คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 186 ดูแลตัวเองให้ดีเถอะ อย่ายุ่งเรื่องชาวบ้าน
ตอนที่ 186 ดูแลตัวเองให้ดีเถอะ อย่ายุ่งเรื่องชาวบ้าน
ท่านเซียวกล่าวเช่นนั้น ไม่ต้องพูดถึงคนโดยรอบๆ แม้แต่หลงจื๋อกับเกาจิ่งอานยังตกตะลึง!
คนของเขา! คำพูดของท่านเซียวนี้ จะมีกี่ความหมายกัน?
แอนน่าก็คิ้วขมวด หลงเซียวคุณต้องการอะไรกัน?
หลงจื๋อตะลึงทำอะไรไม่ถูก! สีหน้าย่ำแย่ยิ่งกว่ากลืนแมลงวันเข้าไปเสียอีก!
คนของพี่ใหญ่! แม่งเอ้ย ล้อเล่นอะไรอีกล่ะ!?
เกาจิ่งอานหรี่ตามอง ดึงแขนของท่านเซียวเอาไว้ “ท่านเซียว เธอเป็นคนของคุณ หรูเฟยล่ะ?”
ท่านเซียวกวาดสายตามองมือของเขาอย่างหงุดหงิด กิริยาท่าทางของเขาเหมือนเลื่อยไฟฟ้าที่เปิดใช้งาน “ประธานเกา เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของฉัน เหมือนว่าคุณจะใส่ใจมันมาก?”
ความหมายนั่นก็คือ กูจะอยู่ด้วยกันกับใคร เกี่ยวอะไรกับมึงด้วยหรอ?
หลงเซียวเดินไปข้างๆแอนน่า ชายตามองไปทุกๆที่ “ตามฉันมา”
แอนน่าน้ำตาไหลนอง อยู่ภายใต้การจับจ้องของมวลมหาชน ตกตะลึงไปชั่วขณะ กดน้ำเสียงแล้วกัดฟันพูดว่า “คุณหลง คุณทำลายกฎของพวกเรา”
ท่านเซียวสีหน้าไม่ดี ดวงตาสะท้อนความแหลมคมออกมา “กฎ? ฉันจำไม่ได้แล้วว่ากฎระหว่างพวกเรามีอะไรบ้าง ฉันจำได้แค่ว่า คุณเป็นคนของฉัน สามารถควบคุมได้โดยฉันเท่านั้น”
กลับคำกะทันหัน ผิดคำมั่นสัญญาโดยตรง ท่านเซียวกระทำไปโดยไม่ได้มองสีหน้าของแอนน่า
กฎที่ว่า เวลานี้กับเวลานั้นไม่เหมือนกัน ตอนนี้ท่านเซียวรู้สึกว่าไม่ดีก็ต้องเปลี่ยนกฎ
แอนน่ากัดฟันแน่น สามารถมองเห็นสายตาลึกซึ้งของแขกโดยรอบ อยากตรงเข้าไปเตะไอ้เลวหลงเซียวนี่ออกไป!
แย่จริงๆ! ต่อไปนี้เธอคงจะต้องถูกผลักออกไปเป็นด้านหน้า
พวกแขกจ้องมองไปที่หลงเซียวและคนอื่นๆอีกสี่คน ทุกๆคนหูผึ่งฟังข่าว ข่าวนี้กลับมาคึกคักอีกครั้งหนึ่ง
ท่านเซียวดูแลผู้หญิงดัวตนเอง ฐานะทางสังคมเป็นสิ่งที่สำคัญมาก
แต่ว่าสิ่งที่ทุกคนแปลกใจก็คือ ลำดับที่นั่งก่อนและหลังนี้ถูกหลงจื๋อ เกาจิ่งอานและท่านเซียวนั่งใกล้กับผู้หญิงสามคน ท้ายที่สุดคือฐานะอะไร มีความเป็นมาอย่างไร?
คาดไม่ถึงว่าพวกเขาจะไม่รู้อะไรเลย
ถึงแม้ว่าจะนับว่าเป็นสตรีที่มีชื่อเสียงในเมืองหลวง คาดว่าก็หาคนที่มีเกียรติยศสูงส่งแบบนี้ไม่ได้แล้วหรือเปล่า?
