คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 139 เกิดเรื่องขึ้นกับลู่ซวงซวง
ตอนที่ 139 เกิดเรื่องขึ้นกับลู่ซวงซวง
ไม่คาดคิด หลงเซียวไม่เพียงไม่ตอบคำถามเธอ เพียงยกแก้วไวน์ขึ้นกระดกดื่ม พลันเผยรอยยิ้มอย่างเรียบเฉย พร้อมถามกลับ “คุณฉู่มาจากครอบครัวธุรกิจ ต้องเข้าใจผลตอบแทนของการลงทุนตั้งแต่เด็กสิ คุณร่วมมือกับผม ชนะเป็นของเธอ หากแพ้ผมรับผิดชอบเอง ธุรกิจเช่นนี้ สนใจไหม?”
หลงเซียวชั่วร้ายเสียจริง
ฉู่ลั่วหานไร้คำพูด เพียงยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม เธอกำลังจะตาย ต่อให้เหลี่ยมแพรวพราวเพื่อให้เธอดีใจแค่ไหนจะมีประโยชน์อะไร
“ในเมื่อท่านเซียวชอบทำธุรกิจที่ขาดทุน ฉันจะร่วมด้วย แต่หากคุณไม่ได้กำไร อย่ามาคิดที่ฉันนะ”
หลงเซียวยกแก้วไวน์ขึ้น “ถ้าอย่างนั้น ธุรกิจของเราเริ่มต้นขึ้นอย่างเป็นทางการแล้วใช่ไหม คุณฉู่ ในอนาคตอีกหลายสิบปีช่วยชี้แนะผมด้วย”
อนาคตอีกหลายสิบปี ช่วยชี้แนะด้วย
หากเป็นเวลาปกติ เธอต้องวิ่งเข้าไปกอดเขาเอาไว้ด้วยความซาบซึ้งเป็นแน่ ตอนนี้เธอทำได้เพียงยกแก้วขึ้นชนกับแก้วของเขา จากนั้นเรียนแบบท่าทางของเขา พลันเผยรอยยิ้มชั่วร้าย เผยฟันขาวโอโม่เรียงเป็นระเบียบ “จากนี้ หวังว่าคุณหลงจะใจกว้างกับฉัน”
แก้วไวน์ในมือทั้งสองกระทบกัน ไวน์สีแดงฉานสะท้อนเกิดรูปลักษณ์ที่น่าดึงดูดสองแก้ว ฉู่ลั่วหานยกแก้วขึ้นบังใบหน้าตน บดบังใบหน้าเธอไปกว่าครึ่ง เพื่อเก็บกลั้นน้ำตาที่หลอมรวมเข้ากับของเหลวสีแดงฉาน
เสียงไวโอลินอันไพเราะดังทอดมาแต่ไกล ดนตรีอันเสนาะหูเข้ากันได้ดีกับลมทะเลที่พัดพลิ้ว พลอยทำให้หัวใจเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ
เธอนึกว่าเรือลำใหญ่เช่นนี้มีเพียงพวกเขาเท่านั้น เมื่อดนตรีดังขึ้นเธอจึงฉงนเล็กน้อย ผู้ที่บรรเลงเมื่อครู่แอบซ่อนอยู่ตรงไหนกัน? ลอยลงมาจากอากาศหรือ?
