักษณ์ภายนอกแล้วดูสง่าผ่าเผย คนก็ดูมีชีวิตชีวาดี แต่ดูเหมือนว่าไอคิวคุณจะไม่พอใช้ ฉันเคยเตือนสติคุณแล้วนะ ทำไมถึงลืมเร็วขนาดนี้?”
เสียงของเธอ เหมือนกับพี่สะใภ้มากจริงๆ! เหมือนเกินไป!
ฟังเพียงครั้งนึง หลงจื๋อก็จิตใจวุ่นวายครั้งนึง
ยิ่งเป็นอย่างนี้ หลงจื๋อก็ยิ่งสนใจมากขึ้น ก้าวเข้าใกล้แอนน่าอีกครึ่งก้าว แขนอันเรียวยาวข้ามหัวของเธอไปค้ำไว้ที่เสาหินอ่อนสีขาวบริสุทธิ์ที่ด้านหลังของเธอ โอบล้อมแอนน่าไว้ครึ่งหนึ่งรอบหน้าอกของเขา มองลงไปยังแก้วขาวผ่องอันทะนงตัวของเธอ “ฉันเคยพูดแล้วว่าฉันถูกใจคุณ คุณก็ลืมไปแล้วหรอ?”
แก้วเหล้าของแอนน่าขวางอยู่ระหว่างคนทั้งสอง กั้นไว้เพื่อรักษาระยะห่างที่ปลอดภัย “น้องชาย คงไม่มีคนเคยเตือนสติคุณสินะ ว่าคนบางคนไม่สามารถหยอกล้อได้”
หลงจื๋อยิ้มๆ ฟันที่เรียงกันเป็นระเบียบเรียบร้อยแปดซี่ปรากฏออกมาให้เห็น ผมหน้าม้าที่นุ่มสลวยค่อยๆสไลด์ลงมา ปิดที่คิ้ว แต่ทันใดสายตาก็รวมจุดโฟกัส มองไปที่ดวงตาของแอนน่าด้วยความบริสุทธิ์ใจ “และไม่มีคนเคยเตือนคุณแน่นอนว่า คนบางคนเมื่อถูกใจอะไรแล้วก็จะต้องทำทุกวิถีทางเพื่อจะได้มา โจมตีโดยตรงไม่ได้ก็เป็นด้านข้าง ด้านข้างไม่ได้ก็เป็นตรงข้าม ความจริงใจและบริสุทธิ์ใจใช้ไม่ได้ ทำอย่างลับๆยังไงก็ได้ หากมันไม่ได้ผลก็…….”
ร่างกายท่อนบนของเขาก็แนบชิดทันที ริมฝีปากบางๆก็แนบชิดกับข้างหูของเธอ ลมที่อุ่นร้อนอย่างมีเลศนัยฉีดพ่นไปยังข้างหูของเธอ ผมของเธอสั่นไหวเบาๆ “จู่โจม ฉกฉวย ก็ไม่ใช่ความคิดที่เลวร้าย”
แอนน่าเอียงพิงไหล่ของเธอเพื่อหลีกเลี่ยงลมหายใจของเขา “ดูท่าฉันจะหลบเลี่ยงไม่ได้ใช่ไหม?”
“ของดีๆอยู่ตรงหน้า ทำไมจะต้องหลบเลี่ยง? ใจกว้างยอมรับจะไม่ดีกว่าหรอ?” หลงจื๋อยังคงแฝงไปด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ เขามองเพียงครั้งแรกก็มั่นใจแล้วว่า เขาจะต้องได้รับอย่างแน่นอน!
ไม่ คือจีบได้!
คนตระกูลหลง ไร้ยางอายแบบนี้ทั้งหมดเลยใช่ไหม!
“ฉันหมั้นแล้ว มีคู่หมั้นหมายแล้ว”
เธอชูมือขึ้น เผยให้เห็นแหวนเพชรบนนิ้วกลาง
หลงจื๋อทำริมฝีปากจุ๊ๆ “หมั้นแล้วงั้นหรอ…..”
พูดพลาง เขายื่นมือออกไปดึง แหวนบนนิ้วมือของเขาอยู่ดีๆก็หายไป!