เวลานี้ มีการวิพากษ์วิจารณ์กันอย่างเซ็งแซ่ในห้องโถงใหญ่ที่เจิดจ้า ทุกคนซุบซิบนินทากันทั่วสารทิศ กระซิบกระซาบ ไม่ขาดเสียง
เกาจิ่งอานเห็นสถานการณ์ จะทำลายชื่อเสียงของตัวเองในงานเลี้ยงก็เป็นการไม่ดี จึงเปลี่ยนเป็นยิ้ม ทักทายแขกที่มางานเลี้ยงอย่างเสียงดังว่า “ทุกท่าน เกิดความเข้าใจผิดกันเล็กน้อย อย่าให้ส่งผลต่ออารมณ์ในการรับประทานอาหารเลย เชิญนั่งเถอะ”
พวกแขกต่างนั่งลงที่นั่งของตน สถานที่เกิดเหตุกลับมาสงบเหมือนเดิม
เกาหยิ่งจือยิ้มแล้วพูดว่า “วันนี้ทุกคนมาเพื่ออวยพรน้องชายของฉันที่ได้รับตำแหน่งประธานกรรมการของบริษัทอึนเคอ วันนี้พวกเรามาปรองดองก่อเกิดทรัพย์ ทุกคนดื่มได้อย่างเต็มที่เลย!”
เกาหยิ่งจือกล่าวเช่นนั้น บรรดาแขกก็อดไม่ได้ที่จะสรรเสริญขึ้นมา
“ถึงแม้ว่าพี่น้องตระกูลเกาจะอยู่ต่างประเทศมาหลายปี หลังจากกลับประเทศมาก็มาทำงานที่โรงพยาบาลโดยตรง แต่กฎทางธุรกิจ ทว่าไม่เคยรั่วไหลออกไป!”
“หากว่าพี่น้องตระกูลเกาตัดใจจากโรงพยาบาลกลับมาบริษัทอึนเคอ พี่น้องของพวกเขาจะนำบริษัทอึนเคอไปสู่อีกระดับได้อย่างแน่นอน!”
ได้ยินคำชื่นชมจากบรรดาแขก แอนน่าก็อดไม่ได้ที่จะมองไปที่เกาหยิ่งจือ นึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะเป็นหมอ? แต่ก็ไม่รู้เลยว่าเป็นหมอด้านไหน
เกาจิ่งอานยื่นมือออกไปเชิญหลงเซียวกับแอนน่าให้นั่ง หลงเซียวเป็นแขกผู้มีเกียรติ ต้องนั่งบนโต๊ะกลมตัวใหญ่ตรงกลางอย่างไม่ต้องสงสัย ชุดสูทสีขาวอมเทาด้านหลังของหลงเซียวขับให้เด่นประหนึ่งยอดเขาอันสูงส่ง แอนน่าเดิมตามหลังเขา รักษาระยะห่างของการก้าว ข้างหลังเธอก็ตามด้วยหลงจื๋อ
หลงจื๋อพูดเบาๆว่า “คุณอย่ามาล้อเล่นกับฉันนะ ครั้งที่แล้วฉันถามว่าคุณรู้จักพี่ใหญ่ของฉันไหม นึกไม่ถึงว่าคุณจะพูดว่าไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร คุณล้อฉันงั้นหรอ?”
ครั้งที่แล้วเธอไม่รู้จริงๆ แต่เธอไม่อยากอธิบายอะไรมากมาย จึงพูดไปว่า “ล้อคุณเล่นแล้วมันเป็นยังไง?”
หลงจื๋อทั้งโกรธทั้งไม่สบายใจ กำหมัดแน่นภายใต้แขนเสื้อของชุดสูท “งั้น……คุณเป็นผู้หญิงของพี่ใหญ่ใช่ไหม?”
แอนน่าก็เงยหน้าขึ้นมองหลงจื๋อทันที หรี่ตามอง สีหน้าที่โกรธเคืองไม่ต้องบอกก็เห็นได้ชัด “คุณชายรองหลง คุณอ่อนต่อโลกขนาดนี้มาตลอดเลยหรอ?”
หมายความว่าอะไร? หลงจื๋อไม่อยากจะเข้าใจ
อย่างนั้น ท้ายที่สุดคือ ใช่หรือไม่ใช่?
