เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 66 ผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นของเขาคนเดียว
บทที่66 ผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นของเขาคนเดียว
สีหน้าของจี้จิ่งเชินมืดครึ้ม เหมือนจะกลืนกินเธอ
ตอนแรกเขากะจะออกจากห้างสรรพสินค้าแล้ว แต่เขารู้สึกเหมือนมีลางสังหรณ์อะไรบางอย่าง ที่ไม่ดีจะเกิดขึ้น จนทำให้เขาไม่สบายใจ ถึงแม้เจียงหยู่เทียนจะร้องขอให้เขาพาเธอกลับไป แต่เขาก็เพียงแต่เรียกให้คนขับรถไปส่ง แล้วเดินกลับห้างสรรพสินค้าโดยเร็ว
แต่สิ่งที่เขาคิดไม่ถึงเลยก็คือ เมื่อเขาเดินผ่านลานหน้าห้าง เขากลับพบเวินเที๋ยนเที๋ยนนั่งใกล้ชิดกับผู้ชายคนอื่น
ไหนเธอบอกเขาว่าจะไปบ้านตระกูลฉวี แต่นี่อะไรกลับมานั่งดูพลุไฟกับผู้ชายคนอื่น
จี้จิ่งเชินไม่อาจหักห้ามความโกรธในใจเขาได้ เขาลากมือเวินเที๋ยนเที๋ยนไปขึ้นรถอย่างแรง ใจในของเขามีเปลวไฟลุกไหม้ขึ้น เมื่อเขานึกถึงแววตาของเวินเที๋ยนเที๋ยนที่มองผู้ชายคนนั้น
แววตาแบบที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน
แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนกลับมองผู้ชายคนอื่นด้วยแววตาแบบนั้น
จี้จิ่งเชินรู้สึกเหมือนมีอะไรมากดทับในใจ เขาผลักเธอขึ้นรถ แล้วโน้มตัวลงมา ดับเขาติดกับเบาะนั่งด้านหลัง มือเวินเที๋ยนเที๋ยนถูกเขาบีบจนเจ็บไปหมด แต่เธอก็ไม่กล้าใช้แรงขัดขืน เมื่อเผชิญกับความโกรธของเขา
"นี่คุณจะทำอะไรกันแน่?"
ตัวเธอถูกโอบอ้อมด้วยแผ่นอกที่แข็งแกร่งของเขา รอบๆตัวจี้จิ่งเชินแฝงไปด้วยสัญญาณอันตราย
เขารวบมือเวินเที๋ยนเที๋ยนที่ยันอยู่ตรงแผ่นอกเขาขึ้น "ช่วงนี้ผมดีกับคุณมากเกินไปจนคุณลืมฐานะตัวเองใช่ไหม ผมว่ามันได้เวลาที่จะต้องเตือนคุณแล้ว"
เวินเที๋ยนเที๋ยนลืมตาโตเมื่อรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร เธอรีบขัดขืนอย่างแรงขึ้นมาทันที
"จี้จิ่งเชิน คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ คุณ อืมมมม…..
เวินเที๋ยนเที๋ยนขัดขืนอย่างแรง ทันทีที่ริมของเขาจูบลงไปบนริมฝีปากที่อมชมพูของเธออย่างร้อนแรง จูบนี้เหมือนเป็นการลงโทษเธอมากกว่า
การขัดขื่นของเธอยิ่งทำให้ไฟโทสะในใจของเขาร้อนแรงมากยิ่งขึ้น
เขากอดรัดตัวเวินเที๋ยนเที๋ยนแน่นจน สัมผัสได้ถึงอุณหภูมิตัวเธอที่อยู่ใต้ผ้าบางๆได้ ดูดดื่มความหอมหวานของเธออย่างไม่รู้จักพอ
ไม่เคยพอ!
ผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นของเขาคนเดียว!
มีแค่เขาคนเดียว!
