คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 184 ฉันไม่จีบคุณ ฟ้าดินคงไม่อาจอภัย
ตอนที่ 184 ฉันไม่จีบคุณ ฟ้าดินคงไม่อาจอภัย
สโมสรส่วนตัวเหาเจี๋ย
สโมสรส่วนตัวระดับไฮเอ็นด์ภายใต้การบริหารของบริษัทอึนเคอ รูปลักษณ์ภายนอกที่เฉิดฉายเหลืองอร่ามแวววาว ประดับประดาอย่างโอ่อ่าด้วยแสงไฟที่ส่องประกายระยิบระยับ สไตล์คนรวยที่ใช้เงินเต็มที่อย่างไม่คิด
รถเข้ามาจอด แอนน่ากวาดสายตาไปที่รถบริเวณรอบๆอย่างคร่าวๆ เหอะ! Lincoln Bentley Ferrari Aston-Martin และอื่นๆ จอดเรียงตรงที่จอดรถเต็มไปหมด
Rolls Royceคันสีดำของท่านเซียวไม่ได้หรูหราที่สุดแต่รถของเขาเพียงแค่เปิดประตูเข้ามา คนโดยรอบทั้งหมดต่างก็จ้องมองกันเป็นแถว
คนรับใช้ด้านหน้าเปิดประตูรถของท่านเซียว เข้าใกล้อย่างเคารพนอบน้อม “สวัสดีคุณหลง”
หลงเซียวพยักหน้าอย่างหยิ่งยโส โบกมือให้กับคนรับใช้
แอนน่าสวมรองเท้า เลิกคิ้วมองเขา คุณหลง?
ท่านเซียวชำเลืองมองแอนน่าใกล้ “ผู้ชายเลวๆ? คืนนี้ฉันจะทำให้คุณได้เห็นว่า แบบไหนคือผู้ชายเลวๆ”
ใครสนใจคุณ!
“คุณร่ำรวย ตามอำเภอใจคุณ” เธอสั่นไหล่บางๆของเธอสองครั้ง
แต่ คำพูดเมื่อกี้ของคุณหลงนั้น ตกลงแล้วหมายถึงอะไรกัน?
อย่างรวดเร็ว แอนน่าก็รับรู้
คนนี้ยั่วยุเธอ ในเมื่อไม่มีใครอยู่ในสายตาเช่นนี้ งั้นก็ ไม่นึกว่าเขาก็คือ…
“คุณชายใหญ่หลง เชิญเชิญ!”
“ประธานหลง ไม่พบกันนาน เด่นสง่ามีราศีอย่างยิ่ง!”
“ความรวดเร็วและขอบข่ายการพัฒนาของMBKในระยะนี้ ทำให้ฉันห่างชั้นจนมองไม่เห็นฝุ่นจริงๆ!”
เขาก็คือ…
ผู้อำนวยการดำเนินการบริษัทMBK ตระกูลหลงหัวหน้าวงศ์ตระกูลใหญ่ทั้งสี่ตระกูลที่ลู่ซวงซวงกล่าวไว้…..เสี่ยใหญ่ คุณชาย หลงเซียว
ในแวดวงธุรกิจของเมืองหลวง เขาเพียงแค่จามตลาดหุ้นทั้งหมดต่างก็ต้องเป็นหวัดไปตามๆกัน
เชี่ย!
ทำไมมันช่างบังเอิญขนาดนี้นะ?