เงยหน้ามองอีกครั้ง แหวนเพชรส่องแสงระยิบระยับก็วิ่งไปอยู่ในมือเขาแล้ว!
เชี่ย!
“คนสวย ข้ออ้างเรื่องการหมั้นนี้ไม่ต้องใช้แล้วดีกว่า มุขมันเก่าเกินไป เพียงแต่แหวนก็ไม่เลวนะ ฉันจะช่วยดูแลแทนคุณเอง!”
หมั้น?
หลงจื๋อเชื่อนะ แต่หมั้นแล้วแล้วยังไงล่ะ?
ในตอนแรกเขาเข้าใจผิดคิดว่าเป็นฉู่ลั่วหาน การกีดขวางฐานะทางสังคมและการถูกยับยั้งอย่างหนักหน่วงทำให้ทิ้งความกล้าไปที่จะชอบเธอไปอย่างจนปัญญาจริงๆ แต่ก็คาดไม่ถึงว่านานวันเข้าเขาก็มีโอกาสได้รู้จักกับผู้หญิงที่มีพลังบางอย่างในตัวที่เหมือนกับพี่สะใภ้ เขาจึงไม่สามารถพลาดโอกาสได้อีก!
“ก่อเรื่องอย่างไร้เหตุผล! ก่อนที่ฉันจะบ้าคลั่ง เอาแหวนคืนมาให้ฉัน อย่าท้าทายความอดทนของฉัน”
“ให้คุณก็ได้ เพียงแต่ คุณเอาอะไรมาแลกเปลี่ยนล่ะ?”
หลงจื๋อเล่นกับแหวนเพชรเม็ดเล็กที่ละเอียดงดงามแต่มูลค่าไม่น้อย หัวเราะสนุกสนานแต่การถามกลับแอนน่าชัดเจนว่าไม่ได้ล้อเล่น ดวงตาที่สดใสผิวเผินมีความหมายลึกซึ้งอย่างมาก ท่าทีความจัดเจนในชีวิตน้อย และจริงใจกว่าผู้ชายที่เจอในห้างสรรพสินค้ามาก
บอกไม่ถูก แต่หลงจื๋อให้ความประทับใจกับแอนน่าและไม่ใช่คนที่น่ารังเกียจแบบนั้น อย่างน้อยให้ความประทับใจกับเธอดีกว่าหลงเซียวอย่างมาก
แอนน่าแทนที่จะกระวนกระวายใจแต่กลับ ใช้สองแขนโอบแขนของตัวเอง แหงนหน้ามองเล็กน้อย “ดูท่า คุณจะชอบแหวนวงนี้ โอเค คุณชอบ คุณก็เอาไปเถอะ”
หลงจื๋อขมวดคิ้ว เขาพลิกแหวนสังเกตอย่างละเอียดกลับไปกลับมา “แหวนหน่ะ ฝีมือไม่เลว ฉันก็ชอบอยู่นะ แต่ฉันชอบเจ้าของแหวนยิ่งกว่า ไม่รู้ว่าจะพากลับไปได้ด้วยไหม?”
เหอะๆ เป็นเจ้าหนุ่มที่พูดจาเหลวไหลคนนึง
แอนน่ายักไหล่ “เจ้าของแหวน คือคู่หมั้นของฉัน ถ้าคุณชอบล่ะก็ จะพากลับไปก็ไม่ใช่ความคิดที่เลวร้าย”
หลงจื๋ออารมณ์ดีเป็นอย่างยิ่ง มองลงไปยังแอนน่าที่ต่ำกว่าตนเองช่วงนึง พยายามพิจารณาจากบนใบหน้าของเธอเผื่อจะมองอะไรออกบ้างเล็กน้อย แต่การแสดงออกของเธอเงียบสงบเกินไป ชอบเกลียดไม่มีการเปลี่ยนแปลง แววตาไม่มีความเคลื่อนไหว มีเพียงริมฝีปากสีแดงอ่อนที่ยกขึ้นอย่างเหยียดหยามดูหมิ่นและไม่สนใจ
“ฉันจริงจัง ฉันรักคุณตั้งแต่แรกพบ ฉันต้องการจีบคุณ” หลงจื๋อพูดโดยไม่อ้อมค้อม ประกาศเจตนารมณ์ของตนเองให้รู้อย่างเป็นทางการ
ลงมือด้วยไม้แข็งก่อน หลักการนี้คุณชายรองหลงรู้ดี
หลงเซียวหันกลับมามองท่ามกลางฝูงชน พอดีก็มองไปเห็นหลงจื๋อกับแอนน่า ท่าทางการแสดงออกว่ากำลังพูดอะไรอย่างมีเลศนัย หญิงสาวรูปร่างผอมบางลากชุดราตรีสีดำขึ้น บรรยายเรื่องราวต่างๆอย่างเย็นชา มีเสน่ห์อย่างล้ำเลิศ ความงดงามท่ามกลางแสงสีแต่เพราะสีดำและการแสดงออกแบบพิเศษในรู้แบบที่โดดเด่นไม่เหมือนใคร
หลงจื๋อกำลังทำอะไร?
