คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 140 ไม่ต้องกลัว จะเป็นหรือตายเราจะอยู่ด้วยกัน
ตอนที่ 140 ไม่ต้องกลัว จะเป็นหรือตายเราจะอยู่ด้วยกัน
“คุณต้องการอะไร? อยากได้เท่าไร? ว่ามาเลย!”
“คุณหญิงหลง อย่าพูดเหมือนผมไม่เคยเห็นเงินสิครับ ผมรู้ว่าคุณไม่ขาดแคลนเรื่องเงิน แต่ผมมีนิสัยประหลาด ผมไม่ชอบเงิน ผมชอบผู้หญิง ยิ่งเป็นสาวน้อยเผ็ดร้อนแล้วละก็ ผมยิ่งชอบ”
ชายหนุ่มที่ผ่านการดัดเสียง ทั้งน่าขยะแขยงและน่ากลัว ราวงูพิษที่ค่อยๆเลื้อยขึ้นด้านหลัง ราวสัตว์เลื้อยคลานเย็นเยียบที่ไม่มีกระดูกสันหลังทิ้งของเหลวที่ชวนอ้วกเอาไว้
นิ้วมือเรียวเล็กของลั่วหานเย็นเฉียบราวน้ำแข็ง เธอควบคุมสติตนเองไม่ให้อีกฝ่ายได้รู้ถึงความตระหนกของเธอ “เธออยู่ที่ไหน?”
“อยู่ในที่ๆสวยงาม ที่สวยงามเช่นนี้ เธออยู่คนเดียวโดดเดี่ยวเกินไป คุณเป็นเพื่อนสนิทเธอ ไม่คิดมาอยู่เป็นเพื่อนเธอหน่อยหรือ เมื่อคืน เธอตะโกนเรียกชื่อคุณตลอดเลยนะ”
“พวกแกทำอะไรเธอ! ถ้าพวกแกกล้าแตะต้องเธอ ฉันจะบดขยี้แกให้แหลกเป็นผุยผง”
ฉู่ลั่วหานตื่นตระหนก เธอเคยถูกลักพาตัว เธอเข้าใจความรู้สึกหวาดหวั่นสิ้นหวังของผู้หญิงคนนึงที่ถูกไอ้โม่งบีบบังคับทำร้ายเป็นอย่างดี แม้ภายนอกลู่ซวงซวงดูห้าวหาญแข็งแกร่ง แต่เมื่อเผชิญหน้ากับเรื่องเร่งด่วน ยัยบ้าคนนี้จะสมองตีบตันทำตัวไม่ถูก ไม่แน่อาจต้องงัดไม้เด็ดเข้าสู้
ไม่ได้! ซวงซวงจะเป็นอะไรไปไม่ได้เด็ดขาด!
“หวั่นอะไร โชคดีแพ็คคู่ พวกเรารอสาวสวยอย่างคุณมาหาอยู่ ผมจะเตือนด้วยความหวังดีอีกเรื่อง ทีหลังช่วงดึกอย่าปิดเครื่องจะดีกว่า หากตอนกลางคืนติดต่อคุณได้ ไม่แน่เพื่อนสาวของคุณก็ไม่ต้องลำบากแบบนี้”
ให้ตายสิ!
“ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าแกไม่ใช่พวกต้มตุ๋น?” ฉู่ลั่วหานมองเวลา ตอนนี้เป็นเวลา11โมง ลู่ซวงซวงถูกลักพาตัวตั้งแต่เมื่อคืน หากเป็นพวกโรคจิต ต่อให้ไม่ถูกทรมาน ก็คงเหลือเพียงครึ่งชีวิตแล้ว
สมควรตายเสียจริง!
ไม่รู้อีกฝ่ายทำอะไร สักครู่หนึ่ง เสียงอันแผ่วเบาไร้เรี่ยวแรงลอยเข้ามา เธอกัดฟันกรอดด่ากราด “ไอสารเลว! ฉันจะกัดแกให้ตายไปเลย!”
เสียงของซวงซวง!
“แกอยู่ไหน! ฉันจะไปเดี๋ยวนี้! จะฆ่าจะแกงมาลงที่ฉัน ปล่อยเธอไป!” ฉู่ลั่วหานโกรธแค้นราวภูเขาไฟระเบิดปะทุ!