เธอยังคิดว่าได้รู้จักฐานะของเขาแล้วก็สามารถวางมือในการโจมตีได้ ทำไมเขาถึงเป็นอมตะ ไม่นึกเลยว่าจะเป็นหลงเซียว
แอนน่าหรี่ตาอย่างลึกซึ้ง ยากที่จะรับมือ
หลังจากหลงเซียวเดินเข้าไปถึงทางแยกห้องโถงใหญ่ของงานเลี้ยง โคมไฟคริสตัลสีเงินที่เรียงเป็นแถวก็กระพริบระยิบระยับ ฉากภายในที่ส่องแสงสีทองเป็นหลักราวกับอิฐทองกระเบื้องมรกตที่หรูหรา พื้นที่ในห้องโถงให้ที่ไม่น้อยกว่าห้าร้อยตารางเมตร จัดวางด้วยโต๊ะกลมขนาดใหญ่หลายสิบโต๊ะ ผ้าคลุมเก้าอี้สีทองล้วน พู่ระย้าห้อยลงที่พื้น ขลิบทองอย่างประณีต เสน่ห์นี้ ช่างบ้านนอกมาก
ด้านหน้าห้องโถงมีหอคอยแชมเปญที่สูงราวๆสองเมตรจัดวางไว้ เครื่องดื่มส่งออกกันอย่างรวดเร็ว งดงามราวกับความฝัน
แขกแต่ละคนภายในห้องสวมใส่ชุดหรูหรา เหล่าบรรดาผู้หญิงสวมชุดสีทองและสีเงิน บรรดาผู้ชายสวมเสื้อสูทรองเท้าหนัง ถือแก้วแชมเปญวิ่งไปทุกหนทุกแห่ง รองเท้าส้นสูงเดินบนพรมปูพื้นที่หนานุ่มล้วนไม่ส่งเสียงใด ๆ
งานเลี้ยงของเกาจิ่งอาน น่าจะสนุกแล้ว
คนรับใช้ช่วยแอนน่าหยิบเสื้อโค้ท เธอสวมชุดราตรีสีดำยาวถึงเข่า ดีไซน์เรียบง่าย ไม่มีพู่ระย้าและลวดลายใดๆทั้งสิ้น
คุณ เหลือบมองทันที เหมือนกับเสื้อผ้าที่ฉันใส่ไปร่วมงานศพ
ท่านเซียวมองไปที่ชุดของเธอ ไม่แสดงออก
เธอจงใจหน่ะ
แอนน่ายิ้ม ไม่ต้องพูดถึงว่าจริงใจมากแค่ไหน ความหมายในแววตาบอกเขา “ใช่ ฉันจงใจ! แต่งตัวเสื้อผ้าชุดสวยหรูที่คุณพูด ทำให้ฉันได้เข้าใจขึ้นมา ก็คือแบบนี้แหละ”
ดีมากๆ ท่านเซียวคิดว่าคืนนี้ต้องไม่น่าเบื่ออย่างแน่นอน
“ไอ๋หยา! คุณชายใหญ่หลง ในที่สุดคุณก็มา! ไม่เจอกันนานเลย!”
ผู้ชายสร้างอานุภาพขู่ขวัญไว้ก่อน มีหนึ่งคนที่ก้าวเท้าเดินเข้ามาจากด้านหลัง เสียงลมฝีเท้า ม้วนมุมชุดสูทของเขาขึ้นมา ยื่นมือข้างนึงออกมาแต่ไกล ใบหน้าที่ยิ้มแย้มอิ่มเอิบจนแทบจะล้นออกมาทางหางตา
ท่านนี้ ก็คือบุคคลสำคัญของงานเลี้ยงคืนนี้ เกาจิ่งอาน
แต่ท่านเซียวไม่มีความกระตือรือร้น จับมือกับเขาเล็กน้อยแล้วก็เลิก
แต่ทว่าสายตาของเกาจิ่งอานไม่เคลื่อนย้าย จับจ้องไปยังหญิงสาวชุดดำที่อยู่ข้างหลังหลงเซียว ยิ้มด้วยอารมณ์ที่แฝงไปด้วยความหมายอันลึกซึ้ง “คนสวย พวกเราเจอกันอีกแล้วนะ”
ภาพเงาสูงใหญ่หล่อเหลายืนอยู่ระหว่างคนทั้งสอง “ยังไง?”
“สาวสวยท่านนี้…..”
แอนน่าตัดบทเขา “คุณเกา โอกาสแบบนี้ในวันนี้ ระมัดระวังคำพูดจะดีกว่านะ!”