“เฮ้ คุณพูดให้ชัดเจน ใช่หรือไม่ใช่? หลงจื๋อกดน้ำเสียงถามเธอ
แอนน่าปฏิเสธตรงๆว่า “ไม่ใช่!”
ไม่ใช่?!!
หัวใจของหลงจื๋อที่จมลงสู่ก้นบึ้งมหาสมุทรแอตแลนติกฉับพลันก็โบยบินกลับขึ้นมาอีกครั้ง ดีเหลือเกิน ขอเพียงแต่ไม่ใช่ผู้หญิงของพี่ใหญ่ อย่างนั้นไม่เกี่ยวว่าฐานะเธอจะเป็นอย่างไร เขาจะคว้าไว้ให้อยู่ในกำมืออย่างแน่นอน!
หลงจื๋อคว่ำแหวนในกระเป๋าผ่านเสื้อสูท ยิ้มมุมปาก
โต๊ะกลมขนาดใหญ่ นั่งโดยเกาหยิ่งจือ เกาจิ่งอาน หลงเซียว หลงจื๋อ ซุนปิงเหวิน ซุนเจียลี่
งานเลี้ยงทั้งหมดเป็นลูกหลานของสี่ตระกูลใหญ่ในเมืองหลวง ขาดก็แค่โม่หรูเฟยของตระกูลโม่
เกาหยิ่งจือทำเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรหันไปมองแอนน่าที่ยืนอยู่ข้างหลังหลงจื๋อ ยิ้มแล้วพูดว่า “ที่นั่งนี้……ดูเหมือนจะคุ้นหน้าคุ้นตาหน่อย เราเคยเจอกันที่ไหนหรือเปล่า?”
แอนน่าพูดตรงไปตรงมาว่า “ถ้าคุณเกาเป็นหมอ ก็อาจจะใช่”
เกาหยิ่งจือหันกลับทันที เป็นไปได้อย่างไรน้ำเสียงคำพูดของผู้หญิงคนนี้……จะสามารถเหมือนกับฉู่ลั่วหานผู้หญิงต่ำช้าคนนั้นอย่างกับพิมพ์เดียวกัน!
สบตากับซุนเจียลี่อย่างรวดเร็ว จากนั้นก็มีปฏิกิริยาเดียวกัน
หายใจเข้าสองสามที เกาหยิ่งจือจะไม่ทำให้ตนเองเผยความตื่นตระหนกออกมา มือกำแน่นเล็กน้อยอยู่บนกระโปรง พยายามบีบเคล้นรอยยิ้มเล็กน้อยบนใบหน้า “พูดแบบนี้แล้วคุณเกี่ยวข้องอะไรกับหมอด้วยหรอ?”
มันไม่ควรจะบังเอิญขนาดนั้นหรือเปล่า? ถึงกับเป็นหมอเชียวหรอ? นี่……จำใจต้องทำให้จิตใจคนเกิดความตื่นกลัว
แอนน่ามองไปที่สีหน้าที่เปลี่ยนไปของเกาหยิ่งจือ ที่แปลกก็คือ คนที่พบเจอเธอช่วงนี้ มักจะมีปฏิกิริยาคล้ายๆกัน เธอพยักหน้า “ฉันเป็นหมอ”
เกาหยิ่งจือถึงกลับนั่งไม่ติดทันที กำมือแน่น แววตาจงใจจ้องมองไปที่หลงเซียวทางด้านนั้น “คุณ……เป็นหมอทางด้านไหน?”