ซ่า…
ชุดกระโปรงรวดถูกฉีกขาดจนไม่เหลือชิ้นดี ดวงตาของจี้จิ่งเชินแดงก่ำ เหมือนกำลังบ้าคลั่ง
ร่างกายที่สัมผัสกับอย่างใกล้ชิด ทำให้เวินเที๋ยนเที๋ยนหวาดกลัว แล้วขัดขืนอย่างร้อนแรงมากขึ้น
"ชี้จิ่งเชิน คุณปล่อยฉันนะ ได้โปรดอย่าทำแบบนี้"
จี้จิ่งเชินบีบคางเธอแน่ ดวงตาที่ล้ำลึกเต็มไปด้วยไฟโทสะ
"คุณเป็นภริยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของผม คุณไม่อยากแบบนี้นี้กับผม แล้วอยากทำกับใคร
เขากัดฟันพูดแล้วก้มลงดูดดื่มทิ้งรอยจูบไว้ตรงต้นคอเธอ
เวินเที๋ยนเที๋ยนหลับตา หยุดขัดขืนอย่างยอมจำนน น้ำตาเธอไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง
จี้จิ่งเชินรู้สึกเหมือนมีอะไรผิดปกติ เมื่อเข้าเงยหน้าขึ้นขึ้น เห็นน้ำตาของเธอ เขารู้สึกเหมือนมีเข็มเล็กๆแทงเข้าไปในใจเขา แม้จะไม่ทิ้งร่องรอย แต่มันเจ็บจนเขาแทบจะทนไม่ไหว
"ร้องไห้ทำไม?"
ความอดทนของเวินเที๋ยนเที๋ยนพังทลายลงเมื่อได้ยินเขาพูดเช่นนั้น เธอยกมือขึ้นบังตา จากที่ร้องไห้อย่างเบาๆกลายเป็นปล่อยโห่ออกมา เพื่อระบายความอัดอั้นความในใจเธอออกมา เสื้อผ้าที่ซีกขาด เผยผิวกายที่ขาวนุ่มนวลได้สัดส่วนที่เย้ยยวนน่าหลงใหลของเธอออกมา แต่ตอนนี้เธอกลับนอนกอดแขนร้องไห้เหมือนเด็ก
หัวใจของจี้จิ่งเชินขมขื่นอย่างบอกไม่ถูก
เขาขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วถอดเสื้อสูทของเขาคลุมที่ร่างเวินเที๋ยนเที๋ยนไว้
"เดี๋ยวฉันส่งเธอกลับบ้านเอง" เขากลับไปนั่งที่คนขับแล้วสตาร์ทรถ แต่ก็ยังคงได้ยินเสียงร้องไห้เบาๆของเธอ ที่ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ หัวใจเหมือนโดนแผดเผาอยู่บนกองไฟ
พ่อบ้านรีบออกมาตอนรับทันที เมื่อกลับมาถึงปราสาทของจี้จิ่งเชิน
"คุณผู้ชาย กลับมาแล้วเหรอครับ…" เสียงต้อนรับของเขาเงียบลง เมื่อเห็นสภาพเวินเที๋ยนเที๋ยนที่เดินออกมาจากรถ
"นี่เกิดอะไรขึ้น?"
เขาตกใจจนลืมมารยาททั้งหมดที่สั่งสมมา เดินตรงเขาไปหาเวินเที๋ยนเที๋ยนอย่างน่าเป็นห่วง ซึ่งถึงแม้ว่าเธอจะสวมเสื้อสูทอยู่ แต่ก็มองเห็นได้ชัดว่าเสื้อผ้าข้างในของเธอนั้นขาดหลุดลุ่ยไม่เป็นชิ้นดี
ดวงตาที่บวมแดงยังมีคราบน้ำตาหลงเหลืออยู่ ตอนที่เธอเดินลงมาจากรถ
เมื่อดูแล้วมันทำให้คนจินตนาการไปถึงว่าเธอต้องผ่านเรื่องที่เลวร้ายมาอย่างแน่นอน พ่อบ้านครุ่นคิดชั่วครู่ก่อน จะถามเธออย่างน่าเป็นห่วงว่า
"คุณหนูเจี่ยง คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?"
