เมียหวานของประธานเย็นชา - ตอนที่ 67 เจียงหยู่เทียนนักศึกษาใหม่
บทที่ 67 เจียงหยู่เทียนนักศึกษาใหม่
หลังกินข้าวเช้าเสร็จ พ่อบ้านและคนขับรถส่งเธอไปมหาวิทยาลัย หลังกินข้าวเช้าเสร็จ
พ่อบ้านยังตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวาน เมื่อเห็นเธอลงจากรถเขายื่นกล่องใบหนึ่งให้เธอ
"คุณหนูเจี่ยง คุณเก็บสิ่งนี้ไว้เผื่อจำเป็นจะต้องใช้มันนะครับ"
เมื่อเวินเที๋ยนเที๋ยนเปิดกล่อง ข้างในกล่องมีเครื่องช็อตไฟฟ้าป้องกันตัวอยู่เครื่องหนึ่ง
"ให้อันนี้กับฉันทำไมคะ"
พ่อบ้านพูดอย่างเป็นห่วงเป็นใยว่า:"เอาไว้ป้องกันตัวนะครับ"
เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่รู้จะพูดยังไงดี ดูเหมือนว่าพ่อบ้านจะไม่รู้ว่า สภาพเสื้อผ้าที่ขาดหลุดลุ่ยของเธอเมื่อวานเป็นฝีมือจี้จิ่งเชิน จะป้องกัน ก็ต้องป้องกันเขาเป็นคนแรก
แต่นี่ก็เป็นน้ำใจของพ่อบ้าน เธอไม่อาจปฏิเสธได้
"ขอบคุณมากค่ะ"
เวินเที๋ยนเที๋ยนยิ้มรับกล่องไว้ แล้วเดินเข้าไปในห้องเรียน。
พ่อบ้านมองแผ่นหลังเธอ แล้วได้แต่ถอนหายใจ
ถึงแม้ว่าเขาจะมีเรื่องที่เข้าใจเธอผิด ตอนแต่งานกับคุณจี้ใหม่ๆ แต่เมื่อเวลานานเข้า เข้าก็สามารถมองออกได้ว่าภรรยาของคุณจี้นั้นเธอเป็นคนดี ไม่รู้ว่า คุณผู้ชายจะเห็นความดีของเธอเมื่อไหร่
เวินเที๋ยนเที๋ยนเก็บเครื่องช็อกไฟฟ้าใส่กระเป๋า
เธอพึ่งจะนั่งลงในที่นั่งของเธอ ครูประจำชั้นก็เดินเข้ามา เขาตบมือเพื่อเรียกความสนใจนักเรียนในห้อง และพูดด้วยน้ำเสียงอย่างมีความสุข
"นักเรียนทุกคนครับ วันนี้ห้องเราจะมีนักเรียนใหม่ย้ายเข้ามาหนึ่งคนนะครับ ถึงแม้ว่าเราจะเปิดเทอมแล้ว แต่สี่ปีต่อไปนี้เราจะผ่านมันไปด้วยกันนะครับ ขอเสียงปรบมือให้กับนักเรียนใหม่ของเรา เจียงหยู่เทียนด้วยนะครับ"
เวินเที๋ยนเที๋ยนที่กำลังจัดหนังสืออยู่ เงยหัวขึ้นมาเลยทันที
เจียงหยู่เทียนที่สวมกระโปรงยีนสั้น รองเท้าส้นสูงดินเข้ามาจากทางประตู
หล่อนยืนอยู่บนแท่นพูด กวาดตามองรอบๆอย่างหยิ่งยโส
"ทุกคน ฉันคือเจียงหยู่เทียนนะ"
เมื่อได้ยินชื่อนี้ ทุกคนต่างเงียบกริบ
ตอนนี้เขาลื่อกันไปทั่วว่า จี้จิ่งเชินที่พึ่งแต่งานไม่นาน ไปมีผู้หญิงคนอื่นใหม่ เขาทั้งสองคนอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ซึ่งหล่อนคนนั้นก็คือเจียงหยู่เทียน
พวกเขาเคยได้ยินแต่คำล่ำลือ แต่เมื่อวันนี้ได้จอตัวจริง แล้วมองไปยังเวินเที๋ยนเที๋ยน
นี่หล่อนช่างกล้า รู้ทั้งรู้ว่าภรรยาตัวจริงของจี้จิ่งเชินอยู่ห้องนี้ ยังจะย้ายเข้ามา นี่มันหาเรื่องชัดๆ
ทุกคนต่างรอดูว่าเวินเที๋ยนเที๋ยนจะทำยังไงต่อไป
แต่ที่คาดไม่ถึงคือ เธอกลับไม่มีปฎิกิริยาอะไรใดๆกับการมาเยือนของหล่อนเลย
อาจารย์หลีเหมือนจะไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติใดๆเลย เขายังคงยิ้มหน้าบาน