“หัวใจ ศัลยกรรม”
หัวใจ……สองคำ ก็แทบทำให้หัวใจของเกาหยิ่งจือตกลงมา แต่คำว่าศัลยกรรมทำให้จิตใจเธอกลับมามั่นคง ฝืนใจยิ้มแห้งๆ “อย่างนี้……ฉันถึงได้บอกว่าคุ้นเคยยังไงล่ะ คุณคงจะเป็นคุณแอนน่าที่เข้าร่วมสัมมนาของโรงพยาบาลหวาเซี่ยครั้งที่แล้วใช่ไหม? ฉันเคยได้ยินคนพูดถึงชื่อคุณ ก็รู้สึกเป็นเกียรติที่ได้เห็นรูปโปรไฟล์ของคุณ”
เกาหยิ่งจือยืนขึ้นอย่างสุภาพ ยื่นมือตนเองออกมา “สวัสดีค่ะ ฉันชื่อเกาหยิ่งจือ ดีใจมากที่ได้รู้จักคุณ”
แต่แอนน่าไม่ได้รู้สึกดีใจ อีกทั้งเธอไม่ชอบจับมือกับใคร
ขมวดคิ้วแล้วยื่นมือออกไป ทำความรู้จักนิดหน่อยแล้วก็ปล่อยมือ “สวัสดีค่ะ คุณเกา ฉันชื่อแอนน่า เป็นหมอประจำตัวของคุณหลง”
ห๊า?
อะไรนะ?
นี่จริงหรอ?
ฉะนั้น เมื่อกี้นี้หลงเซียวเน้นย้ำถึงคนของฉัน เพียงแค่เป็นหมอประจำตัวของเขาหรอ?
เพียงแค่คำว่าหมอ ทำไมจะต้องปกป้องขนาดนั้น?
เกาจิ่งอานหน้าผากยืดออก ความซวยบนใบหน้าก็ถูกขจัดออกไป ยืดหลังตรง “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ คุณแอนน่า ก็เชิญนั่งด้วยกันเถอะ”
พูดจบ เขาก็โบกไม้โบกมือ ผู้ช่วยหูไวตาไวย้ายเก้าอี้วางไว้ข้างๆเกาจิ่งอาน
เดิมทีซุนเจียลี่นั่งอยู่ข้างๆเกาจิ่งอาน ทันใดนั้นตอนนี้ก็มีเก้าอี้มาเพิ่ม ซุนเจียลี่ก็ถูกบีบบังคับให้แยกออกจากเขา พูดอย่างไม่สบายใจเล็กน้อยว่า “ประธานเกา เธอเป็นหมอของท่านเซียว ถึงแม้ว่าจะนั่ง ก็ควรนั่งข้างๆท่านเซียวหรือเปล่า? จะมานั่งที่นี่ได้อย่างไรล่ะ?”
หลงจื๋อย้ายเก้าอี้ของตนเองออกไปด้านข้าง เพื่อให้มีช่องว่างระหว่างหลงเซียวกับเขา “คุณซุนพูดถูก ย้ายเก้าอี้มาตรงนี้”
ทว่าเกาจิ่งอานกดพนักพิงเก้าอี้ไว้ “นี่มันไม่ถูกต้องหรือเปล่า? ถึงแม้ว่าคุณแอนน่าจะเป็นหมอของท่านเซียว แต่วันนี้มางานเลี้ยงของฉันก็ต้องเป็นแขกคนสำคัญของฉัน ควรจะนั่งที่แขกคนสำคัญ คุณแอนน่า เชิญนั่งเถอะ”
เกาหยิ่งจือผายมือออก มองออกว่าน้องชายตนเองมีเจตนาอะไร “แอนน่า คุณก็นั่งไปเถอะ มิฉะนั้นก็ไม่รู้ว่างานเลี้ยงของพวกเราจะเริ่มขึ้นเมื่อไหร่”
หลงเซียวไม่พูดอะไร กลับใช้มือยกถ้วยน้ำชาตรงหน้า จิบชาราคาแพงอย่างช้าๆ ดวงตาที่ดำขลับและลึกซึ้งของเขาสะท้อนในน้ำใส
ชั่ววูบแอนน่าก็อยากจะสะบัดแขนเสื้อเดินออกไป คนกลุ่มนี้ เฉลียวฉลาดมากเกินไป ไม่ตรงไปตรงมา ดูเชิงมวยล้ำลึกเหลือเกิน จริงๆเธอไม่กล้าสรรเสริญเยินยอและไม่อยากจะอยู่ด้วย
แต่ว่า……หากเธอหักหน้าหลงเซียว ก็ต้องประสบกับหายนะอย่างแน่นอน
ด้วยเหตุนี้จึงปฏิเสธ “ไม่จำเป็นหรอก ฉันรับผิดชอบดูแลสุขภาพของคุณหลงเท่านั้น ฉันมาที่นี่ และไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับงานเลี้ยง”
ท่านเซียวดื่มน้ำชาอีกทีหนึ่ง “ประธานเกา บรรดาแขกรอนานแล้ว ไม่ควรเตรียมเสิร์ฟอาหารแล้วหรอ?”