ตอนนี้เธอคิดแค่อยากทำตัวเงียบๆ อยู่บนพื้นที่หนึ่งหมู่สามเฟินนี้ของเมืองหลวง ไม่อยากที่จะทิ้งชื่อของตนเองเอาไว้ ถ้าถูกหลงเซียวรู้เกี่ยวกับคนบางคนเรื่องบางเรื่อง มันจะไม่เป็นผลดีอะไรสำหรับเธอ
เกาจิ่งอานไม่ใช่คนโง่ แอนน่าเพียงพูดตัดบทเขาประโยคนึง เขาก็รู้ได้ทันทีว่าต้องเปลี่ยนหัวข้อสนทนา สายตาจึงหันเอียงไปทางด้านของหลงเซียว แต่ก็รักษาท่าทีที่สุภาพของเสี่ยใหญ่ของตระกูลเกาเอาไว้ ยื่นมือออกเพื่อทำการเชื้อเชิญ "คุณชายใหญ่หลง เชิญด้านนี้ครับ”
สายตาที่เฉียบแหลมของหลงเซียวใช้เพียงรังสีที่อบอุ่นมองไปยังแอนน่าที่อยู่ข้างหลัง หลังจากปฏิบัติการอย่างไร้ร่องรอย ภาพเงาที่ตั้งตรงก็เดินเข้าไปกลางห้องโถงใหญ่ท่ามกลางสายตาของสาธารณชน
แอนน่าขมวดคิ้ว อารมณ์บนใบหน้าคือสามส่วนไม่พอใจ เจ็ดส่วนไม่สบายใจ ภายในใจกังวลอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ ถ้าฝ่ายตรงข้ามคือหลงเซียว เช่นนั้นอิสรภาพของLisa ก็อาจจะไม่รับประกัน
เมื่อคิดเช่นนี้ แอนน่าก็ติดตามฝีเท้าของหลงเซียวไป แต่เพื่อไม่ทำให้ทุกคนรับรู้ถึงความสัมพันธ์ที่สนิทชิดเชื้อของคนทั้งสอง จึงจงใจรักษาระยะห่างกับเขาสักเล็กน้อย รับประกันได้ว่าตนเองจะอยู่ในขอบเขตสายตาของเขาอย่างแน่นอน อีกทั้งยังทำให้ตนเองอยู่ในสถานการณ์ที่ปลอดภัยโดยสิ้นเชิง
แอนน่าเห็นได้อย่างชัดเจนว่า คนนับร้อยคนในที่แห่งนี้ ไม่ว่าหญิงหรือชาย ดวงตาที่ราวกับสิงโต เสือ เสือดาว สุนัขจิ้งจอกล้วนจ้องมองไปที่หลงเซียวคนเดียว ทุกๆที่ที่เขาไป ทุกคนต่างยืดคอเพื่อดึงดูดความสนใจของเขา
นายทุนระดับสูงสุด จะเข้าจะออกก็ล้วนมีความเป็นอยู่ประหนึ่งราชา
ในเวลาเดียวกันหลงเซียวและเกาจิ่งอานก็เดินไปยังศูนย์กลางของงานเลี้ยง บนเหนือหัวพอดิบพอดีคือโคมไฟคริสตัลขนาดใหญ่หรูหราดวงนึง แสงไฟแวววับจับตาราวกับดอกไม้ไฟที่ผลิบานอยู่บนฝ้าเพดาน แสงไฟที่สว่างชัดเจนตกกระทบบนใบหน้าของชายคนนั้น เค้าโครงใบหน้าที่ละเอียดงดงามแบบสามมิติ ก็ยิ่งทำให้คนประทับใจยิ่งขึ้น มีเสน่ห์จนหวั่นไหว