"เจียงหยู่เทียน เธอไปเลือกที่นั่ง เราจะเริ่มเรียนกันแล้ว"
"โอเคค่ะ"
เจียงหยู่เทียนถือของของเธอแล้วเดินตรงไปนั่งข้างๆเวินเที๋ยนเที๋ยน แล้ววางของของเธออย่างแรง”
"ฉันจะนั่งตรงนี้"
เธอหันไปยิ้มให้เวินเที๋ยนเที๋ยน
"พี่คะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ"
แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนไม่สนใจเธอ อาจารย์หลีได้แต่ยิ้มแห้งๆ แล้วเปิดหนังสือ
"เอาล่ะ ทุกคน เริ่มเรียนกันได้แล้ว"
เจียงหยู่เทียนนั่งลงข้าง เวินเที๋ยนเที๋ยนแล้วขยับไปใกล้เธอ เธอยิ้มมุมปาก แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่เขาได้ยินกันเพียงแค่เขาสองคนว่า:"เวินเที๋ยนเที๋ยน เราได้อยู่โรงเรียนเดียวกันอีกแล้ว"
ตัวของเวินเที๋ยนเที๋ยนแข็งทื่อ เมื่อเธอหวนคิดถึงเรื่องราววันเก่าๆ ความสุขของเจียงหยู่เทียนตั้งแต่เล็กจนโตก็คือการได้แกล้งเธอ ตอนอยู่ที่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้ามีคณบดีปกป้องเขา
พอถึงวัยที่ต้องเข้าเรียน ไม่มีความปกป้องคณบดี หล่อนก็แกล้งเธอหนักขึ้นเรื่อยๆ
จนกระทั่งถึงช่วงมอปลาย เจียงหยู่เทียนสอบไม่ติด ฝันร้ายของเธอถึงได้สิ้นสุด และมีชีวิตมอปลายที่สงบสุข
แต่คิดไม่ถึงเลยว่า สามปีต่อมา พวกเขาจะได้อยู่ร่วมห้องเดียวกันอีก
แต่ครั้งนี้เธอจะไม่ยอมให้ตัวเอง เป็นฝ่ายที่ถูกทำร้ายข้างเดียว
เวินเที๋ยนเที๋ยนผ่านเวลาช่วงเช้าไปอย่างสงบ เจียงหยู่เทียนไม่ได้มีความเคลื่อนไหวใดๆ
จนกระทั่งช่วงบ่าย เวินเที๋ยนเที๋ยนยังรู้สึกประหลาดใจ แต่เธอก็ไม่กล้าชะล่าใจ
อาจารย์ที่กำลังยืนอยู่บนแท่นพูด
"ทุกคนเปิดไปหน้า หกสิบแปดครับ"
เวินเที๋ยนเที๋ยนยื่นมือเพื่อจะหยิบหนังสือที่อยู่ใต้โต๊ะ แต่เธอกลับสัมผัสได้ถึงอะไรผิดปกติที่อยู่ใต้โต๊ะซึ่งนั่นทำให้ขนเธอลุกไปทั้งตัว ตัวมันดิ่นไปดิ่นมา และยังมีขนตามตัว
เวินเที๋ยนเที๋ยนฝืนกลั้นเสียงกรีดร้องในใจของเธอ และมือที่สั่นของเธอ
เจียงหยู่เทียนมักทำแบบนี้ประจำ เขาสามารถรับรู้ได้เลยทันทีว่ามีอะไรอยู่ข้างใน
แต่ถึงแม้เธอจะรู้ว่ามันเป็นอะไร เธอก็ยังกลัวมันอยู่ดี
เจียงหยู่เทียนที่นั่งอยู่ข้างๆ มองเธออย่างสะใจ เวินเที๋ยนเที๋ยนได้แต่สูบลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วล้วงมือเข้าไปใต้โต๊ะอีกที เธอยกหนังสือที่วางอยู่ใต้โต๊ะขึ้นอย่างระมัดระวัง
บนหนังสือเศรษฐศาสตร์ เต็มไปด้วยหนอนหลากหลายสีสันดิ้นรนเรียงราย
ตัวมันทั้งกลมทั้งอ้วนและมีขนเต็มตัว ทุกครั้งที่มันขยับขนบนตัวมันก็ขยับไปพร้อมกัน
เธอกลัวจนขนลุกไปหมดทั้งตัว