หน้าตาของเกาจิ่งอานในครั้งนี้ถูกหลงเซียวกับแอนน่าเหยียบย่ำจมลงไปอยู่ใต้เท้าแล้ว!
“ครับ! เสิร์ฟอาหาร! เริ่มงานเลี้ยง!”
วางมือลงบนหลังเก้าอี้ที่ว่าง เกาจิ่งอานจะยิ้มไม่ยิ้มมองไปที่แอนน่า เธอสวมชุดราตรีสีดำ สีหน้าเยือกเย็น หน้านิ่ง ทว่ากลับสวยจนทำให้ทุกคนในงานเลี้ยง มือตกลงมาอยู่ด้านหน้า แม้ว่าจะเป็นเพียงหมอเท่านั้น แต่ว่าเสน่ห์ของเธอทว่าไม่ด้อยไปกว่าใคร
ถึงแม้ว่าพี่สาวของเขาจะอยู่ในแวดวงสตรีที่มีชื่อเสียง ทั้งหมดก็ไม่สามารถข่มเสน่ห์ของเธอได้
ผู้หญิงคนนี้ แน่นอนในที่สุดเขาก็ค้นพบ
สีสันที่หลากหลายบนโต๊ะ อาหารจีนที่พิถีพิถัน หม่านฮั่นฉวนสี
เกาจิ่งอานยกแก้วขึ้นมา “ขอบคุณทุกท่านมากที่มาอวยพรด้วยตนเอง ฉันดื่มหมดแก้วเพื่อแสดงความเคารพ!”
งานเลี้ยงเริ่มขึ้น เหมาะสมกับแขกและเจ้าภาพทั้งหมด แสงไฟเปล่งประกายระยิบระยับในห้องโถงใหญ่ ใบหน้ายิ้มแย้มไม่หยุด
หลงจื๋อมองแอนน่าอยู่บ่อยๆ ใบหน้าที่หล่อเหลาเต็มไปด้วยรอยยิ้ม “คุณแอนน่า หิวไหม? อยากทานอาหารอันไหน? ฉันจะตักให้”
ท่านเซียวชำเลืองมองหลงจื๋อ “ดูแลตัวคุณเองก็พอ”
เกาจิ่งอานเอ่ยว่า “ท่านเซียว ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นหมอขอวคุณ แต่แขกนั่งอยู่ในห้องโถงเยอะขนาดนี้ ให้เธอยืนอยู่คนเดียว เกรงว่าจะไม่เหมาะสมหรือเปล่า?”
ท่านเซียวก็ไม่ได้ปฏิเสธ แต่หันไปถามแอนน่าที่ยืนอยู่ด้านหลังว่า “คุณอยากจะนั่งไหม?”
แม่งงงง! เธอจะไปนั่งตรงไหนล่ะ? ก่อนหน้าเธอก็เห็นชัดแล้ว โต๊ะนี้เต็มไปด้วยระเบิด ไม่ว่าจะนั่งตรงไหนก็สร้างแต่ความเดือดร้อน หลงเซียวจงใจ! ทำให้เธออึดอัด!
“ไม่จำเป็น เชิญทุกท่านต่อกันเถอะ”
เกาจิ่งอานกล่าวว่า “เป็นหมอผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ ให้ยืนอยู่ในงานเลี้ยงเท่านั้น ไม้ให้ทานข้าว ท่านเซียว คุณเป็นบุรุษที่ไม่อ่อนโยนต่อสตรีเอามากๆเลย”
หลงเซียวยังคงถือตะเกียบของเขาต่อ คีบอาหาร เงยขึ้นไปมองเกาจิ่งอานที่ถือแก้วเหล้ายกเข้าปาก พูดอย่างไม่หนักไม่เบาว่า “ประธานเกา ถึงแม้ว่าเหล้าจะดี ควรจะมีปริมาณที่เหมาะสม อย่าดื่มจนเป็นขี้เหล้าน่าจะดีกว่า”
ความหมายชัดเจนมาก คนของเขา คุณอย่าได้คิดเพ้อเจ้อที่อยากจะได้
หลงจื๋อกลืนน้ำลาย คำพูดนี้ ครึ่งหนึ่งเหมือนบอกกับเขา
แอนน่าขมวดคิ้ว
แขกที่อยู่ในงานก็รู้อยู่แก่ใจ ถึงแม้ว่าจะแขวนชื่อหมอ แต่ว่าลูกหลานตระกูลที่ร่ำรวยแบบนี้ คนไหนที่ไม่ถูกห้อมล้อมด้วยสาวสวยข้างกาย ก็เป็นคนรักเดียวใจเดียว?