“คุณชายใหญ่หลง ฉันเพิ่งจะพูดข้อเสนอแนะคุณไป ยังหวังให้คุณพิจารณาสักเล็กน้อย” ผู้จัดการธุรกิจคนนึงชวนยกแก้ว
ท่านเซียวตอบอย่างเฉยเมยว่า “MBKระยะนี้ยังไม่มีโครงการนี้”
เป็นการปฏิเสธคนอื่นอย่างตรงไปตรงมา
สายตาล่องลอยไปยังเงาร่างของหญิงชุดดำด้านนั้นอย่างไม่ระวัง ท่านเซียวก้มลงจิบไวน์แดง
แอนน่าเป่าลมออกทางปากเบาๆ “ต้องขอโทษน้องชายด้วยจริงๆ หนึ่งฉันไม่ชอบคนที่อายุน้อยกว่า สองไม่ชอบลูกผู้ลากมากดี สามฉันมีคู่หมั้นแล้ว ฉันให้เวลาคุณสามวินาที และออกไปให้ห่างจากฉันสามเมตร ไม่อย่างนั้น ฉันจะทำให้คุณต้องออกไปจากงานเลี้ยงคืนนี้อย่างคาดไม่ถึง”
ก้าวร้าว! ใจกล้า!
อยู่เมืองหลวงยังกล้าที่จะพูดแบบนี้กับเขา นอกจากตระกูลหลงทั้งสามท่านแล้ว ก็ยังไม่มีใครกล้า!
“คนสวย ฉันสามารถทำให้คุณตกหลุมรักฉันได้ อย่างแน่นอน” หลงจื๋อชูแก้วเหล้าขึ้นดื่มต่อหน้าแอนน่า ยิ้มอย่างมั่นใจในตัวเองเป็นพิเศษ
“ยังไม่ไปอีก?”
“ไปสิ ไปแน่นอน ไม่ต้องรีบร้อน ฉันมีความอดทนและวิธีการ คนสวย เดี๋ยวเจอกัน” หลงจื๋อนำแหวนใส่ลงในกระเป๋าเสื้อสูทตัวนอก “แหวน ฉันจะดูแลแทนคุณเอง”
หลงจื๋อวางก้ามแล้วก็ไป ผู้หญิงบริเวณด้านข้างรุมมองแอนน่าไม่หยุด!
“ผู้หญิงคนนี้เป็นใคร? ติดต่อกับคุณชายรองหลงทันทีเลยหรอ? หน้าไม่อาย!”
“ดูแล้วก็เห็นได้ชัดเจนว่าแก่กว่าหลงจื๋อหลายปี อายุปูนนี้แล้วยังมาขายสวาท หญิงชั่วจากที่ไหนกัน?”
“อยากได้ตำแหน่งสูงคิดบ้าบอ!”
