คุณหลง อย่าหยิ่งยโสเกินไป - ตอนที่ 138 ล่องเรือสำราญส่วนตัว ดินเนอร์ใต้แสงเทียน
ตอนที่ 138 ล่องเรือสำราญส่วนตัว ดินเนอร์ใต้แสงเทียน
นาฬิกาเรือนนี้มีชื่อด้วยหรือ?
“ชื่ออะไร?”
คุณชายคงตั้งชื่อขึ้นสดๆสินะ?
หลงเซียวยกแขนเธอขึ้นพิจารณาไปมา เขาพอใจกับนาฬิกาที่ประดับบนข้อแขนเธออย่างมาก ผู้หญิงของเธอต้องเสวยสุขกับการสั่งทำขึ้นหนึ่งเดียวในโลกถึงเหมาะสมกับสถานะของเธอ ไม่อย่างนั้นคงเป็นความผิดพลาดของผู้เป็นสามีอย่างเขา
“มันชื่อไม่ถึงกับตาย”
น้ำเสียงหนักแน่นแน่วแน่ราวหินก้อนใหญ่ที่ถูกโยนลงทะเลสาบ ที่สร้างประกายคลื่นยักษ์ขึ้น ปฏิกิริยาบนใบหน้าของฉู่ลั่วหานเพราะความประหลาดใจสุดขีดใบหน้าแน่นิ่งไร้ปฏิกิริยาใด เหลือเพียงความสับสนที่ฉาบบนใบหน้า
เมื่อเห็นปฏิกิริยาของเธอ หลงเซียวหัวเราะเบาๆ นิ้วมือเรียวยาวแตะลงบนพวงแก้ม ประคองแก้มนวลเอาไว้ พลางเอ่ยอย่างได้ใจ “ดูท่าของขวัญชิ้นนี้เลือกถูกแล้วหละ”
เธอไม่ได้ตกใจในของขวัญ แต่เป็นชื่อของขวัญชิ้นนี้ต่างหาก ลึกซึ้ง หนักอึ้งเหลือเกิน หนักจนเธอแบกรับเอาไว้ไม่ไหว
ฉู่ลั่วหานใช้เวลาหลายนาทีกว่าจะเรียกสติกลับคืนมาได้ “ขอบคุณค่ะ สำหรับของขวัญสุดหรู เพียงแต่ ฉันไม่มีของขวัญตอบกลับคุณ”
หลงเซียวลูบไล้นวลแก้มของเธอเบาๆ นัยน์ตาดำขลับมีความเอ็นดูที่ไม่คุ้นเคยซ่อนอยู่ “เธอมี เพียงแต่ตัวเธอเองไม่รู้”
มีหรือ? ต่อให้พลิกหาทั่วบ้าน ก็คงหาของขวัญที่งดงามได้ไม่เท่า
อย่างน้อยที่สุดหมอฉู่คิดว่าเป็นเช่นนั้น
“โอเค ทานอาหารเถอะ ทานเสร็จแล้วไปที่ๆนึงกับผม”
หลงเซียวยืดตัวขึ้น กลับไปยังที่นั่งของตน นาฬิกาวาววับเรืองรองบนข้อมือของเธอ ยังคงรู้สึกราวสิ่งเหล่านี้เป็นเพียงความฝัน
หลงเซียวเปลี่ยนไปแล้วจริงหรือ? ถูกอะไรกระทบกระเทือนกันแน่?
“ช่วงบ่ายเธอไม่ต้องทำงานแล้วใช่ไหม? หากฉันเดาไม่ผิด ตอนนี้ทางบริษัทคงสร้างแรงกดดันให้คุณไม่น้อย คุณจะกลับไปจัดการก่อนไหม?”
เธอนึกขึ้นได้ตอนนี้สายไปหรือเปล่านะ?