สตรีมีชื่อเสียงนับไม่ถ้วนก็อยากจะลองแต่งงานดู ถือแก้วเหล้า ลดระดับคอเสื้อ ก้าวเท้าเดินอย่างอรชรอ้อนแอ้นไปบริเวณรอบๆหลงเซียว ดีดดิ้น พยายามแสดงความมีเสน่ห์ให้เห็น
“ไอ๋หยา คุณสมควรเป็นคุณชายจริงๆ ไม่ว่าจะไปทางไหน บรรดาผู้หญิงต่างก็รายล้อมเขา”
“ล้มรอบเธอจนเกินขอบเขต นี่ก็แสดงให้เห็นได้ชัดเจนว่าอยากที่จะกินเขา เห็นไหม? เสื้อสีแดงคนนั้น ชื่อลี่ลี่ ช่วงนี้ได้รับความนิยมอย่างมากในวงการบันเทิง หลังจากที่โม่หรูเฟยตั้งใจที่จะปลีกตัวออกจากสังคมเพื่อไปเป็นภรรยาให้กับหลงเซียว ผู้หญิงคนนี้ก็ไต่เต้าขึ้นมาอย่างรวดเร็ว คาดไม่ถึงว่าตอนนี้จะกล้าเข้าไปใกล้ตัวคุณชายใหญ่หลง”
“ผู้ชายอย่างหลงเซียวนี้ ใครจะไม่ชอบล่ะ? ฉันก็อยากไป แต่ว่า ได้ผ่านวัยสาวที่อ่อนโยนนั่นมาแล้ว ผู้หญิงเหล่านี้ ล้วนเพิ่งจะยี่สิบต้นๆ การต่อสู้ก็คืออ่อนหัด”
แอนน่าได้ยินเสียงเหล่าบรรดาพวกผู้หญิงพูดคุยกัน วนไวน์แดงในแก้วสองรอบ ยกมุมปากโค้งขึ้นอย่างเหยียดหยาม
เหอะ ผู้หญิงรายล้อมเขางั้นหรอ? จะไม่พูดว่าแมลงวันไม่กัดไข่ที่ไร้รอยแตกได้ยังไง? ถ้าเขาเป็นสุภาพบุรุษที่ซื่อสัตย์ไม่สนใจผู้อื่นจริง ใครจะกล้าบุ่มบ่าม?
พูดได้เลยว่ายังไงก็ตาม ผู้ชายเลวๆ ก็คือผู้ชายเลวๆ
ไวน์แดงส่งถึงริมฝีปาก จู่ๆแอนน่าก็นึกขึ้นได้ว่าคืนนี้ตนเองจะต้องขับรถ แม่ง อารมณ์ไม่ดีอย่างมาก เหล้าก็ดื่มไม่ได้ ได้เพียงทำท่าทำทางกวัดแกว่งไปเท่านั้น
งานเลี้ยงเพิ่งเริ่มต้นขึ้น ในสถานที่ส่วนใหญ่เป็นวัยหนุ่มสาว ล้วนเป็นลูกเถ้าแก่ตระกูลที่มีทั้งเงินและอิทธิพล ผู้มีอำนาจใหม่ในวงการค้า เห็นได้อย่างชัดเจนว่า งานเลี้ยงคืนนี้ของเกาจิ่งอานเน้นความบันเทิงเป็นหลัก
หลงเซียวถูกล้อมรอบอยู่ตรงกลางประหนึ่งดาวล้อมเดือน เขาหนีบแก้วทรงสูงด้วยท่าทีอันเกียจคร้าน จิบเล็กน้อยบ่อยๆ แต่ก็ยากที่จะมั่นใจว่าเขาดื่มจริงหรือเปล่า
เสียงประจบสอพลอที่ดังขึ้นเป็นระลอกนี้ กลุ่มพวกผู้ชายพยายามใช้ความสามารถในการเอาใจกับท่านเซียวที่อยู่ตรงหน้า แต่ตัวเอกของคืนนี้อย่างเกาจิ่งอานกลับถูกมองข้าม
“ท่านเซียวสุขสมหวังซะจริงๆ เดินไปไหนก็ขายดิบขายดีจนทำให้คนอิจฉา ผู้หญิงชื่นชอบก็ว่าไปเถอะ ผู้ชายก็ดันชื่นชอบด้วยเช่นกัน เหอะๆ!”