เสียงวิพากษ์วิจารณ์และคำพูดกระทบกระทั่งของคนโดยรอบล้วนลอยเข้ามาใส่หูของแอนน่าทั้งหมด ด่าท่าแล้วตอนนี้ ต้นไม้อยากอยู่นิ่งแต่ลมกลับไม่หยุดพัด(สถานการณ์หนึ่งไม่เป็นไปดังใจหวัง)
หญิงแต่งหน้าจัดชุดสีแดงเดินเอวพริ้วไหวเข้ามาข้างๆแอนน่า ผู้หญิงหลายคนโดยรอบก็ตามกันเข้ามา ไม่ถึงหนึ่งนาทีก็ล้อมแอนน่าไว้ตรงกลาง ริมฝีปากของแอนน่ายกขึ้นเล็กน้อย สีหน้าไม่แสดงออก
“อุ๊ย นี่เป็นใครกัน? มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับคุณชายรองหลงหรอ?” หญิงชุดแดงหัวเราะอย่างดูหมิ่นเหยียดหยาม เยาะเย้ยถากถาง
แอนน่ายิ้มเยาะอย่างเย็นชา “ฉันเป็นใคร คุณไม่จำเป็นต้องรู้”
“เหอะๆๆ! พูดจายังโอหังอวดดี! พูดมาสิ ว่าจงใจจะเข้ามาอ่อยคุณชายรองหลงใช่ไหมล่ะ! แล้วก็ยังไม่ลืมตาดู คุณชายรองหลงเป็นใคร? หญิงชั่วไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ”
หญิงชั่วสองคำนี้ ที่เธอด่าดูคล่องปากจริงๆ
แอนน่าขมวดคิ้วขึ้น ใบหน้าที่ขาวผ่องเริ่มไม่พอใจ “อ้อ? งั้นคุณเป็นใครล่ะ? มีสิทธิ์อะไรมายืนซักถามฉัน? เป็นแฟนเขาหรอ? คนรักหรอ?”
“ฉันทนดูผู้หญิงอย่างคุณไม่ได้! เลยต้องเรียกร้องความไม่เป็นธรรม!” หญิงสาวมั่นใจในตัวเอง นำแขนกอดอก ยืดหลังตรง ส่วนเว้าโค้งก็ยิ่งเซ็กซี่มากขึ้น
แอนน่าเพียงแค่ยิ้มจางๆ “เมื่อเป็นเช่นนี้…..” สร้างเรื่องให้ลำบากใจ “คุณก็เรียกเขามาสิ พูดกันต่อหน้าพวกเราให้ชัดเจนไปเลย”
“คุณเป็นบ้าอะไร ไม่นึกเลยว่าจะกล้าให้คุณชายรองหลงเข้ามาหา! ฉันดูแล้วคุณคงเบื่อชีวิตแล้วนะสิ!” พูดพลาง เธอมองรอบๆซ้ายขวา “พี่น้องทุกคน บนเขตของเมืองหลวงนี้ ผู้หญิงคนนี้ ควรจะทำยังไงดี?”
“ไม่ต้องสงสัยคือลากออกไป! ต้องสั่งสอน ให้เธอสงบสักหน่อย!”
แอนน่าเป่าลมทางปากเบาๆ ท่าทางการพูดแบบนี้ ยังคิดที่จะมาสั่งสอนเธออีกหรอ?
หญิงสาวยกฝ่ามือหวังสะบัดตรงเข้าไปยังใบหน้าของแอนน่า!
แอนน่าดึงผู้หญิงที่อยู่ทางด้านซ้าย ลากมายังตรงหน้าของตนเอง พอดิบพอดีที่ฝ่ามือนั้นก็ตกลงมายังกลางหน้าด้านขวา!
“เพี๊ยะ!”
ผู้หญิงที่ถูกฝ่ามือตบสีหน้าถอดสี!
“แก! นังผู้หญิงสารเลว!”
แอนน่าโยนหญิงคนนั้นออกไป ยักไหล่อย่างบุคคลที่ไม่มีความผิด “เกมส์ตบหน้าแบบนี้ ความร่วมมือเป็นสิ่งสำคัญ ที่พวกคุณร่วมมือกันเมื่อกี้ไม่เลวเลย อยากเล่นต่อไหม?”
“นังโสเภณี! วันนี้ฉันจะฆ่าคุณ!”
หญิงคนนั้นส่งเสียงแหลมแล้วพุ่งเข้าใส่แอนน่าอย่างเต็มกำลัง ชักปลายเท้าของขายาวๆ เล็งส้นแหลมรองเท้าส้นสูงไปยังขาของแอนน่า “โครม!”