ก็ได้ สองวันมานี้ไอคิวอันน้อยนิดของหมอฉู่ไม่พอใช้
หลงเซียวหยิบมีดซ่อมขึ้น อาหารบนจนถูกย่อยสลายไปกว่าครึ่ง ต่อมรับรสของท่านเซียวในวันนี้ดีเป็นพิเศษ “การงานไม่ราบรื่น ความรักราบรื่น ข้อแลกเปลี่ยนเช่นนี้คุ้มค่า”
เสมือนว่าคำตอบไม่ตรงคำถาม แต่ฉู่ลั่วหานเข้าใจในความหมายนี้ดี
หลังอาหาร หลงเซียวขับรถด้วยตัวเอง ฉู่ลั่วหานจ้องมองยังดอกไม้ใบหญ้าริมทางที่ถดถอยไปเรื่อยๆ หนทางที่ไปสู่กลับไม่คุ้นเคย รถยนต์แล่นออกนอกเขตเมือง เส้นทางข้างหน้าเป็นเส้นทางออกจากตัวเมืองไปสู่ชนบท
“คุณจะไปไหน?”
หลงเซียวหัวเราะอย่างได้ใจ รอยยิ้มที่ไม่ธรรมดาพลอยเผยสถานะอันสูงส่งของเขา ที่ถูกดูดกลืนอย่างถอนตัวไม่ได้เพียงแค่จ้องมอง
“ไกลนิดหน่อย เหนื่อยก็นอนพักซะสิ ถึงแล้วฉันจะเรียกเธอ” หลงเซียวพินิจทางเข้าข้างหน้า ป้ายบอกทางชี้ให้เห็นว่าเขากำลังขึ้นทางด่วน
ฉู่ลั่วหานตั้งหน้าตั้งตา “คุณไม่ได้จะขายฉันหลอกนะ?”
“ฮ่าฮ่า!” เขาหัวเราะอย่างสบายใจ เสียงทุ้มบนรถอันคับแคบสะท้อนกึกก้องอยู่ภายใน ราวบนโลกนี้มีเพียงจิตวิญญาณของเขาเท่านั้น “ใช่แล้ว ฉันจะขายเธอ เพื่อราคาที่สูงขึ้น จึงต้องรับประกันความสดชื่น ทางที่ดีหมอฉู่นอนงีบสักพักจะดีที่สุด ถึงที่แล้วดูไร้เรี่ยวแรง แบบนั้นไม่ได้นะ”
“ท่านเซียวสมกับเป็นนักลงทุน ทำธุรกิจแม้กระทั่งกับฉัน”
“หาผลประโยชน์จากท้องถิ่น ใช้ทรัพยากรที่มีอยู่อย่างคุ้มค่า”
ปากคอเราะราย!
“นอนได้แล้ว หนทางยังอีกยาวไกล” รอยยิ้มบนใบหน้าของเขายังไม่ทันจางหาย รอยยิ้มนี้ดึงดูดมากไปกว่าเก่าเสียอีก
ฉู่ลั่วหานทั้งตื่นตระหนกและไม่สบายใจ ในสามปีมานี้เธอไม่เคยได้รับการใส่ใจ เขาจะทดแทนสิ่งเหล่านั้นในช่วงเวลาสุดท้ายอย่างนั้นจริงหรือ?
มากเกินไปหรือเปล่า?
ภายในรถเงียบสงัด หลงเซียวบังคับรถอย่างตั้งใจ ทางด่วนสายนี้รถรางค่อนข้างมาก เขาต้องรับประกันความปลอดภัย
ครู่หนึ่ง หญิงสาวข้างกายทิ้งไว้เพียงเสียงลมหายใจแผ่ว เส้นผมประปรายโยกไปย้ายไปในขณะที่เธอหลับสนิท ฉู่ลั่วหานหลับนอนไม่สง่าแต่ไหนแต่ไร
หลงเซียวเผยรอยยิ้มอันทรงเสน่ห์ พลางสังเกตเห็นหัวของฉู่ลั่วหานเอียงตก เขาค่อยๆเอื้อมมือ ประคองหัวของเธอเอาไว้
หัวของหญิงสาวแนบหนุนกับฝ่ามือใหญ่ ที่สุดเข้าสู่ห้วงนิทราอันแสนหวาน
ท่านเซียวบังคับรถด้วยมือเดียว เป็นหมอนหนุนให้เธอสามชั่วโมงเต็ม เครื่องยนต์หยุดลงที่หมาย เธอยังคงหลับลึกในห้วงนิทรา
ยัยบ้านี่ ไม่ได้นอนมาครึ่งปีหรือไง?