ถึงตอนนี้ จู่ๆก็มีหญิงสาวที่รอยยิ้มสดใสชัดเจนสอดแทรกเข้ามาท่ามกลางงานเลี้ยงที่ส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าว แอนน่าเหลือบตาขึ้นไปมองที่บันได ก็พบเพียงว่าบนขั้นบันไดวนสีแดง มีหญิงรูปร่างผอมสูงสวมชุดราตรียาวทรงหางปลาคนนึงเดินลงมา คอเสื้อทรงวีเว้าลึกเซ็กซี่สวยงาม ประดับด้วยแผ่นเงินหรูหราสะดุดตา คอห้อยด้วยสร้อยคออัญมณีสีแดง มือถือกระเป๋าถือฝังขอบเพชร เท้าสูงรองเท้าส้นสูงสีเงินสูงราวๆสิบเซนติเมตร การแต่งตัวรวมชุดทั้งตัวแล้วไม่ต่ำกว่าสิบล้าน
เกาหยิ่งจือสร้างอานุภาพขู่ขวัญไว้ก่อน เผชิญหน้ากับสายตาของคนทั้งหลายที่ค่อยๆแหงนหน้ามามอง หญิงสาวที่ท่าทางอ่อนพริ้วเดินลงมาตามขั้นบันได เมื่อยิ่งผ่านกลุ่มฝูงชน ทำให้คนที่อยู่ทั้งสองข้างหลีกทางโดยอัตโนมัติ เกาหยิ่งจือเดินไปยังข้างกายของหลงเซียวโดยตรง
แอนน่าเอียงมุมปากยิ้มเบาๆ หลงเซียว นางบำเรอข้างกายไม่น้อยเลยจริงๆ!
หลงเซียวสอดมือข้างนึงไว้ในกระเป๋ากางเกง สายตาไม่มีกวัดแกว่งเลยแม้แต่น้อย มองเกาหยิ่งจือด้วยสายตาที่สงบ “คุณเกา ชื่นชม”
เกาหยิ่งจือหยิบแก้วไวน์แดงแก้วนึงจากในถาด ชูให้กับหลงเซียว “ไม่เจอกันนานเลยคุณชายใหญ่หลง”
ท่านเซียวเอียงแก้วเล็กน้อยเพื่อส่งสัญลักษณ์ “ไม่เจอกันนาน”
แอนน่ายิ่งอยากจะหัวเราะเยาะ ภาพฉากแบบนี้ที่เห็นตรงหน้าขณะนี้ ก็คือคนรักเก่าที่ไม่ได้พบกันนานหลายปีใช่ไหม? เว่อร์จริงๆ
เกาจิ่งอานก็ชูแก้วเหล้าเช่นกัน สายตามองไปยังเกาหยิ่งจือ “พี่สาว คุณพูดแบบนี้ จะทำให้คนเข้าใจผิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของคุณและคุณชายใหญ่หลงได้ง่ายๆเลยนะ ไม่สมควรมาแย่งซีนอย่างนี้”
เกาหยิ่งจือยิ้มสู้อย่างยืดหยุ่นและเบิกบาน “ที่จิ่งอานเตือนสติคือ คุณชายใหญ่หลงเป็นคู่หมั้นของหรูเฟยนะ! เหอะๆ ฉันเพิ่งจะแสดงออกไม่เหมาะสมไป ลงโทษตัวเองหนึ่งแก้ว!”
เกาหยิ่งจือเงยหน้านำไวน์แดงที่เหลือดื่มรวดเดียวหมด จากนั้นก็คว่ำแก้วแล้วกวัดแกว่งไปมา เปิดเผยต่อหน้าคนว่าไม่เหลือสักหยด
“คุณเกาเป็นหญิงที่มีความสามารถยอดเยี่ยมจริงๆ ตรงไปตรงมา!”