ดินเนอร์เพียงอย่างเดียวนั้นไม่เพียงพออยู่แล้ว คืนนี้อีกยาวไกล ยังมีเซอร์ไพรส์อีกมากมายรอเธออยู่
ท่านเซียววางแก้วไวน์ลง พลางฉีกยิ้มอย่างอ่อนโยน “คุณนายหลง เริ่มทานอาหารกันเถอะ”
วันนี้เสมือนว่าเธอทานทั้งวันเลย ไม่สิ ยังนอนหลับยาวไปตื่นนึง นี่เป็นการเสวยสุขก่อนจะตายสินะ
บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารตะวันตกที่สั่งทำเป็นพิเศษ ไม่ต้องพูดถึงรสและกลิ่น รายละเอียดแต่ละจานล้วนเป็นงานฝีมือชั้นยอดทั้งนั้น พลันอยากเก็บเอาไว้ไม่กล้าลงมือทาน
นอกหน้าต่างหมู่ดาวประดับวับวาวเต็มท้องฟ้า น้ำทะเลดำมืดปรากฏเสียงซ่าซ่าเมื่อตัวเรือกระทบกับผิวน้ำ ไพเราะจนใบหูตั้งครรภ์ให้ได้อย่างไรอย่างนั้น
หลงเซียวเงยหน้าขึ้นจ้องมองเธอรับประทานอาหารเป็นระยะ เส้นผมนุ่มพลิ้วประปรายพาดบนไหล่งาม เสมือนเธอหลุดออกมาจากดินแดนมหัศจรรย์ งดงามราวกับความฝัน
สายตาระยิบของฉู่ลั่วหานไล่ตามเงาร่างของหลงเซียวเช่นกัน หลายครั้งที่เธอคิดว่าตนยังไม่ตื่นจากฝัน หลงเซียวหล่อเหลามากในคืนนี้ เธอสามารถนั่งรับประทานอาหารกับเขา เป็นความฝันของสาวๆมากมาย
อาหารใต้แสงเทียน ทั้งสองต่างคิดไปต่างๆนาๆ
คนหนึ่งนึกถึงตลอดไป คนหนึ่งนึกถึงการลาจาก
หลังรับประทานอาหารเสร็จ ทั้งคู่วางมีดซ่อมลงในเวลาเดียวกัน
หลงเซียวจูงมือเธอ พาเดินขึ้นไปยังชั้นดาดฟ้าโดยไม่เอ่ยใดๆ ดาดฟ้าอันกว้างใหญ่ ไม่เพียงแค่นักดนตรีที่กำลังบรรเลงไวโอลิน ยังมีเปียโนสีขาวสดตั้งวางอยู่
แหงนมอง เหล่าหมู่ดาวระยับพร่างพราว ก้มหน้า แสงเงาดวงดาวเต้นระบำบนผิวน้ำทะเล สวยงามจนหยุดหายใจ
นิ้วมือเรียวยาวของหลงเซียวลูบไล้เส้นผมเธอเบาๆ เขาก้มหน้าแนบชิดที่ข้างหูเธอ ลมหายใจอุ่นร้อนรดลงที่ต้นคอขาวเนียนของเธอ เขาเอ่ย “ลั่วหาน คืนนี้ ผมจะทำให้คุณลืมไม่ลงเลย”
จบคำ เขาส่งสัญญาณมือไปให้การ์ดข้างหลัง ไม่กี่นาทีให้หลัง การ์ดยกโต๊ะและเก้าอี้สีขาวออกมา
มือใหญ่กดไหล่บางของหญิงสาว ให้เธอนั่งลง
บรรยากาศที่แสนดี ฉู่ลั่วหานงงกับการกระทำของเขา อย่าว่าแต่จี้ใจดำเขาเลย กระทั่งไอคิวยังลดต่ำลงไปด้วย
กายกำยำของชายหนุ่มเดินไปหยุดลงที่ด้านหลังเปียโน ทั้งคู่สายตาจ้องสบประสานเข้ากันพอดิบพอดี
เปียโนขาวดำแนบชิดกับนิ้วมือเรียวยาวที่บรรเลงส่งเสียงไพเราะ เริ่มการบรรเลงด้วยเสียงต่ำ ดนตรีค่อยๆเร่งเสียงสูงขึ้นจับใจ
คือ
เธอยังคงจำเนื้อเพลงเพลงนี้ได้ดี even through the sands of time (แม้ต้องพัดผ่านทรายแห่งกาลเวลา) my love will always grow (ความรักของฉันก็จะเติบโตต่อไป) and I won’t let go (และฉันจะไม่ปล่อยเธอไปเด็ดขาด) No matter if you’re near of far (ไม่ว่าเธอจะอยู่ใกล้หรือแสนไกลเพียงใด)…..