ร่างของแอนน่าทันทีทันใด ก็เบี่ยงหลบการโจมตีของหญิงคนนั้น ผู้หญิงคนนั้นเหยียบที่ว่าง จนร่างล้มลงกับพื้นอย่างรุนแรง!
หน้าอกแตะถูกพื้น หกล้มเสียงดังกร๊อบ
“โอ๊ย! เจ็บจะตายแล้ว! โอย…..”
หญิงหลายคนที่อยู่ข้างๆเห็นสถานการณ์ ก็ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันจ้องมองไปยังแอนน่า “แกเป็นบ้าอะไร นึกไม่ถึงว่าจะกล้าทำลี่ลี่!”
พูดพลาง หญิงคนนึงก็ยกมือขึ้นจะไปตบ แอนน่าก็ยกมือขึ้น จับข้อมือหญิงคนนั้นอย่างแม่นยำ ประจวบเหมาะก็ใช้กำลังบีบ ไปที่กลางข้อมือของหญิงสาว แขนของผู้หญิงคนนั้นไม่มีกำลังไปในชั่วพริบตา
แอนน่าส่งสายตามองเธอด้วยสีหน้าที่ไม่แสดงอารมณ์ “ยังอยากเล่นต่ออีกไหม?”
มองดูผู้หญิงห้าหกคนที่อยู่โดยรอบ แอนน่าจัดการคนๆนึง เพื่อเป็นป้ายเตือนคนว่า “มีใครยังอยากเรียกร้องความไม่เป็นธรรมอีก จะสู้คนเดียว หรือเข้ามาพร้อมกัน?”
เหล่าบรรดาผู้หญิงชำเลืองมองไปทุกๆด้าน แขกในงานเลี้ยงก็มากมาย ไม่เหมาะสมที่จะก่อเรื่อง ก็เลยถอยหลังออกไปก้าวนึง
แอนน่าสลัดแขนผู้หญิงคนนั้นทิ้ง “ดีมาก ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว เริ่มตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไป ให้รักษาระยะห่างที่ปลอดภัยจากฉัน ไม่เช่นนั้นฉันก็ไม่กล้ารับประกันว่าอารมณ์ที่ไม่ดี จะถือโอกาสแกว่งไปหาใครที่อยู่ใกล้มือ”
ลี่ลี่ตะเกียกตะกายปีนป่ายขึ้นมา กัดฟันกำหมัดแน่น “คุณรอดูเถอะ ฉันไม่ปล่อยคุณไว้แน่!”
“จะให้ฉันรอทำไมล่ะ? ตอนนี้ก็อย่าปล่อยฉันไปสิ ยังต้องการยังไงอีก? เข้ามาสิ” เรื่องวันนี้ เธอจะเป็นฝ่ายรับผิดชอบ คงไม่ทำให้ลำบากใจมากเกินไป แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะทนต่อการยั่วยุจากใครก็ได้
ผู้หญิงคนนึงดึงแขนของลี่ลี่เล็กน้อย “ลืมไปแล้วหรอ คนตั้งเยอะแยะมองอยู่นะ”
แอนน่าเคลื่อนย้ายสายตาไป จึงได้พบว่า ที่พวกเธอต่อสู้กันเมื่อกี้ก็ดึงดูดสายตาคนจำนวนไม่น้อย ตอนนี้ทั้งหมดถูกล็อคไว้ที่เธอเพียงคนเดียว
ท่ามกลางฝูงชน เธอกับหลงเซียวก็สบตากัน ดวงตาที่อยู่ไกลและลึกจากด้านหลังซ่อนเร้นไปด้วยความหมายอันลึกซึ้ง
แต่ทว่าเกาจิ่งอานสนใจเป็นอย่างมาก นิ้วมือของเขาชี้ไปที่แก้วเหล้า สักหน่อยๆ มีความหมายเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ มีความน่าสนใจจริงๆ
แอนน่าขมวดคิ้ว จะบ้าตาย เธอเตรียมที่จะออกจากสถานที่อย่างเงียบๆไม่พูดจา กลุ่มผู้หญิงพวกนี้ทำลายแผนการของเธอ!