แอนน่ากอดแขนมองการแสดงในการเข้าสังคมท่ามกลางงานเลี้ยงก็ทำให้รู้สึกเดือดดาล ความเยือกเย็นเล็กน้อยบนใบหน้าปกคลุมจากสายตาลงมาที่คาง ช่างน่าเบื่อจริงๆ!
คุณเกาท่านนี้และหญิงที่ชื่อว่าหรูเฟยต้องมีความสัมพันธ์ที่แน่นแฟ้นอย่างแน่นอน และเธอเพิ่งจะประกาศอย่างโอ้อวด คล้ายกับเป็นการกล่าวเตือนกลายๆให้กับหญิงในสถานที่แห่งนี้ หลงเซียวเป็นผู้ชายที่มีเจ้าของ นางจิ้งจอกช่วยไสหัวไปให้ไกลๆหน่อย
มือโปร เธอกับมือกับการเข้าสังคมได้อย่างคล่องแคล่วมากจริงๆ
“ใช่แล้ว หรูเฟยล่ะ? จนถึงตอนนี้แล้วทำไมเธอยังไม่มาอีก?”
คำถามนี้คือถามท่านเซียว แต่ดูเหมือนท่านเซียวจะขี้เกียจที่จะตอบกลับ เกาหยิ่งจือก็เลยตอบแทนเขา “ช่วงสองวันมานี้หรูเฟยไม่สบาย คาดว่าน่าจะไม่มา”
เกาหยิ่งจือยิ้มอย่างอ่อนโยนกึ่งล้อเล่นกึ่งเตือนเล็กน้อย “คุณชายใหญ่หลง คู่หมั้นไม่สบาย คุณควรจะพยายามไปดูให้เร็วที่สุดนะ”
ท่านเซียวขมวดคิ้วเล็กน้อย ตอนนี้ความกล้าหาญของเกาหยิ่งจือก็พองโต คิดว่าตนเองมีบทบาทต่อหน้าเขาอย่างมาก
“ไม่จำเป็นต้องให้คุณเตือนสติ”
น้ำเสียงของเขาเยือกเย็นเล็กน้อย แสดงให้เห็นชัดเจนว่าไม่เต็มใจที่จะให้พูดถึงใครเรื่องอะไร
หลงจื๋อที่สวมชุดสูทสีดำเดินเข้ามายังห้องโถงใหญ่งานเลี้ยง เสื้อเชิ้ตคอปกแบบตั้งสีขาวบริสุทธิ์ตัดกับคางและรอยยิ้มที่เรียบง่ายมีสไตล์ของเขา ริมฝีปากบางๆอมยิ้ม พ่วงไปด้วยการหยอกล้อเล็กๆอยู่เสมอ ดวงตาที่มองอย่างผิวเผินไม่ได้พยายามจับจ้องไปที่สิ่งใด ทำตัวสบายๆตามอำเภอใจ แค่ยิ้มแย้ม
เมื่อคุณชายรองหลงมาถึงก็ดึงดูดความสนใจของผู้คนจำนวนไม่น้อย โดยเฉพาะผู้หญิงที่เพิ่งถูกเกาหยิ่งจือเตือนสติไป ความหวังต่อไปนี้ล้วนฝากฝังไว้ที่หลงจื๋อ
หลงจื๋อเริ่มที่จะโบกไม้โบกมือให้กับเหล่าบรรดาพวกผู้หญิง ดูเหมือนว่ามีไมตรีให้ แต่ก็ทำให้คนรู้สึกได้อย่างชัดเจนมากว่า คุณชายอย่างฉัน พวกคุณอย่าแตะต้อง เล่นสนุกกับตัวเองเถอะ!