รถหรูโรลส์รอยซ์จอดสนิทในลานคฤหัสถ์ริมทะเล หลงเซียวประคองร่างหญิงสาว อุ้มเธอลงจากรถ พลางจับจ้องหญิงสาวในอ้อมกอดอย่างรักใคร่ พร้อมเอ่ยเสียงแผ่ว “ลั่วหาน เราถึงกันแล้ว
ฉู่ลั่วหานไม่รู้สึกตัว เพียงแค่ขยับตัว ซุกหัวเข้ากับอกแกร่ง หลับลึกกว่าเดิม
ท่านเซียวส่ายหน้า เดินเท้าเปล่าเข้าสู่คฤหัสถ์ภายใต้คลื่นทะเลระลอกใหญ่
ณ บริษัทMBK
“แกว่าไงนะ ติดต่อไม่ได้ กลับไม่รู้เจ้านายตัวเองไปไหนหรือ ฉันว่าแกไม่อยากทำต่อแล้วใช่ไหม!”
หลงถิงชี้หน้าด่าทอจี้ตงหมิง จี้ตงหมิงไม่กล้ามีปากเสียงใดๆ เพียงยืนก้มหน้าในห้องทำงานประธานใหญ่
เหลียงจ้งซุนทำลายบรรยากาศ “ท่านครับ บางทีท่านประธานอาจมีเรื่องเร่งด่วน ไม่ทันได้แจ้งเอาไว้ ท่านอย่าโมโหไปเลยครับ”
หลงถิงหัวเราะแห้ง “เพิ่งก่อเรื่องขึ้น พริบตาเดียวกลับไม่พบแม้เงา ช่างกล้าจริงๆ! ประธาน? ฉันว่ามันไม่อยากอยู่แล้ว หาให้เจอเดี๋ยวนี้ ต้องหาให้พบก่อนประชุม หากหาไม่เจอ แกก็ไม่ต้องกลับมาแล้ว!”
จี้ตงหมิงก้มหน้า “ครับ ท่านประธานใหญ่”
“ยืนนิ่งอะไรอยู่? ไสหัวออกไป”
จี้ตงหมิงถูกด่าทอและตักเตือนพลางออกจากห้องทำงาน ระหว่างทางจี้ตงหมิงมึนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาลองใช้วิธีทั้งหมดที่คิดได้แต่ก็ยังติดต่อไม่ได้เหมือนเคย ราวเจ้านายของตนหายสาบสูญ
เจ้านาย อย่าเอาแต่ใจในเวลาแบบนี้จะได้ไหมครับ?
จี้ตงหมิงร่ำไห้โดยไร้น้ำตา เดินกลับห้องทำงานประธานด้วยความรู้สึกหนักอึ้งกว่างานศพเสียอีก
เหลือเวลาราวหนึ่งชั่วโมงกว่าจะถึงเวลาประชุม เขาจะไปหาคนจากที่ไหนกัน?
“ประธานขับรถที่เขาขับมาทำงานวันนี้ออกไป โดยที่ไม่ได้บอกอะไรไว้เลย” แอนดี้เอ่ย
จี้ตงหมิงรู้แค่ว่าเขาขับรถกลับคฤหัสถ์ แต่ตอนนี้คฤหัสถ์ไม่มีใครอยู่เลย
ปวดหัว
“ฮ่าฮ่า” จี้ตงหมิงหัวเราะออกมา เผยให้เห็นฟันขาวเรียงเป็นระเบียบ
แอนดี้กระตุกมุมปาก “ผู้ช่วยจี้ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”
“ไม่เป็นไร พวกคุณทำงานต่อไปเถอะ ผมจะไปแผนกการตลาด”
“คุณไม่ตามหาประธานแล้วหรือ?”
“ประธานจะกลับมาเอง หากหาเจอขึ้นมา ผมอาจไม่มีชีวิตรอด”
หมายความว่าอย่างไร?