ซวงซวงถูกลักพาตัวเมื่อคืนนี้ คนร้ายต้องติดต่อเธอเป็นแน่ แต่โทรศัพท์เธอโทรไม่ติด คนร้ายพวกนั้นไม่มีทางปล่อยซวงซวงไปง่ายๆเป็นแน่
ฉู่ลั่วหาน เธอมันเป็นผู้หญิงที่เห็นแก่ตัวและโง่เง่า! หากซวงซวงเป็นอะไรไป ชาตินี้เธออย่าได้อยู่อย่างสบายสุขอีกเลย
ประโยคด่าทอเสียใจหลุดออกจากปากเธอไม่ขาดสาย ฉู่ลั่วหานแทบเสียสติ
“เธอจอดรถไว้ที่ริมทาง จะมีคนไปรับเธอเอง”
ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเรียบเฉย เหมือนว่าเขาจะรู้ทุกความเคลื่อนไหวของฉู่ลั่วหานเป็นอย่างดี
“แกรู้ได้ยังไงว่าฉันกำลังขับรถอยู่? แกสะกดรอยตามฉัน? !” ฉู่ลั่วหานตระหนกหน้าถอดสี เธอถูกสะกดรอย แต่ตัวเธอนั้นกลับไม่รู้สึกอะไรเลย
“เลิกพูดมาก ลงจากรถซะ!”
ฉู่ลั่วหานทำตามคำสั่ง เธอถูกสะกดรอยจริงแท้แน่นอน ฉะนั้นไม่ว่าเธอจะทำอะไรก็อยู่ภายใต้สายตาของคนร้าย อย่าว่าแต่แจ้งความ เธออยากขอความช่วยเหลือคงถูกคนร้ายตัดทางแน่
“คุณหญิงหลง ไม่ว่าคุณจะทำอะไรผมรู้ความเคลื่อนไหวของคุณเป็นอย่างดี หากคุณคิดจะวางแผนทำอะไร ผมไม่รับประกันความรุนแรงที่จะเกิดขึ้น”
“วางใจได้! ฉันจะไม่ทำแบบนั้น!”
เธอลงจากรถเดินไปยังที่ๆไร้กล้องวงจรปิด รถออฟโรดสีดำจอดลงตรงหน้าเธอ ฉู่ลั่วหานไม่ทันได้เห็นป้ายทะเบียนและคนข้างใน พลันหัวหนักเท้าเบาถูกรวบขึ้นไปข้างใน
ดีที่ฉู่ลั่วหานหลับตาลง ไม่ขัดขืนแต่อย่างใด ตั้งใจจับเส้นทางและเวลาที่รถเคลื่อนไปสู่
ฉู่ลั่วหานความจำดีมาก ไม่ว่ารถจะผ่านทางโค้งมากแค่ไหน หากไปตามเส้นทางที่สมองของเธอบันทึกจะสามารถควบคุมได้อย่างสบาย
รถผ่านทางโค้งทั้งหมด6รอบ ทั้งหมดใช้เวลาราวหนึ่งชั่วโมง หนึ่งชั่วโมง เธอมั่นใจต้องออกนอกเขตมาแล้ว
รถหยุดลง ฉู่ลั่วหานคำนวณเส้นทางอย่างตั้งใจ หลายวินาทีผ่านไปในหัวเธอปรากฏแผนที่หนึ่งขึ้นอย่างชัดเจน เธอพอจะรู้แล้วสถานที่นี้คือที่ไหน
เธอถูกผลักให้ลงจากรถ คนร้ายมัดแขนเธอเอาไว้อย่างแน่นหนาบังคับให้เธอเดินไปข้างหน้า ฉู่ลั่วหานขัดขืนสุดแรง “ปล่อยฉัน! ฉันเดินเองได้!”
“โถ่ จะกลายเป็นเนื้อบนเขียงอยู่แล้วยังจะยโสอีก? คิดว่าตัวเองเป็นราชินีในงานเลี้ยงหรือไงกัน?”
งานเลี้ยง? ไอ้พวกนี้มีความเกี่ยวข้องกับคนในงานเลี้ยงของโม่ล่างคุนอย่างนั้นหรือ?