แค่ปิดตาข้างหนึ่งลืมตาข้างหนึ่ง
หากว่าไม่รู้จักวางตัวไม่เข้าใจกฎ นั่นสามารถตายอย่างอนาถได้
เกาจิ่งอานหัวเราะหึหึ “ที่ท่านเซียวแนะนำก็ถูก แก้วนี้ฉันแสดงความเคารพต่อคุณ”
ท่านเซียวกล่าวว่า “ฉันไม่ดื่มเหล้า”
คุณ……หักหน้านี่
เกาจิ่งอานยิ้มแล้วพูดว่า “พูดอย่างนี้ งั้นฉันดื่มแสดงความเคารพต่อคุณแอนน่าหนึ่งแก้ว”
บริกรตาแหลมคมส่งแก้วเหล้าให้เธอ เธอยังไม่ทันได้ยื่นมือออกไปรับ ท่านเซียวก็พูดว่า “เธอก็ไม่ดื่มเหล้า ต้องขับรถกลับบ้าน”
อะไรกัน?
กลับบ้าน?
เธอขับรถ?
นี่……พวกเขาคิดไปไกลแล้ว หรือว่าท่านเซียวจงใจให้พวกเขาคิดไปทางด้านนั้น?
หลงจื๋อยังไม่ทันตักอาหารใส่ปาก ของก็ตกลงมาในจาน “พี่ใหญ่ คุณกับหมอแอนน่า?”
ท่านเซียวเคี้ยวช้าๆ “เสี่ยวจื๋อ อาหารอันนี้คุณชอบ กินเยอะๆนะ”
เขาคีบเนื้อตุ๋นน้ำแดงชิ้นใหญ่วางไว้ในจานของหลงจื๋อ บอกใบ้ให้เขาหุบปาก
เนื้อมันชิ้นโต แต่ยากที่จะเป็นไปได้จริงๆ
หลงจื๋อกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก “ขอบคุณมากพี่ใหญ่”
เกาหยิ่งจือหัวเราะเยาะ เป็นเพราะผู้หญิงคนเดียว รู้สึกได้ถึงว่าทุกคนในงานเลี้ยงเปลี่ยนไป คนสำคัญในวันนี้ไม่ใช่ท่านเซียว ไม่ใช่เกาจิ่งอาน จริงๆกลับเป็นหมอที่ไม่เข้าตาคนนี้ต่างหาก!
“คุณแอนน่า ฉันมีข้อสงสัยทางการแพทย์และต้องการปรึกษาคุณ ได้ยินมาว่าแบบคุณนั้นหายาก วันนี้ได้เสียสละอันนี้ เพื่อเป็นผลประโยชน์ต่อไป”
แอนน่ามองไปที่หลงเซียวนิดหนึ่ง ไม่มีปฏิกิริยาใดๆ
“ค่ะ คุณเกาเชิญพูดได้เลย”
เกาหยิ่งจือเช็ดมุมปากของเธอ ยืนขึ้นมาแฝงไปด้วยรอยยิ้ม “คนที่นี่จ้อกแจ้กจอแจมาก อีกทั้งกลิ่นคาวเลือดอะไรยังส่งผลต่อความอยากอาหารของทุกคน คุณตามฉันมาหน่อยเถอะ”
ซุนเจียลี่ก็ยืนขึ้นมา “ในเมื่อเป็นคำถามเฉพาะทาง ฉันก็อยากได้ประโยชน์บ้าง”
“ได้ค่ะ งั้นก็ไปด้วยกัน ล้วนเป็นโรคหัวใจ ครอบคลุมทั้งภายนอกและภายใน”