หมายความว่าอย่างไร หลังความสัมพันธ์ทั้งสองดีต่อกันได้เห็นการกระทำของท่านประธานแล้วนั้น จี้ตงหมิงเข้าใจถึงทิศทางที่เจ้านายตนไปสู่ทันที
เพื่อหลบเลี่ยงการงาน โลกของคนสองคน ที่สุดท่านประธานก็มีความรักกับเขาสักที
ฉู่ลั่วหานลืมตาตื่นขึ้นเป็นเวลาดวงจันทร์ขวัญแขวนสาดส่อง น่าประหลาดนัก เขานอนไม่ค่อยจะหลับในตอนที่อยู่คนเดียว แต่ทุกครั้งที่อยู่กับหลงเซียวกลับหลับลึกอย่างสบายใจ
เธอลืมตาขึ้น! ฉู่ลั่วหานได้สติกลับคืนมา!
“ที่นี่ที่ไหน? !”
“ฉันคิดว่าเธอจะหลับยาวถึงพรุ่งนี้เช้าเสียอีก เกือบยกเลิกกิจกรรมคืนนี้แล้ว”
เสียงทุ้มต่ำดังลอยมาจากโซฟา
ฉู่ลั่วหานขมวดคิ้วเป็นปมแน่น “หลงเซียว คุณทำอะไรอยู่?”
ที่นี่คือเมืองไห่ที่ห่างจากตัวเมืองราวสี่ร้อยกว่าโล เขาบังคับรถมาถึงทะเลหรือ บ้าไปแล้ว? ความเบื่อหน่ายในใจเขากลับมลายหายไป
หลงเซียววางเอกสารในมือลง ช่วงที่เธอหลับใหล ท่านเซียวถูกเอกสารกองโตกดทับจนปวดหัวไปหมด หลังจากที่เธอตื่น ความเบื่อหน่ายจึงมลายหายไป
เขาขบขันตนเองนักตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ตัวเขาควบคุมตนเองไม่ได้เช่นนี้ เมื่อไตร่ตรองอย่างละเอียด เขากลับชอบความรู้สึกนี้
“ไปล้างหน้าก่อน เดี๋ยวฉันจะพาเธอออกไป”
ฉู่ลั่วหานสลัดผ้าคลุมออก หน้าต่างสูงใหญ่ ถูกแสงอร่ามสีทองสาดย้อมจนเกิดกุหลาบสีทองขึ้นประทับบนผิวน้ำ
คลื่นแสงเป็นระลอก แลดูสวยงาม
ลมทะเลพัดพลิ้วผ้าม่าน ราวความฝันที่สั่นสะเทือนไปทั่วหัวใจ ที่นี่ สวยจังเลย!
หลังจัดการล้างหน้าเรียบร้อย เธอสวมใส่ชุดกระโปรงลูกไม้สีม่วงที่เขาเตรียมไว้ให้ ราวเทพธิดาที่ปรากฏกายต่อหน้าเขา ผิวขาวนวลใสจนเกิดราศี เส้นผมราวสายลมที่พลิ้วไหว
หลงเซียวต้องมนต์สะกดของหญิงสาวตรงหน้า จนเสียการควบคุม
มือใหญ่กุมมือเล็กเอาไว้อย่างอดไม่ได้ เขาชมเธอไม่ขาดสาย “สวยมาก เสื้อผ้าชุดนี้มีราคาขึ้นมาเลย”
เขาเบิกบานใจ
“ขอบคุณ ท่านเซียวซื้อเสื้อผ้าให้ผู้หญิง รสนิยมดีทีเดียว”
“คุณนายหลงพูดแบบนี้ ชมจริงหรือเปล่า?”
“แล้วแต่คุณหลงจะเข้าใจ” เธอเหล่ตามองเขา ด้วยรอยยิ้มที่น่ารักสดใส
ทั้งคู่จูงมือกันจนถึงริมทะเล เรือสำราญส่วนตัวจอดเทียบริมทะเล เรือสำราญที่ยาว40กว่าเมตร คันสีขาว เพียงแค่รูปลักษณ์ความหรูหราภายนอกก็รู้แล้วว่าเป็นเรือส่วนตัว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงด้านใน…..ที่อลังการงานสร้าง!