เหอะ! ตามคาด การกระทำของเธอในคืนนั้นสั่นสะเทือนใครบางคนเข้า
“ในเมื่อรู้ว่าฉันเป็นใคร ก็ช่วยให้เกียรติฉันด้วย เพราะพวกแกจะได้รู้ในเร็วๆนี้ ฉัน ไม่ใช่คนที่พวกแกจะมีเรื่องด้วย”
อะไรจะแพ้ก็ได้ แต่เอนเนอร์จี้จะแพ้ไม่ได้ เมื่ออยู่ในสถานการณ์เร่งด่วนฉู่ลั่วหานเป็นแบบนี้เสมอ
เมื่อเข้าผ่านประตู ฉู่ลั่วหานถูกผลักให้ล้มลงกับพื้น!
เธอคลุกเข่าลงบนปูนซีเมนต์ เจ็บจนหน้าผากเป็นรอยเขียวฟกช้ำ ฉู่ลั่วหานยันพื้นเอาไว้หวังลุกขึ้น แต่กลับถูกเท้าปริศนากระทืบใส่ที่แผ่นหลัง!
เธอล้มลงอย่างหนักอีกครั้ง!
บ้าเอ้ย!
ผ้าคลุมถูกสวมทับบนใบหน้า เธอไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ในห้องที่กว้างใหญ่ ไม่มีใครปริปากเอ่ยสักคำ เหมือนว่ามีเพียงเธอคนเดียว
เงียบจนน่ากลัว ฉะนั้นต้องมีอันตรายที่ใหญ่กว่าซุกซ่อนอยู่เป็นแน่
ฉู่ลั่วหานหลับตาลง ตั้งใจสัมผัสคนอื่นที่อยู่ในที่แห่งนี้ ในอดีตเธอถูกลักพาตัวครั้งหนึ่ง ตอนนี้ราวโปรเฟสชันนอลไปแล้ว!
เสียงรบกวนที่ดังขึ้น ต้องมีอย่างน้อยสามคนขึ้นไปที่ล้อมรอบตัวเธอ
ฉู่ลั่วหานไม่ขัดขืนแต่อย่างใด เพียงคุกเข่าอยู่ที่เดิม พลางหัวเราะด้วยความเย็นชา “ฉันมานี่แล้ว อย่าหดหัวหดหางเป็นเต่าสิ แน่จริงเอาไอ้พวกนี้ออกจากตัวฉัน เรามาสู้กันตัวๆอย่างยุติธรรม”
“ฮ่าฮ่าฮ่า! คุณหญิงหลงใจกล้าจริงๆ เสียดาย เฮ้อ เสียดาย!”
“อย่าพูดมาก !เพื่อนของฉันหละ?”
บุคคลปริศนาที่ยืนอยู่ในห้องโถงพยักหน้าให้กับลูกน้อง บุคคลหลังเดินไปยังอีกห้อง ชายหนุ่มลากลู่ซวงซวงที่เต็มไปด้วยบาดแผลทั่วตัวออกมา
ลู่ซวงซวงเห็นว่าเป็นฉู่ลั่วหาน เธอร่ำไห้ออกมาอย่างหนัก “ลั่วลั่ว ทำไมเธอถึงได้โง่แบบนี้! ยัยบ้า! บ้าที่สุด! “
“อย่าตะโกน! หุบปากให้หมด!”
ฉู่ลั่วหานได้ยินเสียงของซวงซวง ความหนักอึ้งในใจเธอพลันคลายลง เธอยังอยู่ ดีจัง
“ซวงซวง พวกมันได้ทำอะไรเธอรึป่าว? เธอโอเคไหม?”
ลู่ซวงซวงส่ายหน้าอย่างแรง ใบหน้าบวมเบ่งปรากฏเลือดเป็นหย่อมๆ เธอยิ้มอย่างพยายาม “พวกมันไม่กล้า! ฉันไม่เป็นไร ฉันโอเคดี เธอสบายใจได้”
“ว้าว เป็นฉากเพื่อนสาวที่ซาบซึ้งใจจริงๆ”
ทันใดนั้น เสียงเล็กแหลมของหญิงสาวดังขึ้นจากด้านนอกประตู!
ขณะเดียวกัน ลู่ซวงซวงถูกถุงดำสวมหน้าเอาไว้เช่นกัน
ลู่ซวงซวงกัดฟันแน่น “นังสารเลว แกเป็นใคร ถ้ารู้จักฉันก็ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นฉันเอาแกตายแน่!”
ฉู่ลั่วหานฟังเสียงหญิงสาวปริศนาอย่างตั้งใจ ทำไมรู้สึกคุ้นหูกับเสียงนี้?