ฉู่ลั่วหานดื่มด่ำกับเขาและเปียโนเพลงที่เขาสร้างขึ้น เธอถูกครอบงำโดยสมบูรณ์
ที่แท้ความเป็นสาวน้อยซุกซ่อนอยู่ในสายเลือดเธอมาโดยตลอด เพียงแค่ขาดการกระตุ้นให้ตื่นขึ้นเท่านั้น
ฉู่ลั่วหานทิ้งตัวลงบนความโรแมนติกที่เขาสร้างขึ้น พลันน้ำตาไหลอย่างไม่รู้ตัว
นายตัวร้ายหลงเซียว มีแต่พิษร้ายเต็มไปหมด!
หลงเซียวไม่มองนักดนตรี ไม่มองเปียโน พลางจับจ้องไปที่หญิงสาวที่ซาบซึ้งกับสิ่งที่เขาสร้างขึ้นนิ่งๆ พลางยกยิ้มอย่างชั่วร้าย ราวกำลังกลั่นแกล้งเธอ
สาวน้อยในตัวเธอตื่นขึ้นแล้ว? ผู้หญิงของผม
เธอหัวเราะ เปล่านี่คุณหลง คุณเสียงดังเกินไป เด็กสาวในตัวฉันแทบช็อคตาย
ฮ่าฮ่า!
เขาหัวเราะออกมา ราวได้ยินเสียงในใจของเธอ
หากหยุดเวลาได้จะดีขนาดไหนนะ ราวเมื่อครั้งนั่งชิงช้าสวรรค์ที่หยุดลงจุดที่สูงที่สุด
น่าเสียดาย ชิงช้าสวรรค์ใช้ในการเตือนสติผู้คน ถึงจุดสูงสุดเมื่อไหร่ ก็ต้องค่อยๆลงสู่ที่ต่ำ
ดนตรีจบลง ฉู่ลั่วหานน้ำตาไหลพรากอยู่ก่อนแล้ว พลันนั่งบนเก้าอี้อย่างโง่งม ในสมองกึกก้องไปด้วยเสียงดนตรีท่อนสุดท้าย
หลงเซียวเด็ดดอกกุหลายฝรั่งเศสสีแดง เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเธอด้วยทีท่าสง่า ในขณะที่หญิงสาวไม่ทันตั้งตัวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาประชิดตัวเธอ กลิ่นน้ำหอมราคาแพงอ่อนๆลอยเขามา
สำเนียงบริติชที่คล่องแคล่วอันไพเราะของเขาลอยเข้ามาแตะที่แก้วหูของเธอ “Promise me this forever , we’ll always stay this way”
สัญญากับฉัน ความรักของเราจะไม่เปลี่ยนแปลงตลอดกาล เป็นแบบนี้ตลอดไป จนแก่เฒ่า
ให้ตายเถอะหลงเซียว เขาต้องการให้เธอนอนตายตาไม่หลับหรือยังไง?
ฉู่ลั่วหานเจ็บปวดปานถูกไฟร้อนระอุแผดเผาอยู่ในใจ พลางปัดน้ำตาบนใบหน้าอย่างลวกๆ “ให้มันน้อยหน่อย ฉันไม่เคยเชื่อในForever เก็บคำหวานของคุณไว้ใช้ชาติหน้าเถอะ”
ท่านเซียวไม่ใส่ใจ ไม่โมโหแต่อย่างใด พลันยัดดอกกุหลาบให้กับเธอ “ไม่ทันหลอก ผมรอถึงชาติหน้าไม่ไหว ผมอยากยืนยันกับเธอตอนนี้ ผมให้ตลอดกาลกับเธอได้ สำหรับชาติหน้า ผมยังไม่แน่ใจว่าจะไปหาเธอดีไหม”
ให้ตาย
“ทางที่ดีอย่าเลย” แต่ในใจนั้นไม่พอใจอย่างมาก
ความรู้สึกที่ขัดแย้ง
ท่านเซียวดึงหญิงสาวลุกขึ้น โอเธอเอาไว้ในอ้อมกอด เสียงไวโอลินดังขึ้นอีกครั้ง ยังคงเป็นเพลงEternal loveเช่นเคย หัวใจกระเพื่อมรัว ราวตกอยู่ในห้วงอากาศอันอ่อนนุ่ม
“ยัยบ้า เธอเชื่อเรื่องชาติหน้าหรือ? ฉันไม่เชื่อ ฉันจะทำทุกสิ่งที่อยากทำในชาตินี้ บางเรื่องฉันสามารถทำได้ด้วยตัวคนเดียว บางอย่างจำเป็นต้องมีเธอ”
ฉู่ลั่วหาน “…..”