เกาหยิ่งจือก็สังเกตแอนน่า แต่เธอไม่ยินยอมให้ผู้หญิงคนนึงมาแย่งซีนงานเลี้ยง ทำลายบรรยากาศของงานเลี้ยง มองค้อนแอนน่าไปทีนึง แล้วก็เปลี่ยนเป็นยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วกล่าวว่า “อย่ายืนอยู่ในนี้เลย งานเลี้ยงกำลังจะเริ่มแล้ว เชิญทุกท่านนั่งลงเถอะ"
เกาจิ่งอานถือแก้วเหล้าแล้วเดินมายังด้านข้างของแอนน่า ยื่นมือมาเชื้อเชิญ“ นั่งด้วยกันสักครู่ เป็นอย่างไร?”
แอนน่าจัดๆชุดราตรี “คุณเกาขอบคุณมากที่หวังดี แต่ไม่ต้องหรอกค่ะ”
“ทำไมล่ะ? ไม่ไว้หน้าฉันเลยหรอ?” เกาจิ่งอานยังดื้อดึง
แอนน่ายักไหล่ “คุณเกาไม่กลัวหลงเซียวหรอ?”
“ทุกคนล้วนรักความสวยความงามทั้งนั้น ยิ้มเพื่อความสวย ทำไมถึงไม่ล่ะ?” มือของเกาจิ่งอานยังคงแผ่ออก ทำท่าทางจำเป็นต้องพาคนไป
ในขณะนี้ หลงจื๋อก้าวเท้าเดินไปยังด้านหน้า ไปขวางยังด้านหน้าของเกาจิ่งอาน จะยิ้มก็ไม่ยิ้ม “ประธานเกา คุณกับแฟนของฉัน ดูเหมือนจะชอบใจกันมากเลยนะ?”
เกาจิ่งอานสีหน้าเปลี่ยน ขมวดคิ้วแน่น “แฟนของคุณ? ทำไมฉันถึงไม่รู้เลบว่าคุณชายรองหลงมีแฟนแล้ว?”
หลงจื๋อยื่นมือข้างนึงไปยังด้านหลังแอนน่าจับเอวของเธอเอาไว้ “รู้ตอนนี้ก็หมดเรื่องแล้วไง? ประธานเกา”
เกาจิ่งอานไม่ยินยอม หัวเราะเหอะๆ “ดูเหมือนเรื่องนี้อำนาจในการตัดสินใจจะอยู่ที่คุณผู้หญิงนะ? คนสวย เชิญคุณนั่งด้วยกันด้วยความจริงใจ หวังว่าคุณจะตอบรับ”
มือของหลงจื๋อที่โอบเอวของเธอ ใช้แรงอย่างมาก แต่ก็เห็นได้ชัดพอสมควรถึงการประกาศอำนาจสิทธิ์ขาดในการปกครอง
แอนน่าเยาะหยันในใจ คาดไม่ถึงว่าผู้ชายทั้งสองจะถึงเธอเป็นเป้าลูกดอกประลองฝีมือ ทั้งสองท่านไม่คิดว่าเธอจะโกรธหรือไง?
“คุณชายรองหลง คุณเกา เกรงว่าวันนี้ฉันจะไม่สามารถอยู่เป็นเพื่อนคุณได้ เชิญท่านทั้งสองหาคนอื่นจะดีกว่า” แอนน่าสะบัดมือหลงจื๋ออย่างไร้ร่องรอย ขาเรียวยาวก้าวมุ่งไปด้านหน้าครึ่งก้าว ทำให้หลงจื๋อค้างอยู่ในอากาศโดยตรง
“ทำไมล่ะ?!”
คนทั้งสองเอ่ยปากถามเป็นเสียงเดียวกัน
“เพราะว่าเธอเป็นคนของฉัน”
หลงเซียวย้อนแสงจ้าของโคมไฟคริสตัล เงาร่างสูงใหญ่เดินเข้ามาอย่างคล่องแคล่ว พกพารัศมีอันโชติช่วงไปทั่วทั้งห้องโถง คนทั้งหมดต่างมองมาที่เขา งดงาม ซาบซึ้งในจิตใจ