เฉียวซียืนอยู่บนรองเท้าส้นสูงเดินอ้อมเข้ามา หยุดยืนอยู่ตรงหน้าลู่ซวงซวง พลางหัวเราะอย่างได้ใจ “อย่าพยายามเลยลู่ซวงซวง เธอไม่มีโอกาสได้ขัดขืนหลอก อยู่ในกำมือฉัน เธอมีแต่ตายกับตายเท่านั้น”
ฉู่ลั่วหานนึกออกแล้ว! ผู้หญิงคนนี้ถูกลู่ซวงซวงสาดน้ำส้มใส่ที่งานเลี้ยง เป็นผู้หญิงที่ถูกเธอตบ นางรองเฉียวซี
ให้ตาย ในสมัยนี้ดาราที่ไม่ได้รับความนิยมยังใจกล้าขนาดนี้!
บ้าเอ้ย
เหมือนว่าเธอและลู่ซวงซวงจะดวงซวยจริงๆ
“เฉียวซี เธอนี่ใจกล้าจริงๆ” ฉู่ลั่วหานเสียดแทงเธออย่างเย็นชา ขณะเดียวกันเธอคำนวณในใจ พินิจถึงทางรอด
ลู่ซวงซวงหน้าเปลี่ยนสี “เฉียวซี? ฮ่าฮ่าฮ่า เธอเป็นคนที่เปื้อนสีขี้ในงานเลี้ยงวันก่อนสินะ? ฮ่าฮ่า หากรู้ว่าเธอร้ายกาจถึงเพียงนี้ ฉันจะฆ่าเธอซะตั้งแต่วันนี้”
ฉู่ลั่วหานหัวเราะอย่างเย็นชา “ซวงซวง จะเสียแรงพูดกับมันทำไม? เธอไม่ต้องพูด เก็บแรงเอาไว้ดีกว่า”
ฟังน้ำเสียงที่คุ้นเคยของลู่ซวงซวง ฉู่ลั่วหานรับรู้ถึงความผิดปกติของเธอ ไม่เหมือนกับคนที่ไม่เป็นอะไร ลมหายใจหนัก หายใจลำบาก เป็นไปได้สูงที่ช่วงท้องเธอได้รับบาดเจ็บ
ความรู้สึกของหมอ ลู่ซวงซวงไม่ได้บาดเจ็บเพียงแค่ที่เดียว
เฉียวซีเดินตรงไปยังฉู่ลั่วหาน เสียงรองเท้าส้นสูงอันเรียวแหลมดังขึ้นบนหัวเธอ เธอจับจ้องไปยังหญิงสาวที่อยู่ตรงพื้น “ฉู่ลั่วหาน แกเก่งนักไม่ใช่หรือ? ลุกขึ้นมาสิ! เธอชอบตบบ้องหูไม่ใช่หรือ? ลุกขึ้นมา!”
ฉู่ลั่วหานหัวเราะอย่างเย็นชา “เฉียวซี หากฉันเดาไม่ผิด เธอคงเป็นหมากของใครสักคนสินะ ว่ามา คนที่อยู่เบื้องหลังเธอเป็นใคร ให้มันมาพบฉันเองสิ”
เป็นไปไม่ได้ที่เธอจะเป็นผู้อยู่เบื้องหลังทั้งหมดนี้ บงการทั้งหมดนี้ ความสามารถของเธอ เป็นไปไม่ได้ที่จะสะกดรอยตามใคร ขณะเดียวกันยังรู้อีกว่าเมื่อคืนเธอไม่ได้อยู่ในเมือง รู้ความเคลื่อนไหวเธอละเอียดเช่นนี้ ต้องเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังเธอแหงๆ
ใครกันนะ?
เฉียวซีไม่ตอบรับคำเธอ พลางผลักหน้าให้กับชายหนุ่มข้างๆ ชายหนุ่มรู้งาน เขาลากฉู่ลั่วหานลุกขึ้น ไม่ทันที่เธอได้ยืนมั่นคงดี
“เพี๊ยะ!”
เฉียวซีรวบรวมแรงทั้งหมดที่มีเหวี่ยงลงที่ใบหน้าของเธอ !
ฉู่ลั่วหานเจ็บจนสายตาพร่ามัวเกิดประกายดาว รสเลือดอันหอมหวานไหลเวียนจากช่องจาก จนล้นริมฝีปาก
“ลั่วลั่ว! ลั่วลั่วเธอเป็นยังไงบ้าง? เฉียวซี แน่จริงเธอลงที่ฉันนี่ เธอกล้าแตะต้องเธอ หลงเซียวถลกหนังเธอแน่!”