แต่เวินเที๋ยนเที๋ยนก็ยังฝืนกลั้นใจไม่ให้มือเธอสั่น เมื่อก่อนเจียงหยู่เทียนมักทำแบบนี้ประจำ ทั้งใต้โต๊ะหนังสือ กระเป๋านักเรียน แม้กระทั่งตอนเธอหลับหล่อนจะชอบโยนหนอนลงไปบนหน้าของเธอ
และเธอก็ได้แต่กรีดร้องแล้ววิ่งหนีไปทุกครั้ง
แต่ครั้งนี้ ถึงแม้ในใจเธอจะกลัวมากเพียงใด เธอก็จะไม่เป็นฝ่ายที่ยอมให้หล่อนรังแกอยู่ฝ่ายเดียว สีหน้าของเวินเที๋ยนเที๋ยนซีดเผือด เธอไม่กล้ามองไปที่หนอนพวกนั้นด้วยซ้ำ
เธอรวบรวมความกล้าทั้งหมดแล้ว สะบัดหนังสือในมืออย่างแรงตรงหน้าเจียงหยู่เทียน
หนอนจำนวนสิบกว่าตัวเหมือนดั่งสายฝน ตกลงไปบนโต๊ะเธอทั้งหมด
เจียงหยู่เทียนยังรอฟังเสียงกรีดร้องของเวินเที๋ยนเที๋ยนอยู่ วิธีนี้หล่อนใช้ได้ผลตลอดไม่เคยพลาด
แต่เมื่อหล่อนรอไปสักพักกลับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น แต่พอหล่อนหันหลังไปมอง ทันใดนั้นก็มีหนอนนับสิบหล่นลงมาจากหน้าหล่อน และมีบางตัวหล่นไปเกาะอยู่ตรงแขนหล่อน
"อ้ายยยยย!"
เจียงหยู่เทียนกรีดร้องขึ้นมาเลยทันที หล่อนถอยหลังจนสะดุดกับเก้าอี้ที่อยู่ด้านหลังจนล้มลง
"นี่เธอทำอะไร!"
เวินเที๋ยนเที๋ยนสะบัดหนังสืออีกที จนหนอนที่เกาะอยู่บนหนังสือหลุดออกจนหมด
"เอาของ ของหล่อนคืนไป"
เจียงหยู่เทียนมองเธออย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อก่อนเวินเที๋ยนเที๋ยนกลัวมันจะตาย หล่อนแค่โยนหนึ่งตัวไปบนหน้าเธอกลางดึก เธอจำต้องร้องไห้ไปทั้งคืนอย่างแน่นอน
แต่ทำไมตอนนี้เธอกลับไม่กลัวมันแล้ว?
หล่อนกัดฟันแน่น แล้วหัวเราะอย่างเย้ยหยัน
"นี่เป็นของขวัญที่ฉันเตรียมไว้ให้สำหรับเธอโดยเฉพาะเลยนะ ฉันนึกว่าเธอจะชอบมันสะอีก เธอไม่ชอบมันไม่เป็นไร เดี๋ยวคราวหน้าฉันเปลี่ยนให้ใหม่นะ"
เวินเที๋ยนเที๋ยนกำหมัดแน่น เมื่อนึกถึงเล่ห์เหลี่ยมที่หล่อนเคยใช้
"เก็บไว้ให้ตัวเองเถอะ!"
แต่เจียงหยู่เทียนกลับไม่ยอมหยุดแค่นั้น เวลาเธอเดินหล่อนมักยื่นเท้าเข้ามาขวางเธอ
หลังเลิกเรียน เธอออกไปจากห้องเพียงแค่แป๊บเดียว ตอนกลับมาหนังสือเรียนของเธอก็ถูกโยนไปทั่วห้อง
ตอนไปเอาอุปกรณ์กีฬา ก็จะถูกขังไว้จ้างในห้องเก็บของ
เหมือนเล่ห์เหลี่ยมที่หล่อนมักใช้กับเธอทั้งหมด แต่รอบนี้เวินเที๋ยนเที๋ยนได้เตรียมตัวรับไว้เป็นอย่างดีแล้ว
อยากขวางเธอใช่ไหม เธอก็หลบ แล้วเหยียบลงไปบนขาหล่อนอย่างเต็มแรง
โยนหนังสือเรียนเธอใช่ไหม เธอไม่เก็บ จะรอจนกว่าอาจารย์จะมาถึงแล้วเรียกร้องไห้เปิดกล้องวงจรปิด เพื่อหาคนทำ
ถูกล็อกไว้ในห้องเก็บของเธอก็โทรเรียกพ่อบ้าน
แต่ว่า เมื่อเจียงหยู่เทียนและเพื่อนหล่อนอีกสองสามคนที่หน้าตาโหดเหี้ยมล้อมรอบตัวเธอเอาไว้ตรงมุมตึกอาคารเรียน เวินเที๋ยนเที๋ยนก็อดรู้สึกกลัวไม่ได้
เพราะเมื่อก่อนตอนที่เธออยู่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เจียงหยู่เทียนเคยทำร้ายเธอ จนต้องเข้าโรงพยาบาล