ก้าวฝีเท้าทั้งเบาทั้งเร็วไปถึงห้องโถงใหญ่ หลงจื๋อและเกาจิ่งอานทักทายคนอื่นๆ ยืนอยู่ข้างกายหลงเซียว กระซิบระบายความในใจว่า “พี่ใหญ่ สถานที่นี้น่าเบื่ออย่างมาก กลับไปนอนบ้านก่อนได้ไหม?”
หลงเซียวทำพอเป็นพิธีสำหรับงานเลี้ยงค็อกเทลเพื่อธุรกิจของตนเอง ความเจริญรุ่งเรืองไม่มีใครเทียบเท่า แต่หลงจื๋อคุณสมบัติต่ำเกินไป ทั้งยังไม่ชอบที่จะเล่นด้วยเล่ห์เหลี่ยมแผนการอีกด้วย
“ในเมื่อมาแล้ว ก็ทำตัวให้เรียบร้อยไม่ก่อความวุ่นวายจนจบ มีบางเรื่อง ที่คุณจะต้องเผชิญหน้าไม่ช้าก็เร็ว”
หลงจื๋อคลึงๆขมับ “ก็ได้ ฉันเชื่อฟังพี่ใหญ่”
เกาจิ่งอานชูแก้วเหล้าแล้วกล่าวอย่างยิ้มๆว่า “หลงจื๋อ ช่วงนี้เริ่มบริหารบริษัทแล้ว รู้สึกยังไงบ้าง?”
หลงจื๋อไม่ต้องการที่จะพบเกาจิ่งอานคนนี้มากนัก ทำๆพอเป็นพิธีแบบขอผ่านไปที เขาเป็นคนที่ชอบหรือโกรธแสดงออกบนใบหน้าอย่างชัดเจน เก็บความหน้าเง้าหน้างอไม่ได้ขนาดนั้น “บริหารบริษัทอะ มันน่าเบื่อ เพียงแต่ว่า…… อย่างน้อยมันก็สนุกกว่าที่นี่นิดหน่อย”
เกาจิ่งอานหัวเราะยกใหญ่ “ตอนนี้หลงจื๋อก็ยังคงชอบพูดติดตลก เหมือนเมื่อตอนที่พบกันกับฉันที่อเมริกา”
เหมือนกับทวดแกสิ!
หลงจื๋อดูถูกอยู่ในใจ บนใบหน้าที่ยิ้มแย้ม พวกกเฬวราก ไม่มีใครดีสักคน!
แอนน่าฉีกริมฝีปากสีแดงยิ้มเล็กน้อย สายตาพินิจพิเคราะห์ไปที่หลงจื๋อ ภายในใจอดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ โลกช่างเล็กซะจริงๆ!
คาดไม่ถึงว่าหลงจื๋อลูกผู้ลากมากดีท่านนี้จะเป็นน้องชายของหลงเซียว!
แอนน่ายืนอยู่รอบนอกของวงกลมที่ไม่เกี่ยวข้อง เธอควรจะทำอะไรทำอะไรต่อไปหลังจากรอให้การแสดงของคนกลุ่มนี้จบสิ้น
ในที่สุด ช่วงเวลาดีๆของเธอก็รักษาไว้ได้ไม่นาน
เธอกำลังพิจารณาที่จะหลีกเลี่ยงออกห่าง ภาพเงาสูงใหญ่ใส่ชุดดำของหลงจื๋อก็มายืนอยู่ตรงหน้าอย่างไม่มีลางบอกเหตุเลยแม้แต่น้อย
ดวงตาที่ถามแบบเจาะลึกและคิดใคร่ครวญมาเป็นระลอก แก้วเหล้าในมือถูกเขาเอียงอย่างช่ำชอง รอยยิ้มที่ไม่เอาจริงเอาจังพร้อมด้วยน้ำเสียงเด็กๆเล็กน้อย “คนสวย เรามีชะตาร่วมกันสามภพสามชาติจริงๆ! ไม่นึกเลยว่าอยู่ที่นี่ก็สามารถได้พบเจอ ดูท่าว่า ฉันไม่จีบคุณ ฟ้าดินคงไม่อาจอภัย”