เวินเที๋ยนเที๋ยนนิ่งเงียบ แต่จี้จิ่งเชินกลับเป็นคนพูดขึ้นว่า
"ไปเตรียมอาหารมาให้หน่อยสิ"
พ่อบ้านมองเขาสองคนสลับไปมาชั่วครู่ก่อนตอบรับ
"ครับ คุณผู้ชาย"
เมื่อพ่อบ้านเดินจากไป เวินเที๋ยนเที๋ยนก็เดินเข้าบ้านอย่างช้าๆ
จี้จิ่งเชินเดินตามหลังเธออย่างเงียบๆ
กระโปรงที่ขาดหลุดลุ่ยของเธอ ย้ำเตือนเขาตลอดเวลาว่าเขาทำอะไรกับเธอลงไป
จี้จิ่งเชินขมวดคิ้วอย่างรำคาญใจ
เขาพยายามบอกกับตัวเองว่าเขาแค่ต้องการให้บทเรียนเธอเฉยๆ อีกย่างเธอเป็นภรรยาเขา นี้เป็นเรื่องธรรมชาติของคนเป็นสามีภรรยาอยู่แล้ว
แต่ไม่ว่าเขาจะหาข้อแก้ตัวให้ตัวเองยังไง ก็ไม่อาจลดความกังวลใจในใจเขาได้เลยสักนิด
เวินเที๋ยนเที๋ยนเดินอย่างเชื่องช้า ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว จนเธอไม่รู้สึกตัวด้วยซ้ำเมื่อเธอถูกผ้าที่ขาดพันขาเธอจนตัวเธอสะดุดโน้มเอียงไปข้างหน้า
จี้จิ่งเชินที่เดินอยู่ข้างหลังสังเกตเธอตลอด รีบพุ่งตัวเข้าไปพยุงเอวเธอ เพื่อไม่ให้เธอล้มลง เวินเที๋ยนเที๋ยนรีบปลีกตัวออกจากอ้อมกอดเขา เหมือนเขาเป็นปีศาจร้าย
จี้จิ่งเชินเม้นปากแน่น พร้อมกับแววตาของเขาที่หมองลง
"อย่าขยับ"
เขาออกคำสั่งด้วยเสียงทุ้มต่ำ
แต่ในใจของเขากลับไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลย ยิ่งรู้สึกรำคาญใจมากยิ่งขึ้น
เขาโน้มตัวลงดึงเศษผ้าที่สะดุดเธอออก มั่นใจว่าเธอจะไม่ไปสะดุดกับมันอีกเขาถึงลุกขึ้น
"เขาไปข้างในกันเถอะ"
เมื่อเขาพูดจบ เธอก็วิ่งเข้าไปในห้องเธออย่างรวดเร็ว แล้วปิดประตูดังปัง!
พ่อบ้านที่นำอาหารมาเสิร์ฟ เห็นเพียงจี้จิ่งเชินยืนนิ่งอยู่ที่ตรงประตู
"คุณผู้ชายครับโจ๊กทำเสร็จแล้วครับ"
จี้จิ่งเชินที่กำลังจะยื่นมือไปรับ พอนึกถึงท่าทีหวาดกลัวของเวินเที๋ยนเที๋ยนเมื่อกี้ เขาได้แต่ลดมือลงแล้วกำหมัดแน่น
"ให้แม่ครัวเอาไปให้เธอเถอะ"
พอพูดจบเขาก็เดินจากไป
พ่อบ้านมองดูแผ่นหลังของจี้จิ่งเชินที่เดินจากไป เขาก็ยังคงนึกไม่ออกว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาสองคนนี้กันแน่
วันต่อมา
จี้จิ่งเชินกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร ยังไม่ออกไปทำงาน ซึ่งโดยปกติแล้วเวลานี้ เขาจะต้องไปทำงานที่บริษัทตั้งนานแล้ว แต่วันนี้เขากลับยังอยู่
แม้เจียงหยู่เทียนที่นั่งอยู่ข้างๆเขาจะเร่งเขาอย่างไรก็ตาม เขาก็ทำทีท่าเหมือนไม่ได้ยินคำร้องขอของเธอ
รอจนเวลาผ่านไปประมาณสองชั่วโมง เขาถึงได้ลุกขึ้น
เมื่อเขาเหลือบมองไปทางบันได ก็เห็นชายกระโปรงของเวินเที๋ยนเที๋ยนที่โผล่ออกมาตั้งแต่สิบนาทีที่แล้ว แต่เธอก็ยังวี่แววว่าจะก้าวเท้าลงมา จี้จิ่งเชินได้แต่เม้นปาก แล้วก้าวออกจากบ้านไปด้วยสีหน้าบึ้งตึง
"ผมไปล่ะ"
คนที่หลบอยู่ตรงบันไดเมื่อได้ยินคำนี้ถึงได้โล่งอก
รอจนเขาเดินออกไปเธอถึงเดินไปยังห้องครัวอย่างระมัดระวัง
แต่สิ่งที่เธอมองไม่เห็นคือ จี้จิ่งเชินที่เดินออกไปแล้วกลับย้อนกลับมา เขาไม่ได้เข้าไปในบ้าน แต่แอบยืนมองเธออยู่ตรงหน้าต่าง เห็นเวินเทียนเทียนเดินลงมา เขาถึงได้เดินจากไปย่างหมดห่วง