“เชิญขึ้นเรือครับ”
ชายหนุ่มประคองตัว เผยรอยยิ้มอย่างสง่า นิ้วมือเรียวยาวลูบไล้ส่วนโค้ง
หลังขึ้นเรือ กลิ่นหอมของดอกกุหลาบอ่อนรอยเข้ามา “วันนี้ไม่ใช่วันพิเศษอะไรใช่ไหม?” คนอย่างท่านเซียว ไม่จำเป็นหลอก เธอผ่านช่วงวัยหนุ่มสาวรักหวานแหววมาแล้ว
หลงเซียวขึ้นเรือ ชายหนุ่มในชุดสูทสีขาว ก้าวเท้าหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ”ออกมารับประทานอาหารกับภรรยา ใครกำหนดกันว่าต้องเป็นวันสำคัญเท่านั้น? วันนี้เธอมีหน้าที่เสวยสุขกับวิวทะเล ไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น”
ฉู่ลั่วหานเต็มไปด้วยรอยเส้นสีดำบนหน้าผาก “หลงเซียว คุณไม่ต้องทำแบบนี้ ฉันรู้ว่าคุณอยากชดเชยให้กับเวลาสามปีที่ผ่านมา แต่ไม่ต้องหลอกนะ แล้วเราก็ทานกันมาแล้วด้วยเมื่อเที่ยง”
ท่านหลงปิดปากเธอ “ท่าทาง ฉันปิดปากเธอด้วยอาหารจะดีกว่า ไม่เช่นนั้นภรรยาของฉันชอบทำให้ฉันไร้คำพูดอยู่เสมอ ฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน”
อืม?
ฉู่ลั่วหานกระพริบตาปริบ จับจ้องชายหนุ่มทีท่าจริงจัง เขาพูดจริงใช่ไหม?
ก็ได้ เธอยอมรับเธอชอบจี้ใจดำเขา แล้วทำไมหละ? ยิ่งเธอจี้ใจดำเขา เธอยิ่งรู้สึกมีความสุขได้ใจ
เห็นสายตาที่กลอกไปมา เขายิ้มออกมา “เธอสัญญาก่อนจะไม่ขัดฉัน ฉันถึงปล่อยมือ”
เขาราวกำลังง้องอนเด็กเล็ก
ให้ตาย!
ฉู่ลั่วหานตัดสินใจออกจากพันธนาการก่อนแล้วค่อยแทงข้างหลัง พลางกระพริบตา เป็นการตกลง
ดีมาก
เขาปล่อยมือออกมาริมฝีปากเธอ วางเธอลงบนเก้าอี้บาร็อค ในชุดกระโปรงที่สง่างาม ความสวยสดของเธอในค่ำคืนนี้เป็นของเขาแต่เพียงผู้เดียวเท่านั้น
โต๊ะอาหารทรงยาว ประดับประดาด้วยกุหลาบ4ด้าน ตรงกลางประดับด้วยเทียนยาว ด้านบนเป็นเทียนที่ถูกจุดนับสิบเล่ม
ทั้งสองนั่งประจันหน้ากัน หน้าต่างถูกเปิดออก หรูหรางดงามทั้งในและนอก
หลงเซียวยกแก้วไวน์แดงขึ้น ชูไปยังหน้าหญิงสาว “ขอต้อนรับเธอสู่การเป็นผู้หญิงของฉันอย่างแท้จริง คุณฉู่”
น้ำเสียงของเขาเสมือนไวน์แดงในแก้ว ไหลเวียนภายใต้แสงเทียนสลัว พลอยทำให้คนหลงใหลมัวมึน
ฉู่ลั่วหานนิ้วมือขาวซีด แขนเรียวหนักอึ้งจนแทบยกแก้วไม่ขึ้น หากเธอไม่ได้ป่วย คืนนี้คงเป็นการเปิดตัวที่ดีงามที่สุด
ความเจ็บปวดกรีดแทงลึกสุดขั้วหัวใจ!
เจ็บปวดในใจ เธอหัวเราะทั้งน้ำตา จับจ้องเขาจากที่ไกล “หลงเซียว คุณเป็นนักธุรกิจ นักธุรกิจจะไม่ทำธุรกิจที่ขาดทุน อยู่กับฉัน คุณมีแต่จะเสีย…..มากกว่าได้ เลิกทำแบบนี้เถอะ?”