เธอเข้าใจอะไรผิดไปรึป่าว?
ท่านเซียวยิ้มอย่างชั่วร้าย พลางลูบไล้สันจมูกเธอ “คิดอะไรอยู่? เธอกำลังคิดลึกใช่ไหม?”
ไอบ้า…..
“ไม่ใช่!”
“คิดลึกก็ไม่เป็นไร ยังไงซะเรื่องที่ฉันอยากทำรวมกับเธอมากมาย หนึ่งในนั้นต้องมีเรื่องที่เธอกำลังคิดอยู่แน่ ไม่อย่างนั้น ฉันสนองความต้องการของเธอตอนนี้เลยดีไหม?”
บ้านนายสิ!
“ไม่ได้! ตอนนี้…..ไม่ได้!” สองมือฉู่ลั่วหานขัดขืน สิ่งที่เขาอยากได้ เธอให้ไม่ได้ ตอนนี้ไม่ได้ ชาตินี้ทั้งชาติก็จะไม่มีวันเป็นไปได้!
หลงเซียวเขยิบยกริมฝีปากเผยรอยยิ้มชั่วร้าย “ฉันว่า ฉันอยากเต้นรำกับเธอ ไม่รู้ว่าภรรยาของฉันคิดอะไรอยู่?”
“…..”
คืนนี้ เธอไม่ได้หลับได้นอนเป็นแน่
ร่างบางนอนบนเตียงใหญ่ที่คฤหัสถ์ริมทะเล เขากอดเธอแน่นอย่างเอาแต่ใจ เพื่อให้เธอประชิดแนบกับกายกำยำของตน พลางลูบไล้เส้นผมเธอเป็นระยะ “นอนเถอะ พรุ่งนี้เช้าฉันจะพาเธอกลับไป”
เธอเกร็งไปทั้งตัว กลัวว่าเขาจะทำอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้ “ค่ะ”
หลงเซียวสูดหายใจเข้าลึก พลันพรหมจูบเบาๆที่เส้นผมเธอ “เธอสบายใจเถอะ ต่อจากนี้เรื่องที่เธอไม่อยากทำ ฉันจะไม่ทำ ไม่บังคับเธออีกแล้ว”
เขาหมายถึงทุกเรื่อง รวมทั้งเรื่องบนเตียงด้วย
ฉู่ลั่วหานหดอยู่ในอ้อมกอดของเขา เจ้าน้ำตาเริ่มไหลรินอีกครั้ง
เช้าวันต่อมา ทั้งคู่บังคับรถกลับตัวเมือง หลงเซียวเข้าไปที่บริษัท ฉู่ลั่วหานอยู่ในบ้านเตรียมของเดินทางไปต่างประเทศ
เธอเปิดเครื่องโทรศัพท์ที่ถูกเขาปิดอย่างดื้อด้าน ปรากฏข้อความมากมายของถังจิ้นเหยียน กับหนึ่งข้อความของลู่ซวงซวง
“ที่รัก ฉันถึงแล้ว เธอหายไปไหน? ทำไมโทรศัพท์โทรไม่ติดเลย?”
ถึงแล้ว? ถึงที่ไหน?
เมื่อเลื่อนลงดู ฉู่ลั่วหานเบิกตากว้าง
กลับเป็นข้อความที่พ่อของลู่ซวงซวงส่งมา!
โทรศัพท์โทรไม่ติด เขาจำต้องส่งข้อความหาเธอ แต่ละข้อความ ยิ่งอ่านยิ่งหวั่น!
เธอรีบกดโทรหาลู่ซวงซวง แต่กลับโทรไม่ติด!
ฉู่ลั่วหานวางสัมภาระลง กดโทรหาลู่เฉิงหลิน
“อาลู่ ซวงซวงกลับมาหรือยัง?”