“แกหลอกใครกันลู่ซวงซวง พวกแกสองคน อย่าคิดว่าจะออกไปได้ ที่นี่เป็นหลุมฝังศพพวกแก!”
ฉู่ลั่วหานหัวเราะเย็นชา “เฉียวซี เธอถูกจับได้แล้ว ไม่จำเป็นต้องใช้ถุงดำที่ก็ได้ เอาไอ้พวกนี้ออกจากหัวฉันซะ”
เฉียวซีเม้มปาก ชายหนุ่มข้างๆถอดหน้ากากออกจากหัวเธอ
เธอปรับโฟกัสไม่ได้กับแสงสว่างที่รอดเข้าสายตากะทันหัน ฉู่ลั่วหานหรี่ตาลงเล็กน้อย เธอมองเห็นสถานที่นี้เป็นคฤหัสถ์แห่งหนึ่ง ความสามารถของเฉียวซีนั้นไม่มีทางที่เธอจะมีปัญญาซื้อแน่นอน!
เธอหันไปอีกทาง พบร่างของลู่ซวงซวงเข้า…..หัวใจเธอแทบหยุดเต้น!
ชุดสีขาวของลู่ซวงซวงถูกย้อมไปด้วยเลือดสีแดงฉาน เต็มไปด้วยบาดแผลทั่วร่าง ไม่มีส่วนไหนของร่างกายที่ยังดีอยู่
ไอ้สารเลวพวกนี้ เธอต้องคิดหาวิธีออกไป แก้แค้นแทนลู่ซวงซวง!
“ตายที่นี่ ศพไม่แย่นักหลอก ดูสิ ที่นี่ใหญ่มาก ฉันจะหาสักที่ ขุดหลุมให้เธอทั้งสองฝังไว้ด้วยกัน”
กล้านัก!
ฉู่ลั่วหานตาขวางใส่เฉียวซี เธอเดินตรงไปยังโซฟา หย่อนก้นลงนั่ง “ก่อนตาย ขอน้ำฉันสักแก้ว ไม่มากเกินไปใช่ไหม?”
“ฮ่าฮ่า สมเป็นฉู่ลั่วหาน ใช้ได้จริงๆ”
เฉียวซีนั่งบนโซฟาตรงข้าม เธอนั่งไขว่ห้าง “เธอยังมีเวลาอีกหนึ่งชั่วโมง ไม่เพียงแต่ให้น้ำเธอดื่ม ยังมีข้าวให้เธอกินด้วย หิวตายศพไม่สวยเอานะ”
ฉู่ลั่วหานหัวเราะเย็นชา “จริงด้วยสิ ขอบใจแล้วกัน!”
ลู่ซวงซวงงงเป็นไก่ตาแตก บ้าเอ้ยมันเรื่องอะไรกัน ที่รักเธอพูดอะไรอยู่?
ฉู่ลั่วหานส่งสายตาไปให้ชายหนุ่มชุดดำข้างๆ “ปล่อยเพื่อนฉันซะ ดื่มชา ฉันจะดื่มชากับเธอ”
ลู่ซวงซวงออกจากพันธนาการโม่งดำ เลือดอาบเต็มใบหน้าจนแทบจำไม่ได้
ลู่ซวงซวงถูกลากไปที่โซฟา เบียดเสียดกับฉู่ลั่วหาน ทั้งคู่สบตากัน ต่างฝ่ายต่างให้กำลังใจ
เฉียวซีขยับฝีเท้า เท้าอันเรียวยาวถูกปกคลุมด้วยชุดกระโปรง “หนึ่งชั่วโมงให้หลัง จัดการพวกมันซะ!”
ลู่ซวงซวงสั่นเทาหดอยู่บนโซฟา “ลั่วลั่วเราจะตายแบบนี้หรือ?”
เธอไม่รู้ แต่สถานการณ์ตอนนี้ ไม่มีใครมีวี่แววมาช่วยเธอเลยสักคนเดียว
หลงเซียวไม่รับรู้ ตำรวจไม่รู้ความ เบื้องหลังเฉียวซีต้องมีคนแอบซ่อนอยู่แน่ๆ
สถานการณ์ของพวกเธอมีแววดับสิ้นแล้วจริงๆ
“ฉันไม่ให้เธอตายแน่นอน”