อีกด้าน ลู่เฉิงหลินกำโทรศัพท์แน่นอย่างร้อนรน “ยังเลย ไม่ได้กลับมาทั้งคืน! เมื่อคืนซวงซวงออกไปอย่างเร่งรีบ บอกว่าจะไปหาเธอ แต่เธอยังไม่กลับมาเลย โทรศัพท์ก็โทรไม่ติด ติดต่อเธอไม่ได้เลย”
แต่เธอไม่ได้ติดต่อกับซวงซวงเลยนี่ ทำไมเธอ…..
ไม่ได้การ! ต้องเกิดเรื่องขึ้นกับซวงซวงเป็นแน่
“อาลู่ ใจเย็นๆก่อน ฉันจะติดต่อเธอเอง ซวงซวงคงไปเที่ยวเล่นกับเพื่อน โทรศัพท์แบตหมดมั้งคะ อาใจเย็นก่อนนะคะ”
สองสามีภรรยาบ้านลู่ร้อนใจจนไม่ได้นอนทั้งคืน แม้เมื่อก่อนลูกสาวเธอจะไม่กลับทั้งคืน แต่ครั้งนี้ก่อนเธอออกไปไม่เหมือนกับไปเที่ยวเล่นสักนิด ตอนเธอออกไปมีสีหน้าตระหนก ต้องเกิดเรื่องขึ้นกับเธอเป็นแน่
ความรู้สึกต้องเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแน่ ฉู่ลั่วหานคว้ากุญแจเตรียมออกตัวไปโรงพัก
แต่คนหายยังไม่ถึง48ชั่วโมงแจ้งความไม่ได้ ฉู่ลั่วหานกัดฟันแน่น ให้ตายสิ!
ต้องมีคนแฝงเป็นเธอล่อลวงลู่ซวงซวงออกไปแหงๆ
หลังขึ้นรถ ฉู่ลั่วหานพลางขับรถพลางติดต่อลู่ซวงซวง แต่ยังคงติดต่อไม่ได้เช่นเคย
ใช้นามแฝงเป็นเธอ ต้องมีความเกี่ยวข้องกับเธอแน่ๆ
รายชื่อคนที่น่าสงสัยผ่านหัวของฉู่ลั่วหานรอบหนึ่ง ไม่คิดไม่รู้ เมื่อคิดแทบช็อค
บ้าเอ้ย ทั้งเมืองในตอนนี้ เหมือนว่าจะมีศัตรูเธออยู่ทั่วทุกมุม
ขณะที่ฉู่ลั่วหานไร้หนทางนั้น โทรศัพท์พลันดังขึ้น!
เบอร์แปลกโทรเข้ามา เธอรู้สึกหวั่นมากขึ้นเมื่อเห็นตัวเลขที่ปรากฏบนหน้าจอ
“ฮัลโหล” ฉู่ลั่วหานเหงื่อแตกโชกเต็มแผ่นหลัง พร้อมน้ำเสียงเย็นชา
“คุณฉู่”
เสียงถูกดัดแปลงด้วยแอพพลิเคชั่นอย่างชัดเจน
รถของฉู่ลั่วหานหยุดลงที่ข้างทาง มือทั้งสองข้างกุมโทรศัพท์แน่น “แกเป็นใคร!”
ชายหนุ่มส่งเสียงหัวเราะอย่างน่ากลัว “ผมเป็นใครไม่สำคัญหลอกใช่ไหม? ที่สำคัญคือ เพื่อนสาวที่ดีของคุณอยู่ที่ฉัน เพื่อนสาวของคุณไม่น่ารักเอาซะเลย คุณว่า ผมควรสั่งสอนเธอหน่อยไหม?”
“ไอ้สารเลว! แกกล้าแตะเธอแม้แต่ปลายเล็บ ฉันเอาแกตายแน่!”
ให้ตาย ซวงซวงเกิดเรื่องขึ้นจริงด้วย บ้าเอ่ย!
“เป็นคุณหญิงตระกูลหลงจริงๆด้วย กล้าดีนี่ แต่ผมจะเตือนคุณไว้อย่าง หากคุณยังไม่ปรากฏตัว เพื่อนสาวของคุณ จะไม่มีโอกาสได้กลับออกไปอีก”